อึนฮันจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง เขานั่งอยู่ริมหน้าต่างเงียบ ๆ ไม่สนแม้แสงแดดยามเช้าจะสว่างจ้าจนแสบตา เขาชอบนั่งริมหน้าต่าง เมื่อมองลงไปยังตัวเมืองไมแอมีพลางปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปจะทำให้สมองค่อย ๆ ว่างเปล่า เขามักจะทำเช่นนี้อยู่บ่อยครั้งเวลาที่ความคิดตีกันยุ่งเหยิง พอคิดถึงเรื่องที่ต้องทำไปทีละอย่างหลังจากสมองปลอดโปร่งแล้ว ไม่ว่าสิ่งนั้นจะมากมายหรือซับซ้อนเพียงใด เขาก็จัดการได้ทั้งหมด

“ที่รัก”

อึนฮันหันไปตามเสียงเรียก คริสยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกาแฟสองแก้วในมือ ใช่ว่าคริสจะต้องการพูดด้วยเสียงโทนสูงแสนอ่อนโยนนั่นตามปกติ ทว่าเขาทำเพื่ออึนฮัน เป็นการปลอบโยนทดแทนที่ไม่อาจช่วยเพื่อนที่กำลังเศร้าสร้อยได้เลย

“ทุกอย่างจะโอเคน่า นะ”

ไม่มีอะไรโอเคหรอก การถูกวาซีลี คามินสกีลากไปมีอะไรด้วยไม่ใช่เรื่องโอเคเลยสักนิด แต่เรื่องมีอะไรกันน่ะไม่เท่าไร สิ่งที่ทำให้อึนฮันรู้สึกแย่จริง ๆคืออนาคตอันมืดมนมองไม่เห็นทางออกต่างหาก และเคย์ก็รู้เรื่องนี้ดีเสียด้วย

‘เอานี่ไปติดไว้ใกล้ตัวคามินสกีให้ฉันที ยิ่งติดไว้ในกระเป๋าสตางค์ได้ยิ่งดี’

สิ่งนั้นคือการ์ดที่ดูจะเล็กพอ ๆ กับป้ายบอกราคาสินค้า อึนฮันไม่ได้ถามว่ามันคืออะไร หรือต่อให้ถาม เคย์ก็คงไม่ยอมตอบอยู่ดี

‘ตอนนี้ฉันยังช่วยนายจากคามินสกีไม่ได้ เพราะถ้านายเริ่มเคลื่อนไหว หมอนั่นอาจจะสงสัยเอาได้ แต่เมื่อไรที่นายตกอยู่ในอันตราย ฉันจะเข้าไปช่วยนายให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม’

อึนฮันรับแก้วกาแฟมาจากคริส

“ขอบใจ”

สีหน้าของคริสดูเคร่งเครียดขณะเอ่ยถามอึนฮันที่ทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

“ยุน นายไม่ได้ถูกขืนใจจริง ๆ ใช่ไหม”

อึนฮันส่ายหน้า ทว่าคริสกลับถอนใจ ดูท่าคริสจะคิดว่าเขาถูกขืนใจจริง ๆ

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่”

คำพูดของอึนฮันทำให้คริสชี้ไปที่แขนและลำคอของเพื่อน

“งั้นนายจะบอกว่าเขาเป็นแวมไพร์หรือไง ทำไมถึงได้เที่ยวกัดเนื้อตัวชาวบ้านจนทั่วเสียขนาดนี้”

อึนฮันจิบกาแฟก่อนจะเอ่ยตอบ

“คงเป็นรสนิยมเขานั่นละ”

“ยุน”

“ฉันพูดจริงนะ ไม่ได้ขืนใจสักหน่อย”

ถึงแม้จะเริ่มต้นด้วยความไม่ตั้งใจ แต่นั่นก็ไม่ได้ถือเป็นการขืนใจเสียทีเดียว อึนฮันกัดฟันกรอด มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน เขาทำอะไรผิดเนี่ย! ไม่ว่าจะคิดอย่างไรอึนฮันก็ไม่เห็นว่าตัวเองทำผิดตรงไหนเลยสักนิด แต่พอรู้ตัวอีกทีกลับถูกลากมาจนถึงนี่เสียแล้ว โอย อึนฮันได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจ ทำไมฉันต้องมานั่งคิดมากแบบนี้ด้วยเล่า! ฉันทำอะไรผิดเรอะ!

คริสดึงอึนฮันเข้ามากอดไว้เมื่อเห็นเพื่อนทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

“ฉัน ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อนายเอง ไม่ต้องกลัวนะที่รัก…”

อึนฮันได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ อยู่ในอ้อมกอดของคริส ดูเหมือนคริสจะเข้าใจอะไรผิด

“ไม่ใช่นะ ฉันไม่ได้ถูกขืนใจ จริง ๆ นะ”

คริสไม่ยอมฟังแต่กลับยิ่งเพิ่มแรงลงบนแขนข้างที่กอดอีกฝ่ายไว้ จนอึนฮันส่งเสียงอึกอักออกมา ดะ…เดี๋ยวสิ นายไม่คิดว่าตัวเองกอดแรงไปหน่อยหรือไง เดี๋ยวก่อนสิคริส เดี๋ยว…

“อึก คริส…”

อึนฮันพยายามจะเค้นเสียงออกมา คริสเคยบอกว่าตัวเองมีเชื้อสายเกาหลี แต่บางครั้งอึนฮันกลับเชื่อไม่ลง ยิ่งเป็นตอนที่เขากำลังจะตายอยู่ในอ้อมกอดปลอบประโลมของคริสอย่างในตอนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ นี่ ปล่อยมือหน่อยเถอะ ปล่อยสิ ปล่อย…ทว่าขณะที่ภาพตรงหน้าอึนฮันเริ่มกลายเป็นสีดำและเสียงไม่ยอมออกมาจากลำคอนั่นเอง คริสก็ผละออกไปพอดี

“นี่ที่รัก ทำเป็นอ่อนแออะไรขนาดนี้เนี่ย”

ทำเป็นอ่อนแอเรอะ…! บรูตัส (3) ไม่สิ คริส วอเกน แม้แต่นายก็ด้วยเหรอ!

เมื่ออึนฮันมองมาอย่างเอาเรื่องว่ามันไม่ยุติธรรม คริสก็ทำหน้ายู่ราวกับรู้สึกผิด

“นี่ คามินสกีไม่ได้ข่มขืนฉันจริง ๆ นะ แต่นายน่ะ เกือบจะฆ่าฉันแล้วเนี่ย”

“นี่นายคิดจะทำให้ฉันกลายเป็นคนเลวยิ่งกว่าคามินสกีหรือไง”

อึนฮันหุบปากฉับก่อนจะมองหน้าคริสแล้วส่ายหน้า

“เฮ้อ…ไม่ใช่สักหน่อย”

นั่นมันเทียบกันได้ที่ไหนเล่า บนโลกนี้มีใครเลวเท่าคามินสกีด้วยรึไง อึนฮันซบหน้าลงกับเข่าของตัวเอง เสียงเคย์ยังดังก้องอยู่ในหู อึนฮันหลับตาลง สัมผัสได้ว่าคริสลูบผมเขาอย่างแผ่วเบา

เขาจะหนีไปก็ได้

แต่เขาจะกลับมาอยู่ ณ ที่ตรงนี้ไม่ได้อีกแล้ว เขาต้องเริ่มใหม่อีกครั้ง ในที่แห่งใหม่ซึ่งไม่มีทั้งเพื่อนและคนรู้จักเลยสักคน…

ทุกอย่างเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงนะ เพราะไอ้บ้าตัวไหนชีวิตฉันถึงได้กลายเป็นแบบนี้…

จู่ ๆ คริสก็ผละมือจากไปเพราะเสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นมา เขาเดินไปเปิดประตู ทิ้งให้อึนฮันเริ่มขุดคุ้ยหาสาเหตุที่ทำให้ตนต้องมาอยู่ในสภาพเช่นนี้อีกครั้ง เขาต้องมาเป็นแบบนี้เพราะใครนะ…

“บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าถ้าเสนอหน้ามาให้ฉันเห็นอีก แกได้เป็นหมันแน่”

“หลบไป ผมมีเรื่องจะคุยกับน้องผม”

อ๋อ เพราะไอ้เวรนี่ไง!

(3) Brutus ผู้ลอบสังหารจูเลียส ซีซาร์ เมื่อซีซาร์เห็นว่าเขาทรยศจึงกล่าวคำพูดอันโด่งดังไว้ว่า ‘แม้แต่เจ้าก็ด้วยหรือ’