ตอนที่ 48 ขับไล่แม่เถียหนิว

แม้ว่าเถียหนิวจะขยันขันแข็งและทำงานหนัก ซื่อตรงและซื่อสัตย์ แต่เขาก็แก่กว่าหลินม่ายมากและไม่มีความสามารถอะไรนัก คุณย่าฟางจึงไม่ค่อยชอบเถียหนิว

เดิมทีนางคิดจะปฏิเสธ แต่เมื่อกำลังเอ่ยปากก็กลับคิดอีกที ถ้าเกิดหลินม่ายชอบเขาล่ะ?

หลินม่ายเจ็บช้ำจากครอบครัวของอดีตสามีมาพอสมควร เธออาจต้องการเพียงผู้ชายที่ซื่อสัตย์

นางจึงยิ้มและพูดว่า “ฉันจะเป็นตัดสินใจเรื่องนี้ได้ยังไงกันล่ะ? ฉันจะไปเรียกม่ายจื่อเข้ามา แล้วเธอค่อยถามเอาเองแล้วกัน”

เมื่อพูดจบ นางก็ทำท่าจะไปเรียกหลินม่าย แต่กลับถูกแม่เถียหนิวห้ามปราม “คุณป้าคะ อย่าเพิ่งค่ะ…”

คุณย่าฟางมองดูหล่อนด้วยความสงสัย “ทำไมล่ะ?”

ใบหน้าของแม่เถียหนิวแสดงให้เห็นถึงความลำบากใจ “ฉันไปถามม่ายจื่อมาแล้วค่ะ หล่อน…หล่อนปฏิเสธ…”

คุณย่าฟางประหลาดใจในตอนแรก และโกรธเคืองในเวลาต่อมา “เธอไม่เห็นด้วย เพราะงั้นเธอเลยมาหาฉันเหรอ?”

แม่เถียหนิวก้มศีรษะลงและถอนหายใจ “ฉันคิดว่าคุณป้ากับคุณลุงช่วยหล่อนมามาก ถ้าได้พวกท่านช่วยจับคู่ให้ ม่ายจื่อจะต้องยอมแต่งงานกับเถียหนิว…”

คุณย่าฟางไม่อาจระงับโทสะได้อีกต่อไป “เธอคิดว่าคนแก่เฒ่าอย่างเราเป็นคนใจร้ายที่ใช้ความเมตตาบีบบังคับให้คนแต่งงานกันงั้นเรอะ!”

แม่เถียหนิวพูดสวนชวนให้อึดอัด “คุณป้า ทำไมพูดแบบนั้นล่ะคะ การทำให้ลูกชายของฉันกับม่ายจื่อได้เกี่ยวดองกันมันคือการทำความดีนะคะ ท่านจะกลายเป็นคนใจร้ายได้ยังไง?”

“มีคำกล่าวไว้ว่ารื้อถอนสิบวัด ยังไม่เท่ากับทำลายงานแต่ง…”

แม่เถียหนิวพูดต่อจนทำให้คุณย่าฟางโกรธจัด

นางเดินไปที่ประตู เปิดประตูและชี้นิ้วออกไปด้านนอก “ออกไปซะ เอาของขวัญของเธอออกไปด้วย!”

ผู้คนที่อยู่ในห้องโถงต่างตกตะลึง

แม่เถียหนิวเดินออกมาจากห้องด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ พยายามฉีกยิ้มอย่างไม่เต็มใจนัก “คุณป้าคะ ขอให้สมปรารถนานะคะ” และกำลังจะเดินจากไป

คุณย่าฟางพูดสั่งฟางจั๋วหรานด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “เอาของขวัญบนโต๊ะคืนให้หล่อนด้วย!”

ฟางจั๋วหรานหยิบของขวัญบนโต๊ะขึ้นมาและยัดใส่มือแม่เถียหนิว ก่อนจะเชิญหล่อนออกจากบ้านอย่างสุภาพ

เพื่อนบ้านหลายคนเอ่ยถามด้วยความสงสัย “แม่เฒ่าฟาง เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

อย่าได้ดูถูกแม่เฒ่าฟางผู้ซึ่งทรงพลังและมีอำนาจเชียว ถึงอย่างนั้นนางกับสามีก็ไม่เคยใช้อำนาจกลั่นแกล้งคนอื่น นอกจากนี้ยังคอยช่วยเหลือเสมอมา

ทว่านางกลับขับไล่คนออกไปตั้งแต่วันปีใหม่ นั่นหมายความว่านางจะต้องมีเหตุผลบางอย่าง

คุณย่าฟางไม่อยากปกปิด เพราะยิ่งปกปิดก็ยิ่งมีคนคาดเดา จึงบอกเพื่อนบ้านไปถึงสาเหตุและเหตุผล

เธอจึงพูดขึ้นว่า “ทุกคนลองตัดสินกันดูแล้วกันว่าแม่เถียหนิวซื่อสัตย์จริงใจหรือไม่ หล่อนจะให้เราสองเฒ่าจับคู่หลินม่ายกับลูกชายของหล่อน!”

นี่ไม่ใช่สิ่งที่น่าโมโหที่สุด ทว่าสิ่งที่น่าโมโหที่สุดคือการที่หล่อนโต้เถียงว่าถ้าสองเฒ่าไม่ยอมช่วยเธอจับคู่ จะหมายความว่าพวกเขาไม่ยอมกระทำความดี

อีกทั้งยังบอกให้รื้อถอนวัดสิบแห่งดีกว่ามานั่งทำลายการแต่งงานเพียงครั้งเดียว

“ฉันอยากจะถามทุกคนถึงคำพูดของแม่เถียหนิว ถ้าลูกชายของใครบางคนมาแอบชอบลูกสาวของพวกคุณ แล้วพวกคุณไม่ยอมช่วยจับคู่ให้พวกเขา นั่นหมายความว่าพวกคุณไม่ยอมสั่งสมทำความดีหรือยอมทำลายงานแต่งเหรอ?”

เพื่อนบ้านค่อย ๆ พูดขึ้นทีละคน “ก็แค่คำพูดไร้สาระไม่ใช่เหรอ?”

จากนั้นทุกคนจึงพยายามเกลี้ยกล่อมคุณย่าฟางไม่ให้ไปถือสาคำพูดไร้สาระของคนโง่เขลา ก่อนจะจากไป

ขณะเดียวกันคุณปู่ฟางก็กลับมาพร้อมกับโต้วโต้วที่มีสีหน้าบูดบึ้ง

คุณย่าฟางระงับความโกรธบนใบหน้า พูดเร่งคนตัวใหญ่และคนตัวเล็กให้ไปออกไปยืนด้านนอกประตู สั่งให้พวกเขาปัดป่ายเอาหิมะบนร่างกายออก อีกทั้งยังบอกให้กระทืบเท้าอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยให้พวกเขาเข้ามาในบ้าน

นางกลอกตาเมื่อเห็นรอยยิ้มของคุณปู่ฟาง “รับเงินไปสิ พอใจแล้วหรือยัง?”

คุณปู่ฟางพูด “มีเงินใช้ไม่ขัดสน นี่สินะความสุขที่ได้รับเงิน!”

“ฉันดีใจมากที่ตรุษจีนปีนี้พี่น้องไม่ได้ใส่เสื้อผ้าดี ๆ เหมือนกับฉันสักคน!”

คุณย่าฟางกลอกตาใส่เขาอีกครั้ง “ยิ่งแก่ก็ยิ่งเหมือนเด็ก!”

คุณปู่ฟางยังคงงุนงง เขาแค่รู้สึกยินดีปรีดากับตนเองเท่านั้น

พี่น้องพวกนั้นเคยหัวเราะเยาะคู่สามีภรรยาเฒ่าลับหลัง ว่าอายุปูนนี้กลับถูกสาววัยรุ่นเอาเปรียบจากการหย่าร้าง ช่วยเหลือเธอนู้นนี่นั่น

หลินม่ายเอาเปรียบจากพวกเขาหรือไม่?

เธอไม่ได้เอาเปรียบพวกเขา อีกทั้งยังกตัญญูต่อพวกเขาราวกับพวกเขาเป็นปู่ย่าแท้ ๆ ของเธอ

โต้วโต้วที่ออกไปข้างนอกกับคุณปู่ฟางล่ำซำเป็นอย่างมาก ภายในกระเป๋าเสื้อผ้าและกางเกงเต็มไปด้วยขนม อาทิ ถั่วลิสง เมล็ดแตงโม มันหวานอบแห้ง

หล่อนหยิบขนมห่อเล็ก ๆ ออกมาทันทีที่กลับมาถึงบ้าน ชวนคุณย่าฟาง หลินม่ายและฟางจั๋วหรานมากินด้วยกัน

ภายในห้องเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ทำให้เพื่อนบ้านที่มาอวยพรวันปีใหม่มีความสุขเช่นกัน

เวลาเดินเร็วจนจวนจะถึงเก้าโมงเช้าภายในชั่วพริบตา เมื่อเพื่อนบ้านในละแวกนั้นอวยพรวันปีใหม่กันเสร็จแล้ว จึงกลับไปรอต้อนรับแขกที่บ้านของตนเอง

โต้วโต้วยังคงจำสัญญาของฟางจั๋วหรานได้ดี หล่อนเดินขึ้นไปหาเขาและพูดถามอย่างระมัดระวัง “คุณอาพาหนูไปแลกเหรียญที่สหกรณ์การตลาดตอนนี้ได้ไหมคะ”

“ได้สิ ไปกันเถอะ” ฟางจั๋วหรานอุ้มหล่อนขึ้นมาและเดินไปที่ประตู

หลินม่ายเห็นว่าร่างของโต้วโต้วแข็งทื่อ คาดว่ายังต่อต้านฟางจั๋วหรานอยู่เล็กน้อย

ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง โต้วโต้วกับฟางจั๋วหรานก็กลับมาพร้อมกับของจำนวนมาก

โต้วโต้วไม่เพียงจะหยุดต่อต้านฟางจั๋วหราน แต่ยังกอดแขนขอจับมือเขาเอาไว้แน่น และปล่อยมือเมื่อเห็นหลินม่าย

เธอมีความสุขมาก “แม่คะ คุณอาซื้อลูกอมบ๊วยให้หนูด้วย แล้วก็ให้เงินหนูเยอะเลย”

หลังจากพูดจบ หล่อนก็ยัดลูกอมบ๊วยเข้าไปในอ้อมแขนของหลินม่าย หยิบเอาเหรียญสองเฟินกับห้าเฟินจำนานมากมายออกมาจากกระเป๋า

โต้วโต้วหยิบเหรียญทั้งหมดออกมาและเดินไปหยอดกระปุกออมสินไม้ไผ่ด้วยขาสั้น ๆ หัวเราะชอบใจทุกครั้งที่หยอดเหรียญลงไป

หลังจากหยอดเหรียญจนครบแล้ว โต้วโต้วก็เดินเข้าไปที่ด้านข้างของฟางจั๋วหราน โอบอุ้มกระปุกออมสินไม้ไผ่เอาไว้และเอนตัวลงในอ้อมแขนของเขา

วันแรกของช่วงเทศกาลปีใหม่มักจะเป็นวันที่ลูกชายและลูกสะใภ้เดินทางมาอวยพรให้กับผู้เฒ่า

ถึงอย่างนั้นคุณย่าฟางก็ออกไปดูหลายรอบแล้ว แม้ว่าจะมีผู้คนมากมายหิ้วของขวัญและพาลูกเล็กเด็กแดงไปเยี่ยมญาติท่ามกลางพายุหิมะ แต่ก็ยังไร้วี่แววของลูกชายและลูกสะใภ้

นางนั่งหน้าเตาถ่านด้วยความผิดหวัง พูดกับสามีว่า “ชั่วชีวิตนี้ฉันเห็นพายุมาแค่ไม่กี่ครั้ง พายุลมโหมกระหน่ำแบบนี้ พวกเว่ยกั๋วคงมาไม่ได้ใช่ไหม?”

คุณปู่ฟางพูดตอบ “พวกเราไม่ได้อยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือสักหน่อย ต่อให้หิมะจะตกยังไงการจราจรก็ไม่ติดขัดอยู่ดี พวกเว่ยกั๋วคงจะกำลังเดินทางมา”

“ไม่ต้องคิดมากหรอก เตรียมตัวให้พร้อม ลูกชายกับลูกสะใภ้จะต้องมาแน่ แค่อย่าลืมทำอาหารอุ่น ๆ ไว้รอพวกเขาล่ะ”

คุณย่าฟางรีบลุกขึ้นไปหยิบปลิงทะเล สาหร่ายทะเล กุนเชียง และซี่โครงหมูตุ๋นที่ฟางจั๋วหรานซื้อมาให้ออกมา

หลินม่ายเดินเข้ามารับ และปล่อยให้คุณย่าฟางนั่งพิงไฟ ขณะที่เธอเป็นคนเตรียมการ

คุณย่าฟางพูดอย่างลังเล “ที่นี่มีอาหารทะเลตากแห้งอยู่ไม่น้อย เธอช่วยทำให้ทีได้ไหม?”

หลินม่ายยิ้ม “ได้ค่ะ”

ในชีวิตที่แล้ว เธอไม่เคยสัมผัสกับอาหารทะเลตากแห้งมาก่อน!

ฟางจั๋วหรานสงสัยเล็กน้อยว่าคนต่างจังหวัดจำนวนมากที่ไม่เคยเห็นอาหารทะเลตากแห้งมาก่อน จะสามารถทำมันได้อย่างไร?

เขาเปิดประตูห้องครัวและมองดูด้วยความวิตกกังวล

จากนั้นจึงพบว่าเธอมีความชำนาญในการแช่อาหารทะเลตากแห้งแต่ละชนิดลงไปในน้ำอุ่น เติมเหล้าขาวในประมาณที่เหมาะสมลงไปในปลาจวดขนาดเล็ก เห็นได้ชัดว่าเธอมีความรู้

เขาเดินเข้ามาถามด้วยความประหลาดใจ “คุณรู้วิธีจัดการกับอาหารทะเลพวกนี้ด้วยเหรอครับ?”

หลินม่ายที่หันกลับมาโดยสัญชาตญาณเกือบจูบเข้ากับ… หัวไหล่ของฟางจั๋วหราน… ผู้กำลังดูเธอทำความสะอาดหอยเชลล์จากทางด้านหลัง

โชคดีที่เป็นหัวไหล่ ถ้าเป็นใบหน้าคงอายไม่ใช่น้อย

เธออธิบาย “แค่เคยเห็นพวกจับกังในโรงแรมเขาทำกันน่ะค่ะ”

ฟางจั๋วหรานโล่งใจ

………………………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

รักคุณย่าฟางค่ะ ไป ไปเลยแม่เถียหนิว อยู่ๆ จะมาจับคู่ให้ลูกตัวเองแบบนี้ก็ชวดรับปีใหม่ไปนะ

เห็นครอบครัวลูกชายคุณย่ากลับมาแล้วหวั่นใจจริง กลัวว่ายัยน้องสาวคิดไม่ซื่อกับพี่หมอฟางคนนั้นจะตามติดกลับมาด้วยนี่แหละ

ไหหม่า(海馬)