นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 904 ฆาตกรคือใครนั้นไม่สำคัญ

ฝูหลินออกมาจากเงามืด ใบหน้าของเขามีมุมที่แหลมคมตึงเครียด ไม่มีการแสดงออกใด ๆ ดวงตาสีดำของเขาเหมือนมีดคม ๆ จ้องมองไปที่คนตรงหน้าเขา

“เจ้าทำลายแผนของข้า”

“แล้วยังไง” ในความมืดหลานจิ่วชิง ในชุดสีดำเงินเผชิญหน้ากับฝู่หลิน และแม้จะผ่านหน้ากาก เขาก็เห็นการเยาะเย้ยในดวงตาของเขา

“เจ้าสมควรตาย!” ฝู่หลินยกดาบขึ้นและชี้ไปที่หลานจิ่วชิงซึ่งถูกล้อมด้วยองครักษ์

“เจ้านั้นเหรอจะฆ่าข้า ไร้เดียงสา!” พึ่บพั่บ พึ่บพั่บ ดาบของหลานจิ่วชิงยังคงหยดเลือดหยดอยู่ เมื่อเขายกดาบ ลูกปัดเลือดบนดาบปลิวว่อนกลางอากาศอย่างกับนำดอกไม้สีเลือด ทำให้ผู้คนที่รุมล้อมเขารู้สึกหนาวสั่นและถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

ฝู่หลิน ไม่ได้รับผลกระทบจากคำพูดของ หลานจิ่วชิงและเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รับผลกระทบจากออร่าของ หลานจิ่วชิง

“ลูกหลานของตระกูลหลาน ข้าสามารถทำร้ายเจ้าได้ครั้งนึง ก็มีครั้งที่สองได้” ฝู่นลิน ดึงลูกดอกสามดอกออกจากเข็มขัดและชี้ไปที่หลานจิ่วชิง

เขาไม่รีบเร่งที่จะเคลื่อนไหว แต่กำลังรอ รอโอกาสที่เหมาะสม เขาไม่เชื่อว่าหลานจิ่วชิง ที่ได้ต่อสู้มาแล้วและยังมีพละกำลังที่จะหลบหนีอีก

“เจ้าก็ลองดูสิ ฝีมือแค่นี้กล้าที่เจ้ามาแสดงต่อหน้าข้า มันทำให้ข้าตาสว่างจริงๆ ที่เห็นว่าลูกหลานของวิหารได้ล่มสลายไปแล้ว” หลานจิ่วชิงเย้ยหยันอย่างไม่ออมมือ เขาไม่ได้ทำอะไร แต่มองไปรอบ ๆ เพื่อดูว่าการป้องกันไหนอ่อนแอที่สุด

เป้าหมายของเขาสำเร็จแล้ว ไม่จำเป็นต้องพัวพันกับฝู่หลินที่นี่อีก เขารู้ว่าศิลปะการต่อสู้ของฝู่หลินไม่ได้ด้อยกว่าเขา และบวกกับฝู่หลินนำองครักษ์มาด้วย เขาก็ไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับอีกฝ่าย

“ตราบใดที่มันมีประโยชน์ ข้ารู้ว่าเจ้าไม่กลัวยาพิษ ดังนั้นเจ้าจึงมั่นใจได้ว่าข้าจะไม่ใช้ยาพิษกับเจ้า เพื่อไม่ให้ยาพิษของข้าต้องเสียเปล่า” เหตุการณ์ครั้งก่อนทำให้ฝู่หลิน ประทับใจมาก ฝู่หลินประสบความสูญเสียครั้งใหญ่ ดังนั้นเขาจึงคิดหาวิธีจัดการกับคนที่ไม่กลัวยาพิษ

เมื่อไม่นานมานี้เขาได้คิดวิธิดีๆไว้แล้ว แต่หลานจิ่วชิงก็ไม่ปรากฏตัวสักที วันนี้ ในที่สุดเขาก็รอถึงลูกหลานของตระกูลหลาน เมื่อรู้ว่าหลานจิ่วชิง จะปรากฏตัว ฝู่หลิน ก็ตื่นเต้นมาก

หลานจิ่วชิง ชำเลืองมองเขาและรู้ว่าฝู่หลิน ได้เตรียมการทั้งหมดแล้ว แม้ว่าเขาจะหนีไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นมาสู้กัน ทำไมเขาถึงต้องกลัว

“ดูเหมือนว่าวันนี้เจ้าจะสู้กับข้า ถ้าอย่างนั้นก็ลงมือกันเลย”

หลานจิ่วชิง เช็ดเลือดออกจากดาบและส่งสัญญาณให้ ฝู่หลินเคลื่อนไหว

“เจ้าแข็งแกร่งมาก” หลังจากการต่อสู้ไปรอบนึง ยังมีแรงผลักดันแบบนี้อีก ทำให้ฝู่หลินชื่นชมเขามาก

ฝู่หลิน ส่งสัญญาณให้องครักษ์ถอยออกไป เหลือพื้นที่เพียงพอให้เขาต่อสู้กับหลานจิ่วชิง

“ก็แข็งแกร่งมากกว่าเจ้า” หลานจิ่วชิง ยอมรับโดยไม่เจียมเนื้อเจียมตัว

ฝู่หลิน แสดงเหมือนเขาต้องการที่จะต่อสู้กับเขาอย่างยุติธรรม แต่ถ้าหลานจิวชิงเชื่อเขา เขาก็คงโง่แล้ว

คำว่า “บนโลกนี้ย่อมอันตราย” ไม่ใช่เพียงคำพูด เขาไม่เคยประเมินคู่ต่อสู้ต่ำเกินไป บนโลกนี้คนแบบไหนที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน

การฝึกฝนต่ำไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีความสามารถในการสังหารปรมาจารย์ เมื่อก่อน เขาเคยสังหารคนมากมายด้วยการก้าวขึ้นสู่ตำแหน่ง

ศิลปะการต่อสู้ของเขาดีกว่าของฝู่หลิน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฝู่หลิน จะไม่มีความเป็นไปได้ที่จะสังหารเขา มีคนแปลก ๆ ทุกประเภทในโลกและมีคนไม่มากนักที่เป็นเหมือนฝู่หลิน ที่เก่งในการใช้ ยาพิษ ครั้งก่อนเขาได้ตกหลุมกับดักฝู่หลินซึ่งทำให้เขารำคาญใจมาก ครั้งนี้ฝู่หลินคิดจะทำอีก ฝันไปเถอะ

หลานจิ่วชิง ยืนอยู่กับที่ และรอให้ฝู่หลินเคลื่อนไหว ฝู่หลินก้ไม่ออมมือ ด้วยการแตะปลายเท้าของเขา ดาบยาวดึงดอกไม้ดาบกลางอากาศ ชนกับดาบของ หลานจิ่วชิง และ ประกายเป็นไฟบินไปทุกที่

ฝู่หลิน ไม่ได้ใช้กำลังใด ๆ แต่หันไปข้างหลังหลานจิ่วชิง โดยไม่หยุดเอนหลังด้วยระดับดาบกับร่างกายของเขาและแทงไปที่หลานจิ่วชิง

การเคลื่อนไหวดาบของฝู่หลิน นั้นไม่มีกลไกมีเพียงคำรวดเร็ว ฝู่หลิน กระโดดไปข้างหลังหลานจิ่วชิงโดยไม่หยุดนิ่งระหว่างนั้น หันมือแล้วแทงเข้าไป ความเร็วนั้นเร็วราวกับสายฟ้า และคนธรรมดาก็แทบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หลานจิ่วชิงต่อสู้กับฝู่หลิน แน่นอน เขารู้ว่าดาบของฝู่หลิน นั้นรุนแรงเพียงใด ฝู่หลินเร็ว แต่เขาเร็วกว่าฝู่หลินก่อนที่ดาบฝู่หลินจะแทลเข้ามา เขาก้กระโดดขึ้น เท้าทั้งสองเหยียบปลายดาบของฝู่หลิน

สีหน้าของฝุ่หลิน เปลี่ยนไป เขาหันกลับมา ปลายดาบของเขาหงายขึ้น และยืนขึ้นด้วยพละกำลัง พร้อมที่จะรับการโจมตีของ หลานจิ่วชิงแต่เขาไม่คิดเลยว่าหลานจิ่วชิง ไม่ได้ตั้งใจที่จะโจมตีเลย แต่กระโดดเข้าใส่องครักษ์ด้วยพละกำลังพยายามต่อสู้อย่างนองเลือด

“หยุดเขา” ฝู่หลินโกรธมากและออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว

หลานจิ่วชิงเดาถูก เขาไม่เคยคิดที่จะต่อสู้กับหลานจิ่วชิง อย่างยุติธรรม เขาแค่ใช้โอกาสนี้เพื่อรั้งหลานจิ่วชิง ไว้ แล้วปล่อยให้นักธนูยิงหลานจิ่วชิง

หลานจิ่วชิงแข็งแกร่งมาก แต่ไม่ว่าปรมาจารย์จะทรงพลังเพียงใด เขาก็ไม่สามารถหนีลูกศรนับพันได้ แต่ดูเหมือนว่าหลานจิ่วชิงจะรู้ความคิดของเขา และไม่มีความตั้งใจที่จะหนีเลย ทำให้นักธนูทำอะไรไม่ถูก

เป็นเรื่องยากสำหรับองครักษ์ทั่วไปที่จะหยุดยั้งฝีเท้าของหลานจิ่วชิงแต่ในทันที หลานจิ่วชิงได้ฆ่าเปิดถนนที่นองเลือดแล้ว และเมื่อฝู่หลินตามทันเขา ตรงหน้าหลานจิ่วชิงก็มีองครักษ์เพียงสิบกว่าคนแล้ว

“หลานจิ่วชิง ถ้าเจ้าทำลายแผนของข้าแล้วยังคิดจะหนีอีก ฝันไปเถอะ” ฝู่หลินเหมือนลูกศรที่แหลมคมพุ่งเข้าไปที่หลานจิ่วชิง รวดเร็วและรุนแรง ไม่มีที่ว่างให้มัน

ลมเย็นกระโชกมาจากด้านหลัง หลานจิ่วชิง จะสังเกตไม่ได้อย่างไร ภายใต้หน้ากากสีเงิน ความเย้ยหยันฉายแววในดวงตาของหลานจิ่วชิง เมื่อดาบยาวอยู่ห่างจากเขาเพียงหนึ่งนิ้ว หลานจิ่วชิง ก็หันกลับมาทันที

“ฝู่หลิน ข้าจะสอนบทเรียนให้เจ้า คราวหน้าอย่าหยาบคายแบบนี้อีก”

บูม… ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ซ้ายมือหลานจิ่วชิงก็มีปืนถืออยู่ และเมื่อฝู่หลิน เข้ามาใกล้หลานจิ่วชิงก็ยิงเลย

ผลัวะ… กระสุนเข้าไปในน่องของ ฝู่หลิน สติก็ฝุ่หลินหลุด ไม่เสถียร และเขาล้มลงไปข้างหน้า หลานจิ่วชิง ขยับตัวและถอยหลังไปครึ่งก้าวฝู่หลิน นอนอยู่ที่เท้าของเขา

“ลูกหลานของวิหาร ได้แค่นี้้หรอ” หลานจิ่วชิงวางตัว เผยให้เห็นความสง่างามของผู้บังคับบัญชาและปราบปราม ฝู่หลินอย่างดื้นรนไม่ได้

“เจ้าขี้โกง” ฝู่หลิน นอนที่เท้าของ หลานจิ่วชิงอย่างน่าขายหน้า โกรธจัด เขายกดาบขึ้นและต้องการจะแทงหลานจิ่วชิง แต่หลานจิ่วชิงกลับยกเท้าเหยียบไปที่แขนของฝู่หลิน

“อย่าขยับ ถ้าเผลอละก็ ไปยิงโดนหัวเจ้างั้นก็เป็นหายนะเลยนะ” หลานจิ่วชิงยกปืนขึ้นขู่ที่หัวฝู่หลิน

องครักษ์ระวังและไม่กล้าเคลื่อนไหวหลานจิ่วชิงบอกให้พวกเขาถอย แต่พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรมาก และพวกเขาก็ถอยกลับอย่างเชื่อฟัง ใครปล่อยให้ฝู่หลินอยู่บนใต้เท้าของหลานจิ่วชิงละ

“อย่าถอย ใครอนุญาตให้ถอย ลงมือ ลงมือฆ่าเจ้านี้” ฝู่หลินตะโกนด้วยความโกรธ สิ่งสุดท้ายที่เขาไม่ต้องการที่สุดในชีวิตคือการยอมจำนนต่อลูกหลานของตระกูล หลาน แต่.. .

เขาถูกเหยียบโดยหลานจิ่วชิง

“ต้องการฆ่าข้า เพียงตัวเจ้านั้นไม่เพียงพอพอ” หลลานจิ่วชิงเล่นปืนในมือของเขา การคุกคามนั้นชัดเจนมาก

ตราบใดที่ฝู่หลินกล้าที่จะเคลื่อนไหว เขาจะกล้าฆ่าเขา

ฝู่หลินทนรับความอัปยศอดสูไม่ไหว เพิกเฉยต่ออันตรายที่กำลังเผชิญอยู่ และคำรามว่า: “นักธนู…”

คำพูดด้านหลังนั้นถูกหลานจิ่วชิงเหยียบและหยุดไว้

“ ลูกหลานของตระกูลฝู่ก้ได้แค่นี้แหละ อยากสังหารข้า ก็ต้องดูว่าเจ้ามีชีวิตที่จะเห็นมันหรือไม่ เจ้าคือตระกูลฝู่ที่เป็นตระกูลฝู่เมื่อก่อน มันต้องต้องใช้เวลามากมาย พยายามฝึกฝนให้ตระกูลฝู่ปลูกฝังเจ้า ถ้าเจ้าตายตอนนี้เจ้าคิดว่าตระกูลฝู่จะเป็นยังไง”

“ไอ้สารเลว” ฝู่หลินใช้มือซ้ายทุบพื้น เลือดไหลหยดแต่เขาไม่รู้สึกเจ็บ

หลานจิ่วชิง พูดถึงจุดอ่อนของเขา เพื่อตระกูลฝู่นั้นเขายังตายไม่ได้ ถ้าเขาตายตระกูลฝู่ต้องรอโอกาสต่อไป และไม่รู้ว่าจะเป็นเมื่อใด

“ฉลาดมาก เรียกได้ว่าเป็นลูกหลานของวิหาร ไม่ต้องห่วง ข้าไม่สนใจที่จะสังหารชีวิตเจ้า นัดเมื่อกี้คือการเตือนว่าเจ้าว่า ครั้งหน้าจะใส่ร้ายก็ทำให้มันสมจริงสักหน่อย วิธีการของเจ้ามันหยาบคายเกินไปและข้าไม่พอใจมาก “หลานจิ่วชิง วางปืนของเขาและมองไปที่องครักษ์ที่จ้องมองมาที่เขาเช่นเดียวกับนักธนูที่เตรียมพร้อม เขารู้ว่าตราบใดที่ ฝู่หลิน ไม่ออกคำสั่ง คนเหล่านี้จะไม่เคลื่อนไหว

ฮ่องเต้ยังคงให้ความสำคัญกับฝู่หลินเป็นอย่างมาก และฮ่องเต้ก็ไม่ต้องการให้นายพลที่ประสบความสำเร็จตายในมือของเขา

“หลานจิ่วชิงถ้าวันนี้เจ้าไม่ฆ่าข้า ถ้าครั้งต่อไปเจ้าตกอยู่ในมือข้า ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่นอน” แม้ว่าเขาจะประนีประนอม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าฝู่หลินจะยอมแพ้

“รอจนถึงวันนั้นค่อยพูด แม้ว่าข้าจะไม่คิดว่าจะมีวันนั้นก็ตาม” หลานจิ่วชิง ยกขาขึ้นและเตะฝู่หลิน ที่หน้าผาก เตะ ฝู่หลิน ไปทางนักธนู

“นายท่านฝู่” องครักษ์รีบจรับฝู่หลินไว้

“ไปตามมัน” ฝู่หลินพูดอย่างดุร้าย

อย่างไรก็ตาม มันก็สายเกินไปแล้ว หลายจิ่วชิง ได้หายตัวไปในความมืดแล้ว และพวกเขาไม่พบแม้แต่เงาของเขา

“นายท่านฝู่ เขาหายไปแล้ว” องครักษ์พูดอย่างขุ่นขู่และคุกเข่าต่อหน้าฝู่หลิน

“ส่งคนไปที่คฤหาสน์เฟิง ไปค้นตัว” ฝู่หลินกัดฟัน หน้าผากของเขาเจ็บมาก ฝู่หลินไม่กล้าพูดอะไรอีก

“รับทราบ” องครักษ์รับคำสั่งให้ออกไป และคนรอบๆ ฝู่หลินถึงกล้าเตือนฝู่หลินให้ฝู่หลินกลับไปรักษาตัวก่อน

ฝู่หลินรู้สถานการณ์ของเขาดี และถึงจะตามทันก็ไม่มีประโยชน์อะไร: “กลับไปที่วังก่อนแล้วรายงานฮ่องเต้”

ฝู่หลินรู้ว่าเขากำลังยุ่งเหยิงในเวลานี้ และจะทิ้งความไม่ประทับใจไว้ต่อหน้าฮ่องเต้อย่างแน่นอน แต่ถ้าเขาทำได้ดี มันอาจจะกลายเป็นการไล่ตามอย่างหนักและไม่มีวันถอย

ถูกหรือผิดเป็นเพียงความคิดของฮ่องเต้

ตามที่ฝู่หลินคาดไว้ เมื่อเห็นฝู่หลิน เต็มไปด้วยเลือด ฮ่องเต้ไม่ได้ตำหนิ ฝู่หลินที่ล้มเหลวในภารกิจของเขา แต่ปลอบเขาสองสามคำ เขาได้ยินองครักษ์บอกว่าหลังจากที่ ฝู่หลิน ถูกโจมตีด้วยอาวุธที่ซ่อนอยู่ เขาก็ไม่ได้สนใจชีวิตหรือความตายของตัวเอง และยังออกคำสั่งให้องครักษ์จับหลานจิ่วชิงอีก ฮ่องเต้ยิ่งพอใจ และตำหนิว่าฝู่หลิน ที่ไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเอง

ฝู่หลินไม่ได้แก้ตัวให้ตัวเองสักคำ แต่เพียงลากขาที่บาดเจ็บของเขาและคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้: “ฝ่าบาท ฝู่หลินจัดการเรื่องไม่ได้ดี ทำลายแผนของฮ่องเต้ โปรดลงโทษข้าด้วยเถอะ ”

“เอาละ จบคนไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ถ้าหลานจิ่วชิงถูกจับได้ง่ายขนาดนั้น เขาก็จะไม่ใช่ปรมาจารย์อันดับหนึ่งของโลกแล้วละ ส่วนเรื่องเลวร้ายนั้น…” ฮ่องเต้หยุดชั่วขณะ ในขณะที่ใบหน้าของเขาไม่มีการแสดงออกใดๆ แต่ดวงตาของเขาเป็นประกาย

“ไม่สำคัญว่าใครเป็นฆาตกร เนื่องจากหลานจิ่วชิงเคลียร์ความสงสัยของเฟิงชิงเฉิงและขุดคุ้ยบุคคลที่ลงมือโจมตีในวันนั้น จากนั้นวางความผิดไว้บนหัวของซีหลิง แล้วปล่อยให้เย่เฉิงและซีหลิงต่อสู้กัน”

“ครับ” ฝู่หลินไม่พูดอะไรอีก

ในวันนั้นเขาเป็นคนที่แนะนำให้จ้างมือสังหารจากซีหลิง เพื่อที่เขาจะได้โจมตีและล่าถอย หากเขาหาไม่พบเฟิงชิงเฉิง และเสด็จอาคนที่เก้ารับผิดแทน และถ้าพวกเขาถูกค้นพบก็ให้ซีหลิงรับผิด ไม่ว่าจะวิธีไหนคนที่ได้ประโยชน์ก็คือฮ่องเต้

“ให้หมอหลวงรักษาตัวเจ้า ช่วงนี้ เจ้าพักผ่อนให้สบาย ข้าอยากให้เจ้าจัดการเรื่องของเย่เฉิงในอนาคตอีก” ฮ่องเต้พอใจฝู่หลินมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่เพียงไม่ลงโทษเขา แต่ยังปลอบโยนเขาด้วย

“ฝู่หลินขอบคุณความเมตตาของฮ่องเต้ และจะทำตามความคาดหวังที่สูงส่งของฝ่าบาทอย่างแน่นอน”

ฝู่หลิน ลากขาที่เปื้อนเลือดแล้วเดินออกไป ดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อยของเขาสูญเสียแสงทั้งหมด ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่…