ตอนที่​ 1,622 คุณชาย​ได้​โปรด​หยุด​มือ​

ผ่าน​ไป​เนิ่นนาน​

ประตู​ห้องพัก​ของ​หลิน​เป่ยเฉิน​ก็​เปิด​ออก​อีกครั้ง​

นักพรต​หญิง​ชิน​สวมใส่​ชุด​เสื้อคลุม​ของ​บุรุษ​ รวบ​ผม​เป็น​หาง​ม้า ก้าวเดิน​ออกมา​ด้วย​สีหน้า​แจ่มใส

ตามหลัง​มาด้วย​หลิน​เป่ยเฉิน​ที่​ก็​มีสีหน้า​แจ่มใสไม่แพ้​กัน​

นาง​ปฏิเสธ​คำเชิญ​ของ​หลิน​เป่ยเฉิน​ที่​ให้​อยู่​ค้างคืน​ด้วยกัน​

ทุกสิ่งทุกอย่าง​ที่​เกิดขึ้น​เมื่อ​สักครู่​ เป็น​รางวัล​ที่​นักพรต​หญิง​ชิน​ตั้งใจ​มอบให้​แก่​หลิน​เป่ยเฉิน​อยู่แล้ว​ แต่​นาง​จะใกล้ชิด​สนิทสนม​กับ​เขา​ไป​มากกว่า​นี้​ไม่ได้​

คำสาป​แห่ง​ความโดดเดี่ยว​ของ​นาง​ยังคง​มีผล​

นักพรต​หญิง​ชิน​ไม่อยาก​จะฉุด​รั้ง​โชคชะตา​ของ​หลิน​เป่ยเฉิน​

แต่​บัดนี้​ ความรู้สึก​ใน​หัวใจ​ของ​นักพรต​หญิง​ชิน​ได้​แปร​เปลี่ยนไป​โดยสิ้นเชิง​ มัน​แตกต่าง​จาก​ตอนที่​หลิน​เป่ยเฉิน​กับ​นาง​เปลือยกาย​ถ่ายทอด​พลัง​ใน​แดน​สุขาวดี​ เพราะ​นั่น​เพื่อ​เป็น​การปรับพื้น​ฐาน​พลัง​เท่านั้น​ ไม่ได้​มีความรู้สึก​ของ​บุรุษ​สตรี​มาเกี่ยวข้อง​แม้แต่น้อย​

“แม่นาง​ได้​โปรด​หยุด​ก่อน​”

จังหวะ​นั้น​ เจิ้นห​รู่​อี้​ซึ่งรอคอย​มาอย่าง​เนิ่นนาน​ก็​ก้าว​เท้า​ออกมา​ขวางหน้า​นักพรต​หญิง​ชิน​ ก่อน​จะยิ้มแย้มแจ่มใส​และ​กล่าว​ด้วย​น้ำเสียง​สุภาพ​ว่า​ “นาย​ท่าน​ใน​ห้องพัก​หมายเลข​สอง​อยาก​จะพบ​แม่นาง​เจ้าค่ะ​”

นักพรต​หญิง​ชิน​ขมวดคิ้ว​เล็กน้อย​

หลิน​เป่ยเฉิน​นึกถึง​บุรุษ​หนุ่ม​ร่าง​สูงที่อยู่​ใน​ห้องพัก​ฝั่งตรงข้าม​ขึ้น​มาทันที​ เขา​เดา​ได้​ไม่ยา​กว่า​อีก​ฝ่าย​ต้องการ​อะไร​ จึงตอบกลับ​ไป​ด้วย​น้ำเสียง​เย็นชา​ “ไม่ได้​ บอก​ให้​มัน​ไป​ตาย​ซะ”

เจิ้นห​รู่​อี้​หันมา​ชำเลือง​มอง​ที่​หลิน​เป่ยเฉิน​

“คือ​ว่า​…”

แม้เด็กหนุ่ม​จะพูดจา​หยาบคาย​ก้าวร้าว​ใส่ แต่​เจ้าหน้าที่​สาว​ก็​ยังคง​กล่าว​ด้วย​ความเยือกเย็น​ต่อไป​ “สิทธิ์​ใน​การตัดสินใจ​อยู่​ที่​แม่นาง​ท่าน​นี้​นะ​เจ้าคะ​ ไม่ทราบ​ว่า​เรื่อง​นี้​เกี่ยวข้อง​กับ​คุณชาย​ตรงไหน​กัน​?”

หลิน​เป่ยเฉิน​หยุดชะงัก​

นี่​หมายความว่า​อะไร​?

ทันใดนั้น​ ประตู​ห้องพัก​ฝั่งตรงข้าม​ก็​เปิด​ออก​พอดี​

ฮั่ว​หา​น​ซาน​ก้าวเดิน​ออก​มาจาก​ด้านใน​ห้อง​

เมื่อ​สายตา​พบ​เข้ากับ​ร่าง​ของ​นักพรต​หญิง​ชิน​ ดวงตา​ของ​เขา​ก็​เป็นประกาย​แวววาว​

ครั้งสุดท้าย​ที่​เขา​พบเห็น​สตรี​นาง​นี้​ ฮั่ว​หา​น​ซาน​รู้สึก​ได้​ถึงความ​เย้ายวนใจ​อย่าง​ที่​ไม่เคย​ได้​สัมผัส​มาก่อน​ ผม​สีเงิน​ของ​นาง​เป็นประกาย​ราวกับ​หิมะ​น้ำแข็ง​อย่าง​หา​ได้​ยาก​ยิ่ง​ และ​ทรวดทรง​องค์​เอว​นั้น​อีก​เล่า​ เพียง​จ้องมอง​ก็​ทำให้​ผู้คน​แทบ​ละลาย​ตาย​แล้ว​

บัดนี้​ นาง​ผลัดเปลี่ยน​เสื้อผ้า​เป็น​ชุด​ใหม่​ ชุด​เสื้อคลุม​บุรุษ​ดูจะ​หลวม​ไป​สัก​เล็กน้อย​ แต่​ก็​ยัง​ไม่อาจ​ซ่อนเร้น​เสน่ห์​อัน​สมบูรณ์แบบ​ของ​เรือนร่าง​งามได้​แม้แต่น้อย​ ผม​ยาว​ของ​นาง​รวบ​เป็น​หาง​ม้ายก​สูง ทำให้​นาง​ดู​ทะมัดทะแมง​และ​มั่นใจ​ใน​ตนเอง​ ก่อให้เกิด​ความรู้สึก​ที่​บุรุษ​หนุ่ม​อยาก​จะครอบครอง​หัวใจ​ให้จงได้​

นี่​คือ​ยอด​หญิง​งามใน​ใต้​หล้า​ที่​แท้จริง​

ฮั่ว​หา​น​ซาน​ก้าวเดิน​ออกมา​

เขา​ถอน​สายตา​ออกจาก​ร่าง​ของ​นักพรต​หญิง​ชิน​อย่าง​ยากลำบาก​ เพื่อ​หันมา​พูด​กับ​หลิน​เป่ยเฉิน​ด้วย​น้ำเสียง​อัน​ราบเรียบ​ว่า​ “ข้า​รู้จัก​เจ้า ชื่อเสียง​ของ​เจ้าโด่งดัง​ไม่เบา​เลย​นี่​ แต่ว่า​… สำหรับ​ข้า​นั้น​มัน​หา​ได้​มีความหมาย​ใด​ไม่ เพราะว่า​ข้า​เป็น​นายทหาร​แห่ง​กองทัพ​หลิว​เยวียน​ ข้า​คือ​วีรบุรุษ​ที่​ถูก​กองทัพ​แต่งตั้ง​อย่าง​เป็นทางการ​”

“ก็​เพราะเช่นนั้น​ไงล่ะ​ เจ้าถึงยัง​ไม่กลายเป็น​ศพ​ หาก​เจ้าไม่ได้​มีสถานะ​เป็น​คน​ของ​กองทัพ​และ​ใช้สายตา​เช่นนั้น​จ้องมอง​สหาย​ของ​ข้า​ ป่านนี้​เจ้าคง​หมด​ลมหายใจ​ไป​นาน​แล้ว​”

หลิน​เป่ยเฉิน​ตอบกลับ​ไป​ด้วย​น้ำเสียง​เย็นชา​

“สหาย​ของ​เจ้าหรือ​?”

ฮั่ว​หา​น​ซาน​หัวเราะเยาะ​ใน​ลำคอ​ “เจ้าเรียก​สตรี​จาก​หอ​นางโลม​ว่า​เป็น​สหาย​เนี่ย​นะ​? หาก​ข้า​จะมอง​นาง​ แล้ว​เจ้าจะทำไม​?”

ทันทีที่​คุณชาย​ตระกูล​ฮั่ว​กล่าว​ออกมา​เช่นนั้น​ บรรยากาศ​ใน​โถงทางเดิน​ก็​แปร​เปลี่ยนไป​

ดวงตา​ของ​นักพรต​หญิง​ชิน​เป็นประกาย​วาว​โรจน์​ นาง​เงยหน้า​ขึ้น​ เส้น​ผม​สีเงิน​ปลิว​ไสว​ตาม​แรงลม​ ดวงตา​จ้องมอง​ฮั่ว​หา​น​ซาน​เขม็ง​

“มีอะไร​?”

ฮั่ว​หา​น​ซาน​ไม่ได้​ซ่อนเร้น​กิริยา​ดูถูกดูแคลน​ของ​ตนเอง​แม้แต่น้อย​ “ข้า​พูด​ผิด​ตรงไหน​? ข้า​เคย​เห็น​สตรี​อย่าง​เจ้ามามาก​แล้ว​ ฮ่า ๆๆ ภายนอก​ดู​สูงส่ง…”

แต่​คำพูด​ยัง​ไม่ทัน​จบ​ประโยค​

“เจ้าคง​อยาก​ตาย​มากสิ​นะ​!”

หลิน​เป่ยเฉิน​ระเบิด​เสียงคำราม​ออกมา​ด้วย​ความ​เกรี้ยวกราด​ ใบหน้า​ของ​เขา​ร้อนผ่าว​ราวกับ​ภูเขาไฟ​ที่​ใกล้​ระเบิด​

มือขวา​ของ​เด็กหนุ่ม​ยื่น​ออกมา​ข้างหน้า​ ปรากฏ​แสงสว่าง​วูบวาบ​ แล้ว​ปืน​อินทรี​หิมะ​ก็​มาอยู่​ใน​มือ​ของ​เขา​

หลิน​เป่ยเฉิน​เหนี่ยวไก​ยิง​โดย​ไม่ลังเล​

พรึ่บ​!

แขน​ข้าง​หนึ่ง​ของ​ฮั่ว​หา​น​ซาน​ระเบิด​กระจาย​

โลหิต​และ​เศษกระดูก​สาด​กระจาย​ไป​รอบทิศทาง​

กำแพง​ของ​โถงทางเดิน​ที่​เป็น​สีขาวสะอาด​ตา​บัดนี้​เต็มไปด้วย​คราบ​สีแดง​ของ​โลหิต​ซึ่งกำลัง​ไหล​หยด​ลง​มาจาก​กำแพง​นั้น​…

“อ๊ากก​กก.​..”

ฮั่ว​หา​น​ซาน​ส่งเสียงร้อง​โหยหวน​ด้วย​ความเจ็บปวด​ “นี่​หรือ​คือ​ปราณ​กระบี่​คงกระพัน​? เจ้ากล้า​ดี​อย่างไร​ถึงมาอาละวาด​ที่นี่​ เจ้า… อ๊ากกกก”​

เขา​ไม่คิดไม่ฝัน​เลย​ว่า​ยาม​ที่พัก​อยู่​ใน​โรงเตี๊ยม​ใหญ่​แห่ง​นี้​ หลิน​เป่ยเฉิน​จะถึงกับ​กล้า​ทำร้าย​ผู้คน​โดย​ไม่สนใจ​กฎหมาย​บ้านเมือง​

ฮั่ว​หา​น​ซาน​คิดไม่ถึง​เลย​ว่า​จาก​ข้อมูล​ที่​เขา​ได้​รับทราบ​มานั้น​ พลัง​ปราณ​กระบี่​คงกระพัน​ที่​แท้จริง​กลับ​มีอานุภาพ​การ​โจมตี​รุนแรง​มากกว่า​ข้อมูล​ที่​เขา​เคย​ได้ยิน​ได้​ฟังมาหลายเท่า​

ฮั่ว​หา​น​ซาน​ไม่เคย​พบ​กับ​ความเจ็บปวด​หนักหนา​สาหัส​ถึงเพียงนี้​มาก่อน​

“คุณชาย​ได้​โปรด​หยุด​มือ​”

เจ้าหน้าที่​สาว​เจิ้นห​รู่​อี้​ร้อง​อุทาน​ออกมา​ด้วย​ความ​ตกตะลึง​

อย่างไรก็ตาม​ เจิ้นห​รู่​อี้​เป็น​ถึงทหาร​หญิง​ระดับสูง​ นาง​จึงตั้งสติ​ได้​อย่าง​เร็วไว​ ร่างกาย​เคลื่อนไหว​เพียง​วูบ​เดียว​ก็​มาปรากฏตัว​ขึ้น​ที่​เบื้องหน้า​ฮั่ว​หา​น​ซาน​แล้ว​

ในเวลาเดียวกัน​นี้​ คนอื่น​ ๆ ก็​รับรู้​ถึงความวุ่นวาย​แล้ว​เช่นกัน​

อี้​ซูหนาน​กับ​ลู่​เชาสอง​เจ้าหน้าที่​ซึ่งถูก​ส่งตัว​มารับใช้​หลิน​เป่ยเฉิน​ ต่าง​ก็​รีบ​ปรากฏ​กาย​ขึ้น​มาเพื่อ​หยุดยั้ง​สถานการณ์​อัน​ร้อนระอุ​

“คุณชาย​อย่า​เพิ่ง​ทำ​อะไร​วู่วาม​”

อี้​ซูหนาน​รีบ​ส่งเสียงร้อง​เตือน​

ลู่​เชาขยับ​เท้า​ออกมา​ข้างหน้า​อย่าง​รวดเร็ว​

“พวก​เจ้าบังอาจ​นัก​!”

เมื่อ​องครักษ์​อีก​หนึ่ง​คน​ที่​ถูก​ส่งมาอารักขา​ฮั่ว​หา​น​ซาน​เห็น​เหตุการณ์​เป็น​เช่นนี้​ เขา​ก็​ชัก​กระบี่​ออกมา​พุ่ง​เข้าหา​ลู่​เชาด้วย​ความ​ดุดัน​

การทำร้าย​แขก​ผู้​เข้า​พัก​ใน​โรงเตี๊ยม​ต้าเฟิง​ถือเป็น​ความผิด​ขั้น​รุนแรง​

อาจ​มีโทษ​ถึงขั้น​ประหารชีวิต​

แต่​หลิน​เป่ยเฉิน​จะปล่อย​ให้​ผู้คน​มีโอกาส​อยู่รอด​ได้​อย่างไร​?

ลูกกระสุน​ถูก​ยิง​ออก​ไป​อย่าง​ต่อเนื่อง​

ปัง​! ปัง​! ปัง​!

ลำแสง​จาก​วิชา​ปราณ​กระบี่​คงกระพัน​ทะลุ​ผ่าน​ชาย​เสื้อ​ของ​เจิ้นห​รู่​อี้​ทะลวง​เข้าไป​สู่แขน​และ​ขา​ทั้งสอง​ข้าง​ของ​ฮั่ว​หา​น​ซาน​

“วันนี้​เจ้าต้อง​ตาย​!”

เมื่อ​มังกร​ถูก​ขอดเกล็ด​ มัน​จึงบ้าคลั่ง​

จิต​สังหาร​ของ​หลิน​เป่ยเฉิน​แรงกล้า​ ไม่มีผู้ใด​สามารถ​หยุดยั้ง​ได้​อีกแล้ว​

“อ๊ากกก​ หลิน​เป่ยเฉิน​ เจ้ามัน​เสียสติ​ไป​แล้ว​ เจ้า…”

ฮั่ว​หา​น​ซาน​ส่งเสียงร้อง​ออกมา​ด้วย​ความ​ตื่นตระหนก​ ขณะ​พยายาม​กระเถิบ​ตัว​ถอยหลัง​หนี​ไป​อย่าง​น่าอนาถ​

เขา​รู้​แล้ว​ว่า​แผนการ​ของ​ตนเอง​ล้มเหลว​ไม่เป็นท่า​

วิชา​ปราณ​กระบี่​คงกระพัน​คือ​สิ่งที่​เขา​ไม่อาจ​ต่อกร​ได้​

และ​เขา​ก็​ประมาท​หลิน​เป่ยเฉิน​มากเกินไป​

“คุณชาย​หลิน​ ได้​โปรด​หยุด​มือ​ก่อน​ ไม่งั้น​มัน​จะกลายเป็น​เรื่องใหญ่​นะ​เจ้าคะ​”

สีหน้า​ของ​อี้​ซูหนาน​แปร​เปลี่ยนไป​ นาง​รีบ​เดิน​เข้ามา​จับ​แขน​หลิน​เป่ยเฉิน​และ​พยายาม​ฉุด​รั้ง​เขา​เอาไว้​ พร้อมกัน​นั้น​ก็​พยายาม​เกลี้ยกล่อม​ว่า​ “โรงเตี๊ยม​ต้าเฟิง​อยู่​ใน​การ​ดูแล​ของ​กองทหาร​ โดยเฉพาะ​นับตั้งแต่​ชั้น​ที่​ยี่​สิบห้า​ขึ้น​มา หาก​มีการ​ฆ่าคน​เกิดขึ้น​ที่นี่​ นั่น​เท่ากับ​เป็น​การฝ่าฝืน​กฎ​ทหาร​โดยตรง​…”

ลู่​เชาก็​พยายาม​ช่วย​เกลี้ยกล่อม​อีก​แรง​หนึ่ง​ว่า​ “คุณชาย​อย่า​เพิ่ง​ทำ​อะไร​วู่วาม​ เรื่อง​นี้​ปล่อย​ให้​ข้าน้อย​จัดการ​เอง​”

ขณะนี้​

ใบหน้า​ของ​เจิ้นห​รู่​อี้​ขาวซีด​ปราศจาก​สีเลือด​

ลำแสง​จาก​วิชา​ปราณ​กระบี่​คงกระพัน​พุ่ง​ทะลุ​ผ่าน​ชาย​เสื้อ​ของ​นาง​ไป​เมื่อ​สักครู่​ หญิงสาว​รู้สึก​ได้​ถึงความตาย​ที่​เฉียด​ผ่าน​ไป​ วิญญาณ​ของ​นาง​แทบ​หลุด​ออกจาก​ร่าง​ด้วย​ความ​ตื่นกลัว​ บัดนี้​ เจิ้นห​รู่​อี้​ยัง​ไม่อาจ​ส่งเสียงพูด​หรือ​เคลื่อนไหว​ร่างกาย​ได้​ด้วยซ้ำ​…

หลิน​เป่ยเฉิน​ไม่กลัว​ตาย​หรือ​อย่างไร​?

องครักษ์​หนุ่ม​ที่​ปะทะ​กระบี่​กับ​ลู่​เชาเมื่อ​สักครู่​ บัดนี้​ขยับ​เข้ามา​ยืน​ขวางหน้า​เจิ้นห​รู่​อี้​พร้อมด้วย​โล่​ทองคำ​ ในเวลาเดียวกัน​นั้น​ เขา​ก็​ร้อง​ตะโกน​ออกมา​ว่า​ “รีบ​พา​คุณชาย​ฮั่ว​หนี​ไป​… เดี๋ยวนี้​!”

ฉับพลัน​นั่นเอง​ เจิ้นห​รู่​อี้​จึงรู้สึก​เหมือน​ตนเอง​สะดุ้ง​ตื่นขึ้น​มาจาก​ความฝัน​!