เป็นหัวกิลด์ของกิลด์ระดับสูงสุดในต่างโลก ผมผู้อ่อนแอที่สุด แต่ด้วยรักอันหนักหน่วงของสมาชิกในกิลด์ แม้อยากออกก็ออกไม่ได้ 62 การเผชิญหน้ากันอีกครั้ง

Now you are reading เป็นหัวกิลด์ของกิลด์ระดับสูงสุดในต่างโลก ผมผู้อ่อนแอที่สุด แต่ด้วยรักอันหนักหน่วงของสมาชิกในกิลด์ แม้อยากออกก็ออกไม่ได้ Chapter 62 การเผชิญหน้ากันอีกครั้ง at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

 

“กรี๊ดด”

“อ๊าาา! น่ากลัว น่ากลัว น่ากลัว!!!”

 

 เสียงกรีดร้องจากด้านบน ผมไม่คิดว่าเป็นเพราะวิกฤตหรืออะไรสักอย่าง แต่เป็นเพราะมันน่าตื่นเต้น

 

 รถไฟเหาะเป็นเครื่องเล่นที่น่าตื่นเต้นซึ่งเกี่ยวข้องกับการขึ้นลงและการเลี้ยวหักศอกด้วยความเร็วสูงบนรางที่สูงชันที่แขวนสูงเหนือพื้นดิน ครึ่งหนึ่งของรถไฟอยู่ภายในอาคาร และเหนือจากนั้นยังมีส่วนของรางที่ยื่นออกมา และผู้โดยสารก็ยกมือขึ้นและเคลื่อนที่ผ่านรางด้วยความเร็วสูง

 

“ปะป๊า!”

“โอ้ น่ารักจังเลย ลูก~”

 

 เล่นอุปกรณ์ที่มีที่นั่งบนพื้นหมุนได้ซึ่งจะเลื่อนขึ้นลงตามพื้นหมุน ที่นั่งถูกสร้างให้มีลักษณะคล้ายม้าหมุน

 

 สิ่งที่สังเกตได้ชัดเจนที่สุดคือชิงช้าสวรรค์ซึ่งเป็นยานพาหนะที่มีกอนโดลาติดอยู่รอบโครงรูปล้อขนาดใหญ่ที่หมุนด้วยความเร็วต่ำ เพลิดเพลินไปกับวิวจากที่สูง หากหันไปทางออร์เฟนรีสอร์ตก็จะมองเห็นทิวทัศน์อันงดงาม

 

 มีสถานที่ท่องเที่ยวอื่นๆ มากมาย และดูเหมือนสวนสนุกเลย ผมคิดว่าสิ่งนี้น่าจะถูกส่งต่อโดยฮีโร่จากอีกโลกหนึ่งที่มีชีวิตอยู่เมื่อ 100 ปีก่อนหรือไม่

 

“มาสนุกไปกับ Worst de Land กันเถอะ!”

 

“”โอ้!!””

 

 อัลมาพูดตะโกน ทุกคนก็ตอบรับเสียงดังอย่างมีความสุข

 

 เมื่อผมมองสิ่งนี้ ก็รู้สึกเห็นนักเรียนทุกที่ พวกเขาคือชายหนุ่มรูปงามและสาวสวย แม้ว่าฝีมือการต่อสู้จะอันตรายมากก็ตาม

 

“มันน่าทึ่งมาก มันเหมือนกับสวนสนุกขนาดเท่าเมาส์แลนด์เลย”

 

 อ่า มันทำให้ผมนึกถึงอะไรหลายๆอย่าง

 ผมไปทัศนศึกษาที่ Mouseland และอยู่คนเดียวตลอด ผมคิดว่าว่าน่าจะมีคนขโมยกระเป๋าเงินของผมไปและผมก็ได้สูญเสียเงินไปเป็นของที่ระลึก

 

 พ่อแม่ของผมยุ่งกับงานเกินกว่าจะสนใจผม และมันผ่านมาระยะหนึ่งแล้วที่ผมได้ไปสถานบันเทิงแบบนี้กับใครสักคน

 

“พี่จ๋า?”

 

“ม-มาสเตอร์”

 

“โครซัง?”

 

 ตอนนี้ผมมีความสุขมาก

 ชาติก่อนผมไม่มีเพื่อน แต่ตอนนี้มีทั้งเก้าคน และเซริส,เซียร์ร่า,ลูเอลล่า…ผมได้มีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนมากมาย

 

“คุโระคุง?”

 

“หัวหน้า?”

 

“นายน้อย?”

 

 เพราะตอนนี้ผมมีความสุขมาก จึงจำความเหงาในอดีตได้ ผมเคยคร่ำครวญถึงความโดดเดี่ยวมาก่อน ผมจึงซาบซึ้งกับความสุขที่ผมมีในตอนนี้

 

 ผมมีแต่ความรู้สึกขอบคุณต่อทุกคน

 พวกเขาเข้ากับผมได้ดีและชื่นชมผมในฐานะผู้นำ…

 

 ดังนั้นผมจึงคิดว่าควรจะพูดคุยกับทุกคนทีละคนอีกครั้ง

 

“โครจัง?”

 

“โครซามะ?”

 

“…”

 

 มีเพียงลูลู่ที่รู้สถานการณ์เท่านั้นที่จ้องมองมาที่ผมอย่างเงียบๆ

 

 ผมประกาศสิ่งนี้ในขณะที่ทุกคนกำลังสนใจผม

 

“ทุกคน ขอเวลาให้ผมสักพักนึงสิ”

 

Comments

การแสดงความเห็นถูกปิด