170 สถานศึกษาแห่งราชวงศ์

18 – 23 นาที

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

「ทหาร จัดแถว!」

「……อาา」

「ทำความเคารพ!」

ขณะผมยืนอยู่ตรงแท่นปราศัยในสถานศึกษาแห่งราชวงศ์ นักเรียนทั้งหมดหน้าผมยืนนิ่งเรียบร้อยแล้วจากนั้นทำความเคารพ

โอ้ใช่ ผมต้องบอกให้พวกเขาหยุด

「ตามสบาย」

「ตามสบาย!」

มันเกร็งๆอย่างมาก…… อืมผมเดาว่านั่นคือที่โรงเรียนทหารเป็นอย่างไร

ตอนนี้ผมต้องทำการทักทายแล้วฟังการแนะนำตัวเองของนักเรียนซึ่งเป็นปัญหาที่ผมน่าจะลืมภายหลัง

สถาบันศึกษาแห่งราศวงศ์ถูกแบ่งลงในกลุ่มของนักเรียน 20 คนแต่ละหนึ่งกลุ่ม มีเวลาเมื่อนักเรียนทั้งหมดจะทำกิจกรรมร่วมกัน แต่การทำงานส่วนใหญ่ทำในทีม 20

「แต่ฉันไม่ได้สนใจจริงๆนะ……」

มันผ่านไปประมาณห้าวินาทีตั้งแต่การแนะนำตัวเริ่มแล้วผมหมดแรงจูงใจในการจะทำต่อแล้ว

นั่นเพราะ 20 คนเหล่านี้ทั้งหมดใส่หมวกกับกางเกง…… และพวกเขาทั้งหมดคือผู้ชาย

มากกว่านั้น ทีมนี้เพิ่งก่อตั้งปีนี้และพวกเขาส่วนใหญ่ยังไม่ได้รับการศึกษา

ตอนนี้เมื่อผมคิดๆดูแล้ว  มันชัดเจนว่ามันจะเป็นแบบนั้นเพราะทีมนี้คือห้องเรียนหลัก พูดอีกอย่าง เด็กๆผู้สมควรจะเติบโตมาสู้ผู้บัญชาการทหาร

ผมแน่ใจว่าจะไม่มีสาวๆมีวัฒนธรรมมากมายผู้จะตั้งใจมาต่อสู้เพื่อเป็นผู้บัญชาการ

อย่างไรทำไมพวกเขากังวลเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อมที่เติมเต็มไปด้วยผู้ชาย?

มากว่านั้น พวกนักเรียนทั้งหมดรายล้อมรอบผมหลังจากแนะนำตัวของพวกเขาเสร็จแล้วคุยเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว ส่วนใหญ่ของพูดเขาพูดเกี่ยวกับตระกูลหรือครอบครัว

ไม่มีเด็กๆมากมายผู้มาจากตระกูลขุนนางชั้นสูงผู้อยู่ในสังกัดกองทัพ

เด็กๆเหล่านั้นหลายคนกลายมาเป็นผู้บัญชาการกองทัพได้แม้ว่าไม่ได้มาเรียนที่โรงเรียน

พวกเด็กๆที่นี่ส่วนใหญ่คือลูกชายคนที่สองจากครอบครัวขุนนางชั้นต่ำจนๆหรือลูกชายของครอบครัวอัศวินบางคนในบ้านนอกไกลๆหรือพวกลูกชายของผู้มีอิทธิพลในภูมิภาค

「ตอนนี้เอเกอร์ซามะคือหนึ่งในขุนนางผู้ยิ่งใหญ่อันเป็นผู้นำของอาณาจักรแล้วตำแหน่งของพี่นั้นสูงที่สุดที่มันจะไปถึงได้โดยไม่ต้องการเลือดราชวงศ์ จากตอนนี้ไป  ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่พี่ไปสถานที่ซึ่งผู้คนมีเป้าหมายจะได้รับตำแหน่งสูงๆ พวกเขาจะเริ่มแนะนำโฆษณาตัวเองกับตระกูลของพวกเขาอย่างทั่วถึง แต่ได้โปรด! อย่าไปถูกล่อลวงโดยพวกผู้หญิงโดยเฉพาะนะ!」

ผมถูกบอกโดยนนน่าก่อนผมออกมา

นั่นทำให้ผมจำใด้  นนน่ามีความสุขท่วมท้นทุกครั้งเมื่อตำแหน่งผมเลื่อนขึ้นหรือดินแดนผมกว้างขึ้นหรือบางทีเธอไม่ได้ดูพอใจ

บางทีนนน่าไม่ว่างแล้วจากแค่การคิดถึงลูกน้อยของเธอเอง

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์! ขอบคุณที่ดูแลพ่อผมมาตลอด」

นายคือใคร ฉันไม่รู้จักพ่อของนาย

「ในตอนการจบการศึกษาของผม ได้โปรดแต่งตั้งผมภายใต้กองทัพอันยอดเยี่ยมของท่านไม่ว่าจะอย่างไร!」

ไปบอกนั่นกับอีริช สถานที่เรียนนี้คือหนึ่งซึ่งเลี้ยงผู้บัญชาการของกองทัพอาณาจักร

「พี่ชายของผมอยู่ในกองทัพ ผมจะอยากขอให้ท่านผู้นำทักทายเขาในอนาคต……」

นั่นใคร บางทีฉันอาจจะไปเจอเขา ถ้านายถามเมื่อฉันว่าง

「พี่สาวผมอยากจะพบฮาร์ดเลตต์ซามะ……」

ฉันต้องขอถามรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับนายภายหลัง

「อ่ะเฮ่ม! ทุกคน กลับสู่ที่นั่ง」

ผู้ฝึกสอนแค่ดูโดยไม่ทำอะไรต่อไม่ได้แล้วตะโกนดังๆ สั่งนักเรียนให้กลับไปที่ของพวกเขาอย่างไม่เต็มใจ

「ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ มาร์เกรฟฮาร์ดเลตต์ซามะได้โปรดเชิญเลย」

ผมคิดว่านี่จะเกิดขึ้น

ชั้นเรียนถูกขัดจังหวะเพื่อผมแล้วผมแค่พูดว่า “ทำเต็มที่แล้วทำงานให้หนักนะ” แล้วจบๆไปเลยไม่ได้

มันช่วยไม่ได้ ผมจะพูดบางอย่างซึ่งผมได้ยินซ้ำแล้วซ้ำอีกจากลีโอโพลต์กับไมล่า

「สุภาพบุรุษ ฉันมั่นใจว่ามีพวกนายไม่กี่คนผู้มีจิตใจของอัศวินหรือขุนนางซึ่งเรียนรู้มาเมื่อพวกนายยังเด็ก」

พวกนักเรียนเหล่านั้นผู้ปรากฏว่าเป็นพวกลูกชายของอัศวินและขุนนางยืดอกออกมาด้วยความภาคภูมิใจ ระหว่างคนเหล่านั้นผู้เป็นชนชั้นกลางกลายเป็นไม่กล้ามากขึ้นเล็กน้อย

「ยังไงก็ตาม อะไรพวกนั้นอาจเป็นอุปสรรคในองค์กรกองทัพ ในความเป็นจริง นายพูดได้ว่ามันจะเข้ามาขวางทาง」

ผู้คนในห้องเริ่มเอะอะ

พวกเขาน่าจะอยู่เงียบๆไม่ได้หลังจากเมื่อถูกบอกว่าความภาคภูมิใจของพวกเขาในฐานะขุนนางจะกลายเป็นอุปสรรค

หนึ่งหนุ่มน้อย…… ผู้แลดูจะประมาณ 16 ยกมือของเขาเพื่อคัดค้าน

「เฮ้ มาเกรฟยังอยู่ในระหว่าง-……」

「มันไม่เป็นไร ให้เขาพูด」

「ผมคือ………….  ลูกชายคนที่สามของตระกูลบารอนวิดร้า! ผมเห็นด้วยกับสิ่งที่เพิ่งพูดไม่ได้! ความภาคภูมิใจในฐานะขุนนางกับมารยาทควรจะสำคัญเพราะความเป็นจริงเราจะเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพอาณาจักรผู้ทรงเกียรติ การตอสู้เหมือนกองโจรนั้นให้อภัยไม่ได้」

มันดูเหมือนเขาคือหนึ่งในนักเรียนไม่กี่คนจากตระกูลขุนนางดั้งเดิม

แน่นอน มันจะมีปัญหาถ้าทุกคนขโมยและข่มขืนบนสนามรบ

ในแง่นั้น ความภาคภูมิใจของขุนนางอาจสำคัญ

แต่นายชนะด้วยความภาคภูมิใจอย่างเดียวไม่ได้

「นายคือผู้บัญชาการหน่วยแค่ 100 คน ศัตรู 200 คนพุ่งเข้าตีมาสู่นาย นายจะทำอะไร?」

「มันไม่ต้องพูดถึงเลยครับ ผมจะนำทหารของผมไปสู่ข้างหน้า สู้ศัตรูอย่างกล้าหาญจนกว่าพวกเขาจะพ่ายแพ้!」

「โง่」

「โอ้ย! ท่านทำอะไรน่ะ」

ผมตีเขาเบาๆไปบนหัว

「อย่างแรกนายต้องดูแล้ววิเคราะห์แนวทหารของศัตรูก่อน ถ้าพวกเขามีทหารม้า ถ้าอย่างนั้นนายจะใช้หอก ถ้าพวกเขามีหอก ถ้าอย่างนั้นนายจะใช้นักธนู ถ้าพวกเขามีนักธนูนายจะใช้ทหารราบพร้อมโล่」

「ผมจะฝ่าฟันไปด้วยจิตวิญญาณกับพลังจะ-……โอ้ยย!」

ผมตีหัวเขาแรงขึ้นอีกนิดแล้วเด็กชายก็ตะโกนระหว่างจับหัวเขาในความเจ็บปวด

「แม้ว่านายมีจิตวิญญาณ ไม่ใช่อะไรซึ่งเจ็บตัวยังทำร้ายนายเหรอ? มันเจ็บยิ่งมากกว่านี้ถ้านายถูกแทงด้วยลูกธนูแล้วนายจะไม่สามารถสู้เหมือนเคยๆได้」

「แต่ตัวท่านเองสู้พร้อมร่างกายที่ต็มไปด้วยบาดแผลในอดีต……」

ผมพอจำได้ว่าทำบางอย่างแบบนั้น

「ถ้าอย่างนั้นนายจะสู้กับ 200 คนด้วยตัวเองหลังจากพวกพ้องของนายล้มตายหมดแล้วเหรอ? หรือนายคิดว่าทหารทุกคนจะยืนสู้ศัตรูด้วยพลังใจอย่างเดียว?」

「นะ-นั่น……」

ผมมองผ่านเด็กเงียบแล้วส่งคำพูดผมสู่ทุกคน

「อย่าคิดเกี่ยวกับการสู้อย่างยุติธรรมบนสนามรบ แค่คิดเกี่ยวกับนายจะสู้ยังไงให้ชนะ ขุดหลุมกับดักนั้นยอดเยี่ยม ซ่อนในเงาแล้วซุ่มโจมตีก็ไม่เป็นไร…… แค่เอาชนะ」

「ไม่ใช่นั่นขี้ขลาดเหรอครับ?」

「นายคิดผิดแล้ว คิดเกี่ยวกับมันดีๆ มาพูดว่านายมีคนทำเหมืองกล้ามเป็นมัดๆกับพ่อค้าฉลาดๆตรงหน้านาย นายใช้วิธีไหนก็ได้ตราบใดที่ชนะกับพวกเขา มีใครโง่พอจะไปต่อยตีกับคนทำเหมืองมั้ยหรือพยายามจะเอาชนะพ่อค้าในการต่อสู้ด้วยสติปัญญามั้ย? ฉันจะทำตรงกันข้ามกับอะไรที่พวกเขาต้องการเพื่อรับประกันชัยชนะ」

แต่ผมอาจจะโมโหในที่สุดแล้วซัดพวกเขาทั้งสอง

「คิดเกี่ยวกับว่านายจะชนะได้ยังไงโดยใช้บางอย่างที่คู่ต่อสู้นายอ่อนแอกับมัน แต่จะมีเวลาเมื่อนายทำอะไรไม่ได้แม้ว่าหลังจากพิจารณาแล้ว……」

ทุกคนเงี่ยหูขึ้นเพื่อฟังประโยคที่เหลือ

「นั่นเป็นเมื่อนายวิ่งหนีหางจุกตูด」

ไหล่ทุกคนห่ออย่างผิดหวัง

「หันหลังให้ศัตรูไม่ใช่ทางเลือก!」

ผมเมินคำพูดนั้นแล้วพูดต่อ

「นายไม่ได้สู้สงครามด้วยตัวนายเอง นายอาจมีกองกำลังทหารจำนวนเท่ากันกับศัตรูหรือนายอาจจะไปเจอศัตรูผู้มีกองกำลังเยอะกว่าเป็นครั้งคราว ถ้านายเลือกจะไม่หนีแล้วโดนสังหารหมู่ พวกพ้องของนายจะเสียส่วนหนึ่งของพลังทางทหารไปแล้วจะถูกบังคับให้เขาสู่สถานการณ์ซึ่งเสียเปรียบ ถ้านายถอยทัพแล้วไปเจอกับพวกพ้องของนาย นายอาจจะไปสู้บนจุดยืนเท่ากันได้」

「มันจริงว่าที่ท่านพูดคืออุดมคติ! ยังไงก็ตามขุนนางมีชีวิตอยู่ด้วยความภาคภูมิใจกับความเคารพตัวเอง การทำอะไรบางอย่างซึ่งจะทำให้ชื่อตระกูลแปดเปื้อนนั้น-……」

แต่ฉันไม่คิดว่าใช้แผนฉลาดๆบนสนามรบคือบางอย่างซึ่งจะทำให้ตระกูลใดๆเสียศักดิ์ศรี

「ฟุมุ พวกขุนนางของอาร์คแลนด์เก่าถูกเคารพอย่างสูง แล้วพวกเขาหลายคนคือบคคลผู้กล้าหาญ ถูกมั้ย?」

「นั่นคืออะไรที่ผมได้เคยได้ยินมา」

「แล้วพวกเขาอยู่ไหนแล้วล่ะตอนนี้?」

เด็กชายกลายเป็นเงียบไป

「ราชวงศ์เทรียก็ดูเหมือนจะมีจุดยืนทางสังคมสูงด้วย แต่พวกเขาอยู่ไหน?」

เพื่อพูดให้แม่นยำ จริงๆแล้วพวกเธออยู่ในลานหน้าคฤหาสน์ของผมกำลังดูแลดอกกุหลาบ

「…….」

「นั่นถูกต้อง พวกเขาไม่อยู่ใกล้ๆอีกต่อไปแล้ว นี่คืออะไรที่เกิดขึ้นเมื่อนายพ่ายแพ้ในการต่อสู้ แน่นอนทุกคนอยากชนะในท่าทางสวยงามและน่าภาคภูมิใจ ถ้านายมีพรสวรรค์จะทำอย่างนั้นได้ ไม่มีอะไรให้ฉันต้องพูด…… แต่ถ้านายไม่มี ถ้าอย่างนั้นมันดีกว่ามากในการจะชนะสมครามอย่างน่าเกลียดมากกว่าแพ้อย่างสวยงาม อย่างน้อยๆนั่นคืออะไรที่ฉันคิด」

เพื่อจะพูดตรงๆ ผมไม่เกลียดคนผู้สู้อย่างถูกต้องแล้วจากนั้นพ่ายแพ้ แต่ผมไม่อยากเป็นเหมือนพวกเขาซึ่งนั่นทำไมผมพูดอะไรที่ผมพูดไป

ไม่มีนักเรียนไม่พอใจอีกต่อไป

บางทีเพราะพวกเขารู้จักบางคนในตระกูลพวกเขาผู้ทำบางอย่างเสียศักดิ์ศรีตระกูลไป

「เมื่อกี้ ฉันบอกนายให้วิ่ง แต่ก็มีเวลาเมื่อนายหนีไม่ได้ไม่สำคัญว่าอะไร ยกตัวอย่างเช่น นายได้รับหน้าที่ให้ปกป้องบ้านเกิดหรือสาวผู้มีค่ากับนาย อะไรที่สำคัญกับนาย…… สถานการณ์อะไรที่นายจะไม่วิ่งหนี เรียนรู้เพื่อตัวเองในโรงเรียน」

ผมจบการพูดแล้วก้าวลงจากแท่นปราศัย

นักเรียบปรบมือพร้อมๆกันแล้วมองผมด้วยตาเป็นประกาย

ทำได้ดี มันคุ้มค้าในการฟังการพูดของลีโอโพลต์หลังจากทั้งหมด

อาา ถ้าแค่มีสาวสักคนในหมู่นักเรียนเหล่านี้……

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ หนูประทับใจเลยค่ะ!」

「หนูด้วย!」

「อะไรน่ะ!?」

หันกลับไปอย่างรวดเร็ว ผมเห็นนักเรียนคนผู้แต่งตัวในกางเกงเหมือนกันกับนักเรียนคนอื่นแล้วมีทรงผมแบบสั้นๆแต่เสียงแหลมสูงนี้……

「มีผู้หญิงอยู่ที่นี่รึ?」

ผมถามผู้ฝึกสอนในเสียงเข้ม

「ค-ครับ มีผู้หญิงสองคนในทีมนี้…… แต่อย่างคาด มันจะยากเกินไปสำหรับสาวๆในกาารจะเป็นผู้บัญชาการเหรอครับ?」

「ช่างมหัศจรรย์!」

「ค-ครับ」

ผมขอบคุณผู้หญิงตาเป็นประกายสองคนแล้วคิดเกี่ยวกับการจะจับหน้าอกของพวกเธอระหว่างลูบไหล่ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง

 「ถ-ถ้าอย่างนั้น ได้โปรดมุ่งหน้าไปที่ห้องเรียนต่อไป ลอร์ฮาร์ตเลตต์จะต้องทักทายห้องเรียนทั้งหมดรวมถึงห้องเรียนที่มีผู้หวังอยากเป็นเจ้าหน้าที่กิจการ……」   

เดี๋ยวอย่างน้อยให้ฉันได้แกล้งให้กำลังใจพวกเธอโดยการดันเอ็นใส่พวกเธอก่อนไป……

แต่เจตนาบริสุทธ์ของผมถูกเมิน

ผมเดาว่าผมจะต้องพอใจกับสาวๆแดงแล้วมีความสุขเต็มที่   

 「เฮ้…… เธอเห็นป่าวอ่ะ?」   

 「เห็น กางเกงเขาใช่ป่ะ? เธอเห็นทรงจากข้างนอกได้ชัดเลย ซึ่งหมายถึงมันต้องใหญ่มากแหง」   

 「ถ้าอย่างนั้นข่าวลือเกี่ยวกับที่ท่านเขามีอุปกรณ์ใหญ่แล้วรักผู้หญิงก็จริงน่ะสิ」   

 「เธอก็บอกได้ด้วยเหรอ? เขาพยายามจะเล็งมาที่หน้าอกของเราระหว่างจับไหล่ ถูกป้ะล้ะ?」   

มันช่วยไม่ได้

ผมจะไปห้องเรียนอื่นแล้วหาอะไรมาพูด

หลังจากนั้น การทักทายจบลงโดยไม่มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษ

ทีมผู้คาดหวังว่าจะเป็นผู้บัญชาการมีแค่ผู้หญิงหนึ่งหรือสองคนบางทีมนั้นไม่มีเลยสักคน ทำให้ผมเศร้าใจ

สำหรับประเด็นนั้น ทีมของผู้คาดหวังจะเป็นเจ้าหน้าที่กิจการภายในค่อนข้างมีหญิงจำนวนมากกว่าผู้วางแผนจะเป็นเลขาหรือผู้ช่วย

ผมมีเจตนาในการเน้นกับการหาผู้สมัครเป็นผู้ช่วยอดอล์ฟตั้งแต่แรก นั่นทำไมผมมีสมาธีเน้นเป้าของผมบนทีมนี้อย่างเป็นธรรมชาติ มันไม่ใช่เพราะผมมีแผนการซ่อนอยู่

อะไรซึ่งสาดแสงให้เห็นเงาของความล้มเหลวหนึ่งได้ชัดเจนคือการฝึกส่วนตัวที่ทำอยู่ด้านน้อก

เหตุผลของโรงเรียนนี้คือเลี้ยงผู้บัญชาการให้เติบโตเลยไม่ได้มีความจำเป็นพิเศษสำหรับพวกเขาว่าต้องเป็นนักต่อสู้ผู้เชี่ยวชาญ และพวกเขาจะได้รับการฝึกพอจะทำงานในฐานะทหารมันเลยไม่ได้เน้นมากในชั้นเรียนของพวกเขา

อย่างไรก็ตาม พวกเขาจะไม่สามารถรักษาการสั่งการถ้าพวกเขาพ่ายแพ้เร็วเท่าคริสตอฟ ดังนั้นพวกเขาจำเป็นต้องได้รับการฝึกขั้นต่ำ

นั่นคือเมื่อพวกเขาขอให้ผมมอบตัวอย่างให้พวกเขา

 「ฟังนะ เพื่อรับมือกับศัตรูมีเกราะ นายยกดาบและจากนั้น ……ฟัน!」   

ผมเหวี่ยงดาบสองมือในมือผมลงเต็มกำลัง

หมวกเกราะของตุ๊กตาสวมเกราะกลายเป็นเสียหายหนักแล้วตุ๊กตาทั้งตัวก็ร่วงล้มไปบนพื้น

 「…….ท่านจะบอกให้เราฟันเขาให้ทะลุ ทั้งเกราะกับทั้งหมดนั้นเนี่ยนะ?」   

 「นายจะเอาชนะพวกเขาแบบอื่นได้ยังไงล่ะ?」   

 「แล้วถ้าศัตรูป้องกันด้วยดาบของพวกเขาล่ะ?」   

 「แค่ทำลายดาบเขาแล้วกำจัดพวกเขาในฟันทีเดียว」   

ทั้งบริเวณถูกห้อมล้อมในม่านของความเงียบงัน

แต่ผมเพิ่งพูดอะไรซึ่งชัดเจน

 「ถ-ถ้าอย่างนั้น ถ้าศัตรูโจมตีก่อนล่ะ」   

 「ดูอย่างตั้งใจ จากนั้นหลบ หรือไม่อย่างนั้นก็ป้องกันถ้านายหลบมันให้ทันไม่ได้……」   

ผมขอให้ผู้ฝึกสอนเข้ามาฟันผมด้วยดาบแล้วจากทั้นสกัดกั้นการฟัน

 「ส่งเขาบิน!」   

ผมก้าวหลังจากดาบปะทะแล้วซัดผู้ฝึกสอนกระเด็นกลับไป เขาบินไปในแนวโค้งในอากาศก่อนลงพื้นแล้วกลิ้งนิดหน่อย

 「เรียบง่าย ไม่ใช่เหรอ?」   

 「ไม่ นั่นเป็นไปไม่ได้สำหรับเรา」   

ผมไม่รู้ว่าใครพูดนั่นแต่มันอยู่ในเสียงไม่อยากให้ได้ยิน

ผมควรพูดอะไรต่อดีในจุดนี้?

บรรยากาศก็แปลกเมื่ออิริจิน่าเข้ามาฝึก

 「ฉันจะสอนนายให้สู้ด้วยหอก!! ศัตรูจะเข้ามาแบบฟิ้ว แล้วนายจะกันแก้ง จากนั้นนายควงๆวูบๆแล้วจากนั้นชะแว้บแล้วแทงตู้ม! เข้าใจมั้ย!?」   

 「………..」   

 「เมื่อนายใช้หอกระหว่างขี่ม้าทำให้ม้าวิ่งแบบบ่ะปุ้นแล้วจากนั้นดึงนะแบบ-……」   

แม้แต่ผมก็ไม่เข้าใจอะไรเลยที่เธอกำลังพูด มันเป็นไปไม่ได้สำหรับอิริจิน่าในการอธิบายอะไรก็ตามด้วยคำพูด

มันจะต่างไปเมื่อเธอฝึกกับพวกเขาทุกวันเหมือนเมื่อเธอทำกับครอล…….

ตะวันกำลังตกดินแล้วผมเพิ่งกำลังจะจากสถานศีกษาแห่งราชวงศ์ไปและไปดื่มกับอิริจิน่าก่อนกลับบ้าน แต่รถม้าหยุดหน้าโรงเรียน

 「โออ้ ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ มันน่าชื่นชมสำหรับนายผู้จะทำการตรวจสอบ」   

มันคือเคนเน็ธเองผู้ปรากฏหน้าผม

 「นั่นไม่ใช่ใครนอกจากอธิบดีกิจการรัฐบาล…… ฉันไม่เห็นนายในโรงเรียน」   

 「ฮ่าฮ่าฮ่า เพราะทั้งหมดฉันไม่มีธุระอะไรในโรงเรียน」   

ถ้าอย่างนั้นทำไมนายอยู่ที่นี่?

 「อย่าเป็นคนแปลกหน้าเลย ลอร์ดฮาร์ดเลต์ ฉันจัดงานเลี้ยงต้อนร้บสำหรับนายได้ง่ายๆถ้านายบอกการมาถึงเมืองหลวงให้ฉัน……」   

เราไม่ได้ดีกันขนาดนั้นที่ฉันจะอยากให้นายต้อนรับฉัน

 「ฉันแค่อยากจะมาเยือนโรงเรียนด้วยเหตุผลส่วนตัว มันไม่ใช่บางอย่างคุ้มค่าแก่การประกาศ」   

 「โอ้ฉันเอ๋ย นายกับวลเกี่ยวกับโรงเรียนนี้มากพอ ที่ฝากความหวังไว้กับอนาคตของชาติเรา ที่อุส่าห์มาที่นี่ตลอดทางจากดินแดน นายโดดเด่นจริงๆ ขุนนางตัวอย่างสำหรับอาณาจักรเลย เคนเน็ธคนนี้ที่นี่ชื่นชมการกระทำแบบนั้น」   

ผมไม่สนใจการเยินยอของเขาแล้วผมอยากจะไปดื่มกับอิริจิน่าจริงๆ

ผมจะซาบซึ้งถ้าเขาแค่คายอะไรที่เขาต้องการจริงๆมา

 「จริงๆแล้ว ฉันมาที่นี่คืนนี้เพื่อชวนนายไปงานเลี้ยงเต้นรำซึ่งจะจัดในคฤหาสน์ของหนึ่งคนรู้จักฉัน  มันไม่ได้วางแแผนไว้ แต่ได้โปรดคิดซะว่านี่คือการทดแทนสำหรับงานเลี้ยงต้อนรับของนาย ถ้านายมีแนวโน้มจะไป ได้โปรดเดินทางมากับฉันสู่งานปาร์ตี้ในรถม้านี้ คนไหนผู้จะอยากมาด้วยกันกับนายก็ยินดีต้อนรับที่จะเข้างานด้วย แล้วฉันก็จะส่งพวกเขาไปคฤหาสน์ด้วย」   

 「ฮ่าา…… แต่ในเสื้อผ้าเหล่านี้…..」   

ผมรับรู้และเข้าใจหลังจากนั่นถูกพูดออกไปแล้ว

เสื้อผ้าอันผมใส่เพื่อทำการตรวจสอบโรงเรียนแรกคือเสื้อผ้าทางการ

มันไม่ได้เป็นชุดพิธีการยิ่งใหญ่ที่สุดแต่มันไม่แย่พอในการจะถูกพิจารณาว่าหยาบคายถ้าผมไปแสดงตัวในหมู่ขุนนางในชุดนี้

……เขาน่าจะรู้แล้วว่าผมมีเป้าหมายเป็นการเดินทางกลับ

ตอนนี้ ผมจะไม่สามารถอ้างได้ว่ามันจะใช้เวลานานเกินไปเพื่อเปลี่ยนชุด

 「หืม? เราจะไปดื่มในงานเลี้ยงเต้นรำเหรอ?」   

อิริจิน่า อย่าพูดอะไรทั้งสิ้น

พี่จะซื้อเหล้าเป็นถังๆให้ทีหลัง

 「ไม่ แต่คืนนี้คือ……」   

ความรู้สึกของผมตอนนี้คือความรำคาญแต่จริงๆแล้วผมไม่ถือจะตอบตกลง อย่างไรก็ตาม งานฉลองกับขุนนางใหม่คือพรุ่งนี้ถ้าผมจำไม่ผิดดังนั้นมันจะดูไม่ดีถ้าผมเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำของเคนเน็ธก่อน โดยเฉพาะ การไปในรถม้าเคนเน็ธทำให้มันแย่ลงอีกเป็นหลายเท่า

รับรู้ความลังเลของผม เคนเน็ธเปลี่ยนเป้าหมายสู่อิริจิน่า

 「ยังไงซะ ดูก่อน มันจะไม่เหมาะสำหรับบร่างกายคุณดีถ้าคุณอยู่ข้างนอกในความหนาวนี้ ได้โปรดมาด้วยกันแล้วเข้ามาเถอะ จะมีเหล้าคุณภาพดีที่สุดอยู่ที่นั่น」   

 「ดูเหมือนมีเหล้าที่นั่นด้วย!!」   

อิริจิน่าถูกดึงดูดโดยเหล้าแล้วขึ้นรถม้า

ผมยอมแพ้แล้วเข้าไปในรถม้าด้วย  แต่ผมเป็นคนผู้มีเหตุผล ผมไม่ได้กัดเหยื่อล่ออันเป็นเหล้าเหมือนอิริจิน่าผู้คิดง่ายๆ 

ผมยังไม่ได้ตัดสินใจจะไป

 「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ ยินดีที่ได้รู้จัก」   

 「มันเป็นเกียรติที่ได้พบท่าน」   

ข้างในรถม้าคือสองเลดี้…… พวกเธอดูเลย 20 มาเล็กน้อยแล้วใช่ชุดที่บางเกินไปเล็กน้อย แต่ไม่บางพอจะถูกเรียกว่าหยาบคาย

พวกเธอทั้งสองมีหน้าอกและตูดใหญ่มาก แล้วรอยยิ้มขวยเขินของพวกเธอทำให้พวกเธอเซ็กซี่สุดขีด

 「สาวๆเหล่านี้คือลูกสาวของลูกน้องฉัน ฉันหวังว่านายไม่ถือ พวกเธอขอฉันว่าพวกเธออยากมาเจอนายฉันเลยให้พวกเธอมากับฉันด้วย」   

ไม่ ฉันไม่ถือเลยสักนิด

สองสาวนั่งเคียงข้างกายผมแล้วนำริมฝีปากใกล้สู่หูของผม

 「หนูชื่นชมท่านมาตลอด ฮาร์ดเลตต์ซามะ มันรู้สึกเหมือนอะไรก็ตามที่หนูทำกับท่าน……จะสนุก」      

 「จริงแล้วหนูชอบบางคนนี้ใช้กำลังนี้ดหน่อยน่ะ หนูอยากจะกลายเป็นของเล่นของฮาร์ดเลตต์ซามะจัง…… ล้อเล่นจ้า」   

หน้าอกของผมเธอดันแนบกายผมจากท้งสองขนาบแล้วผมรู้สึกถึงลมหายใจของพวกเธอเป่าใสหูผมได้

มือของพวกเธอวางเบาๆบนต้นขาของผม แต่พวกเธอถูไม้เนื้อซึ่งปูดช้าๆเรื่อยๆของผมอย่างอ่อนโยน

 「มมมุ……」   

 「ยังมีเวลาอยู่บ้างก่อนงานเลี้ยงเต้นรำ ฉันขอให้นายรอบนรถม้าสักนิดได้มั้ย?」   

ผู้หญิงยิ่งดันหน้าอกเข้าสู่กายผมแรงขึ้นไปอีก

ผมทนนี่ไม่ไหวอีกแล้ว ผมจะแค่ไปงานเลี้ยงเต้นรำหรืออะไรก็ได้   

 「……ภรรยาของฉันและผู้ช่วยเธอไปคฤหาสน์ด้วยได้มั้ย?」   

 「แน่นอน ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปรถม้าข้างหลัง」   

ด้วยนั่นพูดมา เคนเน็ธลงจากรถม้า

ในพื้นที่กว้างข้างในรถม้า อิริจิน่าดื่มเหล้าดูแพงตรงจากขวดแทนที่จะเป็นแก้วระหว่างสองเลดี้สวยซบอิงกับผม

 「หนูถูกบอกบ่อยว่าหนูน่ะเป็นผู้หญิงไม่เหมาะสม…… พวกเขานะพูดว่าหนูฟังดูเหมือนตัวเมียติดสัตว์เลย」   

 「หนูตัดสินใจนะว่าถ้าหนูจะมีลูกของบางคน มันจะดีกว่าว่าจะเป็นลูกของผู้ชายแข็งแกร่ง」   

สาวๆถูง่ามขาผมอย่างเปิดเผยและลามกระหว่างผมก็ยืดมือไปสู่หน้าอกของพวกเธอ

—————————————————————   

ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากั้น

 「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ นี่จะเป็นสถานที่จัดงานของวันนี้ – หัวหน้าของกิจการเกษตร คฤหาสน์เคานต์อิรฮิดแขกของนายที่เหลือถูกพามาที่นี้แล้วด้วยเหมือนกัน」   

 「การขอกระทันหันแบบนี้ทำให้หนูไม่ทันตั้งตัวจริงๆ……」   

 

「หาวว หนูก็ด้วย」   

หนึงผู้มาคือเมลกับลีอาห์ – เมลในฐานะภรรยาน้อยกับลีอาห์ในฐานะผู้ช่วยของเธอ อิริจิน่าผู้เป็นคนคุ้มกันดื่มเหล้าจนหมดแล้วถูกปล่อยไว้ให้เมาอยู่ในรถม้า

ผมจะลงโทษเธอพรุ่งนี้

 「ขอโทษสำหรับการแจ้งนาทีสุดท้าย…… แล้วก็ลอร์ดบอลด์วิน สาวๆหลับไปแล้ว……」   

สองสาวหลับไปในรถม้าถูกห่มด้วยผ้าห่ม

 「อ๊านน…… หอกใหญ่ของพี่」   

 「ใส่หนูมาอีก……」   

 「ฉันขอโทษสำหรับนั่น แต่สาวๆเหล่านั้นไม่ได้ถูกเชิญมาสู่งานเลี้ยงดังนั้นมันไม่สำคัญถ้าพวกเธอหลับไป」   

ผมถูกช่วย

ผู้หญิงสองคนถูกหุ้มอยู้ในผ้าห่มแหกเข่าแล้วครึ่งล่างถูกปกคลุมด้วยน้ำเงี่ยนหลังจากทั้งหมด

อย่างไรก็ตาม ถ้าสาวๆเหล่านั้นอยู่ในรถม้าแล้วพวกเธอไม่ได้ร่วมงานเลี้ยง นั่นหมายถึง……. อย่าบอกผมนะว่า ผมโดนเล่ห์เหลี่ยมใส่!

ผมแค่พูดว่าผมไม่เข้าร่วมไม่ได้แล้วตอนนี้เมื่ออิริจิน่ากินคลังเหล้าหมดรถแล้วผมซั่มผู้หญิงสองคน

ถ้าอย่างนั้นนี่คือโลกซึ่งคนผู้วางแผนมีชีวิตอยู่ – ดูเหมือนแผนเหยื่อกับเบ็ดตกปลาเป็นแผนอันน่ากลัวมาก

 「ยังไงซะ ฉันเดาว่าฉันจะไปเพราะยังไงฉันก็มาตลอดทางถึงที่นี่แล้ว ฉันจะพยายามมีความสุข」   

ผมโอบเมลผู้ใส่ชุดงดงาม แล้วทำหน้าที่เป็นคนไปส่งเธอ

 「ออุ่ นี่น่าอายจัง ผู้หญิงวัยกลางคนนี้มีสามีผู้เด็กพอจะเป็นลูกเธอไปส่ง ทุกคนจะคิดถึงหนูยังไง……?」   

 「มันจะเป็นแบบนั้นเหรอ? แต่พี่คิดว่าหนูสวยงามเหลือเฟือแล้วนะ」   

มันจริงว่าเมลดูค่อนข้างอายุมากกว่าผม

แต่เธอยังคงรักษาความสวยของเธอไว้จากวัยเยาว์

ถ้าเธอยิ้ม ผมมั่นใจว่าจะเป็นผมผู้รู้สึกถึงสายตาตั้งใจมองอย่างอิจฉาแทน

 「อุนยยยี้……」   

ลีอาห์มาในฐานะผู้ช่วยของเมลแล้วไม่ได้ใส่ชุดสวยเท่าเมลแต่เธอยังคงดูน่ารัก

ปรกติแล้วเธอไม่สนใจกับอะไรที่เธอใส่มากเกินไปดังนั้นเห็นเธอในเสื้อผ้าแบบนี้ดูสดชืื่นแล้วมันทำให้เธอยิ่งดึงดูดใจมากขึ้นไปอีก

เมื่อผมลูบหัวเธอ เธอมองขึ้นมาหาผมพร้อมรอยยิ้ม

 「ยังไงซะ ทุกคนเขาอาจไม่ได้ถูกเชิญมาอย่างเป็นทางการแต่มาร์เกรฟฮาร์ดเลตต์เองและภรรยาของเขาสามารถหาเวลาจากการเดินทางของเขามาสู่เมืองหลวงเพื่อมาพร้อมกับการแจ้งล่วงหน้าส้นๆได้」   

ทุกคนส่งเสียงเพื่อแสดงความตกใจของพวกเขาแล้วประทับใจเมลกับผมผู้ควงแขนแล้วเข้ามาในโถงงานเลี้ยง

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เคนเน็ธเดินข้างหน้าแล้วนำทางเรา   

 「โอ้ โอ้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอเขาเลยนะ ภรรยาเขาก็สวยงามมากเลยด้วย」   

 「มันจะดีถ้าเรารู้จักกันและกันได้ในอนาคต」   

 「ทั้งหมดเพราะมีความสัมพันธ์อันดีในทั้งด้านนโยบายและทางทหารเพื่อดินแดนแม่」   

รู้สึกพอใจ เคนเน็ธมองขณะขุนนางสร้างฝูงชนรอบเราแล้วเริ่มคุยกันเบาๆทันที

เข้าใจแล้ว เขาอยากจะบอกฝ่ายเขาอย่างดีว่าเขามีความความสัมพันธ์อันดีกับผมแม้ว่าเขาต้องนำผมมาด้วยการเตรียมการแบบเร่งรีบ

ผมเพิ่งเต้นเหยงๆอยู่บนฝ่ามือของชายผู้นี้เมื่อผมถูกล่อด้วยเลดี้สวยๆ

อย่างไรก็ตาม ผมสามรถมีความสุขกับรูของพวกเธอแล้วดูดหน้าอกใหญ่ๆของพวกเธอในการแลกเปลี่ยนผมเลยบ่นไม่ได้

มันเป็นไปได้ว่าผมทำพวกเธอท้องด้วย

 「ถ้าอย่างนั้นนนน่าซามะ ผู้ฉันเห็นในงานเลี้ยงคราวก่อนท้องอยู่เหรอ?」   

 「ใช่ ฉันไม่อยากเสี่ยงอะไรเธอเลยพักอยู่ในดินแดนของฉัน」      

 「นั่นเข้าใจได้…… ถ้าอย่างนั้นหมั้นเมื่อไหร่ล่ะ?」   

 

 「ฮ๋าาา?」      

 「คนที่ลูกนายจะแต่งงานน่ะ……」   

ลูกยังไม่ได้ถูกระบุเลยว่าเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงไม้ต้องพูดถึงเกิด

ผมรู้ว่าขุนนางดั้งเติมแต่งงานลูกๆพวกเขาออกไปอย่างไม่เลือกเป็นพิเศษ แต่นี่มันเร็วเกินไปมาก

อะไรจะเกินขึ้นถ้าพวกเขาได้รับเพศผิด

มันอาจไม่เป็นไรสำหรับสาวๆสองคน แต่มันจะเป็นโศกนาฏกรรมสำหรับผู้ชายกับผู้ชายที่จะต้องแต่งงาน

การสนทนากับขุนนางเป็นแค่การคุยเล็กๆ ที่ผมได้รับการเยินยอและเจตนาไม่ดีส่งมาหาผมพอๆกัน

ไม่เหมือนขุนนางใหม่ ขุนนางดั้งเดิมเยอะดูถูกผมวาเป็นพวกขึ้นมาใหม่หัวรุนแรง

แคนเน็ธอาจไม่ได้แสดงจุดยืนของเขาอย่างเป็นทางการแต่ผมเห็นว่าเขายืนอยู่ที่ไหนได้โดยตั้งพื้นฐานจากท่าทางของเขา

เมลปรากฏตัวที่นั่นที่นี่ในงานเลี้ยงที่นนน่าจัดกลับไปในดินแดนของผมเธอเลยรู้ว่าจะปฏิบัติตัวอย่างไรในงานแบบนี้ถึงจุดหนึ่ง

มีแค่พิธีการไม่กี่อย่างในงานเลี้ยงนี้แต่ความหยาบคายของเมลถูกลบล้างออกไปได้เป็นส่วนใหญ่โดยการกระทำของผม

ผมควรจะพูดถึงว่าคาร์ล่าก็ปรากฏในงานเลี้ยงด้วยโดยใส่ชุดอันถูกเลือกด้วยนนน่า

อย่างไรก็ตามเธอต้องรู้สึกเหมือนอยากถอดชุดด้วยเพราะมันมีปัญหาเยอะมากเกินไป

เธอม้วนชุดเธอขึ้นในลานหน้าและฉี่ระหว่างยังคงยืน ซึ่งจากนั้นผลออกมาเป็นกัดกันกับนน่าเมื่อนนน่าเห็นเธอ

เพราะนั่น ค่อนข้างมีการเอะอะในหมู่ภรรยาท้องถิ่นเกี่ยวกับที่เหล่าภรรยาของตระกูลฮาร์ดเลตต์อยู่ในการพิพาทกัน

แม้ว่าจริงๆแล้วพวกเธอสนิทกันค่อนข้างดี

 「มันดูเหมือนเราผ่านอะไรๆมาโดยไม่มีรอยขีดข่วนได้ครั้งนี้」   

 「หนูมั่นใจว่าจะไม่มีอะไรแย่ๆเกิดขึ้น」   

 「นี่ค่อนข้างเป็นงานเลี้ยงที่สนุกดีเนาะ ใช่มะ?」   

ทันทีเมื่อสามเรามองกันแล้วยิ้ม ประตูใหญ่ของโถงเปิด

มีแค่ผู้ถูกเชิญในงานสมควรจะทำการเข้ามาได้ แต่มีเสียงดังตามมาด้วยกันกับการเคลื่อนไหวของประตู

—————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูหนาว

สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ

พลเมือง: 155,000  เมืองหลัก – ราเฟน: 22,000 ลินต์บลูม: 3500

สินทรัพย์: 60,600 ทอง (ค่าโรงแรมในเมืองหลวง -100)

มาด้วยกัน: เมล (ภรรยาน้อย), ลีอาห์ (คนรัก), อิริจิน่า (คนคุ้มกัน), ปีปี้ (คนรัก), โดโรเธีย (ผู้ดูแลคฤหาสน์, คนรัก), อลิส (รูตูด), ครอล (คุกเข่าสี่ขาสลดใจ)

คู่นอน: 151, เด็กผู้เกิดแล้ว: 32

—————————————————————   

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl