เราตื่นมา ก็อยู่บนเตียงแปลกๆ ในห้องแปลกๆ

…ทำไมเรามาอยู่ในที่แปลกๆ ที่นี่ได้เนี่ย?

ตอนนี้ ต้องนึกย้อนไปว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้าที่เราจะมาที่นี่… คิดว่า… น่าจะ…  

“อ๊ะ!? ยา…!”

“โอ้ ท่านโยมิ! ตื่นแล้วเหรอครับ!”

“เอ๋…? อะ… คุณผู้จัดการ”

คนที่เข้ามาในห้องก็คือคุณผู้จัดการร้านเค้กนั่นเอง

แสดงว่าที่นี่ร้านเค้กสินะ

“ท่านโยมิครับ! …ผมต้อง… ผมต้อง… ขอบพระคุณจริงๆ นะครับ!”

“เอ๋…? แสดงว่า ทันเวลาสินะคะ…”

“ครับ! ท่านวีเนลสร้างยาแก้พิษจากดอกไม้ที่ท่านโยมิอุตส่าห์ช่วยเก็บมา… ต้องขอบพระคุณท่านมากจริงๆ อาการของภรรยาของผมเลยดีขึ้นมาแล้วครับ! ไม่รู้เลยว่าต้องตอบแทนท่านยังไงดีเลยครับ!”

“เอ๋ ไม่ ไม่ต้องหรอกค่ะ… แค่อย่าใส่เกลือลงไปในเค้กของเราอีกก็พอแล้วค่ะ นะคะ?”

“นะ แน่นอนครับ! มาที่นี่ได้เสมอเลยนะครับ ท่านโยมิ!”

…โล่งไปที… ทันเวลาสินะ

เท่านี้ เมืองนี้กับคุณภรรยาปลอดภัยแล้ว

“…ครานี้ เจ้าบ้าบิ่นเสียเลยเกินนะ โยมิ”

“เอ๊ะ? …อะ…ท่านจอมมาร”

“หา? ทะ… ทะ… ท่านจอมมาาาารรร!?!? อั๊ก…”

โอ๊ะ คุณผู้จัดการเป็นลมไปแล้ว

… ก็ นะ ถ้าอยู่ๆ ท่านจอมมารมาที่บ้านล่ะก็ ไม่แปลกหรอกที่จะมีปฏิกิริยาแบบนี้

“รู้สึกอย่างไรบ้าง?”

“โอ้… ดีขึ้นแล้วค่ะ ยังเหนื่อยๆ อยู่ก็เถอะ แต่ว่า…”

“เราเข้าใจ ตอนนี้ 8 โมงเช้าแล้ว เจ้าน่ะหลับไปมากกว่าครึ่งวันเลย”

“…เราหลับไปนานขนาดนั้นเลยเหรอคะ…”

“ทั้งเซดทั้งวีเนลต่างเป็นห่วงเจ้ามากเลยนะ ให้ตายเถอะ… เหตุใดเหล่าพวกที่แข็งแกร่งในกองทัพเรา ไม่ว่าจะลีน จะซากุระ หรือตัวเจ้าเนี่ย ถึงได้ชอบทำอะไรบ้าบิ่นเช่นนี้กันเสียเลยเกินนะ?”

“อ่า อะฮะฮะ… ขอโทษด้วยนะคะ”

“…เอาเถิด คราวนี้ ได้เจ้าช่วยไว้ได้มากทีเดียว ต้องขอบใจผลงานของเจ้าในครานี้เลย ทั้งเมืองทั้งภรรยาของชายที่นอนอยู่นั่นจึงได้ถูกช่วยเอาไว้ หากเจ้าไม่ได้มาอยู่ที่นี่ หรือสังเกตเห็นมันได้ช้ากว่านี้แล้วล่ะก็ ความเสียหายที่เกิดขึ้นคงจะออกมาเลวร้ายอย่างสาหัส… เจ้าทำได้ดีมาก”

“เอะ เอะเฮะเฮะ…”

ได้รับคำชมด้วยล่ะ

เมื่อไม่นานมานี่ เราเพิ่งจะพังของชิ้นนู้นชิ้นนี้มา แถมยังถูกดุมาจากการที่ไปทำของพวกนั้นพังมาด้วย ดีใจจังที่ได้คำชมมาบ้างแล้ว

“จะว่าไป โยมิ เกิดอะไรขึ้นกับเหล่าสัตว์อสูรพวกนั้นฤๅ?”

“เอ๋?”

“พวกสัตว์อสูร ตัวที่ดูเหมือนเสือดำ แข็งแกร่งพอประมาณ เจ้าจำได้หรือไม่?”

“ออ… แข็งแกร่งเหรอคะ? เราน่าจะจัดการพวกมันหมดแล้วนะคะ…”

“รอเดี๋ยวก่อน เมื่อครู่เจ้าว่าเช่นไรนะ? …เจ้ากำจัดพวกมัน? จำนวนขนาดนั้น? สัตว์อสูรระดับนั้น? ตัวคนเดียวฤ?”

“เอ๋? ค่ะ… มีอะไรเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?”

“………ไม่มีอะไรหรอก เรื่องนี้เจ้าก็ทำได้ดีมากเช่นกัน… ดอก ‘ซึสึเนะ’ นั้นมีประโยชน์ต่อเผ่ามารมากกว่าแค่การชำระพิษจากดอก ‘มิเซล’… แต่อย่างไรก็ตาม ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ เหล่าสัตว์อสูรได้รุกล้ำเข้ามาและใช้อาณาบริเวณนั้นเป็นแหล่งที่อยู่อาศัย นั่นเป็นเหตุให้ทางเราไม่สามารถไปเก็บเกี่ยวพวกมันได้”

“ทำไมไม่ส่งผู้บริหารหลายๆ คนลงไปเก็บมันล่ะคะ?”

“ดอกไม้นั้นมีประโยชน์มากก็จริง แต่ก็ไม่ได้สำคัญกับการสงครามมากเสียขนาดนั้น ไม่สิ จริงๆ แล้ว หากให้เราพูดตามตรง เราเองก็ได้ลืมไปเสียสนิทเลยว่ามีดอกไม้ดังเช่นว่าอยู่ด้วย”

ท่านลืมไปแล้วหรอกเหรอคะ…  

“เรื่องนี้คงเร็วกว่าหากเราไปเองได้… แต่นั่นก็ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกนะ…”

ท่านจอมมารน่ะแข็งแกร่งมาก ไม่แปลกใจเลยที่จะเป็นแบบนั้น

ที่เราเคยบอกไปว่า ตัวเองถูกเรียกว่าแข็งแกร่งที่สุดในกองทัพจอมมารน่ะ นั่นคือเมื่อพวกเราไม่นับรวมท่านจอมมารเข้าไปด้วยนะ

ท่านจอมมารน่ะแข็งแกร่งที่สุดในกองทัพจอมมารแบบไม่มีใครเทียบได้… เรามั่นใจเลยว่า ต่อให้เรา, ลีน, ซากุระคุง, คุณเกรย์ กับคุณเรนร่วมมือกันเพื่อสู้กับท่านจอมมารแล้ว พวกเราก็ไม่มีทางเอาชนะได้แน่นอน

แต่ แลกกับพลังระดับนั้น ท่านจอมมารเลยมีข้อจำกัดในตัวมากมายเลย

ท่านจอมมารคอยรับผิดชอบทั้งเวทคุ้มครอง ทั้งเวทเสริมกำลังทั้งหมดที่อยู่ในปราสาทจอมมาร ในเมือง ในหมู่บ้านหลากหลายแห่ง แล้วก็ที่อื่นๆ อีกด้วยตัวคนเดียวเลย

และไม่ว่ายังไง ก็ไม่มีใครที่จะสามารถควบคุมพลังเวทปริมาณขนาดนั้นที่กักเก็บอยู่ในปราสาทจอมมารได้ด้วยนอกจากท่านจอมมาร

กล่าวคือ ท่านจอมมารสามารถไปมาได้แค่รอบบริเวณโดยรอบปราสาทจอมมาร รัศมีประมาณ 5 กิโลเมตรเท่านั้นเอง…

แต่ก็นะ พูดอีกอย่างก็คือ ตราบใดที่เราอยู่ในปราสาทจอมมาร หรืออยู่รอบๆ ปราสาทจอมมารที่เป็นเหมือน ‘แหล่งพลังเวทสำรองกึ่งถาวร’ แล้วล่ะก็ ท่านจอมมารที่เชื่อมต่อกับปราสาทจอมมารนั้นแทบจะไร้เทียมทานเลย

ก็เหมือนกับมีพลังเวทใช้แบบไร้ขีดจำกัดนั่นแหละ

“ตอนนี้เจ้าพักเสียก่อนเถิด การพักผ่อนให้เพียงพอนั้นก็ถือเป็นส่วนหนึ่งของการฝึกนะ”

“อืม…ค่ะ”

“อ้อ… เราจะบอกเจ้าว่าเผื่อว่าเจ้าสงสัย ลีนนั้นได้เพิ่งจะเข้าร่วมในสงคราม และเมื่อวาน นางก็ได้ทำลายเมืองๆ หนึ่งทิ้งไปทั้งเมืองได้เป็นอันเรียบร้อย และดูเหมือนเหล่ามนุษย์ที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงทั้งหมดนั้นก็ได้ถูกกวาดล้างทั้งหมดแล้วเช่นกัน”

“เอ๋? เร็วขนาดนั้นเลยเหรอคะ!? … ทำยังไงถึงได้ทำให้เมืองล่มสลายได้เร็วขนาดนั้นน่ะ?”

“ดูเหมือนนางจะทำการฝังระเบิดเวทมนตร์เอาไว้ในร่างของเชลยศึก ก่อนจะส่งพวกมันกลับเข้าไปในเมือง เพียงชั่วขณะต่อมา ทั่วทั้งเมืองก็ลุกเป็นไฟเลยทีเดียว”

“ว้าว”

แผนการแสบไม่ใช่เล่นเลยนะ ลีนเนี่ย

แต่ก็ ฟังแล้วชวนให้รู้สึกดีจริงๆ นะ

“หากไม่มีอะไรแล้ว เราจะกลับเสียก่อนนะ เจ้าจงพักอยู่ที่นี่จนกว่าจะขยับตัวได้อีกครั้งนึงเสีย เรามั่นใจว่า ภายใน 2 หรือ 3 ชั่วโมง เจ้าก็กลับมาหายดีแล้ว”

“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ”

“แล้วพบกันอีกครั้ง {เทเลพอร์เทชั่น (เคลื่อนย้าย)}”

ท่านจอมมารจากไป และทิ้งเราไว้กับคุณผู้จัดการที่ก็ยังสลบอยู่

(ลีนเองก็ทำอย่างเต็มที่อยู่สินะ… เราเองก็ต้องเก่งขึ้น แล้วทำให้เธอตกใจดีกว่า)

เราตัดสินใจจะทำแบบนั้น แต่ก่อนอื่น ตอนนี้ขอนอนอีกซักทีให้หายล้า และให้อาการปวดๆ ทั่วตัวที่ยังมีอยู่นิดๆ นี่หายดีก่อนล่ะนะ

ไม่นาน เราก็ยอมแพ้ให้กับความง่วงที่ถาโถมนี้ แล้วสติของเราก็ดับไป

“…นี่มันยิ่งกว่าที่เราคาดการณ์เอาไว้เสียอีก กวาดล้างสัตว์อสูรพวกนั้นฤ? แม้แต่เกรย์ยังมิสามารถทำเช่นนั้นได้เลย… เจ้าคิดเห็นอย่างไรบ้าง วีเนล?”

“ค่ะ ฉันเองก็คิดแบบนั้น… ไม่สิ คุณเกรย์น่ะก็ทำได้นะคะ แต่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ตาม ยังไงก็น่าจะต้องใช้เวลาประมาณ 2-3 ชั่วโมงแน่ๆ”

“นางใช้เพียง 40 นาที…”

“ซากุระคิ้วน์… ไม่สิ ถ้าเป็นซากุระคุง ก็อาจจะกวาดล้างพวกมันได้ในเวลาสั้นๆ แบบนี้ได้นะคะ ถ้าสาดเวทมนตร์ขนาดใหญ่ลงมา หรือถ้าลีนจังได้การอวยพรจากดวงจันทร์ที่มากกว่าจันทร์ครึ่งดวงก็ทำได้เหมือนกัน ……ปัญหาคือ เธอสามารถทำได้โดย ‘ใช้แค่ดาบเล่มเดียว’ สินะ”

“เมื่อครู่ เจ้าเรียกซากุระว่ากระไรนะ? …ไม่สิ เรื่องนั้นช่างไปเสียก่อน ในเวลาไม่ถึง 10 ปีนี้ กองทัพเราเติบโตขึ้นมากเลยทีเดียว โดยเฉพาะโยมิกับลีน พวกนางทั้งสองพิเศษอย่างยิ่ง ซากุระกับเกรย์เองก็พยายามไล่ตามเพื่อไม่ให้ถูกทิ้งห่าง จนทำให้พวกเขาแข็งแกร่งกว่าที่เคยไปมากเลยทีเดียว”

“โอ๊ะ แล้วเรนจังล่ะคะ?”

“นางเองก็ทำได้ดีเช่นกัน เพียงแต่ว่าเรนนั้นได้ถึงขีดจำกัดเลเวลไปแล้ว เราคงคาดหวังให้นางแข็งแกร่งกว่าตอนนี้ได้ยากเสียหน่อย… 4 คนที่เรากล่าวถึงนั้นยังคงเติบโตขึ้นได้อีก แม้นว่าจะแข็งแกร่งกันมากแล้วก็ตาม แต่ความแข็งแกร่งของพวกนั้นได้หลุดออกจากกรอบของผู้บริหารไปแล้ว”

“แต่ว่า ลำดับของผู้บริหารไม่ได้เรียง 4 อันดับนะคะ… อย่างซากุระคุงเองก็ไม่ได้เป็นแม้กระทั่งผู้บริหารเลยด้วย ท่านจะทำยังไงกับเรื่องนี้ล่ะคะ?”

“ผู้บริหารนั้นเรียงลำดับตามผลงานในภาพรวม เพราะเหตุนั้น ตราบใดที่เจ้ายังอยู่ ก็ไม่มีใครจะสามารถคว้าลำดับที่ 1 ไปจากเจ้าได้หรอก”

“เอ๋ นี่ฉันได้คำชมคำโตเลยนะคะเนี่ย…”

“หากเป็นเช่นนั้น… เราก็เพียงแค่สร้างมาใหม่ก็พอ”

“ค่ะ ฉันก็เห็นด้วยเหมือนกัน”

“ตำแหน่งใหม่ที่อยู่ในระดับผู้บริหาร และตัดสินด้วยพลังที่มีเพียงอย่างเดียว ไม่ใช่ด้วยปริมาณผลงานที่สร้างไว้ให้กับกองทัพจอมมาร หัวกะทิ 4 คนที่แข็งแกร่งที่สุดในกองทัพ ชื่อของตำแหน่งฤ… นั่นสินะ… เอาเป็น [ขุนพลจตุเทวอสุรา (四魔神将 : Yon ma Shin shou)] แล้วกัน เจ้าคิดเห็นอย่างไรบ้าง?”