บทที่ 741 หัวหน้าออกโรง

บทที่ 741 หัวหน้าออกโรง

เสี่ยวเถียนกะพริบตาอยู่หลายครั้ง เพราะกลัวมากว่าตัวเองจะตาฝาดไปเอง กระทั่งคนคนนั้นเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น ถึงได้แน่ใจว่านั่นคือพี่ชายเธอเอง

พี่ชายแท้ ๆ เลย – ซูอู่ร่าง

ซูอู่ร่างไปเรียนโรงเรียนทหารอยู่ทางใต้ ถึงจะเหมือนกับการไปมหาวิทยาลัยแต่เขามีอิสระน้อยกว่าพี่ ๆ คนอื่น

คงจะดีถ้าได้กลับบ้านปีละครั้ง

เสี่ยวเถียนไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเขาที่นี่!

“พี่?” เสี่ยวเถียนร้องด้วยความตกใจ

“พี่? เสี่ยวเถียน ไม่ว่าเธอจะตื่นเต้นยังไงแต่ก็ไม่สามารถเรียกคนอื่นว่าพี่มั่วซั่วได้หรือเปล่า?”

จ้าวหงเหมยอยู่ข้าง ๆ พอดี เลยรั้งเพื่อนเอาไว้เพราะกลัวคนอื่นจะหัวเราะเยาะเอา

“หงเหมย ฉันเห็นพี่ชายฉันจริง ๆ นะ ตรงนั้นไง ตรงนั้นน่ะ!” เสี่ยวเถียนบีบแขนเพื่อนอย่างตื่นเต้น

นิ้วเรียวชี้ไปทางซูอู่ร่าง

เพราะประสาทสัมผัสทั้งห้าอันแข็งแกร่งจึงมองเห็นพี่ชายได้ชัดเจน แต่จ้าวหงเหมยมองเห็นไม่ชัด อีกอย่างเธอไม่สามารถบอกได้เลยว่าเพื่อนหมายถึงคนไหนเพราะทุกคนก็เหมือน ๆ กันหมด

แต่ถึงจะไม่รู้ว่าคนไหน แต่ก็เป็นที่แน่นอนแล้วว่าพี่ชายเสี่ยวเถียนอยู่ในกลุ่มนั้น

“พี่ชายเธอเป็นทหารหรือ?” เธอถาม

“ใช่แล้วหงเหมย พี่ฉันอยู่ที่นี่จริง ๆ!”

เสี่ยวเถียนมีความสุขมากจนแทบกระโดดตัวลอย ตอนเรากลับบ้านเกิดไปจัดงานเลี้ยงให้พี่ใหญ่ พี่ห้าบอกว่าติดภารกิจไม่สามารถกลับบ้านมาได้ แต่ไม่คิดเลยว่าเราจะมาเจอกันที่นี่แทน!

เจ้าพี่ชายตัวแสบ จะมาทำไมไม่โทรบอกกันก่อนเลย คนที่บ้านจะได้ดีใจ

ในเวลาเดียวกัน อู่ร่างเห็นร่างที่กำลังกระโดดไปมาของน้องสาวในสนามอย่างชัดเจน

น้องเล็กของเขาเอง!

มีแค่พระเจ้าเท่านั้นล่ะที่รู้ว่าเขามีความสุขแค่ไหนตอนได้รับคำสั่งให้มาเป็นครูฝึกที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้

ก่อนหน้านี้ก็ได้รับจดหมายจากคนที่บ้านว่าเสี่ยวเถียนเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว นั่นก็คือมหาวิทยาลัยจิ่งเฉิง หลังจากลงเครื่องบินมาได้ไม่นานยังนึกอยู่เลยว่าเมื่อไรจะได้เจอน้อง

เราก็บังเอิญพบกันในสนามแห่งนี้

ซูอู่ร่างก็ตื่นเต้นไม่ต่างกัน แต่เขาไม่ใช่น้องจึงไม่สามารถสูญเสียความสงบในตอนนี้ได้

ใบหน้าของเด็กหนุ่มผิวแทนเต็มไปด้วยความปีติยินดีที่พยายามอดกลั้นเอาไว้ เขาพยายามยั้งเท้าหลังจากเอ่ยจบ

คนรอบข้างหัวเราะเมื่อเห็นเสี่ยวเถียนกระโดดไปมาอย่างตื่นเต้น

สมแล้วที่เป็นเด็ก!

คนเราก็แบบนี้แหละ กับเด็ก ๆ มักจะยอมรับเสมอ

ในไม่ช้ากลุ่มคนร่างสูงสง่าก็เดินไปประจำที่

พวกเรามาเป็นครูฝึก และมีหนึ่งคนที่ทำหน้าที่เป็นผู้นำฝึกให้กับนักศึกษาคณะนี้

พวกนักศึกษาข้างหลังเสี่ยวเถียนเริ่มกระซิบกันว่าคนสอนเราจะเป็นคนแบบไหน จะเข้มงวดหรือมีความอดทนไหม

เสี่ยวเถียนกำหมัดแน่นมองไปยังพี่ชาย

ซูอู่ร่างให้คนข้าง ๆ คอยสังเกตว่ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังมองมาที่พวกเราจากที่ไกล ๆ เขาอยากจะโอ้อวดเหลือเกิน และเขาก็ยืดตัวตรงมากขึ้น

“เสี่ยวเถียน เธอว่าครูฝึกเราจะเป็นคนไหนหรือ?” ฉู่เยว่ถาม

“ฉันไม่รู้เลย…” เสี่ยวเถียนตอบอย่างเหม่อลอย

ระหว่างที่กำลังถามคำถาม กลุ่มทหารอันเป็นระเบียบก็เดินเข้ามาหาเรา

“ซูอู่ร่างออกมา!”

ตอนนั้นเองที่เสี่ยวเถียนได้ยินเสียงอันคุ้นเคย

เธอตื่นเต้นหนักกว่าเดิม ครูฝึกสอนคณะก่อนหน้าได้ปรากฏตัวออกมาแล้ว ครูที่ออกมาตอนนี้ก็คือคนที่สอนให้กับคณะภาษาจีนของเรา

พี่ห้าจะเป็นครูฝึกให้เราใช่ไหม?

ถ้าใช่คงจะดีมาก

พวกเราพี่น้องจะได้คุยกันได้ด้วย

เสี่ยวเถียนแทบลุกขึ้นยืนไม่ได้ หากไม่ใช่เพราะมือขาวของเพื่อนคอยพยุงเธอคงล้มลงไปแล้ว

ซูอู่ร่างไม่คิดเลยว่าตนจะได้เป็นครูสอนให้กับคณะของน้องสาว

น่าประหลาดใจจริง ๆ นะ

“ครับ!” เขาตอบเสียงดังลั่น

ดังจนหูแทบแตก

คนข้าง ๆ มองเขาเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่ามันตื่นเต้นอะไรอยู่ ตรงนี้ไม่เห็นจะมีสาวงามคนไหนเลย!

ไม่ใช่ว่าผู้หญิงคณะนี้ไม่สวยนะ พวกเธอหน้าตาดีจริง ๆ พวกน้องใหม่ก็ด้วย ถึงจะไม่ได้ใส่ใจเท่าไรแต่ก็ยังเห็นได้ชัดเจน

คนอื่น ๆ เดินหน้าต่อไป ส่วนซูอู่ร่างหันกลับมายืนประจันหน้าเสี่ยวเถียนและคนอื่น ๆ

“ผมคือครูฝึกของพวกคุณชื่อซูอู่ร่าง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมจะฝึกฝนพวกคุณเป็นเวลา 15 วัน หวังว่าพวกคุณจะผ่านการประเมินขั้นสุดท้ายกันนะ!”

หลังจากคำนับเสร็จเขาก็เอ่ยด้วยเสียงอันดัง

พอทุกคนได้ยินเรื่องประเมินก็รู้สึกไม่ดีทันที ช่างเรื่องฝึกทหารไปก่อน ทำไมต้องมีการประเมินด้วย? เราไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัยเพื่อมารับราชการทหารนะ

เสี่ยวเถียนได้ยินเสียงโอดครวญจากเพื่อนด้านหลัง และมั่นใจว่าพี่ชายที่อยู่ไม่ไกลก็ต้องได้ยินเช่นกัน

มุมปากเขากระตุก

แค่นี้ก็เริ่มโหยหวนแล้วหรือ?

รอให้ถึงเวลาฝึกก่อนเถอะ แล้วค่อยตะโกนเสียให้พอ!

“หัวหน้าคณะภาษาจีนอยู่ไหนครับ?”

ซูอู่ร่างขมวดคิ้ว แล้วมองไปรอบ ๆ น้ำเสียงนั้นเคร่งขรึมขึ้นเรื่อย ๆ

ทำไมนักศึกษาพวกนี้ถึงกระจัดกระจายกันหมด? ตอนนี้ครูฝึกมาแล้วนะ ไม่มีนักศึกษาคนไหนตระหนักเลยว่าครูอยู่ตรงข้ามแล้ว พวกเขาควรยืนเข้าแถวสิ

ถึงจะไม่รู้ แต่คณะก่อนหน้าก็ทำไปให้เห็นแล้ว ควรจะรู้ได้ด้วยตัวเองสิ

อันที่จริงไม่ใช่คนอื่นไม่ได้แสดงปฏิกิริยานะ แต่เสี่ยวเถียนดันตื่นเต้นเกินไป กระทั่งได้ยินเสียงเขา ในที่สุดเสี่ยวเถียนก็ตระหนักได้ว่าถึงเวลาฝึกแล้ว และตอนนี้เราไม่ได้อยู่บ้าน

ตอนนี้ไม่ใช่พี่น้องที่กลับมาพบกัน แต่เป็นจุดเริ่มต้นของหลักการตายตัว ตอนนี้เขามีฐานะเป็นครูฝึก มันเป็นความผิดของเธอเอง

“หัวหน้ารุ่นออกมาด้วยครับ!” ซูอู่ร่างชำเลืองมองไปรอบ ๆ ขมวดคิ้วมากกว่าเดิม

เพราะยังไม่มีการเข้าแถวกันเขาจึงมองไม่ออก

คณะนี้น่าจะมี 50 คน อันที่จริงมีแค่ครึ่งเดียวเท่านั้นที่ยืนอยู่ตรงนี้ น่าจะประมาณ 20 กว่าคนไม่รู้หรือไงว่ามีการรวมพลฝึกทหารตอนบ่ายสองครึ่ง?

พอคิดถึงเรื่องนี้ ซูอู่ร่างรู้สึกหัวหน้าไม่มีความสามารถมากพอ ไม่สามารถจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ได้

ตอนนั้นเสี่ยวเถียนเพิ่งตอบสนองได้

เธอยืนนิ่งและทำความเคารพในท่าทางของทหารที่ไม่ได้เป๊ะขนาดนั้น

“รายงานครูผู้ฝึก ซูเสี่ยวเถียนหัวหน้ารุ่นคณะภาษาจีนรายงานตัวค่ะ!”