คุณหมอผู้แสนใจดียิ้มเมื่อเห็นอึนฮันรับบัตรประจำตัวเขาไปแล้วมองภาพถ่ายบนบัตรสลับกับตัวจริงเพื่อเปรียบเทียบกัน ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าอึนฮันคิดอะไรอยู่และมองว่าสมควรแล้วที่จะคิดเช่นนั้น

“ขอโทษครับ”

อึนฮันกล่าวขอโทษพลางคืนบัตรให้เจ้าของ คุณหมอส่ายหน้าก่อนจะฉีดยาเข้าที่แขนเขา

“ยาแก้ปวดครับ คุณนี่ทำอะไรไม่ระวังเลยนะครับ เอาหินมาทุบหัวตัวเองแบบนี้เนี่ย”

ถ้าคุณหมอรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นผมถึงทำแบบนี้ คุณหมอจะพูดว่าผมไม่ระวังไม่ออกแน่ครับ ผมต้องช่วยชีวิตเพื่อนผมนี่! อึนฮันยิ้มแหย ๆ ว่าแต่คริสยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหมนะ อึนฮันอยากโทรหา แต่ก็ไม่กล้าใช้โทรศัพท์เมื่อวาซีลียังยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่อย่างนี้

“ผลการตรวจเอ็มอาร์ไอไม่พบอะไรผิดปกติ แต่ว่าอย่าทำอย่างนี้อีกนะครับ”

“เอ็มอาร์ไอเหรอครับ”

อึนฮันหันมองไปรอบ ๆ แม้จะเป็นห้องที่คุ้นเคยแต่ก็ยังไม่ใช่ห้องของเขาอยู่ดี ดังนั้นนี่คือห้องที่เขาใช้ แต่ไม่ได้อยู่ในบ้านเขาเองแน่นอน ที่นี่คือห้องของเขาในบ้านวาซีลี กว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาเหมือนในหนังอย่างนี้ก็ผ่านมากี่วันนะ แล้วเขาทำเอ็มอาร์ไอไปเมื่อไรและที่ไหนกัน

“วันนี้วันที่เท่าไรเหรอครับ” อึนฮันถามอย่างงุนงง ทั้งคุณหมอและนีโคไลต่างก็งงไปตาม ๆ กัน วาซีลีที่รู้ทันจึงเป็นคนตอบให้แทน

“ฉันมีเครื่องเอ็มอาร์ไอที่บ้าน”

“ที่บ้านเนี่ยนะครับ!”

ที่บ้านของคนเรามีเครื่องเอ็มอาร์ไอได้ด้วยเรอะ ของแบบนั้นจะมาอยู่ในบ้านได้ยังไง เครื่องหนึ่งไม่ใช่แค่เหรียญสองเหรียญเสียหน่อย และที่สำคัญคือมันซื้อมาเป็นของส่วนตัวได้ด้วยรึไง! ยุนอึนฮันซึ่งเป็นคนธรรมดาหากไม่นับอาชีพที่ทำเงยหน้ามองวาซีลี

“ก็ฉันขี้เกียจไปโรงพยาบาลนี่”

คุณไปเอาเครื่องเอ็มอาร์ไอมาเพราะเหตุผลแค่นี้เนี่ยนะ ทำไมล่ะครับ ลำบากจะตาย ถึงขนาดนี้แล้วไม่เอาธนาคารมาตั้งเสียเลยล่ะ…อ้อ จะว่าไปธนาคารก็อยู่ที่นี่แล้วนี่ อึนฮันเพิ่งนึกได้ว่าธนาคารของชายหนุ่มก็คือตัวเขาเอง ไมเคิล แจ็กสันมีแมคโดนัลด์อยู่ที่บ้าน แต่วาซีลี คามินสกีเรียกธนาคารมาหา แถมยังนำโรงพยาบาลมาตั้งไว้ในบ้านอีก สุดยอดไปเลย

“จะยังไงก็อย่าทำอย่างนี้อีกนะครับ มันอันตรายมากจริง ๆ”

ผมทราบครับคุณหมอว่ามันอันตราย แต่นั่นเป็นทางเลือกที่ดี ดีกว่าปล่อยให้มีคนตายแน่นอนครับ

วาซีลียกมือกอดอกเมื่อเห็นอึนฮันเอาแต่มองไปมาไม่พูดอะไร เขาอยากตวาดอะไรสักอย่างใส่อีกฝ่าย แต่สิ่งที่เขาอยากพูดก็เยอะเสียเหลือเกินจนพลอยพูดอะไรไม่ออกตามไปด้วย ตอนที่เห็นอึนฮันใช้หินทุบหัวตัวเองนั้นวาซีลีรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ มันทั้งไร้สาระ ทั้งดูไม่ใช่เรื่องจริง ไหนจะอึนฮันที่ทั้งซื่อบื้อและบ้าบิ่นจนเขาได้แต่ยืนอ้าปากค้างสติหลุดลอยอยู่อย่างนั้น ก่อนจะใจหายวูบเมื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากหัวของอึนฮัน

แต่คิดดูอีกที ผู้ชายคนนี้ก็นิสัยไม่ดีเสียเหลือเกิน คงเพราะรู้ว่าเขาชอบสินะถึงได้กล้าทำเรื่องแบบนี้

“ถ้านายยังทำแบบนี้อีก ฉันจะฆ่าทิ้งให้หมด”

วาซีลีพูดเสียงเย็นขณะนั่งลงข้าง ๆ อึนฮัน นิ้วของเขาแตะลงบนหน้าผากอีกฝ่าย สัมผัสนั้นแสนอ่อนโยนแต่อึนฮันยังไม่มีใจจะรู้สึกถึงมันตอนนี้ เขาเหลือบมองวาซีลีก่อนเอ่ยปากถามอย่างระมัดระวัง

“ที่ว่าให้หมด…คือแค่ไหนครับ…”

“มนุษย์ที่เคยคุยกับนายต่อให้แค่ครั้งเดียวก็เถอะ ฉันจะฆ่าทิ้งให้หมดนั่นละ”

แหะ ๆ…พอคุณพูดผมก็รู้สึกเหมือนออกมาจากใจจริงเลย…

“ฉันพูดจริงนะ”

เพราะคุณหล่อ พระเจ้าถึงประทานพรให้ทั้งหน้าตา ความสามารถ โชคดี…แม้กระทั่งพลังวิเศษเลยสินะ จากนั้นอึนฮันก็พูดทั้งรอยยิ้มเจื่อน ๆ

“ผะ…ผมไม่ได้อยากรู้สักหน่อยครับ”

“นายอยากเชื่อว่ามันไม่จริง จะได้หนีฉันไปไม่ใช่หรือไง”

งั้นก็แปลว่าหนีไม่ได้ด้วยใช่ไหม

“ไม่ได้”

อ๊ากกก อึนฮันถดตัวถอยโดยไม่รู้ตัว หมอนี่ต้องเป็นพ่อมดแน่! จู่ ๆ เขาก็นึกถึงเคย์ขึ้นมา จึงพยายามทำให้ตัวเองคิดเรื่องอื่น แต่ไอ้เรื่องอื่นที่ว่าดันกลายเป็นเรื่องหุ่นของวาซีลีไปเสียได้ หุ่นล่ำ ๆ ที่เขาเพิ่มคะแนนพิเศษ A+++ ให้นั่นน่ะ ฮึก หัวเขาหมุนไปหมดแล้ว แม้จะรู้ดีว่าวาซีลีไม่ใช่พ่อมดจากไหน แต่การที่อีกฝ่ายตอบถูกขนาดนี้ก็ยังน่ากลัวเกินไป

อึนฮันแอบเหลือบมองวาซีลี สีหน้าเขายังคงเรียบเฉยแต่เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจ คราวนี้จะพูดอะไรอีกล่ะ ขณะที่อึนฮันลอบสังเกตสีหน้าของวาซีลีอยู่นั่นเอง อีกฝ่ายก็เอ่ยถามขึ้น

“แค่อ้อนนิด ๆ หน่อย ๆ ฉันก็ยอมแล้ว ทำไมต้องทำเรื่องโง่ ๆ แบบนั้นด้วย”

อ้อนเรอะ อ้อนคุณเหรอ ให้ไปอ้อนบอสของพวกมาเฟียน่ะนะ เขาจะทำได้ยังไงเล่า ให้ตายอย่างไรอึนฮันก็ทำไม่ได้ ไม่ใช่เพราะศักดิ์ศรีหรืออะไร แต่เขาทำแบบนั้นไม่เป็นและไม่กล้าพอจะทำด้วย เมื่อเห็นอึนฮันเอาแต่มองมาด้วยแววตาที่เหมือนถูกคำว่าอ้อนทุบหัวไปอีกรอบ วาซีลีก็ก้าวเข้ามาหาทันที ชายหนุ่มจ้องหน้าอึนฮันพลางยกมือขึ้นรองหลังอีกฝ่ายไว้ราวกับกลัวว่าอึนฮันจะถอยหนีเขาอีก

“ฟังนะ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันชอบนาย”