ตอนที่ 217 ผู้ฝึกยุทธ์ที่คิดเพื่อส่วนรวม (1)

มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ยังคงดำเนินเรื่องได้รวดเร็วจนน่าตกใจ

วันต่อมาฟางผิงก็ได้รับการตอบกลับจากมหาวิทยาลัย เขาได้รับอนุญาตให้จัดการระบบกู้ยืมคะแนน

แน่นอนว่าไม่ได้ไร้ขีดจำกัด

คะแนนมีมากมายอยู่แล้ว แต่ทรัพยากรมีอย่างจำกัด ทุกปีมหาวิทยาลัยจะให้โควตากู้ยืมหนึ่งแสนคะแนน และหนึ่งแสนคะแนน เมื่อแลกเปลี่ยนเป็นมูลค่าจะแตะสูงถึงสามพันล้าน!

สำหรับการเปิดแพลตฟอร์มให้โควตากู้ยืมคะแนนสูงเช่นนี้ ฟางผิงต้องจ่ายค่าตอบแทนออกไปเหมือนกัน

อย่างแรกหลู่เฟิ่งโหรวและตาเฒ่าหลี่ออกหน้ารับประกันให้

อย่างที่สองหากมีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับฟางผิง มหาวิทยาลัยมีสิทธิ์ริบแพลตฟอร์มกลับไปเป็นของมหาวิทยาลัย ไม่ใช่ให้ครอบครัวของฟางผิงดูแลต่อ

อย่างที่สามผลการสรุปประจำปี หากอัตราความเสียหายอยู่ภายในห้าเปอร์เซ็นต์ ส่งข้อมูลนักศึกษาที่ตายในสนามรบมา มหาวิทยาลัยจะไม่ซักไซ้เอาความ ถ้าเกินจากขอบเขตนั้นให้แพลตฟอร์มหยวนฟางรับผิดชอบ

อย่างที่สี่…

สรุปทั้งหมดทั้งมวลแล้ว มหาวิทยาลัยออกข้อจำกัดมามากมาย

รวมถึงต้องสามารถตรวจสอบบัญชีได้ตลอดเวลา รวมถึงคะแนนนั้นให้นักศึกษากู้ยืมไปจริงๆ หรือไม่

ไม่ใช่ว่าไปอยู่ในมือของฟางผิงคนเดียว มหาวิทยาลัยจะส่งคนมากำกับดูแล

แพลตฟอร์มต้องเดินไปในทิศทางที่ถูกที่ควร ไม่ได้เหมือนกับบริษัทก่อนหน้านี้ที่เอาแต่รับผิดชอบวิ่งเต้นส่งสินค้าอีกแล้ว

ส่วนดอกเบี้ยจากการกู้ยืม ให้แพลตฟอร์มหยวนฟางควบคุมจัดการแล้วรายงานต่อมหาวิทยาลัย

มหาวิทยาลัยจะตรวจสอบซ้ำอีกที ดอกเบี้ยเก็บคืนสู่มหาวิทยาลัย แพลตฟอร์มหยวนฟางสามารถเก็บกำไรสิบเปอร์เซ็นต์เป็นค่าดำเนินการได้

ตระหนี่ขี้เหนียว ไม่ใช่วิถีทางของมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว

ให้กำไรกับหยวนฟางสิบเปอร์เซ็นต์ ในความคิดของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ไม่ได้ถือว่ามากจนเกินไป

เดิมทีมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้หวังจะหาผลประโยชน์จากนักศึกษาในเรื่องนี้

เพียงแต่หากช่วยเหลืออีกอาจจะทำให้หนี้สูญ คะแนนและเงินพวกนี้ท้ายที่สุดยังต้องไหลเวียนในมือของนักศึกษา

—

มหาวิทยาลัยรู้สึกว่าสิบเปอร์เซ็นต์ไม่เยอะ ฟางผิงกลับคำนวณเสียยกใหญ่ ตกลงต้องเก็บดอกเบี้ยสูงเท่าไหร่

ร้อยละห้าต่อวันคงทำไม่ได้ มหาวิทยาลัยไม่อนุญาตให้ฟางผิงเก็บสูงถึงขนาดนั้นอยู่แล้ว เป็นแบบนั้นหนึ่งปีต้องเสียถึงสิบแปดเปอร์เซ็นต์

แต่ร้อยละสามต่อวัน ฟังดูเหมือนน้อย…อัตราดอกเบี้ยต่อปีกลับเกินสิบเปอร์เซ็นต์ไปแล้ว

“หนึ่งปีสิบเปอร์เซ็นต์ หากปล่อยกู้จนหมด หนึ่งปีจะได้กำไรกว่าหนึ่งหมื่นคะแนนเป็นอย่างต่ำ แพลตฟอร์มได้ส่วนแบ่งสิบเปอร์เซ็นต์ งั้นก็เป็นหนึ่งพันกว่าคะแนนแล้ว”

“ในความเป็นจริงมหาวิทยาลัยจะทำสรุปสิ้นปีแค่หนึ่งครั้ง ช่วงเวลานี้มีช่องว่างให้จัดการอยู่มากมาย รวมถึงช่วงเวลาสั้นๆ ที่คืนดอกเบี้ยที่กู้ยืม เปลี่ยนให้เป็นเงินทุนอีกครั้งหนึ่ง หากจัดการได้ดี หนึ่งปีกำไรคะแนนก็จะเพิ่มขึ้นหลายพัน”

ฝ่ายบริการ

ฟางผิงคำนวณในใจอยู่พักใหญ่ ก่อนแววตาจะเป็นประกาย!

หลายพันคะแนน นั่นก็หลายร้อยล้านแล้ว

มหาวิทยาลัยเล็กๆ อย่างเซี่ยงไฮ้ ค่าใช้จ่ายของแพลตฟอร์มจะเท่าไหร่กันเชียว?

นึกมาถึงตรงนี้ ฟางผิงก็เอ่ยเสียงเบา “อาจารย์ คุณว่าเก็บดอกเบี้ยร้อยละสามต่อวันสูงหรือเปล่า?”

“ร้อยละสาม?”

ตาเฒ่าหลี่กำลังคำนวณดอกเบี้ย ฟางผิงกลับเอ่ยอย่างรวดเร็ว “ต่ำมากสินะครับ? นักศึกษาทั่วไปเต็มที่ก็ยืมหนึ่งร้อยคะแนน หนึ่งวันเก็บดอกเบี้ยเพียงศูนย์จุดศูนย์สามคะแนน พูดตามตรง นี่เป็นดอกเบี้ยที่ต่ำมากจริงๆ แม้จะรวมทั้งหนึ่งเดือน ก็ได้ไม่ถึงหนึ่งคะแนน แต่ให้ยืมหนึ่งร้อยคะแนนล่วงหน้าหนึ่งเดือน บางทีเขาจากที่อยู่ขั้นสองอาจจะสามารถเข้าสู่ขั้นสาม เวลาหนึ่งเดือนนี้ หนึ่งคะแนนจะมีค่าอะไร? อาจารย์ คุณว่ามีเหตุผลหรือเปล่า?”

ตาเฒ่าหลี่เอ่ยอย่างครุ่นคิดเล็กน้อย “ไม่ถือว่าสูง…”

“อันที่จริงนี่ก็เท่ากับมหาวิทยาลัยลงทุนทรัพยากรให้ก่อนสามพันล้าน แต่ผมเชื่อว่าสามพันล้านนี้เป็นเรื่องที่คุ้มค่า บางทีครบหนึ่งปีเซี่ยงไฮ้อาจจะมีนักศึกษาขั้นสามขั้นสี่เพิ่มขึ้นมาหลายสิบคน ทำคุณูปการมากมายให้แก่มวลมนุษย์ชาติ! ทั้งทรัพยากรพวกนี้ไม่ได้หายไปเสียเปล่า ถึงสิ้นปีแล้วยังจะกลับคืนสู่มหาวิทยาลัย แบบนี้จะกลายเป็นวัฏจักรที่สมบูรณ์แบบ นอกจากมหาวิทยาลัยจะไม่เสียหายอะไร ยังสามารถสร้างชื่อในหมู่นักศึกษาได้…”

ตาเฒ่าหลี่มองเขาที่เงียบไป ฟางผิงจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง “อาจารย์ งั้นปัญหาการลดราคาของแพลตฟอร์ม…”

“ความต้องการของมหาวิทยาลัยนั้นอยากรักษาราคาให้เป็นปัจจุบัน ยาบำรุงและอาวุธของมหาวิทยาลัยต่างมีอย่างจำกัด หากเธอทำกิจกรรม จะเป็นการ…”

“อาจารย์ครับ ทำไมมหาวิทยาลัยมองแค่ผลระยะสั้นแบบนี้! ผมถามคุณหน่อย ยาบำรุงมาจากไหน?”

ตาเฒ่าหลี่นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยว่า “วัตถุดิบหลักๆ มาจากถ้ำใต้ดิน”

“งั้นก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอครับ พวกนักศึกษาต้องสิ้นเปลืองค่าใช้จ่ายมากมาย ก้าวหน้าเร็วก็ต้องลงไปในถ้ำใต้ดิน เป็นแบบนี้แล้ว วัตถุดิบย่อมถูกชดเชยไปด้วย…”

ฟางผิงเอ่ยต่อว่า “อาวุธโลหะผสมมาจากไหนครับ?”

“บางส่วนมาจากถ้ำใต้ดินเหมือนกัน…”

“เป็นหลักการเดียวกัน! ทั้งสร้างอาวุธยังต้องใช้กำลังคน? ในเซี่ยงไฮ้อาวุธทั่วไปไม่ได้ผลิตทีละมากๆ แต่ตีด้วยมือคน หลักๆ อยู่ในความรับผิดชอบของนักศึกษาสาขาศึกษาวิจัย แต่ปกติพวกเขาแทบจะไม่กระตือรือร้นเข้าร่วมเรื่องพวกนี้ด้วยซ้ำ พวกเขาอยู่ในมหาวิทยาลัย เอาแต่คิดว่าในอนาคตจะเข้าทำงานบริษัทไหน…แต่หากตอนนี้ให้พวกเขาแบกรับหนี้มหาศาล พวกเขาต้องเป็นฝ่ายกระตือรือร้นขึ้นมาเอง เป็นเหตุผลนี้หรือเปล่า?”

“เธอหมายความว่า…”

“ดังนั้นปัญหาที่มหาวิทยาลัยกังวลว่าทรัพยากรไม่เพียงพอ เป็นการกังวลเสียเปล่า จ่ายออกไปมาก ทุกคนถึงจะฝีมือแข็งแกร่งขึ้น หาเงินได้เยอะขึ้น ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ จะมาให้มหาวิทยาลัยรับผิดชอบไม่ได้”

“เดี๋ยวฉันจะลองไปถามดู เธอจัดการเรื่องพวกนี้ให้ดีแล้วกัน หากหนึ่งแสนคะแนนไม่สามารถเก็บคืนมาได้ นี่ไม่ใช่ปัญหาของคะแนน เด็กน้อย ถึงเวลานั้นขายเธอก็คงชดใช้ไม่ไหว เตรียมทำงานฟรีให้มหาวิทยาลัยไปตลอดชีวิตเถอะ!”

ฟางผิงไม่คิดใส่ใจ เบะปากว่า “นอกเสียจากคนที่เป็นหนี้จะตายในสนามรบทั้งหมด! เวลานั้นกลัวว่าโลกคงจะถูกทำลายแล้ว ยังต้องสนใจเรื่องนี้ไปทำไม”

ตาเฒ่าหลี่ไม่อาจหาคำมาโต้แย้ง

พูดมีเหตุผล!

พวกนักศึกษาตายกันหมดแล้ว มวลมนุษย์ชาติยังจะมีความหวังงั้นเหรอ?

พูดแบบนี้แสดงว่าเจ้าเด็กนี้ไม่ได้นึกถึงปัญหาชดใช้ให้มหาวิทยาลัยตั้งแต่แรก?

ช่วงเวลานั้นตาเฒ่าหลี่ก็จมดิ่งในความคิด

ฟางผิงเห็นแบบนั้นจึงเอ่ยว่า “อาจารย์ งั้นผมขอตัวก่อน ครั้งนี้รบกวนคุณแล้ว คุณวางใจเถอะ เรื่องที่คุณเป็นหลักประกันให้ผม ผมไม่อาจให้คุณเป็นแพะรับบาปอย่างแน่นอน ผมไม่ใช่คนแบบนั้น”

ตาเฒ่าหลี่พยักหน้าอย่างงงๆ เมื่อกี้บอกว่าไม่มีเรื่องชดใช้อย่างแน่นอน แล้วเรื่องแพะรับบาปมาได้ยังไง!

เห็นฟางผิงเตรียมจะออกไป จู่ๆ ตาเฒ่าหลี่ก็เอ่ยว่า “อีกสองสามวันจะพาเธอไปที่หนึ่ง”

“ที่ไหน?”

“ที่ที่ดีมากๆ ที่นั่นเธอจะได้เรียนรู้มากมาย ถือโอกาสไปก่อนลงถ้ำใต้ดิน เข้าไปดูสักหน่อย เป็นประโยชน์ต่อเธอ”

ฟางผิงดีใจขึ้นมาทันที ละล่ำละลักเอ่ยว่า “ขอบคุณครับอาจารย์ อาจารย์คุณมีหลานสาวหรือเปล่า?”

ตาเฒ่าหลี่ชำเลืองมองเขา ผ่านไปสักพักค่อยเอ่ยว่า “ไสหัวไปตั้งแต่ตอนนี้ ไม่งั้น…”

พูดไม่ทันขาดคำ ฟางผิงก็วิ่งไปแทบไม่เห็นเงาแล้ว

—

ด้านนอกฝ่ายบริการ

ฟางผิงส่ายหัวพลางถอนหายใจ นี่ฉันไม่ใช่เรียนมาจากเหล่าหวังหรือไง?

ดูเหล่าหวังสิ รู้จักประจบสอพลอ ลูกสาวของอาจารย์ยังอายุแค่นั้นกลับพามาเลี้ยงต้อยข้างกายแล้ว

ตาเฒ่าหลี่อยู่ขั้นหกสูงสุด ประจบเขาดีที่สุด วันไหนกลายเป็นปรมาจารย์ ตัวเองก็รวยเละแล้ว

ควักมือถือออกมาต่อสายหาหลี่เฉิงเจ๋อพูดเรื่องแพลตฟอร์มกู้ยืมอยู่พักหนึ่ง

อันที่จริงเรื่องนี้ไม่ยาก เป้าหมายมีแค่นักศึกษาของเซี่ยงไฮ้

มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้มีกี่คนเอง?

มหาวิทยาลัยมีทะเบียนนักศึกษาให้พร้อม แค่เพิ่มคุณสมบัติอีกนิดหน่อยลงแพลตฟอร์มเท่านั้น ไม่กี่วันก็เสร็จแล้ว

“น่าเสียดาย เงินที่ยืมมาไม่นับเป็นค่าทรัพย์สิน ไม่งั้นตอนนี้ยืมสามพันคะแนน ค่าทรัพย์สินคงพุ่งเกินร้อยล้านแล้ว”

ฟางผิงเสียดายอย่างเห็นได้ชัด แม้จะใช้เส้นสาย เขาก็ต้องเอาคะแนนมาให้ตัวเองสักหน่อย

ระหว่างที่กำลังพึมพำกับตัวเอง ฟางผิงก็เห็นรถบัสหลายคนจอดอยู่ไม่ไกล

ทีมที่ไปหนานเจียงกลับมาแล้ว

—

“ฟางผิง!”

ถังเฟิงลงรถ เห็นฟางผิงเตรียมจะหันหลังวิ่งก็เรียกทันที “มานี่!”

ฟางผิงจนใจอยู่บ้าน ฝืนใจเดินเข้าไป

“ใครใช้ให้เธอออกไปก่อน? ไม่มีระเบียบกฎเกณฑ์เอาซะเลย!”

ถังเฟิงตำหนิ ก่อนจะเอ่ยว่า “ไม่มีธุระอะไรอย่ามาที่ฝ่ายบริการ หยุดสร้างปัญหาให้ผู้เฒ่าหลี่ ฉันได้ยินว่าเธอชอบมาหาผลประโยชน์กับฝ่ายบริการ หากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไปข้างนอก ทุกคนพากันมาร้องขอ ผู้เฒ่าหลี่จะรับมือยังไง?”

——————–