” นายน้อยลี่ “

ใบหน้าองค์หญิงหลิงเมิงยังซีดเผือก ในขณะที่ความคิดของนางยังคงสับสน

” นายน้อยลี่ ได้ไปยังราชวังก่อนหน้านี้ ? “

 

” ข้าไปยังราชวังเมื่อวานเพื่อขอเข้าเฝ้าองค์หญิงโดยเฉพาะ  แต่กระนั้น องค์หญิงยังคงติดภารกิจสำคัญ พวกเราจึงมิได้พบกัน  องค์หญิงหญิงสิริโฉมงดงามกว่าที่เคยในวันนี้ เป็นที่ยอมรับสำหรับทุกผู้คน “

 

ลี่โย่วหลานเอ่ยนุ่มนวลและคำเยินยอของเขาก็มิได้หยาบคาย  น้ำเสียงเขาชัดเจนและซับซ้อนจนไม่รู้สึกว่าเขาแสดงความเห็นที่ไม่ดี … แม้นว่าพวกมันไม่ทำให้ผู้ใดมีความสุข

 

” นายน้อยลี่วาจาน่ารื่นรมย์ “

องค์หญิงหลิงเมิง เคยชินกับคำยกยอมาตั้งแต่เด็ก  ด้วยเหตุนี้ นางจึงมิได้จริงจังกับคำพูดของเขา

” นายน้อยลี่มาหาหลิงเมิ่งจำต้องมีเหตุผล ?  ข้าขอให้ นายน้อยลี่เอ่ยตามตรงเนื่องจากองค์หญิงอ่อนเพลีย และประสงค์จะกลับตำหนัก “

 

” ข้าได้ยินมาว่ามียอดฝีมือสวรรค์เชวียนลึกลับปามีดบินช่วยชีวิตองค์หญิงไว้ เมื่อนางได้รับการลอบสังหาร  ข้าได้ยินมาว่านางเก็บมีดเล่มนั้นไว้เป็นของสะสมส่วนตัว “

ลี่โย่วหลานหัวเราะขณะเขาพูดถึงเรื่องนี้ไม่รีบร้อนราวกับมิใช่เรื่องสำคัญ

” โย่หลานจักโชคดีพอได้ดูมีดเล่มนั้นหรือไม่ ? “

 

” แต่ข้ามิเข้าใจเหตุใดนายน้อยลี่จึงประสงค์จะดูมีดเล่มนั้น … โปรดเอ่ยถึงเหตุผลที่ชัดเจนในการเข้ามายังราชวัง และเหตุใดเจ้าจึงต้องการตรวจสอบมีดเล่มนั้น ! “

องค์หญิงหลิงเมิงสับสนในทันที

เหตุใดคนผู้นี้ประสงค์จะดูมีดเล่มนั้น ?  เขามีเจตนาใดกัน ?

 

” องค์หญิงอาจมิรู้เรื่องนี้ … แต่กระนั้น โย่หลานได้ออกไปเดินเล่นเมื่อหลายวันก่อน และพบกับมือสังหารโดยไม่คาดคิด  สิ่งต่างๆเริ่มเลวร้าย และโย่วหลานคิดว่าอาจจะพบว่าตัวเองตื่นมาในอเวจีแล้ว  อย่างไรก็ตาม มีประกายสีครามปรากฏขึ้นและปามีดไปยังมือสังหารได้ทันเวลา  มือสังหารล่าถอยไป และชีวิตของโย่วหลานปลอดภัย “

ใบหน้าของลี่โย่วหลานเผยถึงความชื่นชมและขอบคุณ  ความจริงดูราวกับเขากำลังหลงไหล

 

” ความเมตตาของเขาทำให้ข้ามีชีวิตใหม่ และสิ่งนี้ได้ตราตรึงลงไปในใจข้าตั้งแต่เวลานั้น  โย่วหลานเสาะหาข้อมูลของคนผู้นี้มานานหลายวันเนื่องข้าประสงค์จะรู้เกี่ยวกับเขา  น่าอับอายที่โย่วหลานมิอาจหาข่าวคราวของเขาได้เลย  จำต้องใช้เวลาหลายวันที่โย่วหลานนึกขึ้นได้ว่า องค์หญิงเคยได้รับการช่วยเหลือจากชายลึกลับหนึ่งหน  ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งสองใช้มีดจากที่ซ่อนเพื่อช่วยเหลือพวกเรา  ดังนั้น อาจเป็นไปได้ไหมว่าผู้มีบุญคุณของพวกเรานั้นเป็นคนเดียวกัน ? “

ลี่โย่วหลานถอนหายใจ

” เขาช่างเมตตา  ช่วยรักษาชีวิตข้าโดยไม่ขอสิ่งใดตอบแทน ช่างสูงส่งยิ่งนัก  โย่วหลานหลงไหลคนผู้นี้ “

 

” โอ้ว “

องค์หญิงหลิงเมิง เลิกคิ้วขึ้น  นางสามารถสัมผัสเลือนลางได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง  แต่กระนั้นนางก็มิอาจบอกได้ว่าคือสิ่งใด

 

” คนผู้นั้นจากไปในภายหลัง  อย่างไรก็ตาม เขาได้ทิ้งมีดสั้นเล่มเล็กไว้บนพื้น ประกายของมันช่างงดงาม … “

ลี่โย่วหลานดูไม่เกรงกลัวจะแบ่งปันประสบการณ์

 

มือขวาลี่โย่วหลานล้วงเข้าไปในกระเป๋าหน้าอก  เขาควานหาชั่วครู่ และดึงเอามีดบินเล็มเล็กและเปล่งประกายออกมา

 

มีดบินสามเล่มนี้แตกต่างจากมีดเล่มอื่นๆในโลกนี้มาก  องค์หญิงบอกได้ว่าใบมีดนั้นถูกสร้างโดยผู้เป็นเลิศในฝีมือ  นางบอกได้เลยว่ามีไม่กี่ผู้ในนครเทียนเชียงที่สามารถสร้างอาวุธเช่นนี้ได้

 

พวกมันช่างไร้ที่ติ  พวกมันน่าชื่นชนจนมิอาจละสายตา  แต่กระนั้น แสงเยือกเย็นส่องสะท้อนจากผิวหน้าของมันประหนึ่งปิศาจร้ายที่กำลังเปล่งประกายในฟากฟ้ายามค่ำคืน  มันคมกริบ  และแม้นว่าจะไม่ได้มีขนาดใหญ่ แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เสียวซ่านลงไปตามสันหลัง

 

บอกได้ว่ามีดบินที่บรรจงและประณีตนี้เป็นอาวุธที่สามารถพรากชีวิตไปได้อย่างง่ายดาย

 

” รูปร่างของมีดเหล่านี้คล้ายคลึงกัน  ความจริงแล้ว มันมีลักษณะคล้ายกับอันที่ข้ามี “

องค์หญิงหลิงเมิงถอนหายใจผ่อนคลาย  จากนั้นนางยิ้มและเอ่ย

” แต่ วัสดุที่ใช้นั้นต่างกันอย่างมากแม้ว่ามันจะดูเหมือนกันก็ตาม  ข้ามั่นใจว่ามันต้องใช้เคล็ดวิธีการผลิตที่แตกต่างกันอย่างมาก “

 

ลี่โยวหลานไม่ละสายตาจากใบหน้าอันงดงามขององค์หญิงแม้นในเวลาที่เขาเอามีดออกมา  อย่างไรก็ตาม ท้ายที่สุดเขาก็หันไปทางอื่นและยิ้ม

” วิธีสร้างอาวุธนี้คล้ายคลึงกัน ?  แต่ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าของผู้ใดดีกว่ากัน จะเป็นเช่นไรหากข้าขอเปรียบมีดของข้ากับองค์หญิง ?”

 

” ใบมีดของ นายน้อยลี่นั้นดูเยือกเย็นและแหลมคมมากพอจะทำให้ทุกคนหวาดกลัว  แต่กระนั้น ลวดลายบนนั้นก็มิได้เหมือนกับของข้า  ในความจริง มีดของเจ้าไม่เหมือนกับของข้าในลวดลายและวิธีการสร้าง  แต่กระนั้น มีดของเจ้าแข็งกว่าของข้า  มีดของข้านั้นทำมาจากเหล็กสามัญในขณะที่ของเจ้าทำมาจากโลหะชั้นเลิศ  อาวุธของเจ้านั้นควรค่าเพียงพอจะเรียกว่า อาวุธเทพเจ้า “

องค์หญิงหลิงเมิงเปรียบเทียบอาวุธอย่างเสน่หา

 

อาวุธนี้จักต้องเหนือกว่าของผู้ที่ช่วยเหลือข้า !

องค์หญิงสามารถมองมันออกได้เพียงแค่หนึ่งเหลือบมอง

เพียงผู้ที่เป็นเลิศในโลกหล้าเท่านั้นที่สามารถสร้างสิ่งที่ประณีตและบรรจงเช่นนี้ได้  เพียงเขาเท่านั้นที่สามารถสร้างสิ่งสวยงามเช่นนี้ได้ มันแหลมคมมากพอให้ใช้เพื่อปกป้องตัวเอง

 

อาวุธเหล่านี้งดงาม แข็งแกร่ง แม้เลือดเปื้อนยังคงงดงาม  หากเช่นนี้คือรูปแบของอาวุธ … เช่นนั้นนี่ก็จะต้องเป็นตัวตนของเจ้าของ … คนชั่วร้ายดั่งเช่น จวินโม่เซี่ยนั่นจะสามารถครอบครองอาวุธอันงดงามและประณีตเช่นนี้ได้อย่างไร ?  คนสามัญมิอาจมีอาวุธไร้เทียมทานเช่นนี้ได้ !

 

องค์หญิงหลิงเมิงนึกคิดถึงผู้ที่ช่วยเหลือนางตั้งแต่วันที่นางประสบกับการลอบสังหาร

หากอาวุธของเขาช่างงดงามและศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ แล้วคนผู้นั้นจะต้องหล่อเหล่าและมั่นคงสักเพียงใด ?

 

บางทีเขาอาจจะสง่างามและมีสไตล์ที่ไม่มีผู้ใดเทียบ

 

มันน่าอายที่ต้องเฝ้ามองความเสแสร้งของจวินโม่เซี่ย ราวกับว่าเขาคือผู้ที่ไม่อาจเอาชนะได้  เช่นเขาคือคนไร้ยางอาย  ฮึ่มม …

 

ผู้ที่มีจิตวิญญาณอันทรหด … ดีละ คำนี้เหมาะสมที่จะใช้เอ่ยถือตัวตนของมือสังหาร

 

” ข้าไม่สามารถบอกความแตกต่างระหว่างมีดทั้งสองได้ เว้นแต่ข้าได้เห็นเล่มที่องค์หญิงเก็บเอาไว้ ไม่ใช่หรือ ?  ข้าประสงค์จะรู้จริงๆว่าผู้ใดคือผู้ที่ช่วยพวกเราไว้มิได้หรือ ? “

ดวงตาของลี่โย่วหลานดูเหมือนมีความร้อนรนอันแรงกล้า  ราวกับเขากำลังได้รับรู้ถึงผู้ที่ช่วยชีวิตเขาและมิอาจเก็บซ่อนความตื่นเต้นไว้ได้อีกแล้ว

 

” สวรรค์เมตตา  ในที่สุด โย่วหลานก็จะได้เห็นอาวุธอีกชิ้นที่เป็นของผู้ที่ช่วยเหลือเขาไว้  ความสง่างามของมันมิอาจสาธยายเป็นคำพูด  ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงรอคอยเพื่อดูด้วยตาตัวเอง  ข้าขอดูมันได้ไหม ? “

ลี่โย่วหลานแสดงท่าทางรบเร้า

” ข้าจะต่างอะไรกับสิงห์สา หากข้ามิอาจแสดงความขอบคุณของเขาได้ ! “

 

” เป็นจริงดั่งนั้น  แม้นว่า มีดของข้าจะมิได้ดีเด่นเช่นของโย่วหลาน  แต่กระนั้น ข้าก็ยังหวงแหนอาวุธล้ำค่านี้  มันไม่เคยห่างจากจ้า และข้ามิเคยให้ผู้ใดได้เห็น  แต่กระนั้น ข้าจะละไว้หากคำพูดของนายน้อยลี่นั้นซื่อสัตย์และบริสุทธิ์ “

​องค์หญิงหลิงเมิงมองเขาด้วยความลึกซึ้ง

ข้าไม่คิดว่าเขาจะมีมารยาทและเรียบร้อย  แต่กระนั้น เขาคือผู้ที่ซื่อสัตย์และมากพรสวรรค์อย่างแท้จริง !

องค์หยิงบ่นกับตัวเองขณะดุงห่อเล็กๆออกมา  นางค่อยๆเปิดมันออกและเผยให้เห็นมีดขนาดเล็กที่ประณีต  แสงเยือกเย็นสะท้องจากผิวหน้าของมัน และทอประกายลงไปบนร่างอันหอมหวานขององค์หญิง

 

” เหมือนกันอย่างแท้จริง ! “

ลี่โย่วหลานดูคล้ายตื่นเต้นมาก  เขาวางมีดทั่งสี่ลงบนฝ่ามือ  พวกมันคล้ายคลึงกัน  อาจจะบอกได้ว่าวัสดุที่ใช้นั้นแตกต่างกัน  แต่ขนาดและรูปทรงนั้นเหมือนกันทุกระเบียบนิ้ว  ยิ่งไปกว่านั้น ชัดเจนว่ามีเหล่านั้นถูกใช้โดยวิธีการเดียวกัน

 

” สวรรค์กำลังเฝ้ามอง !  ในที่สุดข้าก็ได้พบเจ้า ! “

ลี่โย่วหลานดูเหมือนจะมากอารมณ์  ความเยือกเป็นเปล่งประกายขึ้นในดวงตาขณะเขามองไปยังองค์หญิงหลิงเมิง  ดวงตาของเขาเผยให้เห็นถึงร่องรอยแห่งความขุ่นเคือง

 

ตอนนี้ข้ามั่นใจ  ฆาตรกรผู้เลวทรามและผู้ที่ช่วยชีวิตองค์หญิงหลิงเมิงเกี่ยวข้องกัน พวกเขาอาจจะเป็นคนเดียวกัน  ไม่มีผู้ใดอื่นในโลกนี้ที่สามารถสร้างอาวุธเช่นนี้ได้ !

 

องค์หญิงหลิงเมิงคือหญิงสาวที่น่าเย้ายวนในสายตาของลี่โย่วหลาน

 

หากจำเป็นต้องมีการเสียสละ

ลี่โย่หลานถอนใจ

 

” ดูเหมือนว่าของนายน้อยลี่และข้านั้นได้รับการช่วยเหลือจากผู้มีบุญคุณคนเดียวกัน “

ใบหน้าองค์หญิงหลิงเมิงเผยถึงความพึงพอใจ  ความจริงแล้ว นางขวยเขินเล็กน้อย  สีหน้าที่พิเศษและแปลกประหลาดนี้ทำให้เกิดความงดงามขึ้นมาอีกชั้นหนึ่งบนใบหน้าของนาง

 

” ได้โปรดดูแลตัวเองด้วยองค์หญิง “

จิตวิญญาณของลี่โย่วหลานค่อยๆบอบบางลงเมื่องมองไปในสายตาของ องค์หญิง และความงดงานที่เกินกว่าผู้ใดในโลกหล้า  อย่าไรก็ตาม เขากลับมาสงบเสงี่ยมในทันที และกลับสู่ความคิดที่เย็นชาของเขา

” โย่วหลานต้องขอตัว  ข้าจะมายังราชวังในภายหลังเพื่อเข้าเฝ้าองค์หญิง “

 

ลี่โย่วหลาน โค้งตัวหลังจากพูดจบ และจากนั้นหันหลังจากไป  เขาไม่แม้แต่นำมีดกลับไป และทิ้งมันไว้กับองค์หญิง

 

ฆาตรกรได้รับการพินิจแล้ว  ด้วยเหตุนี้ มีดบินจึงไร้ค่าสำหรับเขา  แม้นความจริงที่ว่ามันเป็นอาวุธอันไร้ที่ติซึ่งไม่มีค่าอันใดกับเขา

 

องค์หญิงสับสนเล็กน้อยจากพฤติกรรมที่จากไปของลี่โย่วหลาน

นายน้อยลี่พูดเองว่าเขาหวงแหนอาวุธของผู้ที่ช่วยเหลือเขา  และยังต้องการขอบคุณต่อเขา  แต่กระนั้น เขาทิ้งมีดเหล่านี้ไว้กับข้าหลังจากขอบคุณข้า … ราวกับว่า …

 

ขุนนางเหวินยังคงนั่งอยู่ด้านหลังนาง  เขากระซิบ

” คำพูดของนายน้อยลี่นั้นแปลกประหลาดและอ้อมค้อม  บางสิ่งดูผิดปกติ … จนเกือบจะขัดแย้งกัน  ยิ่งกว่านั้น ดวงตาของเขายังสะท้อนถึงความอาฆาตขณะที่เขามององค์หญิงแม้นว่าไม่มีการยั่วยุใดๆ  เขาจะต้องคิดบางสิ่งที่เลวทรามอย่างแน่นอน  และดูเหมือนว่าเขาอาจจะมีองค์หญิงอยู่ในใจ  ข้าคิดสิ่งอื่นไม่ออกอีกแล้ว … นอกจากเรื่องนั้น  พระองค์ พวกเราจะต้องจัดองครักษ์อีกหนึ่งหรือสองคนไว้เพื่อปกป้องนาง “

 

องค์จักรพรรดิหรี่ตา และกระซิบ

” แต่ข้ายังคงประสงค์จะรู้ว่าผู้ใดคือยอดฝีมือลึกลับ “

องค์เห็นถึงร่องรอยแห่งความหวาดกลัวในดวงตาของขุนนางเหวิน และหัวเราะ

” อย่าลืมว่านางมีองครักษ์อยู่ข้างกาย  และองครักษ์ผู้นั้นคือยอดฝีมือสวรรค์เชวียน ความปลอดภัยของนางไม่เป็นที่น่ากังวล “

 

” อยี่กู้ฮั่น ?  หากว่าเพียงแค่เขาไม่เพียงพอ ?  หรือมิได้อยู่ข้างกายนางตลอด ? “

ขุนนางเหวินพยักหน้าปฏิเสธ ครั้งแล้วครั้งเล่า

” ระยะหนึ่งแล้วที่เกิดการลอบสังหารขึ้นกับนาง เป็นเรื่องงี่เง่าที่จะไม่คิดคำนวนถึงอยี่กู้ฮั่นหากวางแผนการลอบสังหารนางอีกครั้ง ? “