ตอนที่ 802 จัดการ

ฮองเฮาไม่ทันได้เห็นสถานการณ์เบื้องหน้า ก็อดถามอย่างเคร่งเครียดไม่ได้ว่า “เกิดอันใดขึ้น มีคนได้รับบาดเจ็บหรือ รีบให้คนไปตามหมอ”

ฮองเฮากล่าวจบก็คิดถึงลู่เจียวว่าเป็นหมอ จึงหันไปมองลู่เจียวกล่าวว่า “ฮูหยินเซี่ย เจ้ามาตรวจอาการคนบาดเจ็บหน่อย”

ลู่เจียวไม่ได้ปฏิเสธ รับคำขึ้นทันที “เพคะ ฮองเฮา”

ฮองเฮากับลู่เจียวเดินตามกันเข้าไป เผยโส่วฝู่เบื้องหน้ายื่นมือออกมาขวางฮองเฮากับลู่เจียว “ฮองเฮา…”

ฮองเฮาไม่เข้าใจ คิดว่าคนตายแล้ว สีหน้าจึงเย็นเยียบอย่างมาก กัดฟันกรอดกล่าวอย่างเจ็บใจว่า “เกิดเรื่องอันใดขึ้น”

สีหน้าเผยโส่วฝู่แปรเปลี่ยนไปมา เป็นนานก่อนจะเอ่ยว่า “ฮองเฮา อ๋องจิ่น….”

เผยโส่วฝู่กล่าวไม่ทันจบ ฮองเฮาสีหน้าแปรเปลี่ยน ผลักเผยโส่วฝู่ออก ขัดวาจาสุดท้ายเผยโส่วฝู่

ฮองเฮาคิดว่าบุตรชายตนเองเกิดเรื่องอันใด จึงได้ผลักเผยโส่วฝู่ออก แต่พอนางได้เห็นภาพตรงหน้า บุตรชายตนเองเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยกำลังนอนสลบอยู่ แม้ว่าเสื้อผ้าเขายังคงอยู่ครบ แต่กางเกงท่อนล่างถูกถอดลงครึ่งหนึ่ง คนที่มีตามองก็ย่อมมองออกว่าก่อนหน้านี้เกิดเรื่องอันใดขึ้น และข้างกายอ๋องจิ่นยังมีสตรีที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยนอนสลบอยู่ เสื้อผ้าสตรีผู้นี้ถอดออกครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นไหล่เปล่าเปลือย กางเกงท่อนล่างก็ไปกองอยู่ที่เท้า โชคดีที่กระโปรงท่อนบนปกปิดกายท่อนล่างของนางเอาไว้

ฮองเฮาเห็นภาพนี้ก็สมองอื้ออึงคิดอันใดไม่ออก คล้ายกลายเป็นก้อนศิลาในบัดดล ยามนี้อ๋องจิ่นเซียวเจินกับหลินจิงที่สลบไปฟื้นขึ้นมาแล้ว พอทั้งสองคนฟื้นขึ้นก็ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น

อ๋องจิ่นเอ่ยขึ้นอย่างงุนงงว่า “กะ เกิดเรื่องอันใดขึ้น เราอยู่ที่ไหนกัน”

เขาไม่เอ่ยยังดี แต่พอเอ่ยขึ้น คนโดยรอบที่ยังไม่รู้ว่าเกิดเหตุอันใดต่างได้ยินเสียงอ๋องจิ่น แต่ละคนพุ่งออกมาด้านหน้ารุมมองด้วยสัญชาตญาณทันที

ฮองเฮาได้สติ ตวาดเสียงดังอย่างไม่อาจควบคุมตนเองได้อีกต่อไป “หุบปาก”

นางกล่าวจบ ก็สั่งการเยียบเย็นว่า “ทุกคนถอยออกไป รีบถอยออกไป”

เผยโส่วฝู่และบรรดาขุนนางใหญ่ในราชสำนักรับคำสั่งพากันถอยออกไป แต่ยามนี้คนที่ควรรู้ต่างรู้แล้ว

อ๋องจิ่นแอบลักลอบหลับนอนกับสตรีอีกคนในวันอภิเษกที่คอกม้า ปรากฏคอกม้าไฟไหม้

น่าสงสารก็ฌแต่พระชายาที่เพิ่งจะแต่งเข้าจวนอ๋องจิ่นในวันนี้

วันนี้จวนหนานหยางโหวก็มีคนมาส่งเจ้าสาว พอเห็นเรื่องเช่นนี้ก็หน้าถอดสีพูดไม่ออก

พอทุกคนทยอยกันกลับไปเรือนด้านหน้า จะกลับก็ไม่ได้ จะไม่กลับก็ไม่ได้ งานเลี้ยงยังไม่เริ่ม แต่หากไม่กลับ จวนอ๋องจิ่นไม่มีคนมาต้อนรับ พวกเขาจะทำอย่างไรดี

ลู่เจียวเดินตามเซี่ยอวิ๋นจิ่นออกมาเป็นกลุ่มสุดท้าย

วันนี้เรื่องที่เกิดในจวนอ๋องจิ่นย่อมมีการวางอุบายมาก่อน อ๋องจิ่นจะโง่เง่าอย่างไรก็คงไม่เลือกหลับนอนกับหลินจิงในวันอภิเษกวันนี้ เช่นนั้นย่อมต้องมีคนวางอุบายพวกเขา

ผู้ใดกัน หรือว่าเป็นเซี่ยอวิ๋นจิ่น

ลู่เจียวมองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่น เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบส่ายหน้าให้นาง

ลู่เจียวเข้าใจแล้วว่าเรื่องทั้งหมดในวันนี้ไม่ใช่ฝีมือเซี่ยอวิ๋นจิ่น

นางขมวดคิ้ว เงยหน้ามองไปกลางกลุ่มคน พลันเห็นบุตรชายนางยืนอมยิ้มมองอยู่ ลู่เจียวพลันเข้าใจขึ้นมาทันที เรื่องทั้งหมดในวันนี้หากไม่เหนือความคาดหมาย เป็นฝีมือซื่อเป่า

ลู่เจียวรีบส่งสายตาเตือนเขา ขยับปากเตือนให้เขาระวังกิริยาหน่อย

ตอนนี้เขาเพิ่งจะกลับเข้าวัง แม้ว่าเซียวอวี้ดีกับเขาไม่เลว แต่อย่าลืมว่าเซียวเจินเป็นองค์ชายใหญ่แคว้นต้าโจว เซียวอวี้ไม่มีทางไร้ความรู้สึกผูกพันต่อเขา หากซื่อเป่าทำเกินไป ทำให้เซียวอวี้โมโห ไม่แน่ว่าเซียวอวี้อาจจัดการเขา

นางไม่อยากให้เขาเสียเปรียบ

เซียวเหวินอวี๋เห็นลู่เจียวส่งสายตาเตือนมาก็รีบยืนนิ่งเรียบร้อย แสดงท่าทีดำรงธรรมเนียม

ลู่เจียวเพิ่งถอนสายตากลับ ก็คิดถึงว่าเซียวเหวินอวี๋ได้เผยร่องรอยอันใดหรือไม่ หากกลับเข้าวัง ฝ่าบาทจะสงสัยมาถึงเขาหรือไม่

อีกทาง ฮองเฮากำลังโมโหสั่งให้คนพาอ๋องจิ่นกับหลินจิงมายังห้องโถงกลางเรือนด้านหลัง พอมาถึงห้องโถงก็ให้คนถอยออกไป

ฮองเฮาอดยกมือตบหน้าเซียวเจินอย่างแรงไม่ได้ “เจ้าทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ”

เซียวเจินนิ่งอึ้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เสด็จแม่ตบหน้าเขา เมื่อก่อนแม้ว่าลงโทษเขา แต่ก็แค่ให้คุกเข่า กักบริเวณ ไม่ให้กินข้าว เป็นครั้งแรกที่เสด็จแม่ตบหน้าเขาอย่างไม่ไว้หน้า

ในใจเซียวเจินเสียใจอย่างมาก เป็นนานก็กล่าวอันใดไม่ออก

ฮองเฮากวาดสายพระเนตรมองไปยังหลินจิง ก่อนยกเท้าเตะหลินจิงเต็มแรง “นังชั้นต่ำ ใครให้เจ้าอยู่ดีๆ มาล่อลวงบุตรชายข้า ข้ารู้มานานแล้วว่าเจ้ามันนังจิ้งจอก สตรีดีๆ คนใดจะทำตัวเหมือนเจ้า วันๆ เอาแต่ผัดแป้งหนาออกมาล่อลวงผู้ชาย”

“คิดไม่ถึงว่าข้าเตือนเจ้า เจ้ากลับไม่ฟัง ถึงกับมาล่อลวงอ๋องจิ่นในวันอภิเษก เจ้าบังอาจมากเกินไปแล้ว”

ฮองเฮายิ่งคิดก็ยิ่งโมโห จงหย่งโหวพวกนางอำนาจน้อยนิด ได้แต่ดึงบรรดาขุนนางในราชสำนักมาเป็นพวก ด้วยกำลังทหารในมือหนานหยางโหวก็ประคับประคองเซียวเจินขึ้นสู่บัลลังก์ได้ ปรากฏว่ากลับถูกนังชั้นต่ำทำพังเสียได้ วันนี้เป็นวันอภิเษกอ๋องจิ่น อ๋องจิ่นถึงกับทำเรื่องเช่นนี้ ในใจพระชายาอ๋องจิ๋นจะทนรับได้หรือ จะทุ่มเทความจริงใจแท้จริงช่วยสามีตนเองหรือ

ฮองเฮายิ่งคิดก็ยิ่งโมโหมาก ยกเท้ากระทืบหลินจิงไม่หยุด

หลินจิงไม่กล้าโต้ตอบ ไม่กล้าหลบ ถูกกระทืบไปหลายทีก็ราวกับสุนัขหมอบคลานอยู่กับพื้น ร้องขอให้เซียวเจินให้ช่วย

“ท่านอ๋อง ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย”

เซียวเจินมีใจผูกพันกับหลินจิงอยู่บ้าง ยามเขาเศร้าใจ หลินจิงมักคอยปลอบใจเขา

แม้ว่าเขาไม่กล้าค้านเสด็จแม่ตนเองสักเท่าไร แต่เห็นเสด็จแม่จะกระทืบหลินจิงให้ตาย เซียวเจินก็อดเอ่ยไม่ได้

“เสด็จแม่ ท่านกระทืบอีกนางก็จะตายแล้วนะ”

ฮองเฮาหยุดกระทืบ กล่าวดุดันว่า “นางสมควรตาย”

เซียวเจินไม่ทันได้พูดอะไร หลินจิงก็ดิ้นรนเอ่ยขึ้นว่า “ฮองเฮาเพคะ หม่อมฉันเปล่า มีคนวางอุบายหม่อมฉัน มีคนวางอุบายหม่อมฉันกับอ๋องจิ่น”

หลินจิงกล่าวจบ เซียวเจินก็ได้สติขึ้น วันนี้วันอภิเษก เขาไม่มีทางโง่เง่าทำเรื่องเช่นนี้กับหลินจิง พวกเขาสองคนเป็นเช่นนี้ เห็นชัดว่ามีคนวางอุบายพวกเขา ไม่เช่นนั้นเหตุใดเขาคุยอยู่กับหลินจิงดีๆ จึงได้มาหลับนอนด้วยกันได้ และคอกม้ายังเกิดเพลิงไหม้อีก

เซียวเจินยิ่งคิดก็ยิ่งแน่ใจเรื่องวันนี้ของเขากับหลินจิงโดนคนวางหลุมพรางแล้ว

“เสด็จแม่ มีคนวางยาพวกเรา พวกเราจึงได้ตกหลุมพราง”

สีพระพักตร์ฮองเฮาพลันบิดเบี้ยว แต่ก็หันไปมองเซียวเจินกับหลินจิงทันที กล่าวว่า “หากพวกเจ้าสองคนไม่ได้มาอยู่ด้วยกัน จะเปิดโอกาสให้คนลงมือได้อย่างไร”

ตอนนี้โดนวางยาหรือไม่ ไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คืออ๋องจิ่นเกิดเรื่องเช่นนี้ในวันอภิเษก ไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้ เมืองหลวงจะแพร่ข่าวนี้ไปในวันอภิเษกอ๋องจิ่นวันนี้ ว่ามีเรื่องลักลอบพบกับสตรีอื่นในคอกม้า ไม่เพียงแต่เป็นการตบหน้าจวนหนานหยางโหวอย่างแรง แต่ยังทำลายเกียรติราชวงศ์อย่างมาก ฝ่าบาทต้องกริ้วหนัก

ฮองเฮายิ่งคิดก็ยิ่งโมโห เอ่ยปากคิดให้คนมาลากหลินจิงออกไปโบยให้ตาย

หลินจิงรีบกล่าวว่า “ฮองเฮา เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว ยามนี้หากทรงโบยหม่อมฉันตายไป เรื่องนี้ย่อมเรียกคืนกลับมาไม่ได้ ผู้อื่นย่อมว่าฮองเฮาโหดเหี้ยม โทษเรื่องทั้งหมดเป็นความผิดหม่อมฉัน แต่ไรมาฮองเฮาทรงมีภาพแห่งพระเมตตา หากโบยหม่อมฉันตายไป ก็จะทำลายภาพลักษณ์ฮองเฮาหมดสิ้น เพื่อหม่อมฉันคนเดียว คุ้มค่าหรือเพคะ”

หลินจิงฝืนกลั้นความเจ็บปวด เอ่ยทูลอย่างอ่อนแรง