บทที่ 806 การสอบ

บทที่ 806 การสอบ

แค่นึกว่ามันมีคนใช้อำนาจเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวถึงขนาดนี้ฉือเก๋อนึกเสียใจนัก

“ฉันสั่งสอนผู้คนมาชั่วชีวิต และสิ่งที่ทำให้ฉันขัดใจมากที่สุดคือการมีพวกโง่เขลาคิดแต่จะกินน้ำใต้ศอกคนอื่น!”

“คนแบบนี้แหละที่มันเป็นหัวขโมยช่วงชิงชีวิตของคนอื่น! เป็นหัวขโมยที่ร้ายกาจที่สุดในโลก!”

“ฉันจะทำทุกอย่างให้ได้รับความยุติธรรม!”

เขาโกรธจัดกระทั่งน้ำเสียงยังพลอยสั่นไปด้วย!

มันไม่ยุติธรรมเลยที่โอกาสของเด็กเก่ง ๆ โดนไอ้หน้าไหนไม่รู้มันขโมยไป!

ไม่แปลกใจที่ฉือเก๋อจะตื่นตัวขนาดนี้ เพราะเขาคาดหวังต่อสังคมจริง ๆ

และคิดว่ามีหลายคนที่ไม่อยากเสี่ยงเป็นพวกแกะดำแน่ ๆ

แต่ใครจะรู้เล่าว่ามันมีบางคนที่ไม่เห็นหัวกฎหมายบ้านเมือง ทำทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ตัวเองโดยไม่ลังเลที่จะทำร้ายชีวิตคนอื่นไปด้วย

ลูกหลานกลัวชายชราจะโมโหจนส่งผลกระทบต่อสุขภาพ จึงรีบร้อนบอกให้เขาใจเย็น ๆ

……

พอกลับมาถึงมหาวิทยาลัย เสี่ยวเถียนระวังตัวมากขึ้น เวลาไปไหนข้าง ๆ จะมีเพื่อนไปด้วยเสมอ แม้ว่าซุนเสี่ยวอวี้จะอยากลงมือ แต่ตนไม่พบโอกาสเคลื่อนไหวเลยพักแผนการนี้ไว้ชั่วคราว

แน่นอนว่าปัจจัยสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้เขารามือได้คือมีอิ่นหรูอวิ๋นผู้ร้อนแรงอยู่ข้าง ๆ มันก็จริงที่เธอไม่สวยเท่าซูเสี่ยวเถียน แต่ด้วยเสน่ห์นั่นแหละจึงเป็นที่ถูกใจของเขา เพราะมัวแต่ยุ่งกับอิ่นหรูอวิ๋น ตนจึงไม่มีเวลาสนใจเสี่ยวเถียนด้วย

เช่นนั้นแล้วไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่สามารถจัดการแทนได้เสียหน่อย

หออีหมิงกำลังเจอคนมาก่อความวุ่นวาย

พวกมันเป็นอันธพาลที่อยู่โดยรอบมหาวิทยาลัย คนพวกนี้ไม่มีงานทำ วัน ๆ ไม่คิดทำอะไร เอาแต่ขโมยของและสร้างความเดือดร้อนไปทั่ว

หลังจากรับเงินเสร็จก็ไปที่หออีหมิง โดยพวกเขาวางแผนจะทำลายข้าวของและหาเงินระหว่างนั้นไปด้วย แต่ใครจะรู้เล่าว่าดันพาตัวเองมาเจอเรื่องซวยเข้า

หลินหลินเปิดร้านอาหารหน้ามหาวิทยาลัย ซึ่งที่บ้านไม่วางใจสักนิด พวกเขาก็เลยหาทหารหญิงปลดประจำการสองคนไปคอยดูแล

ทั้งสองมีความสามารถมาก สามารถช่วยเหลืองานบางอย่างได้ ในยามคับขันยังปกป้องคนในร้านได้อีกด้วย ขอแค่มีพวกเขาเฝ้าอยู่ ไม่ว่าพวกผู้ชายหรือพวกเด็กหนุ่มก็ไม่ใช่ปัญหาทั้งนั้น

พวกเธอไม่ชายตามองเลยสักนิด

กลุ่มอันธพาลหนุ่มถูกโยนออกไปทันที ไม่มีโอกาสให้สู้กลับด้วยซ้ำ ต่อให้พยายามกลับเข้าไปอีกรอบแต่ผลลัพธ์ยังคงเป็นเช่นเดิม เราไม่ต้อนรับพวกน่าอัปยศ!

หลังจากด่าตะเพิด พวกมันก็วิ่งหนีหางจุกตูดหายไป

หลินหลินมองตาม และได้แต่ถอนหายใจ

“เถ้าแก่ไม่ต้องห่วงนะ มีพวกเราดูแลอยู่ต่อให้มาอีกหลายคนก็จัดการได้ค่ะ” สองทหารหญิงคิดว่าหลินหลินเป็นกังวลกับคนพวกนี้

ที่จริงเธอรู้อยู่แล้วว่าพวกเขามาจากไหน วันนี้เราจัดการพวกมันไป แล้วถ้าเกิดมันเปลี่ยนไปจัดการเสี่ยวเถียนแทนล่ะ? ต่อให้เด็กสาวแข็งแกร่ง แต่ไม่รู้ว่าเธอจะรับมือได้หรือเปล่าหากต้องสู้กับคนจำนวนเท่านั้น

ไม่ได้การ ต้องหาคนปกป้องน้องให้ได้

ทางฝั่งหลินหลินยังหาคนเหมาะ ๆ ไม่ได้ ส่วนทางซุนเสี่ยวอวี้ได้ข่าวแล้วว่าคนที่ตนส่งไปโดนจัดการจนหมดสภาพ

เขาโกรธมาก แล้วตอนนี้ก็ยังหาคนเก่งกว่านี้ไม่ได้อีกแล้วด้วย ในเมื่อจัดการหออีหมิงไม่ได้ เขาจึงคิดหาคนส่งไปจัดการเสี่ยวเถียนแทน

ซุนเสี่ยวอวี้ไม่ได้เกิดมาเพื่อยอมเสียเปรียบ

ให้ดีที่สุดคือจับเสี่ยวเถียนมัดแล้วส่งมาให้เขา ถึงตอนนั้นคงไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วว่าฝ่ายนั้นจะไม่ยินยอม

แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว

คราวนี้ซุนเสี่ยวอวี้ระวังตัวมากขึ้น เขาให้คนไปสืบข่าวแล้วค่อยมาแจ้งหลังจากเขาฝึกทหารเสร็จ

ตอนนี้ยังไม่มีเวลาจัดการเรื่องนี้จริง ๆ หลายวันมานี้เขาง่วนอยู่กับอิ่นหรูอวิ๋น และเรื่องฝึกทหารด้วย เลยไม่มีเวลาทำอย่างอื่นเลย

เขารำคาญมาก เราจะฝึกทหารไปเพื่ออะไร? ไม่มีประโยชน์ เสียเหงื่อไปเฉย ๆ ไม่รู้มีเป้าหมายอะไรด้วย

ต้องบอกว่าอิ่นหรูอวิ๋นเป็นคนฉลาด

ใช้เวลาไม่กี่วันก็ได้รู้เรื่องของตระกูลซุนอย่างถ่องแท้

ช่วงที่ยั่วยวนซุนเสี่ยวอวี้ ก็ทำทีลอบถามเรื่องของเขามาด้วย ถึงเด็กหนุ่มจะเป็นพวกบ้าตัณหา แต่อายุยังน้อยไม่คณามือเธอหรอกนะ

ในไม่ช้าก็ได้รู้ภูมิหลังมา

ยิ่งรู้ว่าฐานะบ้านซุนเสี่ยวอวี้ดีมาก เธอจึงไม่เต็มใจปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป

เธอชอบฉืออี้หย่วน แต่อีกฝ่ายมักเย็นชาใส่

คนที่เขาชอบก็ดันเป็นคนที่เธอไม่ชอบอีก

หายากมากที่จะมีคนแบบซุนเสี่ยวอวี้ปราฏตัวออกมาในตอนนี้ หน้าตาก็ดี ฐานะทางบ้านก็เยี่ยม เขาจะต้องช่วยเธอออกจากชีวิตในตอนนี้ได้แน่ ๆ

เธอรู้สึกว่านี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากและจะยอมแพ้ไม่ได้

อิ่นหรูอวิ๋นเห็นซุนเสี่ยวอวี้เป็นที่พึ่งสุดท้าย โดยที่ไม่รู้ว่าเขานั่นแหละคือฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้อูฐหลังหัก*[1]

เด็กหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังนำหายนะมาสู่วงศ์ตระกูล

การตรวจสอบของสองพ่อลูกได้เริ่มขึ้นแล้ว

ฉือเก๋อเคยบอกไว้ว่าจะจัดการทุกอย่างเอง ไม่มีโอกาสให้คนบ้านซูยื่นมือเข้าไปเลย

เพื่อไม่ให้ตกเป็นที่ต้องสงสัย เขาทำทุกอย่างเงียบ ๆ จัดการตั้งแต่ต้นจนจบ เบื้องหน้าจึงดูเหมือนว่าพวกเราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกัน

ที่ทำก็เพื่อปกป้องเฉินจื่ออันเอาไว้

ทุกอย่างดำเนินการอย่างเงียบเฉียบ

พริบตาเดียวก็ผ่านไปครึ่งเดือน ทุกอย่างเหมือนจะจัดการเรียบร้อยแล้ว แถมสิ่งที่ตระเตรียมเอาไว้ยังสามารถใช้การได้อีกด้วย หลังเด็กปี 1 ฝึกทหารเสร็จจะต่อด้วยการสอบทันที

ใช่แล้ว การสอบ

ทุกคนตกใจเพราะไม่เคยได้ยินมาว่าฝึกทหารจะต้องสอบด้วย แต่เนื้อหามันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับการฝึกทั้งนั้น เป็นความรู้ที่เรียนมาสมัยมัธยมปลาย จึงไม่ยากไม่ง่าย

ระดับความยากเดียวกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัยนั่นแหละ ว่ากันตามหลักนักศึกษาที่สอบเข้าจิ่งเฉิงได้จะเป็นคนที่มีความสามารรถ ไม่มีปัญหากับเรื่องสอบหรอก

แต่ระหว่างการสอบนั้น กรรมการคุมสอบพบว่ามีหลายคนที่ไม่เข้าใจคำถาม การค้นพบอันน่าประหลาดใจทำให้พวกเขาไม่คิดปิดบังและแจ้งไปถึงอธิการใหญ่

ทีแรกตัวอธิการก็คิดว่ามันไม่จำเป็นหรอก

แต่ไม่คิดว่าจะมีคนทำไม่ได้จริง ๆ

แล้วเด็กพวกนี้สอบเข้าจิ่งเฉิงที่เป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำในประเทศได้ยังไง?

หลังจากขบคิดอย่างรอบคอบ อธิการกลัวมากจนนั่งไม่ติดเบาะ แล้วรีบร้อนไปตรวจสอบที่ห้องสอบด้วยตัวเอง

อย่างที่กรรมการคุมสอบแจ้งไว้ เวลาสอบใกล้หมดเข้าไปทุกที แต่ข้อสอบของนักศึกษาหลาย ๆ คนยังว่างเปล่าอยู่เลย ขนาดข้อกาก็ยังไม่ได้ทำด้วย!

*[1] ฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้อูฐหลังหัก หมายถึง สิ่งสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะพังทลาย