แผนรักสยบใจบอสสาวตัวร้าย 1083 กรณีพิเศษส่งกลับไม่ได้จริงๆ
หมาขนสีน้ำตาลทองตัวใหญ่กำลังใช้ปากดึงชายเสื้อเสี่ยวเชี่ยนไปด้านหลัง คล้ายกับว่าไม่ยอมให้เสี่ยวเชี่ยนตบอวี๋หมิงหลาง
เมียน้อยไม่ใช่แค่มาอยู่คนเดียว ยังเอาหมามาด้วย?
เสี่ยวเชี่ยนยังไม่ทันจะได้เอะใจก็ได้ยินอวี๋หมิงหลางดุหมา
“คนสวยปล่อย!”
“โฮ่ง!”
หมาน้ำตาลทองตัวนี้เชื่อฟังอวี๋หมิงหลางรีบปล่อยชายเสื้อเสี่ยวเชี่ยน จากนั้นก็นั่งเรียบร้อย
ดูก็รู้ว่าเป็นหมาที่ไม่ดื้อ
“หมา…มาจากไหน?!” เสี่ยวเชี่ยนเริ่มสังหรณ์ใจแปลกๆ หมาตัวนี้คงไม่ใช่ ‘เมียน้อย’ ที่เธอกำลังตามจับอยู่นะ?!
“เรียกเขาว่าหมาไม่ได้ กรุณาเรียกให้สุภาพว่าสุนัข”
อวี๋หมิงหลางจริงจังกับการแก้คำมาก
เสี่ยวเชี่ยนทำตาตี่ใส่ “จะหมาหรือสุนัขมันก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่เหมือน อย่างคนสวยเนี่ยเคยเป็นสุนัขทหารมาก่อน ถึงตอนนี้จะปลดประจำการแล้ว แต่เขาก็ยังคงเป็นเพื่อนทหารของเรา จะเรียกว่าหมาไม่ได้ กรุณาเรียกว่าสุนัข!”
“แสดงว่า…นายแอบมาเลี้ยงหมาที่นี่ ก็ได้ เลี้ยงสุนัข?”
เสี่ยวเชี่ยนโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก โชคดีที่ไม่ใช่ผู้หญิง
“ก็ถ้าคุณรู้เดี๋ยวคุณไม่พอใจ ผมก็เลยไม่กล้าบอกคุณ…เมียจ๋า! ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังคุณจริงๆนะ!”
“นอกจากเรื่องนี้แล้วนายยังปิดบังอะไรฉันอีก?”
“อยากให้พูดจริงเหรอ?” เขามองเสี่ยวเชี่ยนอย่างลังเล
“พูด!”
“คือว่า ผมไม่ใช่แค่แอบเลี้ยงคนสวยลับหลังคุณ ผมยังแอบขโมยเงินที่คุณใส่ไว้ในลิ้นชักไปซื้ออาหารให้คนสวยด้วย เพราะเงินผมไม่พอ จากนั้นผมยังขโมยผ้าเช็ดตัวบ้านเรามาอาบน้ำให้คนสวยด้วย ถึงขนาดที่ว่าผมหาเหตุผลโกหกคุณไว้แล้วว่าผ้าเช็ดตัวปลิวตกไปตอนตาก…”
อวี๋หมิงหลางพูดจบหนึ่งประโยคก็เหลือบมองสีหน้าเธอที รู้สึกว่าตัวเองผิดมหันต์ไม่สมควรได้รับการอภัย เห็นสีหน้าเมียไม่โอเคมากๆเขาเลยกะสารภาพทีเดียวดีกว่าให้เธอไปรู้ตอนหลัง
“และที่รุนแรงที่สุดก็คือผมให้คนสวยนั่งเบาะหน้าข้างคนขับ…ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบ เพราะนั่นเป็นที่นั่งของคุณคนเดียว แต่เขาติดผมมาก เป็นตายก็ไม่ยอมลง!”
เสี่ยวเชี่ยนฟังจบแล้วก็รู้สึกว่านี่เธอโง่หรือเปล่า! เมื่อกี้เธอเครียดแทบบ้าเพื่ออะไร?
“แล้วผู้หญิงคนเมื่อกี้น่ะใคร?”
“คนไหน?”
“ก็คนที่นายจอดรถลงไปหาระหว่างทาง มีผู้หญิง—เดี๋ยวนะ หรือว่านั่นคือร้านขายของใช้สัตว์เลี้ยง?”
“ถูกต้อง ผมงงไปซื้ออาหารกระป๋องกับของใช้มาให้คนสวย”
ซื้อของตั้งเยอะแถมซื้อแต่ของแพง พนักงานร้านมีเหรอจะไม่หน้าบาน
พอรู้ที่มาที่ไปจากนั้นก็ตามมาด้วยความรู้สึกอยากจะบ้า
เสี่ยวเชี่ยนใบหน้าร้อนผ่าว
ความรู้สึกสับสนกลุ้มใจตัดสินใจไม่ได้ของเธอเมื่อก่อนหน้านี้มันเพื่ออะไรกัน!
กลุ้มใจอยู่ตั้งนาน คนสวยที่ทำเอาเธอเกือบสติแตกที่แท้ก็เป็นแค่หมา เอ่อ สุนัข!
“ลาก่อน”
เสี่ยวเชี่ยนรู้สึกอายไม่ไหวแล้ว เธอหิ้วกระเป๋าใบเล็กคู่กายอยากเดินออกจากตรงนี้ อยู่ไม่ได้แล้วอายโว้ย!
ความรู้สึกที่จะมาจับเมียน้อยแต่กลายเป็นหมาแทนมันน่าอายมาก เธอกลัวว่าอีกเดี๋ยวอวี๋หมิงหลางจะรู้ตัวว่าเมื่อกี้เธอมาจับเมียน้อยแล้วเขาจะหัวเราะเยาะเธอ แบบนั้นยิ่งน่าอายหนักกว่าเดิม
ภาพลักษณ์ภรรยาที่แสนดี(คิดเอาเอง)หรือจะมาพังลงเอาตอนนี้?
อวี๋หมิงหลางเข้าใจผิดคิดว่าเธอโกรธมากจึงรีบรั้งเธอไว้ เสี่ยวเชี่ยนไม่อยากคุยกับเขาในสถานการณ์ที่เธอโป๊ะแตกเรื่องจับเมียน้อย อยากไปให้พ้นจากตรงนี้ แต่อวี๋หมิงหลางก็กลัวว่าตัวเองอธิบายไม่ชัดเจนพอทำให้เธอโกรธเลยรั้งเธอไว้
ขณะที่ทั้งสองคนยื้อยุดกันอยู่นั้น คนสวยก็นั่งมองทั้งสองคนสลับไปมา เรื่องของมนุษย์สุนัขไม่ค่อยเข้าใจ แต่รู้ว่าตัวเองต้องปกป้องเพื่อน ดังนั้น—
ต้องงับ!
เสียงแคว่กดังขึ้น อวี๋หมิงหลางชะงัก เสี่ยวเชี่ยนก็ชะงัก
ทำไมเธอรู้สึกว่าตรงช่วงเอวลมมันเย็นๆ?
พอก้มไปดู ที่ปากของสุนัขตัวนั้นมีเศษผ้าติดอยู่ มองอวี๋หมิงหลางเหมือนกำลังรอคำชม
เพื่อน เราเจ๋งไหม!
เศษผ้าชิ้นนั้นเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วยังอยู่บนตัวเสี่ยวเชี่ยน เสื้อตัวนี้เป็นเสื้อยืดแขนยาวรุ่นลิมิเต็ดอีดิชั่นที่เธอชอบมาก ตอนนี้ถูกสุนัขกัดขาดกลายเป็นเว้าช่วงเอว
“อวี๋ หมิง หลาง!!!” เสี่ยวเชี่ยนหยิกหูอวี๋หมิงหลาง ไอ้คนสมองเพี้ยนริอาจเลี้ยงหมา น่าโมโหที่สุด!
“อย่าโทษผมสิ มันเป็นความผิดของคนสวย…คนสวย ขอโทษเดี๋ยวนี้!”
“โฮ่ง!”
คนสวยพอได้ยินชื่อตัวเองก็กระดิกหางอย่างดีใจสุดฤทธิ์ คิดว่าอวี๋หมิงหลางชมหันไปกระโจนเข้าหาชนเสี่ยวเชี่ยนกระเด็นไปติดกำแพง เจ็บหลังมาก
“คนสวย นั่ง!” พออวี๋หมิงหลางสั่งสุนัขทหารปลดประจำการตัวนี้ก็นั่งเรียบร้อย
“เมียจ๋า เดี๋ยวผมนวดให้นะ!” อวี๋หมิงหลางหันไปอย่างกล้าๆกลัวๆ เขาไม่กล้ามองหน้าเสี่ยวเชี่ยนแล้ว เมียเอาเขาตายแน่ฮือ…ไม่เหลือซาก!
“ทางที่ดีนายอธิบายเหตุผลที่ฟังขึ้นกับฉันมาซิว่าหมาปัญญาอ่อนนี่มาจากไหน!” เสี่ยวเชี่ยนกัดฟันพูด ภาพลักษณ์จอมเทพของเธอหายไปหมดแล้วในวันนี้!
แถมคนที่ทำลายมันยังเป็นแก๊งค์ตาทึ่มหนึ่งคนหนึ่งหมานี่!
ห้านาทีต่อมาอวี๋หมิงหลางก็อยู่ในสภาพท่อนบนใส่เสื้อกล้ามตัวเดียว เสื้อเชิ้ตของเขาอยู่บนตัวเสี่ยวเชี่ยน เสี่ยวเชี่ยนนั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟามองตาทึ่มเสี่ยวเฉียงที่ยืนอยู่ข้างหน้าเหมือนเด็กประถมที่ทำผิด ส่วนสุนัขที่ตาทึ่มเสี่ยวเฉียงแอบเลี้ยงถูกเสี่ยวเชี่ยนบังคับให้ใส่ปลอกคอแล้วให้เขาจูงไว้ หนึ่งคนหนึ่งหมาที่น่าสงสารกำลังมองไปที่นางพญาเสี่ยวเชี่ยน
“ว่ามา มันเรื่องอะไรกัน!”
ภายใต้สายตาที่เฉียบคมดุจใบมีดของเสี่ยวเชี่ยน อวี๋หมิงหลางที่รู้ว่าตัวเองทำผิดในที่สุดก็ยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
“คนสวยไม่ใช่สุนัขทั่วไป เขาเป็นสุนัขที่มีผลในค่ายทหาร”
“หึหึ ดูไม่ออกเลยจริงๆ โง่ขนาดนี้มีผลงานด้วย?”
เสี่ยวเชี่ยนไม่มีทางให้อภัยสุนัขโง่ที่ทั้งกัดเสื้อผ้าเธอขาดทั้งชนเธอไปกระแทกกำแพง ในบ้านมีเสี่ยวเฉียงคนเดียวเธอก็ปวดหัวพอแล้ว ถ้ามีสุนัขตัวนี้เพิ่มเข้ามาอีกเธอเป็นบ้าตายแน่
“คนสวยเป็นสุนัขตรวจจับยาเสพติด เมื่อก่อนเคยช่วยกองทัพปิดคดีใหญ่ๆได้หลายคดี เป็นสุนัขที่มีผลงานมาก”
“งั้นสุนัขที่มีค่าขนาดนี้ทำไมนายไม่เลี้ยงไว้ในค่ายต่อให้มันทำผลงานล่ะ? คิดๆดูเลี้ยงสุนัขแบบนี้คงต้องหมดเงินไปไม่น้อยกว่าจะฝึกมันได้? เท่าที่ฉันเคยศึกษาเกี่ยวกับสุนัขทหาร ตัวไหนที่ปลดประจำการแล้วทางกองทัพก็ยังคงเลี้ยงดูมันต่อ อยากจะรับมาเลี้ยงเองยังเป็นไปไม่ได้ แต่นายไปเอามันมาแถมยังปิดบังฉันไว้หมายความว่าไง?”
เสี่ยวเชี่ยนเคยได้ยินเรื่องพวกนี้มาบ้าง การฝึกสุนัขทหารให้เก่งต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก ต่อให้ปลดประจำการแล้วก็ใช่ว่าใครจะรับไปเลี้ยงก็ได้ เพราะกลัวจะเป็นการเปิดเผยความลับทางการทหาร ดังนั้นจึงต้องเลี้ยงต่อในค่ายทหารจนมันตาย
“เมียผมนี่ฉลาดจริงๆเรื่องแบบนี้ก็รู้ด้วย ดูสิคนสวย! นี่แหละนายหญิงของแก สุดยอดไปเลยใช่ไหม? ความรู้แน่นสุดๆ!”
เสี่ยวเฉียงรีบประจบ ไม่รู้ว่าคนสวยฟังเข้าใจหรือเปล่า มันเห่าตอบรับมาหนึ่งที
เสี่ยวเชี่ยนตบโต๊ะรับแขก “หยุดพูดจาเพ้อเจ้อที่ไม่เกี่ยวข้องสักที! รีบเอามันกลับไปคืนที่หน่วยเลยนะ!”
พอเห็นการประจบไม่ได้ผลอวี๋หมิงหลางก็ทำหน้าเศร้า
“เมียจ๋าส่งคนสวยกลับไปไม่ได้จริงๆ ตอนนี้คนสวยเป็นกรณีที่ค่อนข้างพิเศษน่ะ”
เห็นเสี่ยวเชี่ยนถลึงตาใส่คนสวย ดูไม่ได้รู้สึกดีด้วยสักนิด อวี๋หมิงหลางกลัวว่าถ้าคนสวยยังอยู่ตรงนี้ไม่ส่งผลดีต่อการเจรจาแน่นอน จึงตบหลังคนสวย
“คนสวย พักได้ ไปกินอะไรก่อนเถอะ”
สุนัขทหารที่ได้รับการฝึกพอได้ยินคำสั่งก็รีบไปกินอาหารที่อยู่ตรงมุมห้องทันที
Comments