ตอนที่ 822  ลักษณะท่าทางหน้าเกลียดเกินไป

 หานซู่ฉินแอบยิ้มเยาะ ไม่โดนด่าสามวันมันจะคันมากหรือไง  ต้องให้ทำหน้าดุพูดจาโหดร้ายถึงจะยอมฟัง  โง่จริง ๆ !

“นับว่าพี่สะใภ้ยังพอมีเหตุผลอยู่บ้าง ถึงรู้ว่าอะไรคือสายสัมพันธ์ใกล้ชิดหรือห่างไกล หากไม่ใช่เพื่ออนาคตของป๋อหย่วน ฉันก็คงไม่จำเป็นจะต้องกลับมาถูกพี่โมโหใส่อย่างนี้ นั่นมันก็เกินจะทนไหวนะ!”

หานซู่ฉินพูดจาถากถาง แต่หม่ากุ้ยฟางก็ยังยิ้มเข้าสู้และพูดจาด้วยเสียงนุ่มนวล หานซู่ฉินถึงใจเย็นลงไปบ้าง สีหน้าก็ดูดีขึ้นมาเล็กน้อย หานซู่ฉินที่อยู่บ้านแม่ของเขาช่างแตกต่างกับตอนอยู่บ้านตระกูลเจ้าที่ดูอัธยาศัยดีกันอย่างสิ้นเชิง ในตอนนี้ทั้งโอหัง อวดดี จนทุกคนในบ้านล้วนทำตามที่เธอบอกทุกอย่าง

“ป๋อหย่วน แกคิดว่าอย่างไร?”

หานซู่ฉินไม่อยากเสียเวลากับหม่ากุ้ยฟาง เธอจึงถามหลานชายไปตรง ๆ หานป๋อหย่วน ผิวขาวผ่อง รูปร่างสูงสะโอดสะอง ใส่แว่นที่มีกรอบทอง ท่าทางดูภูมิฐาน ลักษณะหน้าตาช่างดูดีเสียจริง ๆ

เขามองหานซู่ฉินอย่างลำบากใจและรู้สึกฝืนใจอย่างที่สุด เพราะเขาไม่อยากแต่งงานกับผู้หญิงใจง่าย แต่เขาก็เหมือนกับหม่ากุ้ยฟาง ที่ไม่อยากทิ้งเนื้อชิ้นใหญ่อย่างตระกูลจ้าวไป นั่นทำให้เขารู้สึกสับสน

หานซู่ฉินแค่มองก็รู้ในสิ่งที่หลานชายกังวล ถึงแม้เธอจะไม่พอใจ แต่อย่างว่าหลานชายย่อมมีความสำคัญกว่าพี่สะใภ้อยู่แล้ว เลยทำให้หานซู่ฉินจึงยังพอมีความอดกลั้นบ้าง ดึงหลานชายเข้าไปในห้อง แล้วอธิบายเหตุผลอย่างปากเปียกปากแฉะให้เขาฟังด้วยความหวังดี

แน่นอนว่าการทำงานการเมืองมาหลายสิบปีไม่สูญเปล่า หานป๋อหย่วนเชื่อที่เธอพูด แต่ในใจยังคงมีความอึดอัดเล็กน้อย

“อาหญิงใหญ่ครับ ถ้าอย่างนั้นผมก็จะลองดูครับ!” หานป๋อหย่วนสีหน้าไม่เต็มใจนัก

หานซู่ฉินโกรธจนชี้ไปที่หน้าของเขา พลางตวาด “แกอย่าไปฟังที่แม่แกพูดสุ่มสี่สุ่มห้า แม่แกจะไปรู้อะไร? ถ้าแกยังอยากจะเหนือกว่าคนอื่น แกก็เชื่ออา ถึงอย่างไรอาก็ไม่ทำร้ายแก”

“จ้าวเหมยทั้งหน้าตาดี ทั้งเป็นที่โปรดปรานของคุณตาคุณยายอีก ถ้าแกทำให้จ้าวเหมยชอบแกอย่างสุดหัวใจได้ อย่างน้อยก็ไม่ต้องดิ้นรนถึงสามสิบปีหรอก!”

“ข้างนอกพูดถึงจ้าวเหมยไม่ดี ผมไม่อยากโดนสวมเขาในภายหลัง” หานป๋อหย่วนพูดอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ

“คำพูดเหล่านั้นมันก็แค่ข่าวลือ แกจะเชื่ออาหรือว่าเชื่อคนอื่น?”

“ผมเชื่ออาหญิงอยู่แล้ว แต่ข่าวลือใช่ว่าจะไม่มีมูลเสียเลยนะครับ ถ้าจ้าวเหมยประพฤติตัวเหมาะสม แล้วจะมีคนสร้างข่าวลือเกี่ยวกับเธอได้อย่างไร?” หานป๋อหย่วนพูดจาเหยียดหยาม

หานซู่ฉินกล่าวอย่างไม่พอใจ “แกจะไปสนใจว่าเธอจะคบผู้ชายมากี่คนทำไม? เธอเป็นถึงคุณหนูตระกูลจ้าว ไม่ว่าจะคบผู้ชายมามากขนาดไหน ก็ยังมีคนมากมายต้องการจะแย่งชิง”

“คนที่จะทำการใหญ่ต้องไม่ใส่ใจกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เรื่องโดนสวมเขาเป็นเรื่องไร้สาระ เมื่อแกมีหลักมีฐานมั่นคงแล้ว แกจะต้องการผู้หญิงแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น ทำไมแกไม่รู้จักใช้หัวสมองคิดนะ โง่เหมือนแม่แกไม่มีผิด!”

หานป๋อหย่วนตาเป็นประกาย เข้าใจกระจ่างแจ้งขึ้นมาทันที!

 อาหญิงพูดถูก ถ้าเมื่อไหร่ที่เขามีตำแหน่งใหญ่โตก็จะได้ผู้หญิงสวย ๆ มาอย่างง่ายดาย เขาจะทำให้มันยุ่งยากไปทำไม?”

จ้าวเหมยเป็นเพียงหินปูทางไปสู่ทางลัดของเขาเท่านั้นเอง!

“อาหญิงวางใจได้ ผมต้องทำให้จ้าวเหมยอยากแต่งงานกับผมอย่างสุดหัวใจแน่นอน” หานป๋อหย่วนมีความมั่นใจเป็นอย่างมาก

หานซู่ฉินเพิ่งจะยิ้มออก เธอกระซิบกระซาบกับหลานชาย เล่าเรื่องของเหมยเหมยหลายเรื่อง และยังเอารูปของเหมยเหมยให้เขาดู พอหานป๋อหย่วนเห็นสาวสวยในรูปก็ตาลุกวาวขึ้นมาทันที เขาไม่มีอะไรจะพูดกับอาหญิงอีกแล้ว

อาหญิงน่าจะเอารูปถ่ายออกมาตั้งนานแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรก็เห็นด้วยทั้งนั้น ผู้หญิงสวยขนาดนี้ ถึงแม้จะเสียชื่อเสียงไปบ้าง เขาก็ยอม อย่างน้อยพอได้มาแล้วค่อยว่ากันก็ได้!

ในที่สุดหานซู่ฉินก็เอ่ย “เรื่องมหาวิทยาลัย อาติดต่อให้เธอเรียบร้อยแล้ว มหาวิทยาลัยจินในเมืองจิน  เป็นมหาวิทยาลัยสำคัญของประเทศ อีกสองสามวัน อาจะเอาเอกสารมาให้เธอ”

ถึงแม้คะแนนของหานป๋อหย่วนจะไม่มากพอที่จะเข้ามหาวิทยาลัยจินได้ แต่สำหรับเธอในตอนนี้เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ เพียงเธอยกหูโทรศัพท์ก็สามารถจัดการได้แล้ว

แค่มีอำนาจก็ไม่มีอะไรจะมาหยุดยั้งได้!

……………………………

ตอนที่ 823 เป็ดย่างที่มาช้า

วันถัดมาตระกูลจ้าวไปที่เฉวียนจวี้เต๋อเพื่อฉลองวันเกิดให้เหมยเหมย ซึ่งเหมยเหมยเป็นคนเลือกสถานที่เอง

ด้วยเหตุที่ว่าสมาชิกตระกูลจ้าวทุกคนล้วนชอบกินเนื้อสัตว์ ตัวเธอเองก็ชอบกินเป็ดย่าง คิด ๆดูแล้วเฉวียนจวี้เต๋อน่าจะเหมาะสมที่สุด

คนอื่นถ้าจะไปเฉวียนจวี้เต๋อต้องจองล่วงหน้าหนึ่งเดือน แต่ตระกูลจ้าวไม่ต้อง แค่โทรไปผู้จัดการก็กุลีกุจอหาวิธีจัดการให้จึงไม่ส่งผลกระทบต่อการรับประทานอาหารของตระกูลจ้าวอย่างแน่นอน

ต้องบอกว่าธุรกิจของเฉวียนจวี้เต๋อนั้นดีมาก ๆ ยิ่งในช่วงวันหยุดฤดูร้อนที่เป็นฤดูแห่งการท่องเที่ยวจึงมีผู้คนมากมายจากทั่วทุกมุมโลกมาเที่ยวที่นี่  ซึ่งอาหารที่เฉวียนจวี้เต๋อนั้นมีรสชาติที่ล้ำเลิศที่สุดในเมืองหลวง ทำให้ใคร ๆก็อยากจะมาลิ้มลอง เลยทำให้ในร้านเนืองแน่นไปด้วยผู้คนจนไม่มีแม้กระทั่งที่ยืน

วันนี้ก็เป็นวันที่ลูกค้าเนืองแน่นเช่นกัน แต่ผู้จัดการร้านก็พาพวกเขาไปที่ห้องอาหารส่วนตัวบนชั้นสองด้วยความกระตือรือร้นและนอบน้อม เมื่อเห็นว่าคนตระกูลจ้าวพอใจ เขาจึงแอบเช็ดเหงื่อด้วยความโล่งอก

โอ๊ย โชคดีที่เขาคิดได้อย่างรวดเร็ว เลยให้ใช้ห้องอาหารส่วนตัวของคนอื่นก่อน เพราะถ้าหากทำให้คนตระกูลจ้าวไม่พอใจ เขาคงไม่รอดแน่

กลัวว่าจะรักษาตำแหน่งผู้จัดการไว้ไม่ได้!

สมาชิกตระกูลจ้าวที่อยู่ในห้องอาหารส่วนตัวทุกคนล้วนอารมณ์ดี แต่เจ้าอ้วนไม่ได้ตามมา เพราะเขารู้ดีว่าเป็นงานเลี้ยงภายในครอบครัว เขาจึงเลือกที่จะไม่มาร่วมสนุกด้วย ซึ่งเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธไปตรง ๆพูดเพียงว่าจะออกไปเที่ยวเล่น โดยเป็นการปฏิเสธแบบอ้อม ๆ

เหมยเหมยรู้ว่าเขามีความกังวล เธอจึงไม่ได้พูดอะไรมาก ถึงอย่างไรที่นี่ก็ไม่ใช่ในบ้านของเธอเอง ต่อหน้าเธอคนตระกูลจ้าวปฏิบัติต่อเจ้าอ้วนถือว่าใช้ได้ แต่ก็แค่ใช้ได้เพียงเท่านั้น

ปากก็บอกให้เจ้าอ้วนปฏิบัติกับตระกูลจ้าวเหมือนเป็นคนกันเอง ไม่ต้องฝืน แต่จริง ๆแล้วมันก็ยากที่จะทำแบบนั้นได้!

ดังนั้นเหมยเหมยจึงไม่บังคับให้เจ้าอ้วนมาร่วมกินข้าวด้วยกัน เพราะถ้าเจ้าอ้วนมาก็คงรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ก็เลยให้เซียวเซ่อพาเจ้าอ้วนออกไปเที่ยว จะให้ไปคนเดียวเธอก็ไม่วางใจ

“เจ้าของวันเกิดสั่งอาหารสิจ้ะ!”

หานซู่ฉินพูดอย่างยิ้มแย้ม และยื่นเมนูให้เหมยเหมย

จ้าวเสวียกงและสยงมู่มู่ก็ตะโกนพร้อมกัน “เหมยเหมยสั่งเป็ดมาก่อน ห้าตัวนะ!”

เหมยเหมยเม้มปากยิ้ม เธอสั่งเป็ดแค่สามตัวและก็ส่งเมนูให้คุณย่า “คุณย่าสั่งบ้างสิคะ!”

หวงอวี้เหลียนสองแม่ลูกทำให้เธอตระหนักได้ว่า ตระกูลจ้าวไม่ใช่ตระกูลของเธอแค่คนเดียว และไม่สามารถตามใจแค่เธอคนเดียวได้ เธอไม่สามารถทำตามอำเภอใจได้เหมือนตอนอยู่ต่อหน้าจ้าวอิงหัวสามีภรรยา ที่เธออยากจะพูดอะไรก็พูด อยากจะทำอะไรก็ทำ

เธอต้องรู้จักพอประมาณ!

เหยียนหมิงซุ่นเคยสอนเธอ เธอเองก็เข้าใจดีแล้ว!

คุณย่าพอใจกับการรู้ความของเหมยเหมย เธอสั่งอาหารมาไม่กี่อย่างและให้หานซู่ฉินสั่งอาหาร ผู้จัดการที่ยืนเงียบราวกับกำลังกลั้นหายใจ ลอบสังเกตเจ้าหญิงน้อยตระกูลจ้าว และแอบชมเชยเงียบ ๆ มรดกตระกูลจ้าวท่านนี้ โดดเด่น สวยงามจนวางตาไม่ลงจริง ๆ มิน่าถึงมีข่าวลือเช่นนั้น!

คนสวยมักมีเรื่องไม่ดีตามมาเยอะเป็นธรรมดา !

อาหารมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว เนื้อเป็ดหั่นเรียบร้อยทั้งหอมกรอบและนุ่ม รสชาติของเป็ดย่างนั้นอร่อยกว่าร้านอาหารร้านอื่นมาก แค่สามตัวกินไม่พอจริง ๆ คุณปู่จ้าวจึงให้สั่งมาเพิ่มอีกสองตัว แต่ว่าครั้งนี้ต้องรอนานสักหน่อย

“นายท่าน วันนี้ลูกค้าเยอะจริง ๆครับ เป็ดย่างเสิร์ฟไม่ทัน ท่านคงต้องรอสักพักนะครับ!” ผู้จัดการออกมาพูดด้วยตัวเอง

“ไม่รีบ พวกเรากินอย่างอื่นไปก่อนได้” คุณปู่จ้าวเข้าใจและเห็นใจจนผู้จัดการรู้สึกซาบซึ้งใจมาก

คนเราหากเปรียบเทียบกับคนอื่นแล้วจะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ และหากเทียบกับไอ้ปีศาจนั่นแล้ว นายท่านคือพระโพธิสัตว์ที่จุติลงมาเกิดในโลกมนุษย์!

แต่พอผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง กับข้าวบนโต๊ะก็เกือบจะหมดแล้วแต่เป็ดย่างยังไม่มาเสิร์ฟ คุณปู่จ้าวเริ่มรู้สึกไม่พอใจ ถึงแม้จะฆ่าและย่างตอนนี้ แต่ก็ควรจะทำจนเสร็จได้แล้วสิ!

…………………………………