บทที่ 18 การขุดแร่

บทที่ 18 การขุดแร่

“เจ้าอยากเรียนวิชาชำแหละงั้นหรือ? ได้สิ ไม่มีปัญหา!” หลังจากได้รับฟังความตั้งใจของอู๋ฝาน ป้าใหญ่หวังก็พยักหน้าตอบรับโดยไม่ได้คิดอะไร

อู๋ฟานแทบน้ำตาไหลรินทันที

ทำไมนิสัยของผู้คนถึงแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว ดูสิ ป้าใหญ่หวังใจดีและมีเมตตาขนาดไหน แล้วลองนึกถึงเถ้าแก่หลิวร้านของชำและหัวหน้าหมู่บ้านเฒ่าชรา พวกเขาช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

“ขอบคุณครับป้าใหญ่หวัง” อู๋ฝานกล่าวขอบคุณ

“ทำไมยังพูดจาสุภาพกับป้าอยู่อีกล่ะ?” ป้าใหญ่หวังกล่าว “ยังไงก็ตาม ทักษะการทำอาหารของข้าดีมากเลย เจ้าอยากเรียนรู้มันด้วยไหม?”

“เอ่อ…” พูดตามตรงแล้ว อู๋ฝานไม่ได้สนใจการทำอาหารมากนัก แต่เมื่อเห็นท่าทีคาดหวังของป้าใหญ่หวัง อู๋ฝานจึงไม่กล้าคิดที่จะปฏิเสธ จากนั้นเขาพยักหน้ารับคำ “ครับ ผมเชื่อว่าฝีมือทำอาหารของป้าใหญ่หวังยอดเยี่ยมมาก และผมก็ต้องการเรียนรู้มันด้วยเช่นกัน”

“ดีเลย!” เมื่อได้ยินว่าอู๋ฝานเต็มใจที่จะเรียนรู้ ป้าใหญ่หวังก็พูดด้วยความดีใจ “ฝีมือการทำอาหารของผู้หญิงไม่ได้มีไว้โอ้อวด ทั่วทั้งโลกต่างก็ยอมรับว่าเป็นตัวตนชั้นยอด น่าเสียดายที่หมู่บ้านนี้ไม่มีใครยอมเรียนรู้จากข้าเลย ดีใจจริงๆ ที่เจ้าเต็มใจเรียน ข้าเองก็จะสอนอย่างสุดฝีมือเช่นกัน”

[ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้รับการสอนจากปรมาจารย์ด้านการทำอาหารหวังเยี่ยนหนี คุณได้เรียนรู้ทักษะทำอาหารและวิชาชำแหละ ทักษะทำอาหารและวิชาชำแหละ เลื่อนขึ้นสู่ระดับสูง!]

เสียงจักรกลอันคุ้นเคยดังขึ้นในหูของอู๋ฝานอีกครั้ง ซึ่งทำให้ชายหนุ่มตกใจ

ปรมาจารย์อีกคนงั้นหรือ?

แม้ว่าจะเป็นเพียงปรมาจารย์ด้านการทำอาหาร แต่ก็ถือเป็นปรมาจารย์เช่นกัน มันเป็นเรื่องยากมากที่จะบรรลุเป็นปรมาจารย์ในด้านใดด้านหนึ่ง แม้แต่โลกของการทำอาหารเช่นกัน

หรือแท้จริงแล้ว ที่หัวหน้าหมู่บ้านเฒ่าชราพูดก่อนหน้าว่าผู้คนในหมู่บ้านล้วนเป็นตัวตนอันดับต้นในสาขาต่างๆ ของโลกนี้จะไม่ใช่เรื่องโกหก? มันเป็นความจริงงั้นเหรอ?

ที่นี่เป็นสถานที่แบบไหนกันแน่? แล้วมีปรมาจารย์มากมายอยู่ใน “หมู่บ้านมือใหม่” ได้อย่างไร?

อู๋ฝานวิ่งออกจากบ้านป้าใหญ่หวังไปอย่างกะทันหัน จากนั้นใช้เหรียญทองซื้อมีดชำแหละจากร้านขายของจำโดยไม่เต็มใจ เห็นได้ชัดว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเรียนวิชาชำแหละโดยไม่มีเครื่องมือ แม้จะไม่ต้องการอุดหนุนพ่อค้าหน้าเลือด แต่อู๋ฝานก็ไม่มีทางเลือกอื่น

หลังจากเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้ว อู๋ฝานเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและต้องการออกไปนอกหมู่บ้านเพื่อฆ่ามอนสเตอร์โดยเร็ว แต่เมื่อมาถึงทางเข้าหมู่บ้าน เขาก็สังเกตเห็นชายคนหนึ่งยืนถอนหายใจ

ภารกิจใหม่?!

เมื่อเห็นภาพแบบนี้ อู๋ฝานก็นึกถึงภารกิจขึ้นมา ชายคนนี้กำลังประสบปัญหาหนักใจอย่างเห็นได้ชัด เมื่อชาวพื้นเมืองกำลังมีปัญหา นั่นหมายความว่ามีภารกิจที่เขาต้องรับ อู๋ฝานจึงรีบตรงเข้าไปหาอีกฝ่ายทันที

“ปู่ซุน เป็นอะไรไปหรือครับ?” อู๋ฝานเดินเข้าไปถาม

คนที่ถอนหายใจไม่ใช่ใครอื่นใดนอกจากช่างตีเหล็กซุนของหมู่บ้าน

“เจ้าคืออู๋ฝานหรือ? ผู้มาใหม่คนนั้น?”

“ใช่ครับ”

“เรื่องมันมีอยู่ว่า ข้าไม่มีแร่ในร้านช่างตีเหล็กมากนัก จึงอยากออกไปขุดแร่เพิ่มเติม แต่เหมืองที่อยู่ตรงหน้าถูกพวกมอนสเตอร์บุกรุก คนแก่แบบข้าเอาชนะมันไม่ได้ ข้าจึงเป็นกังวลที่ไม่สามารถเข้าไปขุดหาแร่ได้” ช่างตีเหล็กซุนพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

“แบบนี้นี่เอง คุณต้องการแร่อะไร ผมจะช่วยคุณขุดเอง” อู๋ฝานกล่าว

เห็นได้ชัดว่านี่คือภารกิจ เช่นเดียวกับภารกิจรวบรวมสมุนไพรก่อนหน้านี้ของอาจารย์ปรุงยาหลี่ อู๋ฝานจึงเข้าใจความต้องการของอีกฝ่ายทันที

“เจ้าน่ะเหรอ? ไม่ได้หรอก ไม่ได้ มอนสเตอร์พวกนั้นทรงพลังเกินไป ถ้าเจ้าไปที่นี่ ชีวิตของเจ้าอาจตกอยู่ในอันตราย” ช่างตีเหล็กซุนมองอู๋ฝานพลางโคลงศีรษะ

ไม่คาดคิดเลยว่า เขาจะไม่สามารถรับภารกิจนี้อย่างง่ายดาย

“ผมจะระวังตัวให้มากกว่านี้” อู๋ฝานพูด “อีกอย่าง ถ้ามันอันตรายเกินไป ผมจะถอยกลับออกมาก่อน”

“มันอยู่ทางนี้ เจ้าต้องระวังตัวให้ดี” แม้ช่างตีเหล็กซุนจะยังกังวลถึงความปลอดภัยของอู๋ฝาน แต่เขาก็กังวลว่าจะไม่มีแร่ในร้านของตัวเองเช่นกัน ดังนั้นหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงตอบตกลง “ข้าจะสอนวิชาจำแนกแร่และวิชาขุดแร่ให้เจ้าเอง เพื่อที่เจ้าจะได้ไม่ทำผิดพลาด”

“ดีครับ!” อู๋ฝานตอบรับอย่างมีความสุข ช่างตีเหล็กซุนเป็นคนมีเหตุผล และคิดริเริ่มที่จะสอนวิชาให้เขาโดยไม่ต้องปริปากขอ

หลังจากนั้นอู๋ฝานก็ได้เรียนรู้วิชาจำแนกแร่และวิชาขุดแร่ได้สำเร็จ และยังได้รับพลั่วขุดแร่จากช่างตีเหล็กซุน

เมื่อเห็นช่างตีเหล็กซุนหยิบพลั่วขุดแร่ออกมาจากด้านข้าง อู๋ฝานนึกสงสัยว่าอีกฝ่ายอาจรู้ว่าเขากำลังออกจากหมู่บ้านจึงมาดักรออยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นเขาจะเตรียมพลั่วขุดแร่มาด้วยได้ยังไง?

เหมืองที่ช่างตีเหล็กซุนพูดถึงนั้นอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านมือใหม่มากนัก ก่อนหน้านี้อู๋ฝานไม่ได้มีจุดหมายปลายทางที่แน่นอน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจไปเหมืองโดยตรงเพื่อฆ่ามอนสเตอร์ระหว่างทำภารกิจ

แท้จริงแล้วอู๋ฝานไม่ได้สนใจที่จะฆ่ามอนสเตอร์นัก มันคงจะดีกว่ามากถ้าหาเงินได้จากการเพาะปลูก หากไม่ใช่เพราะเขาจำเป็นต้องหาเงินมาทำสัญญาเช่าพื้นที่เปิดโล่งในภูเขาด้านหลัง อู๋ฝานคงแทบไม่อยากออกจากหมู่บ้านอีก ท้ายที่สุดการตามฆ่ามอนสเตอร์เป็นงานที่สุ่มเสี่ยงได้รับบาดเจ็บ การบาดเจ็บในโลกของเกมไม่ต่างกับการบาดเจ็บในความจริง เขาสามารถเลือดออกและรู้สึกเจ็บปวด ข้อดีเพียงอย่างเดียวคือ เมื่อกลับสู่โลกความจริง อาการบาดเจ็บจะหายไปโดยไม่ทิ้งไว้แม้แต่แผลเป็น ไม่อย่างนั้นอู๋ฝานอาจยอมออกไปฆ่ามอนสเตอร์มากกว่านี้

หลังจากนั้นไม่นานอู๋ฝานก็มาถึงบริเวณเหมืองดังกล่าว ซึ่งมีโพรงลึกอย่างเห็นได้ชัด อู๋ฝานมองไปรอบๆ บริเวณ แต่ไม่เห็นมอนสเตอร์สักตัว เขาจึงเดินเข้าไปด้านในด้วยความระมัดระวัง

เมื่อเข้าไปด้านในเหมือง เขาเห็นร่องรอยการขุดจากทั้งสองด้าน เหมืองแห่งนี้น่าจะเป็นเหมืองเก่า แร่ส่วนใหญ่ถูกขุดออกไปแล้ว อู๋ฝานค้นหาอยู่สักพักหนึ่ง ก่อนจะพบบริเวณที่ยังไม่ถูกขุด

ในเวลานี้เองที่วิชาจำแนกแร่ได้เข้ามามีบทบาทสำคัญ

[แร่เหล็กคุณภาพต่ำ : แร่เหล็กที่มีสิ่งอื่นเจือปนจำนวนมาก หลังจากการถลุง มันสามารถนำไปใช้ทำอาวุธได้]

[แร่ทองแดงคุณภาพต่ำ : แร่ทองแดงที่มีสิ่งอื่นเจือปนจำนวนมาก หลังจากการถลุง มันสามารถนำไปใช้ทำอาวุธได้]

[แร่เงินคุณภาพต่ำ : แร่เงินที่มี…]

ในเหมืองเก่าแห่งนี้ แร่ส่วนใหญ่ที่อู๋ฝานค้นพบเป็นแร่เหล็ก รองลงมาคือแร่ทองแดงและแร่เงินจำนวนเล็กน้อย ท้ายที่สุดนี่ก็ไม่ใช่โลกแห่งความจริง ดังนั้นภายในเหมืองจึงไม่ได้มีแร่เพียงชนิดเดียว แต่คุณภาพของแร่เหล่านี้ไม่ค่อยดีนัก และยังมีสิ่งเจือปนอยู่มาก

ช่างตีเหล็กซุนเคยบอกเรื่องนี้ไว้ก่อนแล้ว แร่คุณภาพดีเกือบทั้งหมดถูกรวบรวมออกไป ส่วนที่เหลืออยู่มีเพียงคุณภาพปานกลางและคุณภาพต่ำ หลังจากรวบรวมพวกมันไปแล้ว ช่างตีเหล็กซุนต้องถลุงพวกมันก่อนจึงจะนำไปใช้งานได้ อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าช่างตีเหล็กซุนจะเป็นคนมีฝีมือพอตัว การถลุงเหล็กจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา

เมื่อค้นพบแร่ที่ต้องการ อู๋ฝานก็เริ่มลงมือขุด

เห็นได้ชัดว่าการขุดหาแร่เป็นภารกิจที่ยากลำบากและเหน็ดเหนื่อยมากกว่าการเก็บสมุนไพรมาก

“ทำไมถึงไม่เหมือนในเกมทั่วไปนะ ที่นั่งเฉย ๆ และคลิกเมาส์ดูแถบความคืบหน้าแบบนั้นน่ะ?” อู๋ฝานบ่นพึมพำขณะเหวี่ยงพลั่วขุด

ในเวลานี้เอง จู่ ๆ อู๋ฝานได้ยินเสียงดังกรอบแกรบปริศนา สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันใด การเคลื่อนไหวของมือพลันหยุดนิ่ง เขาหันมองไปยังทิศทางของเสียงด้วยความประหม่า ซึ่งเป็นส่วนลึกที่มืดสลัวของเหมือง

มอนสเตอร์กำลังมา?!