“อย่าแตกตื่น เจ้าหนูของข้า ที่จริงแล้วนี่เป็นเพียงความปั่นป่วนเล็กน้อยในโลกคู่ขนาน” หญิงชรากล่าวอย่างสงบ

“ความปั่นป่วนเล็กน้อยหรือ” กู่ฉิงซานถาม

“ใช่ ตอนเจ้าอายุหกขวบ มีโลกคู่ขนานที่ถูกทำลายในท้ายที่สุด ผลกระทบจากการทำลายล้างทำให้เกิดความวุ่นวายเล็กน้อยในโลกของพวกเรา ผลที่ได้คือสิ่งที่ประสบพบเจอของบางคนจึงแตกต่างกันออกไป”

“เพราะสิ่งที่พวกเขาประสบพบเจอในตอนนั้นเกิดขึ้นในโลกคู่ขนาน จึงไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นในมิติและเวลาของพวกเราอย่างนั้นหรือ”

“ถูกต้องแล้ว” หญิงชรากล่าว

กู่ฉิงซานครุ่นคิดอยู่นานแล้วกล่าวว่า “ในโลกของข้า มีคนดังคนหนึ่ง หลายคนคิดว่าเขาตายไปแล้วในปีนั้น แต่ความจริง เขายังมีชีวิตอยู่ ตอนที่เขาตายจริงๆ มันก็เกิดปัญหาขึ้นมากมาย ผู้คนพบว่าความทรงจำของตัวเองล้วนผิดเพี้ยน”

“อีกอย่าง ตอนหลายคนรวบรวมสิ่งที่นึกออกในอดีต ความทรงจำของบางคนก็แตกต่างกันออกไป”

หญิงชรากล่าวชื่นชม “ถูกต้อง นี่เป็นเพียงความปั่นป่วนเล็กน้อยตอนโลกคู่ขนานถูกทำลาย เจ้าไม่ต้องให้ความสนใจขนาดนั้นหรอก”

“เช่นนั้นข้าควรสนใจอะไรล่ะ” กู่ฉิงซานถาม

“โลกคู่ขนานหลังจากถูกทำลายไปแล้วยังไงล่ะ” เสียงของหญิงชราดิ่งลงช้าๆ “ความจริง สิ่งที่พวกเราคุ้มกันเป็นหลักมาจากโลกคู่ขนาน”

นางอธิบายว่า “เมื่อโลกคู่ขนานถูกทำลาย บางสิ่งจะเบี่ยงเบนไปจากกฎเกณฑ์ ‘คู่ขนาน’ และเป็นไปได้สูงว่ามันจะมาที่โลกของพวกเรา”

“หนึ่งในพวกมันคือตัวตนที่หลบหนีออกมาในตอนท้ายได้”

“ตัวตนที่สามารถใช้ชีวิตในช่วงเวลาสุดท้ายของวันสิ้นโลกได้คือบุคคลหรือเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งและยอดเยี่ยมที่สุด ดังนั้น เมื่อโลกคู่ขนานถูกทำลายและกฎเกณฑ์ของโลกทั้งหมดพังพินาศ ตัวตนหรือเผ่าพันธุ์เหล่านี้จะไม่ได้รับผลการผูกมัดจากกฎเกณฑ์ ‘คู่ขนาน’ อีกต่อไป เป็นไปได้มากที่มันจะหลบหนีมายังโลกของพวกเรา”

“มันก็ไม่แย่เท่าไหร่ แต่สิ่งที่ข้ากลัวที่สุดคืออีกสถานการณ์หนึ่ง”

เมื่อหญิงชรากล่าวเช่นนี้ นางอดที่จะถอนหายใจยาวไม่ได้

กู่ฉิงซานถามว่า “มันคืออะไรหรือ”

หญิงชราไม่ตอบทันที แต่กลับกล่าวว่า “วันสิ้นโลกที่สามารถทำลายโลกคู่ขนานได้จนสิ้นได้คือสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวยิ่ง เจ้าเข้าใจเรื่องนี้หรือเปล่า”

กู่ฉิงซานครุ่นคิดสักพักก่อนพยักหน้า

หากมีหายนะที่สามารถทำลายสถานที่และสิ่งมีชีวิตทั้งหมดอย่างในโลกเก้าร้อยล้านชั้น หุบเหวนิรันดร์หรือแม้แต่เขาวงกตมิติและเวลาได้ หายนะเช่นนั้นก็ต้องน่าสะพรึงกลัวจนไม่อาจต้านทานได้

กู่ฉิงซานถามอย่างไม่มั่นใจว่า “แต่นั่นคือจุดจบของโลกคู่ขนาน ไม่ได้เกิดขึ้นในโลกของพวกเราไม่ใช่หรือ”

“แน่นอน วันสิ้นโลกจะไม่ถูกแยกออกจากโลกที่มันเคยอยู่”

เมื่อหญิงชรากล่าวเช่นนี้ น้ำเสียงของนางก็เย็นชาขึ้นมา “แต่หลังจากโลกคู่ขนานถูกทำลาย ซากปรักหักพังบางส่วนอาจจะนำพาหายนะวันสิ้นโลกมาสู่โลกของพวกเราได้”

กู่ฉิงซานถามด้วยความประหลาดใจว่า “ถ้ามันคือหายนะวันสิ้นโลกที่สามารถทำลายโลกได้จริง โลกของพวกเราก็ต้องถูกทำลายไปแล้วไม่ใช่หรือ”

หญิงชราส่ายหน้าแล้วตอบว่า “สำหรับซากปรักหักพังของโลกคู่ขนานและหายนะวันสิ้นโลกที่ติดมานั้น เป็นการยากที่จะเปลี่ยนจากสภาพ ‘คู่ขนาน’ ไปเป็นสภาพ ‘มาถึง’ ได้มันต้องใช้พลังงานเป็นจำนวนมาก”

“หายนะวันสิ้นโลกเหล่านั้นได้มาเยือนโลกของพวกเราแล้ว แต่พวกมันไม่ได้รุนแรงอีกต่อไป ดังนั้นผลกระทบจึงไม่มากนัก ปกติมันก็ควรจะเป็นแบบนี้”

“ปกติหรือ…” กู่ฉิงซานทวนซ้ำ

หญิงชรายิ้มแล้วกล่าวต่อว่า “เจ้าเคยเจอฆาตกรกับมนุษย์กินคนมาแล้วใช่หรือเปล่า”

“เคยเจอ”

“นั่นคือจุดจบของโลกคู่ขนาน เดิมมันจะกวาดพื้นที่ทั้งหมดในโลกคู่ขนาน ไม่ได้มีเพียงแค่ฆาตกรและมนุษย์กินคนเท่านั้น แต่ยังมีร่างกลายพันธุ์อีกนับพัน บางพวกก็ไม่อาจต้านทานได้ โลกจึงถูกทำลายอย่างสมบูรณ์”

“ถึงแม้หายนะวันสิ้นโลกนี้จะมาถึงโลกของพวกเราได้สำเร็จ แต่มันใช้พลังไปมาก ทำให้เหลือร่างวันสิ้นโลกเพียงสองร่าง นั่นก็คือฆาตกรกับมนุษย์กินคน”

“ด้วยเหตุนี้ข้าจึงสามารถจัดการพวกมันได้สินะ” กู่ฉิงซานเสริม

“ถูกต้อง”

“เกมอมตะ”

“มันคือหายนะวันสิ้นโลกอย่างหนึ่งที่อ่อนกำลังลงมานับครั้งไม่ถ้วน เดิมมันบังคับให้สิ่งมีชีวิตทั้งหมดเข้าร่วม”

“นอกจากนี้โลกคู่ขนานจะส่งผลกระทบกับโลกของพวกเราเช่นกัน ยกตัวอย่างเช่น อย่างที่พวกเราคุยกันก่อนหน้านี้ มีหลายคนใช้ชีวิตในมิติและเวลาเดียวกันแต่ก็ประสบพบเจอในสิ่งที่ต่างกัน”

“ภัยคุกคามที่ใหญ่ที่สุดคืออะไรหรือ” กู่ฉิงซานพลันถามขึ้น

หญิงชรามองเขาแล้วเงียบไปสักพัก

กู่ฉิงซานตกอยู่ในความเงียบเช่นกัน

ใช่แล้ว

นี่เป็นเพียงกรณีปกติ

ภายใต้สถานการณ์ปกติ ทุกสิ่งย่อมง่ายที่จะพูด

แต่ภายใต้สถานการณ์ปกตินี้เองก็ยังมีสถานการณ์ที่คาดไม่ถึง ไม่รู้จัก พูดไม่ได้และยากจะเข้าใจอยู่ด้วย

หญิงชราพลันหัวเราะออกมาขณะมองเขาแล้วกล่าวว่า “เจ้าโตขึ้นมาก แม้กระทั่งในโลกเก้าร้อยล้านชั้นเจ้าก็เป็นบุคคลสำคัญ ในเมื่อเจ้าจะต้องแบกรับความรับผิดชอบแล้วก็ควรจะรู้ความจริงส่วนหนึ่งไว้บ้าง”

นางยื่นมือออกไปโบกในความว่างเปล่า

ท้องนภา ปฐพี ตึกสูง สระว่ายน้ำ ม่านแสงและฝูงชนล้วนหายไป

กลับกัน มีมิติสีดำหมองหม่นเข้ามาแทน

กู่ฉิงซานไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมองนาง

นางส่งสัญญาณ “นี่คือช่วงเวลาสุดท้ายในชีวิตของผู้สร้างปฐพี ข้าหวังว่าเจ้าจะได้ดูมัน”

กู่ฉิงซานมองความว่างอันไร้ที่สิ้นสุด

เขาเห็นเนบิวลาสดใสเจิดจ้าที่เต็มไปด้วยพายุสีเทาปรากฏขึ้น มันกำลังเคลื่อนไหวไปทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว

กู่ฉิงซานรู้สึกถึงบรรยากาศอันคุ้นเคย

ใช่แล้ว นี่คือผู้สร้างปฐพี

มันกลายเป็นกลุ่มก้อนเนบิวลาก่อนค่อยๆ ปรากฏขึ้นในขอบเขตการมองเห็นตรงทางเข้าที่สร้างจากทองสัมฤทธิ์

ประตูบานนี้มีขนาดยักษ์จนแม้แต่เนบิวลายังดูเล็กเมื่ออยู่ต่อหน้า

ภาพนี้คล้ายกับถูกลดขนาดลงนับครั้งไม่ถ้วนโดยหญิงชรา ดังนั้นจึงสามารถมองเห็นภาพรวมทั้งหมดได้ ไม่อย่างนั้นกู่ฉิงซานคงได้สงสัยแน่ เพราะต่อให้ไปอยู่ในฉากนั้น เขาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เนบิวลาอยู่ตรงหน้าประตู กลายเป็นยักษ์ที่มีกระแสอากาศสีเทา จากนั้นเอื้อมมือไปผลักประตูทองสัมฤทธิ์ขนาดยักษ์

ผู้สร้างปฐพี!

เขาเห็นมันแนบมือกับประตูทองสัมฤทธิ์ขนาดยักษ์ราวกับกำลังสัมผัสบางสิ่ง จากนั้นจึงถอนหายใจยาวออกมา

“เป็นแบบนี้เอง ข้าคิดว่าอนาคตที่ได้เห็นนั้นมันไร้สาระเสียอีก ใครจะรู้ล่ะว่าฉากนี้จะเกิดขึ้นในยุคโบราณ เพราะงั้นทุกสิ่งก็สมเหตุสมผลแล้ว”

กระแสอากาศสีเทารอบผู้สร้างปฐพีเริ่มหายไปอย่างรวดเร็วราวกับถูกลบล้างออกจากอากาศบาง

หลังจากนั้นไม่นาน เท้าของมันเริ่มแตกสลายเป็นผุยผง ร่างล้มลงในความว่างเปล่า จากนั้นก็หายไป

ทั่วร่างของผู้สร้างปฐพีล้มลงก่อนหายไป

ในวินาทีสุดท้าย มันสะบัดดวงดาวเจิดจ้าออกไปแล้วตะโกนออกมาว่า “คลาย!”

ดวงดาวที่ได้รับการ “คลาย” นี้พลันตัดผ่านท้องนภาก่อนพุ่งไปยังส่วนลึกของโลกอันไร้ที่สิ้นสุด

ผู้สร้างปฐพีมองไปทางหญิงชราก่อนกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าสามารถมองเห็นฉากนี้ได้ ชะตากรรมของข้าจบลงแล้ว ข้าขอฝากที่เหลือไว้กับเจ้าด้วย”

ในที่สุดมันร่ายคาถาออกมา “ความตายเป็นหนทางเดียวสำหรับทุกชีวิต ข้าขอล่วงหน้าไปก่อนล่ะ”

หลังจากพูดจบ มันหายไปจากประตูทองสัมฤทธิ์

หญิงชราเอื้อมมือออกไป

ภาพทั้งหมดแตกสลาย

กู่ฉิงซานพบว่าตัวเองกับหญิงชรายืนอยู่ในลานกษัตริย์งดงาม ไม่มีใครอยู่รอบข้าง

“ทำไมจู่ๆ ถึงตายล่ะ” กู่ฉิงซานกระซิบ

หญิงชราหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดที่หางตาก่อนกล่าวว่า “ไม่มีทาง นี่คือการกัดกร่อนโชคชะตาที่น่ากลัวที่สุดในโลกคู่ขนาน”

“การกัดกร่อนโชคชะตาคืออะไร”

“อย่างที่เจ้าเห็น เมื่อโลกคู่ขนานถูกทำลาย ทำให้เกิดการเบี่ยงเบนเล็กน้อยในโลกของพวกเรา นั่นแหละคือการกัดกร่อนโชคชะตาอย่างหนึ่ง”

“แต่ท่านบอกว่าไม่ต้องสนใจสถานการณ์นี้นี่”

“มันก็จริง เมื่อการเบี่ยงเบนมีกำลังไม่มากพอ พวกเราสามารถเมินเฉยมันได้ แต่มันก็มีสถานการณ์ที่เกินกว่าขอบเขตที่พวกเราจะสามารถรับมือได้อยู่”

“โลกคู่ขนานเหล่านั้นแข็งแกร่งกว่าพวกเรานับไม่ถ้วน เมื่อพวกมันถูกทำลายแล้วมารุกรานโลกของพวกเรา พวกมันจะเปลี่ยนโชคชะตาของทุกคนบนโลกของพวกเรา”

“ยกตัวอย่างเช่นผู้สร้างปฐพี ในโลกของพวกเรา เขามีชีวิตสุขสบายดี แต่เมื่ออยู่ใกล้กับประตูทองสัมฤทธิ์ กลับมีโลกคู่ขนานเข้ามากัดกร่อน”

“โลกคู่ขนานทรงพลังมาก คอยทำการต่อสู้อย่างดุเดือดกับหายนะของวันสิ้นโลก หลุดพ้นจากนิยามของ ‘ขนาน’ ก่อนตกลงสู่หุบเหวนิรันดร์ของพวกเราที่ตั้งอยู่รอบประตูโลก”

“สิ่งมีชีวิตในโลกของพวกเราเคยเข้าใกล้ประตูโลกครั้งหนึ่ง ชะตากรรมของพวกเขาถูกหลอมรวมและกัดกร่อนอย่างสมบูรณ์”

กู่ฉิงซานเงียบไปสักพักแล้วกล่าวว่า “ท่านหมายความว่าในโลกคู่ขนาน ผู้สร้างปฐพีตายแล้ว ดังนั้นทันทีที่ผู้สร้างปฐพีในโลกของพวกเราเข้าใกล้ เขาก็เลยต้องรับโชคชะตานี้งั้นหรือ”

“ใช่แล้วล่ะ ยิ่งทรงพลังเท่าไหร่ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะขัดขืนโชคชะตานี้มากเท่านั้น”

กู่ฉิงซานกล่าวอย่างไม่เต็มใจว่า “เดี๋ยวนะ ข้ายอมรับไม่ได้ว่าตัวตนทรงพลังเช่นนั้นจะมาถูกฆ่าเพราะโชคชะตาแบบนี้”

“เจ้าหนู นี่แหละคือชะตากรรมของโลกคู่ขนาน ไม่อาจเผชิญหน้าได้ด้วยตัวคนเดียว แม้แต่ข้าก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น” หญิงชราถอนหายใจ

“ดังนั้นหุบเหวนิรันดร์ของพวกเราจึงคอยแบกรับโชคชะตาที่มาจากโลกคู่ขนานทรงพลังนั่น รวมถึงผลพวงจากวันสิ้นโลกของของโลกคู่ขนานนั่นด้วยหรือ”

“พูดถูกแล้ว เจ้าหนูฉลาดมาก ควรค่ากับที่ผู้สร้างปฐพีหมายตาไว้จริงๆ” หญิงชรากล่าวอย่างพึงพอใจ

นางเอื้อมมือไปหยิบดวงดาวเจิดจ้า สีหน้าเคร่งขรึมและจริงจังมากขึ้น

“ดิน น้ำ ไฟและลมคือสี่เสาศักดิ์สิทธิ์ที่สร้างโลกขึ้นมา พวกมันเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ ด้วยเหตุนี้ เจ้าจะกลายเป็นผู้ปกครองสี่เสาศักดิ์สิทธิ์ใหม่นับจากวันนี้เป็นต้นไป”

…………………………….