อึนฮันเหลือบมองซ้ายขวาไปมาอย่างวุ่นวายใจ เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเหตุใดวาซีลีถึงเป็นแบบนี้ไปได้ เพราะความสัมพันธ์ของเขากับอีกฝ่ายไม่ใช่ความสัมพันธ์ในเชิงนั้น ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลอะไรให้วาซีลีต้องมาหึงหวงอดีตของเขาหรือแม้แต่โกรธเคืองคนที่ทำให้เขาต้องเป็นฝ่ายเสียเปรียบเลย อาการแบบนี้มันเหมือน…

ปากคนเรามักไปไวกว่าความคิด

“นี่คุณชอบผมงั้นเหรอ…”

ทันใดนั้นใบหน้าหล่อเหลาของวาซีลีก็กลับกลายเป็นโหดเหี้ยมราวกับฆาตกรต่อเนื่องภายในพริบตา อึนฮันจึงตั้งใจจะขอโทษ บอกว่าเขาผิดไปแล้ว เขาล้ำเส้นไป หรือบอกว่าแค่ล้อเล่น ทว่าวาซีลีกลับผลักเขาลงก่อนจะทันได้ถอนคำพูด เมื่ออึนฮันรู้สึกตัวว่าตนถูกผลักจนหงายหลัง พวกเขาก็เปลี่ยนไปอยู่ในท่าอื่นอีกครั้งพอดี วาซีลีดันให้อึนฮันนอนลงแล้วจูบลงมาจากด้านบน จูบนี้ดุดันราวกับเป็นบทลงโทษก็ไม่ปาน อึนฮันขมวดคิ้วมุ่น ริมฝีปากเจ็บแสบจนเหมือนจะฉีกขาดออกจากกัน แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นอึนฮันก็โอบแขนรอบคอวาซีลีเสียแล้ว

เก่งชะมัด

อึนฮันพยายามกวาดลิ้นโลมเลียภายในโพรงปากของอีกฝ่าย แต่สุดท้ายสติก็หลุดลอยจนได้ อึนฮันเผลอครางฮือออกมาในปากวาซีลี ร่างทั้งร่างชาวาบ ความรู้สึกราวกับมีไฟปะทุอยู่หว่างขาทำให้อึนฮันยิ่งหนีบขาเข้าหากันแน่น ไม่ว่าจะฝืนอย่างไรเอวของเขาก็ยังขยับไปตามแรงอารมณ์ ยิ่งพยายามไม่แสดงออกช่องทางด้านหลังยิ่งตอดรัด ร่างกายที่รู้ดีว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นบิดเร่าอย่างหมดสภาพด้วยแรงปรารถนา

“ยุน”

วาซีลีผละริมฝีปากจากอึนฮันแล้วตีแก้มเขาเบา ๆ

“ชื่อฉัน”

เสียงเรียกร้องนั้นมาแบบไม่ทันตั้งตัว น้ำเสียงของวาซีลีหนักแน่นราวกับคนพูดกลัวว่าอีกฝ่ายจะสับสนคิดว่าเขาเป็นใครคนอื่น

“วาซยา”

อึนฮันเรียกชื่อเล่นของวาซีลี แค่คำเพียงคำเดียวเท่านั้นแต่น้ำเสียงกลับหยาดเยิ้มเต็มที อึนฮันร้องเรียกชื่ออีกครั้ง

“วาซยา…”

ในบรรดาผู้ชายทุกคนที่อึนฮันเคยนอนด้วย คนที่จูบได้เก่งขนาดนี้มีแค่วาซีลีเท่านั้น และวาซีลียังเป็นเพียงคนเดียวที่กดดันให้เขาจำได้ว่าตัวเองเป็นใครเพื่อความแน่ใจด้วย ทว่าดูเหมือนวาซีลีจะไม่ชอบใจน้ำเสียงของอึนฮันเพราะสีหน้าที่ดุดันเป็นทุนเดิมยิ่งดุร้ายมากขึ้นไปอีก

“อ้าขาออก”

อึนฮันค่อย ๆ แยกขาออกจากกันช้า ๆ อันที่จริงแม้เขาไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ถึงอย่างนั้นอึนฮันก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี เขายังอยากให้ใช้ถุงยาง แต่ดูจากสีหน้าน่ากลัวนั่นแล้ววาซีลีคงไม่ยอมฟังเป็นแน่ อึนฮันกอดต้นขาด้านในไว้ขณะอ้าขาออกกว้าง เขาหายใจหอบ ช้อนตาแดง ๆ ขึ้นมองวาซีลี ชายหนุ่มมองกลับมาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อย ๆ ก้มตัวลง ในสายตาของอึนฮันมองเห็นเพียงภาพของอีกฝ่ายที่กำลังอมของเขาเข้าไปในปากอย่างเนิบช้า

วาซีลีกลืนกินแก่นกายของเขาเข้าไปในโพรงปากแบบไม่ให้ตั้งตัวจนอึนฮันหลุดเสียงครางออกมา อีกฝ่ายเหลือบตาขึ้นมองก่อนไล่นิ้วขึ้นมาลูบคลำแถว ๆ ริมฝีปากของอึนฮัน และรุกล้ำเข้าไปหมุนวนอยู่ภายในเมื่อเขาอ้าปากรับ สัมผัสที่เที่ยวลูบไล้ไปทุกซอกทุกมุม ทำให้เขาได้แต่ปล่อยให้หยาดน้ำสีใสไหลลงมาด้วยไม่อาจปิดปากได้ดังใจ

“วาซ…ยา อึก ดะ…เดี๋ยวก่อน…”

วาซีลีเอ่ยถามขณะที่ริมฝีปากยังคงสัมผัสแก่นกายอันแข็งชัน

“ทำไมล่ะ หรือถ้ามีวิธีที่ชอบละก็ ขอมาได้เลย”

“มะ…ไม่ใช่ครับ คือว่า พอเถอะ…”

ฟันของวาซีลีแตะลงบนแก่นกายของอึนฮันทันทีที่ได้ยิน เขาเพียงแตะลงไปเบา ๆ เท่านั้น แต่อึนฮันกลับกรีดร้องเสียงดังเพราะกลัวว่าวาซีลีจะกัดจริง ๆ

“อ๊าก! ไม่เป็นไรแล้วครับ ทำต่อนะครับ ทำต่อเลยครับ!”

เสียงร้องของอึนฮันทำให้ริมฝีปากวาซีลีเริ่มไล้วนไปทั่วทั้งแก่นกาย พาให้อึนฮันรู้สึกเสียวซ่านไปตลอดทางที่ริมฝีปากคู่นั้นลากผ่าน เทคนิคนั้นช่างสุดยอดเสียจนอึนฮันอยากเอ่ยปากถามเหลือเกินว่าก่อนมาเป็นมาเฟียชายหนุ่มเคยทำงานอะไรมาก่อน อึนฮันไต่ขึ้นสู่ระลอกคลื่นอารมณ์ที่สูงที่สุดอยู่หลายครั้ง แต่เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเสร็จ วาซีลีก็ผละริมฝีปากออกไปกัดที่จุดอื่นแทน ความปวดหนึบทำให้ความสุขสมเมื่อครู่ลดลงจนแทบมลายหายไปชั่วอึดใจ ทั้งยังทำให้แก่นกายเจ็บแปลบไปหมด อึนฮันถูกทรมานไม่ให้ปลดปล่อย ขณะเดียวกันก็ถูกกัดไปทุกที่ตั้งแต่ใต้เอวไปจนถึงเหนือหัวเข่า ในที่สุดเขาก็ทนไม่ได้จึงพยายามจะใช้มือสัมผัสแก่นกายของตัวเอง เขาอยากเป็นอิสระจากความเจ็บปวดนี้เต็มทน