นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 538 เสด็จอาเก้า ฝ่าบาทเลวมาก
เสด็จอาเก้าเข้าไปในห้องและปรามองค์รัชทายาทตงหลิงจื่อลั่ว ซีหลิงเทียนเหล่ยและเย่เย่รวมทั้งคนที่อยู่เบื้องหลังทุกคน ในโรงเลี้ยงสัตว์เขาคือผู้ที่พูดแล้วเป็นคำพูด ถ้าเขาอารมณ์ไม่ดี เขาสามารถทำให้องค์รัชทายาทออกไปจากที่นี่ก็ยังได้

ซีหลิงเทียนเหล่ยยืนอยู่เงียบๆ ที่มุมๆหนึ่ง และชัดเจนว่าเขาจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่มีใครแข็งแกร่งในสถานการณ์นี้ เสด็จอาเก้าใช้กำลังเข้าควบคุมโรงเลี้ยงสัตว์หลวงแล้ว เข้าจะเอาอะไรมาเทียบกับเสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้าบ้าไปแล้ว เขาไม่อาจเทียบกับคนบ้าได้

ตงหลิงจื่อหลัวหลับตา หันหัว อ้าปาก แต่ก็ยังไม่พูดอะไร เมื่อเสด็จอาเก้าพูดอย่างจริงจัง ใครเกลี้ยกล่อมเขาก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้เขาได้แต่หวังว่าแม่ของเขาจะฉลาดขึ้น และอย่าให้ใครหาหลักฐานได้

องค์รัชทายาทต้องการจะอธิบายสักเรื่องสองเรื่อง แต่เสด็จอาเก้ากลับไม่สนใจเลย สิ่งที่องค์รัชทายาททำลงไป เขาผิดหวังมาก เขาปกป้ององค์รัชทายาทมาหลายปีแล้ว ถือได้ว่าเป็นการตอบแทนพระมารดาขององค์รัชทายาทในครั้งนั้น

เสด็จอาเก้าเรียกคนให้นำเก้าอี้มาให้ เขานั่งตรงกลางห้อง เผชิญหน้ากับเย่เย่ “นายน้อยเย่ ข้ายึดกิจการทั้งหมดในโรงเลี้ยงสัตว์หลวงชั่วคราว เกิดอุบัติเหตุในตงหลิงของข้า ข้าสียใจอย่างสุดซึ้ง แม้ว่านายน้อยเย่จะมีเงื่อนไข ข้าจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อตอบสนองนายน้อย

เสด็จอาเก้าหลับตาแล้วแตะที่พักแขนอย่างสบายๆ ราวกับว่าเขากำลังพูดถึงการค้า

เย่เย่กัดฟัน สถานการณ์ที่ดีถูกทำลายโดยเสด็จอาเก้า ข้อได้เปรียบของเขาหายไปในชั่วพริบตา แล้วเขาจะพูดถึงเรื่องนี้ได้อย่างไร?

เย่เย่หยิ่งผยองเช่นกัน เสด็จอาเก้าแข็งแกร่ง มีอำนาจ และไม่เต็มใจที่จะแสดงความอ่อนแอ เขานั่งตัวตรง “เสด็จอาเก้า ข้าน้อยผู้นี้อยู่ในสวนสัตว์ร้าย และถูกงูหลามกัด ฝ่าบาทจะอธิบายเรื่องนี้ได้อย่างไร ”

เขาพูดถึงในฐานะเมืองเย่เท่านั้น ไม่ใช่ในฐานะเย่เย่ เขาต้องการใช้เมืองเย่กดดันสด็จอาเก้า และให้เสด็จอาเก้าเข้าใจถึงตัวตนและสถานะของเขา

“แน่นอน นายน้อยเย่ต้องการอธิบายอะไร?” เขาไม่รอให้เย่เย่พูด เสด็จอาเก้ากล่าวต่อ “นายน้อยเย่ถูกสัตว์ตัวนั้นกัด ข้าจะมอบสัตว์นั้นให้นายน้อยเย่ ให้นายน้อยเย่จัดการกับมัน มาที่นี่ นำสัตว์ตัวนั้นเข้ามา”

เสด็จอาเก้าเตรียมพร้อมและกล้าที่จะหลอกลวงเขา เขาต้องทำให้เย่เย่จดจำเหตุการณ์ในวันนี้

เสด็จอาเก้าหยิบ “สัตว์ร้าย” ออกมาทีละตัวทำให้เย่เย่หงุดหงิด และผู้ที่ไม่ได้ยินก็คิดว่าลุงจิ่วกำลังพูดถึงเย่เย่ “นายน้อยคนนี้…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาเห็นทหารหลายสิบคนถือกล่องใส่งู เข้าโจมตี ตบ ตบ… ขว้างงูเข้าไปขวางหน้าเย่เย่และสุดท้ายที่เหลืออยู่คือหัวงู

เขี้ยวในปากงูถูกดึงออก ปากของงูอ้ากว้าง ตาของงูเชิดขึ้นราวกับจะเด้งขึ้นกัดในวินาทีต่อมา ภาพนี้ดูน่าสะพรึงกลัว งูเลือดออก กลิ่นเหม็นทะมึน

ความชั่วร้าย……

องค์รัชทายาท ตงหลิงจื่อลั่วและซีหลิงเทียนเหล่ยทนกลิ่นไม่ได้ พวกเขาไม่สนใจภาพลักษณ์ พวกเขาอาเจียนออกมาทันที พวกเขาอาเจียนอยู่นาน สงสัยว่าทำไมเย่เย่ไม่ตอบสนอง ทันทีที่เขามองขึ้นไป เขาเห็นเย่เย่กลอกตาไปมา และทันใดก็เกิดเสียงตุ้บ เขาหมดสติไป…

เฟิ่งชิงเฉินพูดถูก คนที่ถูกงูหลามกัดจะมีเงาด้านจิตใจ เมื่อเห็นงูพวกเขาจะนึกถึงความหนาวเย็น ความไม่เหนียวเหนอะหนะของหนังงู กลิ่นเหม็นของงูและนัยน์ตาดุร้าย

เดิมทีองค์ชายทั้งสามคิดว่าเสด็จอาเก้าจะปล่อยเย่เย่ไปเพียงเพราะว่าเย่เย่ได้รับบาดเจ็บและเป็นลมอีกครั้ง แต่เสด็จอาเก้าสั่งอย่างใจเย็น “นายน้อยเย่ตกใจมาก มาเถอะ นำถังน้ำแข็งมาเทลงบนตัวเขา เขาจะได้ตื่น”

เสด็จอาเก้าเน้นคำว่าน้ำที่เป็นน้ำแข็ง ในปลายฤดูใบไม้ร่วงนี้ ถ้าโดนคลื่นน้ำที่เย็นจัด ถ้าไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า คงจะหนาวน่าดู

ตงหลิงจื่อลั่วและองค์รัชทายาทไม่ได้ตั้งใจจะดูแลพวกเขา แต่ซีหลิงเทียนเหล่ยต้องดูแลพวกเขา ซีหลิงเทียนเหล่ยก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญและพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแสดงท่าทีขององค์ชาย “เสด็จอาเก้าทุกอย่างสามารถทำได้ เย่เย่ ก็เป็นนายน้อยของเมืองเย่ วันนี้เขาได้รับความเดือดร้อนมากมายแ ละเขายังขอให้เสด็จอาเก้าเห็นแก่หน้าของเมืองเย่”

ไม่ว่าจะมีอะไรถูกหรือผิด ผู้คนก็เห็นอกเห็นใจผู้บาดเจ็บโดยสัญชาตญาณ ซีหลิงเทียนเหล่ยเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้รับอุบัติเหตุจึงไม่จำเป็นต้องตรวจสอบเรื่องนี้ แต่เขาไม่เคยคิดว่าเรื่องนี้จะเป็นการฆาตกรรม

ความจริงที่ว่าเย่เย่ตั้งใจจะฆาตรกรรมไม่สามารถปฏิเสธได้เพียงเพราะเฟิ่งชิงเฉินปลอดภัยดี

เปลือกตาของเสด็จอาเก้าขยับ เขาเยาะย้ยและพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม “องค์รัชทายาทเหล่ยกำลังสอนข้าให้ทำอะไร หรือเจ้ากำลังเตือนข้า?”

“ข้าพูดจริงจัง ข้าขอแค่พูดความจริง ทำไมต้องทำร้ายความสัมพันธ์ระหว่างตงหลิงและเย่เฉิงด้วย” ซีหลิงเทียนเหล่ยยิ้มอย่างมั่นใจ เมื่อเทียบกับองค์รัชทายาทแล้ว ซีหลิงเทียนเหล่ยก็ยังสง่างามกว่า แม้ว่าเขาจะต้องขอความช่วยเหลือ แต่เขาไม่เต็มใจที่จะอ่อนแอและไม่เต็มใจที่จะสูญเสียตัวตนของเขาในฐานะองค์รัชทายาท

“องค์รัชทายาทเหล่ยพูดถูก ฝ่าบาทต้องไม่ทำร้ายความสัมพันธ์ระหว่างตงหลิงและเมืองเย่เพราะเรื่องเล็กน้อย ในเมื่อเย่เย่และซูหว่านได้รับบาดเจ็บ ข้าในฐานะตงหลิงจะตรวจสอบให้ชัดเจน”

โรงเลี้ยงสัตว์หลวงเป็นพื้นที่ล่าสัตว์ของราชวงศ์ ทุกพื้นที่ถูกควบคุมอย่างเข้มงวด ไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่จะมีเหยื่อจะกินคนเหมือนงูเหลือมยักษ์ งูหลามยักษ์นี้ปรากฏขึ้นและเลื้อยไปที่ซู่หว่านซิ่วทำร้ายซู่หว่านซิ่วและนายน้อยเย่ ข้าต้องหาฆาตกรที่อยู่เบื้องหลังและให้คำอธิบายแก่เมืองเย่และตระกูลซูแห่งหนานลิง “เสด็จอาเก้ารู้ข้อเท็จจริง ดังนั้นเขาจงใจกล่าววาจาที่ชอบธรรม

ถ้าเฟิ่งชิงเฉินอยู่ที่นี่ นางจะต้องบอกว่าว่าเสด็จอาเก้าไร้ยางอายและน่ากลัวเกินไป นางพูดถูกเย่เย่และซูหว่านไม่กล้ายอมรับว่างูหลามนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาใช้เพื่อจัดการกับเฟิ่งชิงเฉิน

ซีหลิงเทียนเหล่ยสำลักโดยคำพูดของเสด็จอาเก้าและเขาไม่เชื่อ เสด็จอาเก้าไม่ได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้นในสวนสัตว์ร้ายและเขาไม่ได้เดาที่มาของงูหลามนี้

เสด็จอาเก้ารู้ความจริงของเรื่องนี้อย่างชัดเจน และกล้าที่จะพูดอย่างนั้น แต่พวกเขาไม่สามารถอธิบายได้ ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงปล่อยให้เสด็จอาเก้าใช้ความยุติธรรม และฉวยโอกาสลงโทษ

ซีหลิงเทียนเหล่ยระงับความโกรธ บีบจมูกและกล่าวว่า “เสด็จอาเก้านายน้อยเย่ไม่ได้ต้องการตรวจสอบเรื่องนี้ มันเป็นเพียงอุบัติเหตุและนอกจากนี้นายน้อยเย่และซูหว่านซิ่วต่างก็ตกใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ชีวิตตกอยู่ในอันตราย เสด็จอาเก้าไม่จำเป็นต้องเคลื่อนย้ายฝูงชน” เขารู้ว่าเขาจะไม่สามารถดีขึ้นได้ในมือของเสด็จอาเก้า

“นายน้อยเย่ไม่ได้ติดใจเรื่องนี้ นั่นเป็นเพราะมิตรภาพระหว่างตงหลิงและเมืองเย่ และไม่ต้องการทำให้ตงหลิงอับอาย ทำไมเราตงหลิงจึงหยาบคาย องค์รัชทายาทเหล่ย หากไม่ต้องการผิดคำพูด และทำให้ฝูงชนสั่นคลอน ได้โปรดให้ความสบายใจแก่นายน้อยเย่และดูแลสิ่งเล็กๆน้อยๆ หากความจริงปรากฏ นายน้อยเย่สามารถล้างแค้นต่อความคับข้องใจของเขาได้ ” เสด็จอากำลังบอกซีหลิงเทียนเหล่ย หากพบหลักฐานที่แสดงถึงความผิดของเย่เย่และซูหว่าน ทั้งสองจะต้องน่าสมเพชเป็นแน่

เสด็จอาเก้ากำลังคิดถึงผลประโยชน์ของเย่เย่ แต่เขาบอกเป็นนัยว่าเขาจะไม่ยอมให้เย่เย่และซูหว่านไปจากซีหลิง ซีหลิงเทียนเหล่ยคิดการใหญ่เกินไป เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเพื่อให้เสด็จอาเก้าปล่อยเย่เย่

อย่างไรก็ตามมีเพียงเฟิ่งชิงเฉินเท่านั้นที่จะหยุดเสด็จอาเก้าได้