เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此]บทที่ 1827 ลงมือปฏิบัติการ

Now you are reading เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] Chapter บทที่ 1827 ลงมือปฏิบัติการ at นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf OreNovel.Com.

ตอนที่ 1,827 ลงมือปฏิบัติการ

เยว่ชิงอานที่ยืนอยู่ด้านข้างใบหน้ากระตุกมากแล้ว

สมแล้วที่เป็นฮ่าวไต๋

นับว่าเป็นผู้ที่มีปัญหาทางสมองอย่างแท้จริง

ปิงหลันซาขมวดคิ้วเล็กน้อยและกล่าวว่า “ข้ากำลังจะบอกบางอย่างกับเจ้า เจ้าดูไม่ออกหรือ? ถ้าอย่างนั้นจงมองไปที่มันผู้นั้นอีกสักครั้ง…”

นางชี้มือไปยังนักโทษที่ถูกพันธนาการอยู่กับเสาทองสัมฤทธิ์ต้นที่ใหญ่ที่สุด ซึ่งอยู่ถัดออกไปจากเสาทองสัมฤทธิ์สี่ต้นแรก

นักโทษผู้นี้เป็นหญิงสาว

ใบหน้าของนางยังคงงดงามไร้ตำหนิ แต่ร่างกายนั้นถูกคมมีดกรีดแทงเป็นจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน และนางถูกร่ายเวทมนตร์ใส่ ทำให้นางไม่อาจหมดสติ ต้องรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาเพื่อรับความเจ็บปวดจากการถูกทรมาน

นักโทษหญิงส่งเสียงร้องโหยหวนจนบัดนี้เสียงของนางแหบแห้ง ไม่มีเสียงร้องออกมาอีกแล้ว

ดวงตาของนางปรารถนาถึงความตาย

“ที่ข้าทรมานพวกมันนั้น ไม่ใช่เพราะว่าข้าอยากรู้ข้อมูลอะไรหรอก แต่เป็นเพราะข้าอยากทรมานพวกมันเท่านั้นเอง”

ปิงหลันซาแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย “และนางแพศยาผู้นี้ นางเคยเป็นถึงหญิงรับใช้ที่ข้าไว้ใจมากที่สุด คิดไม่ถึงเลยว่านางกลับเป็นสายลับแฝงตัวมา… เพราะฉะนั้น ข้าถึงจับนางมาทรมานต่อหน้าคนรักของนาง ทั้งยังสั่งให้ผู้คุมแร่เนื้อเถือหนังนำไปปิ้งย่างให้คนรักของนางกิน ฮ่า ๆๆ”

จังหวะนี้ หลินเป่ยเฉินก็สังเกตเห็นเตาย่างเนื้อเตาหนึ่งตั้งอยู่ข้างเสาทองสัมฤทธิ์… ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเนื้อที่กำลังถูกย่างอยู่บนเตานั้น ย่อมเป็นเนื้อที่ถูกเฉือนออกมาจากร่างนักโทษหญิงผู้นี้นี่เอง

และหนึ่งในนักโทษชายก็คือคนรักของนาง

เขาส่งเสียงร้องโหยหวนและสาปแช่งดังสนั่น

ความเจ็บปวดทางร่างกายไม่หนักหนาเท่าความเจ็บปวดทางจิตใจ

ไม่มีอะไรจะน่าหมดหวังและเจ็บปวดใจมากไปกว่าการเห็นคนรักของตนเองต้องถูกทรมานต่อหน้าต่อตา โดยที่ตนเองไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลยแม้แต่น้อย

“ท่านนี่มันโรคจิต... วิปริตอย่างน่าเหลือเชื่อ”

หลินเป่ยเฉินพูดออกมาด้วยความเศร้าสลด

“สามหาว”

ในที่สุด หนิงเว่ยก็อาศัยจังหวะนี้ส่งเสียงตะโกนขึ้นมา “เจ้ากล้าดีอย่างไรพูดจาเช่นนี้กับท่านทูต... ข้าจะฆ่าเจ้า”

“หยุดก่อน”

ปิงหลันซายกมือห้ามหนิงเว่ยอีกครั้ง

หลังจากนั้น นางก็จ้องมองหลินเป่ยเฉินด้วยแววตาเย็นเยียบ “สหายน้อย เจ้าช่างกล้าหาญเหลือเกิน แต่หากเจ้าคิดว่าหลี่อี้สวิ่นจะสามารถช่วยเหลือเจ้าได้ เจ้าก็คิดผิดแล้ว นางได้ล้ำเส้นที่ตนเองไม่สมควรก้าวข้ามเด็ดขาด และบัดนี้ แม้แต่ตัวนางเองก็ยังดูแลตนเองไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”

ปิงหลันซาเข้าใจว่าที่หลินเป่ยเฉินกล้าประพฤติตนหยาบคายเช่นนี้ก็เพราะมีหลี่อี้สวิ่นคอยคุ้มครอง

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่เคยหวาดกลัวผู้ใด

แต่หลินเป่ยเฉินไม่สนใจสิ่งที่ปิงหลันซาพูดสักนิด

เขามองนักโทษชายทั้งสี่ที่ถูกพันธนาการอยู่กับเสาทองสัมฤทธิ์และกล่าวว่า “พวกเจ้ายอมรับความผิดเถอะ สารภาพมาซะว่าผู้ใดใช้ให้เจ้าแฝงตัวเข้ามาที่นี่ และจงประกาศถอนตัวจากกองทัพเป่ยเฉิน ข้าเองก็เป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์เช่นกัน ข้าสามารถช่วยเหลือพวกเจ้าได้”

“เฮอะ”

“พวกสุนัขรับใช้ปีศาจ”

“ไปให้พ้น… อย่ามาเกะกะ… สายตาของข้า…”

กลุ่มนักโทษชายร้องตะโกนออกมาพร้อมกันและบางคนถึงกับถ่มน้ำลายใส่ใบหน้าของหลินเป่ยเฉิน

นักโทษชายที่เป็นคนรักกับนักโทษหญิงเป็นชายหนุ่มที่มีผมสั้นสีดำ เขาจ้องมองหลินเป่ยเฉินพร้อมกับพูดอย่างยากลำบากว่า “หากท่านยังเป็นมนุษย์อยู่จริง ๆ ก็จงฆ่าซินเอ๋อร์ซะ อย่าให้นางต้องทรมานอีกเลย…”

“ขอปฏิเสธ”

หลินเป่ยเฉินส่ายหน้า และตอบว่า “แต่ขอแค่พวกเจ้าเลือกทิ้งกองทัพเป่ยเฉิน นอกจากข้าจะช่วยให้นางไม่ต้องทรมานได้แล้ว ข้ายังสามารถช่วยชีวิตนางได้อีกด้วย”

ดวงตาของบุรุษหนุ่มผมสั้นที่เป็นประกายระยิบระยับอย่างมีความหวังอยู่เมื่อสักครู่นี้พลันหมองหม่นลงในพริบตา

เขาหัวเราะเยาะใส่หน้าหลินเป่ยเฉิน พยายามกล้ำกลืนโลหิตและหันหน้าหนีไปทางอื่น

หลินเป่ยเฉินหันกลับมาสบสายตาเยว่ชิงอาน “ท่านเข้าใจสิ่งที่ข้าพูดแล้วใช่หรือไม่?”

เยว่ชิงอานผงกศีรษะ “เข้าใจแล้ว”

ความรักคือการกระทำ

นักโทษชายและนักโทษหญิงที่อยู่เบื้องหน้าพวกเขาคือตัวอย่างที่ดีของคำที่ว่าความรักคือการกระทำ ไม่ใช่คำพูด

พวกเขาไม่ยินยอมให้ความรักของตนเองทำให้แผนการของส่วนรวมต้องพังพินาศ

แผนการของส่วนรวมมีความสำคัญมากกว่าความรักระหว่างพวกเขา ดังนั้น นักโทษชายและนักโทษหญิงคู่นี้จึงได้แต่ยอมรับชะตากรรมโดยไม่คิดเสียใจแม้แต่น้อย

เยว่ชิงอานถึงกับตกตะลึง

ในที่สุด เขาก็เข้าใจถ้อยคำของหลินเป่ยเฉินแล้ว

“สหายน้อย เจ้ากล่าวจบแล้วหรือไม่?”

ปิงหลันซากล่าวขึ้นมาช้า ๆ “ดูเหมือนเจ้าจะตัดสินใจผิดพลาด ความอดทนของข้ามีขีดจำกัด ที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของหลี่อี้สวิ่น ทุกอย่างไม่ได้ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเจ้า หากเจ้าไม่…”

พูดยังไม่ทันจบประโยค

วูบ!

ลำแสงพุ่งสว่างวูบ

ศีรษะของผู้ลงทัณฑ์นักโทษลอยกระเด็นขึ้นไปในอากาศ…

หลินเป่ยเฉินลงมือโจมตีแล้ว

ก่อนหน้านี้ เขาคิดว่านักโทษทั้งสี่ไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับตนเอง บางทีพวกเขาอาจจะเป็นคนในสำนักม่วงมหากาฬเองก็เป็นได้

แต่บัดนี้ หลินเป่ยเฉินรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว เขาจึงทนอยู่เฉย ๆ ไม่ได้อีกต่อไป

เคร้ง!

สายโซ่ที่พันธนาการอยู่รอบคอของเขาถูกกระชากฉีกขาดอย่างง่ายดาย

แล้วลำแสงก็พุ่งสว่างไสวอีกครั้ง

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

ท่ามกลางสะเก็ดไฟที่สาดกระจาย สายโซ่ที่พันธนาการนักโทษทั้งสี่ก็ขาดกระเด็นโดยทันที

บรรดาองครักษ์ที่อยู่ในห้องโถงใหญ่ไม่ทันได้ตั้งตัว

“ตายซะเถอะ”

หนิงเว่ยเป็นคนแรกที่หายจากการตกตะลึงและชักกระบี่ออกมาแทงใส่หลินเป่ยเฉิน

หลินเป่ยเฉินปล่อยให้คมกระบี่แทงใส่ลำคอของตนเอง ในเวลาเดียวกันนี้ เขาก็ยื่นมือออกไปบีบลำคอของหนิงเว่ย

“เจ้าจำสิ่งที่ข้าพูดได้หรือไม่?”

หลินเป่ยเฉินยิ้มกว้างอวดฟันขาววับ “เจ้าคิดว่าข้าไม่แข็งแกร่งพอที่จะสู้กับเจ้าได้อย่างนั้นหรือ?”

หนิงเว่ยกำลังตื่นตระหนกมากแล้ว

กระบี่คู่กายที่เป็นอาวุธเล่นแร่แปรธาตุระดับ 36 มีความคมในชนิดที่สามารถโจมตีใส่จอมเทพจักราได้อย่างไม่มีปัญหา แต่เมื่อคมกระบี่แทงใส่ลำคอของหลินเป่ยเฉิน กระบี่ของหนิงเว่ยกลับแตกหักทันทีและแรงบีบจากฝ่ามือของหลินเป่ยเฉิน… ก็เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถต้านทานได้อีกแล้ว

นี่เป็นพลังที่อยู่ในขั้นใดกัน?

เมื่อหนิงเว่ยนึกสงสัยในเรื่องนี้ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่หลินเป่ยเฉินบิดข้อมือของตนเองพอดี

พลั่ก!

หัวหน้าหน่วยองครักษ์ประจำตัวปิงหลันซาถูกโยนไปกระแทกกับเสาทองสัมฤทธิ์ต้นหนึ่งจนร่างกายแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี

ไม่สามารถฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้อีก

“เดี๋ยวข้าจะจัดการปิงหลันซาให้เอง ส่วนคนที่เหลือฝากท่านด้วยและก็อย่าลืมปกป้องนักโทษเหล่านี้ให้ข้าด้วยล่ะ… เสี่ยวเยว่ ไม่ทราบว่าท่านสามารถทำได้หรือไม่?”

หลินเป่ยเฉินตะโกนออกมาเสียงดัง

เยว่ชิงอานตอบรับว่า “ไม่มีปัญหา ไว้ใจข้าได้เลย แต่ว่าเจ้าเถอะจะสามารถรับมือ…”

กล่าวยังไม่ทันจบประโยค เยว่ชิงอานก็เห็นแสงสว่างเป็นประกายวูบวาบที่เบื้องหน้าตนเอง

แล้วหลินเป่ยเฉินกับปิงหลันซาก็หายตัวไปพร้อม ๆ กัน

หายตัวไปแล้ว?

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?