“ขอรับ​ หยวน​หลิน​สำนึกผิด​แล้ว​ เช่นนั้น​เรื่อง​นี้​ควร​จัดการ​เช่นไร​ ท่าน​กัว​มีคำแนะนำ​แก่​ผู้น้อย​หรือไม่​?”

ท่าน​กัว​สูบยา​ต่อ​ แสงประกาย​วาด​ผ่าน​บน​ดวงตา​

“ไม่ว่า​เรื่อง​นี้​จะจบ​ลง​เช่นไร​ก็​มิได้​เกี่ยวข้อง​กับ​พวกเรา​ ตอนนี้​เวลา​ไม่คอยท่า​แล้ว​ พวก​เจ้ารีบ​ไป​นอน​เถิด​ พรุ่งนี้​ยัง​ต้อง​ออกเดินทาง​ต่อ​”

หลิน​เมิ้งห​ยา​คิดไม่ถึง​เลย​ว่า​ท่าน​กัว​จะเอ่ย​เช่นนี้​

อด​ที่จะ​รู้สึก​ประหลาดใจ​ไม่ได้​ เหตุ​เพราะ​แม้ท่าน​กัว​จะไม่เลือดร้อน​เหมือน​สมัย​ยัง​หนุ่ม​ แต่​ถึงกระนั้น​ความ​มีคุณธรรม​ก็​หยั่งราก​ลึก​ใน​เลือดเนื้อ​และ​กระดูก​ของ​เขา​

หรือ​ท่าน​กัว​ไม่อยาก​มีปัญหา​ก็​เลย​ไม่อยาก​สอด​มือ​เข้าไป​ยุ่ง​?

มองตาม​แผ่น​หลัง​เหยียด​ตรง​ หลิน​เมิ้งห​ยา​รู้สึก​ประหลาดใจ​

ราวกับ​คำพูด​เหล่านั้น​มิได้​ออก​มาจาก​ปาก​ของ​ท่าน​กัว​อย่างไร​อย่างนั้น​

“ช่างเถิด​ ใน​เมื่อ​ท่าน​กัว​เอ่ย​เช่นนี้​ เจ้าจงนำ​หนู​ป๋า​ยเซียง​ไป​มอบให้​ตง​ฟางสวี​กับ​มือ​เถอะ​ จากนั้น​เรื่อง​ทุกอย่าง​ก็​จะไม่เกี่ยวข้อง​กับ​พวกเรา​แล้ว​”

ชิวอ​วี้​เอง​ก็​รู้สึก​หดหู่​เล็กน้อย​ เหตุ​เพราะ​พวกเขา​หา​เบาะแส​เหล่านั้น​เจอ​ด้วย​ความยากลำบาก​ ทว่า​แม้แต่​หัวหน้า​ขบวน​การค้า​ยัง​เอ่ย​เช่นนี้​ หาก​พวกเขา​ยังคง​ดึงดัน​จะมิเป็นการ​สร้าง​ปัญหา​กระนั้น​หรือ​?

“เจ้าไป​พักผ่อน​ก่อน​เถิด​ ข้า​จะไปหา​ตง​ฟางสวี​”

หลิน​เมิ้งห​ยา​ยัง​ไม่อยาก​ตัดใจ​ บางที​นาง​อาจ​ไม่ใช่คนดี​เต็ม​ร้อย​ตั้งแต่แรก​

สำหรับ​นาง​ หาก​ไม่มีผลประโยชน์​เข้ามา​เกี่ยวข้อง​ นาง​ไม่มีวัน​ลงมือทำ​อย่าง​แน่นอน​

แต่​อา​ซิ่ว​ทำให้​นาง​ไม่อาจ​ปฏิเสธ​ได้​

นาง​เปรียบเสมือน​ดอกทานตะวัน​ที่​เติบโต​ขึ้น​ท่ามกลาง​โคลนตม​ ไม่ว่า​จะต้อง​ผ่าน​ร้อน​ผ่าน​หนาว​มาก​สัก​เพียง​ไหน​ แต่​ใบหน้า​ของ​นาง​ยังคง​แย้มยิ้ม​กว้าง​อย่าง​สดใส​เสมอ​

ไร้เดียงสา​ทว่า​งดงาม​ ซ้ำยังมี​ความ​ดื้อดึง​มิยอมแพ้​ง่ายๆ​

นับตั้งแต่​วันที่​ข้าม​ภพ​มายัง​โลก​ใบ​นี้​ นี่​เป็นครั้งแรก​ที่​หลิน​เมิ้งห​ยา​ได้​พบ​เจอ​คน​จิตใจ​บริสุทธิ์​แต่​เฉลียวฉลาด​เช่นนี้​

ความอำมหิต​และ​การ​หลอกลวง​ค่อยๆ​ กลืน​กิน​หัวใจ​ของ​หลิน​เมิ้งห​ยา​

ฉะนั้น​หลังจากที่​นาง​ได้​เห็น​แสงประกาย​ใน​ดวงตา​ของ​อา​ซิ่ว​แล้ว​ นาง​อดที่จะ​ช่วย​อา​ซิ่ว​ไม่ได้​

หลิน​เมิ้งห​ยา​ลอบ​ถอนหายใจ​ บางที​นาง​อาจ​มิได้​ใจร้าย​เหมือน​อย่าง​ที่​ตัวเอง​คิด​

ในที่สุด​โรงเตี๊ยม​อัน​แสน​วุ่นวาย​ก็​สงบ​ลง​

เหล่า​พ่อค้า​ใน​ขบวน​ต่าง​พา​กัน​หลับใหล​เข้าสู่​ห้วง​นิทรา​แล้ว​ แต่​ยังมี​บาง​ห้อง​ที่​แสงไฟยังคง​ส่องสว่าง​

หลิน​เมิ้งห​ยา​เพิ่ง​นึก​ขึ้น​มาได้​ว่า​นาง​จะไป​แจ้งข่าว​ แต่​นาง​กลับ​ไม่รู้​ว่า​ตง​ฟางสวี​อยู่​ห้อง​ใด​

ความ​อึดอัด​ใจทำให้​นาง​เปิด​ใช้งาน​เรดาร์​เพื่อ​ค้นหา​ยาพิษ​ที่​คนเมือง​เลี่ย​หยุ​น​มี

แต่​ถ้าหาก​พวกเขา​พัก​ที่​โรงเตี๊ยม​อื่น​เล่า​?

หลิน​เมิ้งห​ยา​ก้มหน้า​มอง​หนู​ป๋า​ยเซียง​ที่​ข้าง​เอว​ ไม่ว่า​อย่างไรก็ตาม​ นาง​จะต้อง​มอบ​หนู​ตัว​นี้​ให้​ถึงมือ​ตง​ฟางสวี​

หลิน​เมิ้งห​ยา​เดิน​ลับๆ ล่อๆ​ ราวกับ​ขโมย​ไป​ทั่ว​โรงเตี๊ยม​ แต่​เรดาร์​กลับ​ไร้​ซึ่งปฏิกิริยา​ตอบสนอง​ใดๆ​ แปลก​เหลือเกิน​ หรือ​ตง​ฟางสวี​จะมิได้​พัก​ใน​โรงเตี๊ยม​แห่ง​นี้​?

เช่นนั้น​ก็​ลำบาก​แล้ว​ แม้ตำบล​แห่ง​นี้​จะไม่ใหญ่​ แต่​ก็​มีนักเดินทาง​ผ่าน​ไป​มาก​ค่อน​ข้างมาก​

หรือ​นาง​จะต้อง​ออก​ค้นหา​ทีละ​ห้อง​?

ด้านนอก​ สีของ​ท้องฟ้า​มืดสนิท​ มีเพียง​ยาม​บอก​เวลา​เท่านั้น​ที่อยู่​เคาะ​ฆ้อง​บอก​เวลา​

ป๋า​ย​ซ่าว​ยัง​คงอยู่​ใน​ห้อง​เพียงลำพัง​ นาง​มิได้​กลับ​เข้า​ห้อง​จน​ดึกดื่น​ ไม่รู้​ว่า​สาวใช้​ของ​ตนเอง​จะตื่นตระหนก​จน​แทบ​สิ้นสติ​ไป​แล้ว​หรือไม่​

หลิน​เมิ้งห​ยา​ที่​กำลัง​รู้สึก​ลำบากใจ​ขณะ​เดิน​ขึ้น​บัน​ได้​พลัน​ได้ยิน​เสียง​อะไร​บางอย่าง​

ราวกับ​ท้ายทอย​ของ​นาง​ถูก​ของ​บางอย่าง​กระทบ​

สัญชาตญาณ​สั่งให้​นาง​หันหลัง​กลับ​ ทว่า​ด้านหลัง​กลับ​ไร้​ผู้คน​ มือ​เล็ก​ลูบ​ท้ายทอย​ของ​ตนเอง​ คิ้ว​ขมวด​เข้าหา​กัน​แน่น​

แปลก​ เมื่อ​ครู่​คือ​อะไร​กัน​นะ​?

ก้มหน้า​ลง​โดย​มิตั้งใจ​ ก่อน​จะเห็น​เป็น​กระดาษสี​ขาว​เล็ก​ๆ ม้วน​หนึ่ง​

หลิน​เมิ้งหยาม​อง​ไป​รอบ​ๆ ก่อน​จะรีบ​เก็บ​มัน​ขึ้น​มา

แกะ​ม้วน​กระดาษ​ออก​ ก่อน​จะเห็น​ตัวอักษร​ภายใน​

“ตง​ฟางสวี​พัก​อยู่​ที่​โรงเตี๊ยม​จิ่นฝู​ ชั้นสอง​ ห้อง​แรก​”

เพียง​ประโยค​สั่น​ๆ แต่​ความสงสัย​ของ​นาง​พลัน​คลาย​ลง​

หลิน​เมิ้งห​ยา​วาง​กระดาษ​ลง​ ก่อน​จะมอง​ไป​รอบ​ๆ อย่าง​ระมัดระวัง​

หรือ​การกระทำ​ของ​นาง​เมื่อ​ครู่​จะถูก​พบ​เข้า​?

หัวใจ​บีบ​ตัว​เข้าหา​กัน​ราวกับ​ถูก​มือหนึ่ง​กำลัง​กำ​แน่น​

เป็นไปได้​อย่างไร​…ใคร​กัน​?

หลิน​เมิ้งห​ยา​พยายาม​รวบรวม​สมาธิ ก้มลง​มอง​กระดาษ​ใน​มือ​อีกครั้ง​ ทว่า​ลายมือ​ของ​คนแปลกหน้า​นั้น​มิได้​ทิ้ง​เบาะแส​อะไร​เอาไว้​

ใจเย็น​ นาง​จะต้อง​ใจเย็น​

เดิน​เข้าไป​ยัง​ริม​ระเบียง​ ตอนนี้​โรงเตี๊ยม​ทั้งหมด​ตก​อยู่​ใน​สายตา​ของ​นาง​

แนบ​หลัง​ชิด​กำแพง​ หลิน​เมิ้งห​ยา​สูด​ลม​หายใจเข้า​ปอด​ ก่อน​จะเริ่ม​วิเคราะห์​ข้อมูล​

หาก​คน​คน​นี้​ต้อง​การทำร้าย​นาง​ เช่นนั้น​คน​คน​นี้​สามารถ​ปลอมตัว​เป็น​ลูกน้อง​ของ​ป๋า​ย​หลง​และ​เฮย​ฮู่แล้ว​อาศัย​จังหวะ​นั้น​ทำร้าย​นาง​และ​ชิวอ​วี้​ได้​

แต่​กระดาษ​แผ่น​นี้​หมายความว่า​อย่างไร​?

หรือ​คิด​จะล่อ​นาง​ออก​ไป​? ไม่สิ เท่าที่​ดู​จาก​ข้อความ​ คน​คน​นี้​จะต้อง​เห็น​เหตุการณ์​ระหว่าง​นาง​และ​อา​ซิ่ว​ทั้งหมด​

หาก​ต้องการ​ชีวิต​นาง​ คน​คน​นั้น​ก็​สามารถ​นำ​ข่าว​นี้​ไป​บอก​ป๋า​ย​หลง​และ​เฮย​ฮู่ได้​

แต่​ถ้าหาก​คน​คน​นี้​อยาก​ช่วย​ เช่นนั้น​ทำไม​ต้อง​ทำ​เรื่อง​ให้​ลึกลับ​ขนาด​นี้​ด้วย​

สมอง​อัน​ชาญฉลาด​ของ​หลิน​เมิ้งห​ยา​มิอาจ​ประมวลผล​ออกมา​ได้​

กระดาษ​แผ่น​นั้น​เขียน​ว่า​โรงเตี๊ยม​จิ่นฝู​ โรงเตี๊ยม​แห่ง​นั้น​อยู่​อีก​ฝั่งหนึ่ง​ของ​ตำบล​ หาก​ต้อง​เดิน​ไป​ คาด​ว่า​น่าจะ​ใช้เวลา​ราว​สิบ​นาที​

แต่​ถ้าหาก​คน​คน​ นั้น​โกหก​นาง​เล่า​?

มอง​กระดาษ​อีกครั้ง​ หลิน​เมิ้งห​ยา​จมอยู่​ใน​ห้วง​แห่ง​การตัดสินใจ​

แต่​ถ้าหาก​นาง​ไม่ไป​ เช่นนั้น​อา​ซิ่ว​ก็​อาจ​ตกอยู่ในอันตราย​ได้​

กัดฟัน​ หลิน​เมิ้งห​ยา​ตัดสินใจ​ลง​บันได​

เสี่ยว​เอ้อร์​ที่​เข้ากะ​กลางคืน​รีบ​เข้ามา​ต้อนรับ​ หลังจาก​มอบ​เงิน​ให้​เสี่ยว​เอ้อร์​เล็กน้อย​ เขา​รีบ​ช่วย​นาง​เปิด​ประตู​ใหญ่​ทันที​

“ท่าน​ลูกค้า​รีบ​กลับมา​นะขอรับ​ ดึกดื่น​ค่ำคืน​เช่นนี้​ท่าน​ต้อง​ระมัดระวัง​ให้​ดี​ หาก​ท่าน​กลับมา​แล้ว​ได้​โปรด​เคาะ​ประตู​เบา​ๆ ข้าน้อย​จะรู้​ได้​ทันที​ขอรับ​”

สายตา​ของ​เสี่ยว​เอ้อร์​มอง​เงิน​ที่​เพิ่ง​ได้รับ​พร้อม​รอยยิ้ม​ หลิน​เมิ้งห​ยา​พยักหน้า​ลง​แล้ว​เดิน​ออก​นอก​ประตู​ไป​

ตลาด​กลางคืน​เก็บ​หมด​แล้ว​ คน​บน​ถนน​ล้วน​เป็น​คน​สัญจร​

ทว่า​ท่าทาง​ของ​พวกเขา​ค่อนข้าง​รีบร้อน​ บางที​อาจ​เพราะ​เหนื่อย​มาก​แล้ว​

หลิน​เมิ้งห​ยา​ยืน​อยู่​หน้า​ประตู​ ครุ่นคิด​อยู่​ครู่หนึ่ง​ ก่อน​จะมุ่งหน้า​ไป​ยังอีก​ฝั่งของ​ตำบล​ ไม่ว่า​จะเป็น​กับดัก​หรือไม่​ แต่​เพื่อ​ช่วยเหลือ​อา​ซิ่ว​นาง​จะขอ​ลองดู​สัก​ครา​

โชคดี​ที่​ถนน​หา​ได้​ร้าง​ผู้คน​ ยังมี​ร้านรวง​เล็ก​ๆ ที่​กำลัง​ปิดประตู​

หลิน​เมิ้งห​ยา​สาวเท้า​ยาว​ๆ ก้มหน้า​เดิน​ตรง​ไป​ราว​สิบ​นาที​ ไม่นาน​ป้าย​โรงเตี๊ยม​จิ่นฝู​ก็​ปรากฏ​ให้​เห็น​

ยัง​ไม่ทัน​ที่จะ​เดิน​เข้าไป​ เสียงร้อง​ของ​ระบบ​เซินหนง​พลัน​ดัง​ขึ้น​จน​หัว​นาง​แทบ​ระเบิด​

พบ​ส่วนผสม​ของ​ยาพิษ​มากมาย​จน​น่า​ตกใจ​

แต่​โชคดี​ที่​หน้า​ประตู​มีเพียง​ยาถ่าย​พยาธิ​เท่านั้น​ หา​ได้​มีสิ่งแปลกปลอม​ไม่

มอง​ซ้าย​มอง​ขวา​ หลังจาก​มั่นใจ​แล้ว​ว่า​ไม่มีใคร​ติดตาม​ตนเอง​มา หลิน​เมิ้งห​ยา​จึงรวบรวม​ความกล้า​ยื่นมือ​เข้าไป​เคาะ​ประตู​

เคาะ​เบา​ๆ สามครั้ง​ ด้านใน​มีเสียง​ตอบรับ​

ประตู​โรงเตี๊ยม​บาน​ใหญ่​สีเหลือง​ถูก​เปิด​ออก​ จากนั้น​ใบหน้า​น่ากลัว​โผล่​ออกมา​อยู่​ที่​ระดับ​เอว​ของ​หลิน​เมิ้งห​ยา​

มัน​คือ​ใบหน้า​ผิดรูป​ของ​ชาย​คน​หนึ่ง​ซึ่งเต็มไปด้วย​ริ้วรอย​ ดังนั้น​จึงมอง​อายุ​ของ​เขา​ไม่ออก​

ทว่า​ดวงตา​เปล่งประกาย​คู่​นั้น​จับจ้อง​คุณชาย​ใน​ชุด​ขาว​ตรงหน้า​อย่าง​ระมัดระวัง​

อยู่​ๆ เขา​หยัก​ยิ้ม​แปลกประหลาด​ออกมา​ ขณะเดียวกัน​ ริมฝีปาก​สีแดง​อม​ม่วง​เผย​ให้​เห็น​ชอง​ปาก​ที่​มีฟัน​หลุด​ออก​ไป​หลาย​ซี่ หลิน​เมิ้งห​ยา​ตกใจ​จน​แทบ​วิ่งหนี​

“คุณชาย​ โรงเตี๊ยม​ของ​พวกเรา​ถูก​เหมา​หมด​แล้ว​ หาก​ท่าน​หา​ที่พัก​ ข้างหน้า​มีโรงเตี๊ยม​ว่าง​อยู่​”

เสียง​แหบแห้ง​ดัง​ออกมา​ น้ำเสียง​เจือ​ไว้​ซึ่งความไม่พอใจ​

หลิน​เมิ้งห​ยา​ไม่มีเวลา​ให้​นึก​หวาดกลัว​ นาง​รีบ​อธิบาย​

“ข้า​มาหา​ผู้อาวุโส​ตง​ฟางสวี​ ข้า​มาที่นี่​เพราะ​มีข่าว​ของ​หลานสาว​เขา​”

เพียง​ได้ยิน​ชื่อ​ตง​ฟางสวี​ ใบหน้า​น่าสยดสยอง​ตรงหน้า​แสดงท่าทาง​ครุ่นคิด​

หลิน​เมิ้งห​ยา​รีบ​แสดง​สีหน้า​จริงใจ​เพราะ​กลัว​ว่า​เขา​จะไม่เชื่อ​

“รอ​สักครู่​ ข้า​จะไป​ถามท่าน​ลูกค้า​ด้านบน​ก่อน​ ด้านนอก​อากาศ​หนาว​ ท่าน​เข้ามา​ข้างใน​ก่อน​เถิด​”

ประตู​ใหญ่​ถูก​เปิด​ออก​

นาง​เพิ่ง​มองเห็น​อย่าง​ชัดเจน​ว่า​เสี่ยว​เอ้อร์คน​นี้​คือ​ชาย​ชรา​หลัง​ค่อม​

ก้อนเนื้องอก​ขนาดใหญ่​เท่า​ลูกบอล​โผล่​ขึ้น​ที่​กลาง​หลัง​ของ​เขา​ ชุด​ผ้า​หยาบ​สีฟ้าสะอาดสะอ้าน​

ชาย​ชรา​นำทาง​นาง​มาที่​ใจกลาง​ห้องโถง​ นาง​สังเกตเห็น​ว่า​ที่นี่​มีเตาผิง​ด้วย​ ภายใน​กองไฟ​มีกลิ่นหอม​อ่อน​ๆ ของ​มันฝรั่ง​ ชาย​ชรา​เท​น้ำอุ่น​ให้​นาง​หนึ่ง​แก้ว​

นำ​เบาะ​นั่ง​มาให้​กับ​นาง​ หลิน​เมิ้งห​ยา​รีบ​ค้อมตัว​คารวะ​ขอบคุณ​ ตอนนี้​ภาพลักษณ์​ของ​ชาย​ชรา​หลัง​ค่อม​ใน​สายตา​นาง​ดีขึ้น​มาก​

“คุณชาย​ ข้า​จะไป​สอบถาม​แทน​ท่าน​เดี๋ยวนี้​ ที่นี่​มีของ​กินที่​เผา​สุก​แล้ว​ หาก​ท่าน​หิว​ก็​สามารถ​กิน​ก่อน​ได้​”

คิดไม่ถึง​เลย​ว่า​ชาย​ชรา​หน้าตา​อัปลักษณ์​จะอบอุ่น​จริง​ใจถึงเพียงนี้​

หลิน​เมิ้งห​ยา​รีบ​ลุกขึ้น​ขอบคุณ​ สายตา​ไร้​ซึ่งการ​ดูแคลน​

อันที่จริง​เมื่อ​ครู่​นาง​รู้สึก​กระวนกระวาย​กับ​กระดาษ​แผ่น​นั้น​

ทว่า​บรรยากาศ​อบอุ่น​ในเวลานี้​ทำให้​หัวใจ​ของ​นาง​สงบ​ลง​ สายตา​มอง​ใบหน้า​ของ​ชาย​ชรา​ผ่าน​ทาง​โคมไฟ​ นาง​ไม่รู้สึก​หวาดกลัว​เขา​อีกแล้ว​

“รบกวน​ท่าน​แล้ว​”

ชาย​ชรา​ซึ่งกำลัง​เดิน​ขึ้น​บันได​หยุดชะงัก​ ก่อน​จะส่งเสียง​ว่า​ไม่เป็นไร​สั้น​ๆ

มือ​กุม​น้ำอุ่น​ หลิน​เมิ้งหยาม​อง​ไป​รอบ​ๆ

เมื่อ​เทียบ​กัน​แล้ว​ โรงเตี๊ยม​จิ่นฝู​ไม่ได้​เล็ก​ไป​กว่า​โรงเตี๊ยม​ที่​พวก​นาง​พักอาศัย​

แต่​ที่นี่​สงบ​กว่า​มาก​

บางที​อาจ​เพราะ​ตง​ฟางสวี​เหมา​โรงเตี๊ยม​แห่ง​นี้​เอาไว้​จน​หมด​

สายตา​เหลือบมอง​ทาง​มัน​เผา​

คืนนี้​นาง​ยุ่ง​อยู่​กับ​เรื่อง​ของ​อาศัย​จน​ลืม​เรื่อง​กระเพาะ​ของ​ตนเอง​ไป​เสีย​สนิท​

แต่​แม้อีก​ฝ่าย​จะบอก​นาง​ว่า​กิน​ได้​ แต่​ถึงอย่างไร​เขา​ก็​คง​เอ่ย​ตามมารยาท​แต่เพียง​เท่านั้น​

หลิน​เมิ้งห​ยา​ฝืน​ดื่ม​น้ำอุ่น​เพื่อ​รักษา​ภาพลักษณ์​ของ​ตนเอง​ ทว่า​สายตา​ยังคง​จับ​จ้องมอง​มันเทศ​อยู่​ตลอดเวลา​

“ไม่เป็นไร​หรอก​ ก็​แค่​ของ​ไม่มีราคาค่างวด​อัน​ใด​ หาก​คุณชาย​ต้องการ​ก็​สามารถ​กิน​มัน​ได้​”