แม้จะไม่มีทางเป็นไปได้แต่อึนฮันเริ่มจะจินตนาการไปไกล แค่คิดถึงภาพวาซีลีนอนเลือดอาบอยู่บนพรมของโรงแรม เลือดในกายก็คล้ายจะเย็นวาบ ปะ…เป็นไปไม่ได้หรอกน่า ฮึ่ม อึนฮันกระแอมปรับเสียงก่อนจะเคาะประตูห้องอีกครั้ง

“เคย์ นี่ผมเอง ขอเข้าไปได้ไหม”

เขาต้องได้เห็นสถานการณ์กับตาตัวเองเสียก่อน

ระหว่างรอคำตอบอึนฮันก็ได้แต่นึกเศร้าใจ เฮ้อ ไอ้คนดวงซวยเอ๊ย ทำไมฉันถึงต้องซวยอย่างนี้ตลอดเลยนะ นี่พอได้คบกันก็ต้องคอยเอาของไปให้ในคุกตลอดซะแล้วเรอะ! เฮ้ย ไม่ได้สิ ไม่ได้ ๆ อึนฮันส่ายหน้า เขาจะปล่อยให้วาซีลีโดนลากเข้าตะรางทันทีที่คบกันไม่ได้

“มีอะไร”

เสียงเคย์ฟังดูแปลกไป อึนฮันรู้สึกได้ทันทีว่าหลังประตูบานนี้จะต้องมีวาซีลีอยู่ด้วยแน่นอน เขาพยายามบิดลูกบิดประตูอย่างระมัดระวัง แต่แล้วก็เกือบจะล้มหน้าคว่ำเมื่อประตูถูกกระชากเปิดจากด้านในเสียก่อน

“รีบเข้ามาเร็ว!”

เคย์ดึงอึนฮันเข้ามาก่อนจะปิดประตูดังปัง

ตอนนี้ทั้งเคย์และวาซีลีต่างยกปืนขึ้นเล็งใส่อีกฝ่ายขณะยืนประจันหน้ากัน เคย์พยายามจะดึงอึนฮันเข้าหาตัวเองเพื่อปกป้อง แต่เขากลับรีบผละออกห่างจากเคย์อย่างรวดเร็ว อึนฮันหันมองชายหนุ่มทั้งสองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เคย์เล็งปืนไปที่วาซีลีพลางพูดขู่ว่า “วางปืนลง!” ใบหน้าเขาดูเคร่งขรึมราวกับคนที่เผชิญหน้ากับการแข่งขันชี้ขาดซึ่งมีเพียงครั้งเดียวในชีวิต

ทว่าวาซีลีกลับทำเพียงยิ้มตอบ “นายอาจจะโดนลูกหลงได้ เข้าไปหลบในห้องน้ำเถอะ” วาซีลีพูดกับอึนฮันพลางชี้ไปทางห้องน้ำ

“ฉันน่ะไม่มีทางพลาดหรอก แต่ไอ้เวรนั่นมันยิงไม่แม่น ถ้าเกิดผิวนายเป็นรอยขึ้นมาฉันคงโกรธมากแน่ เพราะขนาดฉันยังไม่กล้าจับนายแรงเลย”

“จะบอกว่าที่ตัวเขาแดงขนาดนี้ไม่ใช่เพราะนายเสียหน่อยงั้นสิ ไอ้บัดซบ โกหกไปเถอะ!”

เคย์ตะโกนสวนทันควัน แต่วาซีลีกลับแค่นหัวเราะใส่

“นายมองรอยจูบเป็นรอยกระสุนปืนรึไง เพราะแบบนี้ไงถึงได้ต่างจากฉันลิบลับ โง่จริง”

“อยากตายหรือไง”

“ก็เอาซี่ พิสูจน์ให้เห็นกันไปเลยว่านายยิงปืนแม่น”

อึนฮันรีบยกแขนโบกห้ามวาซีลีเมื่อเห็นชายหนุ่มขยับมือข้างที่ไม่ได้ถือปืนเพื่อยั่วโมโหเคย์ ทว่าวาซีลีกลับพูดต่อ “มันยิงปืนไม่เป็นด้วยซ้ำ ที่จริงไอ้พวกคนจากองค์กรของมันก็ยิงปืนไม่เป็นเหมือนกันหมดนั่นละ”

ทันใดนั้นเคย์ก็ยกปืนขึ้นราวกับจะยิงจริง ๆ วาซีลียิ้มเยาะ สีหน้าของคนที่บอกให้เอฟบีไอหนุ่มลองพิสูจน์ฝีมือตนเองนั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจ แต่คนที่ทุกข์ร้อนกลับกลายเป็นอึนฮันเสียเอง อึนฮันรีบย่อตัวลงนั่งหลังจากหยิบโน้ตบุ๊กออกมาแล้วเริ่มพิมพ์อะไรบางอย่างลงไปบนนั้น

ราวกับว่าชายหนุ่มผู้นั่งคุดคู้เคาะนิ้วลงบนแป้นคีย์บอร์ดของโน้ตบุ๊กอยู่ตรงกลางระหว่างคนสองคนที่เล็งปืนใส่กันอยู่นั้นช่างรกหูรกตา ทั้งวาซีลีและเคย์ถึงได้เลิกเถียงกันแล้วก้มมองอึนฮันเป็นตาเดียว ทั้งสองต่างก็เป็นห่วงด้วยความที่มีความรู้สึกบางอย่างให้อึนฮันกันทั้งคู่ แต่สุดท้ายก็เป็นคนรักคนปัจจุบันอย่างวาซีลีที่พูดขึ้นก่อน

“ยุน ฉันบอกให้ไปรอในห้องน้ำไง” เขาเอ่ยเตือนด้วยเสียงทุ้มต่ำ แต่อึนฮันกลับทำหูทวนลมแล้วพิมพ์บางอย่างบนโน้ตบุ๊กต่อไป แล้วจู่ ๆ เขาก็หันหน้าจอโน้ตบุ๊กให้เคย์ดู เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่บนหน้าจอนั้นเอฟบีไอหนุ่มก็ยิ้มกว้าง

“นึกแล้วเชียวว่านายต้องมาช่วยฉัน”

คำพูดนั้นทำให้วาซีลีซึ่งยืนอยู่ด้านหลังอึนฮันต้องขมวดคิ้ว ช่วยเหรอ ช่วยใครกัน

“สมุดบัญชีของวาซีลี คามินสกี เท่านี้ก็พอแล้ว ทีนี้ก็จับมันโยนเข้าคุกได้ซะที!”

วาซีลีหน้าชาวาบ เขาได้แต่ยืนมองแผ่นหลังอึนฮันโดยไม่พูดอะไรออกมา นี่อึนฮันหักหลังเขาอย่างนั้นรึ ช่างไม่น่าเชื่อเอาเสียเลย แม้ว่าเขาจะไม่เคยเชื่อใจอึนฮันเต็มร้อยเลยสักครั้ง แต่ก็รู้สึกได้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ไม่สมจริงสักนิด อึนฮันไม่หักหลังเขาแน่ แม้ฉากของการหักหลังจะปรากฏชัดอยู่ตรงหน้าวาซีลีก็ยังมั่นใจว่าอึนฮันไม่ได้หักหลังเขาแน่นอน ถึงจะต้องถูกลากเข้าคุกเดี๋ยวนี้วาซีลีก็ยังเชื่อว่าอึนฮันไม่ได้ทรยศ เพียงแต่มันต้องมีอะไรสักอย่าง หรือต่อให้อยู่ในห้องรมแก๊ส วาซีลีก็รู้สึกได้ว่าเขาก็จะยังคิดเช่นนี้อยู่ดี อึนฮันจะขายเขาเพื่อเอาตัวรอดอย่างนั้นหรือ ช่างเป็นความคิดที่ไร้สาระสิ้นดี

“ใช่ครับ นี่คือสมุดบัญชีของวาซยา”

อึนฮันพูด

“และเมื่อผมกดปุ่มโอนแค่ปุ่มเดียว เงินพวกนี้ก็จะโอนเข้าไปยังบัญชีของคุณทันที”

“หมายความว่าไง” เคย์ถามพลางขมวดคิ้ว

“ในบัญชีของวาซีลี คามินสกีมีเงินอยู่ทั้งหมดหกล้านดอลลาร์ ตั้งหกล้านเชียวนะครับ จำนวนเงินมากพอให้คุณอยากฆ่าบอสของพวกมาเฟียเพื่อยึดเงินไปไว้เองเลยว่าไหม”

อึนฮันพูดแบบนั้นก่อนจะเปิดอีกหน้าต่างหนึ่งขึ้นมา

“ส่วนนี่เป็นสมุดบัญชีของคนอื่น และสองล้านดอลลาร์ในบัญชีนี้ก็จะโอนไปเข้าบัญชีของคุณเหมือนกัน”

“ยุน!”

“จริง ๆ แล้วรวมทั้งหมดจะเป็นสิบสองล้านดอลลาร์ ซึ่งเงินทั้งหมดนี้จะโอนจากบัญชีของคนหลายสิบคนไปเข้าบัญชีคุณพร้อมกันครับ”