ลีน บลัดลอร์ด/เซนโจ โยนะ, เจ้าหญิงแวมไพร์ Lv 138

คลาส (อาชีพ) : ราชันจอมอาฆาต

สภาพ : บาดเจ็บ (ปานกลาง), ไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้, การอวยพรจากดวงจันทร์ (จันทร์เสี้ยว, กำลังทำงาน)

ความแข็งแกร่ง: 42,580 (21,290)
การป้องกัน: 39,980 (19,990)
พลังเวท: 47,540 (23,770)
การป้องกันเวท: 41,240 (20,620)
ความเร็ว: 46,940 (23,470)

เวทมนตร์: เวทมนตร์ธาตุ (ทั้งหมด), เวทพื้นที่, เวทมนตร์ความมืด, เวทฟื้นฟู, เวทเสริมกำลัง, เวทจิตใจ

โยมิ, มนุษย์ Lv 131

คลาส (อาชีพ) : ราชันจอมดาบ

สภาพ : สมบูรณ์, ไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้

ความแข็งแกร่ง: 39,540
การป้องกัน: 35,420
พลังเวท: 31,240
การป้องกันเวท: 36,420
ความเร็ว: 37,450

เวทมนตร์: เวทเสริมกำลังทางกายภาพ

อือ ตอนนี้ ฉันก็ตามการต่อสู้ของ 2 คนนั้นได้แล้ว

ถ้าเป็นจันทร์ครึ่งก็ยังดีน้า~ ยิ่งถ้าจันทร์เพ็ญล่ะก็สวยเลย

แต่ก็นะ… โยมิเองก็อยู่ที่นี่ด้วย

ฉันกับโยมิน่ะไม่มีทางแพ้หรอก

“งั้น เอาล่ะ… เริ่มกันเลยมั้ย?”
“ตอนไหนก็ได้เลยค่ะ”

เหมือนการตอบรับของฉันจะเป็นระฆังเริ่มยก… ท่านฟลูเรเทียก็โผเข้าใส่ฉันทันทีเลย

ฉันเป็นเป้าหมายแรกสินะ?

“โทษทีนะ แต่ดิฉันไม่มีเวลาพอจะรับมือกับพวกเธอ 2 คนพร้อมกันหรอกนะ! เพราะงั้น ดิฉันจะจัดการพวกเธอเหมือนคราวที่แล้วนี่แหละ ทีละคน ทีละคนเลย!”

แสดงว่า เธอคนนี้คิดจะซัดให้เราคนใดคนนึงกระเด็นจนแยกออกจากกัน เพื่อไม่ให้พวกเรารุมโจมตีพร้อมกันได้สินะ

แต่ว่า เธอไม่ได้ส่งสัตว์อสูรแบบตอนที่ใช้กับโยมิแล้ว… หมายความว่านั่นคือตัวที่แข็งแกร่งที่สุดที่เธอมีอยู่หรือเปล่านะ?

ระหว่างที่ฉันกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ระยะห่างที่มีก็ลดลงเรื่อยๆ

…แต่ฉันน่ะ ต่างจากเมื่อกี้นี้แล้วนะ

“ฮ่า!”
“แค่นี้ ง่ายๆ ค่ะ!”
“ฮึ!?… อึก……”

เธอพุ่งหมัดตรงมา ฉันก็จับแขนเธอไว้ ก่อนจะจับเหวี่ยงข้ามไหล่แบบยูโดเลย

ออกท่าอย่างสวยงาม… ในจังหวะที่กระแทกกับพื้น ทั้งมือทั้งเท้าก็จะอยู่ติดกับพื้นสินะ

นี่แหละ จังหวะสำคัญล่ะ

“โยมิ!”
“รู้แล้ว!”
“เดี๋ยว…!? เกือบไปแล้ว!”

ทันทีที่เธอกระแทกกับพื้น โยมิที่พุ่งมาล่วงหน้าแล้วก็จะเข้าฟันเลย… พวกเราลองดูแล้ว แต่ยังไม่ได้ผล เธอหนีออกไปอย่างเฉียดฉิวเลย

(อ๊า! ให้ตายสิ…! ยัยเตี้ยนั่น ไปหาสัตว์ประหลาดอะไรมาเนี่ย…! ที่ว่าโดนผนึกเวทมนตร์กันอยู่เนี่ย โกหกกันรึไง!?)

“โยมิ เดี๋ยวฉันคอยใช้อารุสสนับสนุนเอง เพราะงั้นเธอโจมตีสุดแรงไปเลยนะ! ดึงความสนใจไว้ให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ที! ฉันจะคอยดูช่องว่างโจมตีเพื่อก่อกวนให้! อย่าให้หลุดจากสถานการณ์ที่เรายังรุมช่วยกันโจมตีได้แบบนี้ไปนะ!”
“วางใจได้เลย! เราไม่ปล่อยให้ลีนถูกโจมตีอีกแล้วล่ะ!”
“กุอั๊ก!?”
“เอ๊ะ!? ลีน!?”
“ม- ไม่เป็นไร… ไม่มีอะไรหรอก… โชคดีนะ…”

(…บางที ต่อให้ดิฉันไม่ทำอะไรเลย เด็กคนนี้อาจจะตัวแตกไปเองก็ได้นะ?)

…ผ่านมา 20 นาทีแล้ว …เรายังไม่สามารถโจมตีให้รู้ผลได้เลย

ฉันส่องการเคลื่อนไหวด้วยอารุส และโจมตีเสริมเข้าไปใส่ช่องว่างเล็กๆ ที่เกิดขึ้น

กลับกัน เวลาฉันแสดงให้โยมิเห็นช่องว่างที่เกิดขึ้น เด็กคนนั้นจะฟันเข้าไปตรงๆ เลย

เพราะแบบนั้น เราเลยพอสร้างความเสียหายได้บ้าง… แต่ก็ยังห่างไกลจากคำว่าเจ็บสาหัส

แถมตลอดที่ผ่านมา พวกเราเองก็ไม่ได้ไร้รอยแผลเลยด้วย

อย่างการโจมตีเข้าไปในช่องว่างที่ท่านฟลูเรเทียสร้างขึ้นอย่างจงใจ… หลายครั้งที่เผลอทำแบบนั้นก็ทำให้ฉันกับโยมิถูกโจมตีสวนกลับมาแทน

สิ่งที่อันตรายเกี่ยวกับเธอคนนี้คือช่องว่างของเธอมันทั้งไร้รูปแบบ แถมยังหาเจอยากอีก

“ลีน เอาไงต่อดี? ถ้ายังเป็นแบบนี้ล่ะก็ มันก็ไม่จบไม่สิ้นซักทีน่ะ”
“ฉันก็รู้นะ… แต่ว่า จะทำยังไงดีล่ะ…!”
“ฮุ ฮุฮุฮุ… เอาล่ะ พวกเธอจะเอายังไงต่อดี? ดิฉันยังมีเวลาเหลือเฟือเลยนะ”

…เธอลักไก่แน่ๆ

แต่ว่า มันก็จริงที่ว่ายังไม่มีฝ่ายไหนโจมตีแบบรู้ผลกันได้ซักครั้งเลย

เอาจริงๆ เลยนะ จะทำยังไงดีเนี่ย…

…ชิ ไม่อยากทำแบบนี้เลย แต่คงต้องทำแล้วสิ

ต้องสั่งใช้งาน ‘กำไลสงวน’ จริงๆ สินะ

“โยมิ โทษทีนะ… ช่วยสร้างช่องว่างให้ทีได้มั้ย? ขอให้ใหญ่ที่สุดเท่าที่ทำได้เลยนะ ฉันจะเจาะเข้าไปตรงนั้นเอง”
“เอ… จู่ๆ ก็ขออะไรที่บุ่มบ่ามแบบนั้นเลยเหรอ…”

คงเป็นไปไม่ได้สินะ…?

“…แต่ เข้าใจแล้ว ให้เป็นหน้าที่เราเอง”
“เอ ช-…”
“หือ? เมื่อกี้ว่าอะไรหรือเปล่า?”
“เอ๊ะ? อือ ก็เปล่าหนิ”
“งั้นเหรอ? …งั้น จะไปล่ะนะ”

เกือบไปแล้ว เกือบไปแล้ว แผ่นหลังสุดเท่ของเธอ ทำเอาฉันเกือบจะพูดความในใจออกไปเลยแฮะ

“…ประชุมแผนการกันเสร็จหรือยังจ๊ะ?”
“ค่ะ… ครั้งต่อไปนี่ พวกเราจะล้มคุณให้ได้เลยค่ะ”
“อาระอาระ… ได้เลย! ดิฉันน่ะ-”

*――― เปรี้ยยยยงงงงงงง!*

“……เอ๋?”

ฉันได้ยินเสียงแปลกๆ ฟังดูเหมือนเป็นเสียงระเบิดผสมกับเสียงยิงปืนเลย

แล้ว บรรยากาศรอบข้างก็เปลี่ยนไปหมด และเราก็กลับมายืนอยู่ที่ที่เราได้เจอกับท่านฟลูเรเทียครั้งแรกอีกครั้งนึง

ยิ่งกว่านั้น…

“…เอ๊ะ? นี่ ลีน เราใช้เวทมนตร์ได้แล้วน่ะ”
“เหรอ?… {ครีเอท วอเทอร์ (สร้างน้ำ)} อะ จริงด้วย… ทำไมล่ะ?”

อะ

เสียงนี้ ฉันคิดว่าฉันเคยได้ยินมาก่อน แล้วฉันก็จำได้แล้ว

เป็นเสียงที่ได้ยินเป็นประจำเลยเวลาอยู่กับซากุระคุงหรือคุณเรนน่ะ

ใช่แล้ว เสียงบาเรียแตกไง

“คือ ท่านฟลูเรเทียคะ… นี่มัน…”
“อะ- อะวาวาวาวา……”
“…ท่านฟลูเรเทียคะ?”

อะไรกันน่ะ?

เธอดูเหมือนร้อนรนยังไงไม่รู้

…แล้วก็ กลัวเหรอ?

“ช- ชักท่าไม่ดีแล้วสิ…… ขอโทษด้วยนะ ทั้ง 2 คน ต้องหยุดแค่นี้ก่อนนะ ดิฉันต้องใช้กลยุทธ์ถอยซะก่อนแล้ว พวกเธอ 2 คนก็-……”

“ไม่ปล่อยให้เธอหนีหรอกนะ ตอนที่ฉันไม่อยู่ดูเนี่ย… ดูเหมือนจะสร้างความเสียหายไว้เยอะน่าดูเลยนี่นา เนอะ เลตตี้”

“กรี๊ด!”

เสียงนุ่มเล็กเสียงนึงดังลงมาจากฟ้า

อย่างกับ เสียงกระซิบของปีศาจเลย

…เออ? ฉันหมายถึง เสียงนั่นน่ะ…

“คุณวีเนล?”
“ฮาย~ ลีนจัง โยมิจัง สายัณห์สวัสดิ์จ้า หลังจากฉันได้ฟังเรื่องจากท่านจอมมารแล้ว ก็ตรงมาช่วยพวกเธอเลยนี่แหละ~”

ไม่ผิดแน่

ผู้บริหารลำดับที่ 1 ของกองทัพจอมมาร ‘แม่ทัพจอมสังหาร’ คุณวีเนล

ถึงความสามารถในการต่อสู้ของเธอจะต่ำ แต่ด้วยมันสมองขั้นเทพและความสามารถในการวิเคราะห์ของเธอช่วยสนับสนุนกองทัพจอมมารได้มากเลย จะบอกว่าเธอเป็นมือขวาของท่านจอมมารเลยก็ได้

อืม ใช่ ความสามารถในการต่อสู้ต่ำ

…ถึงอย่างนั้น

“วิ- วิ- วีเนล…! ม- ม- ม- ไม่ใช่แบบนั้นนะ!? นี่เป็นเรื่องที่ตกลงกันทั้งสองฝ่ายแล้วนะ!? คือ เรื่องนี้…!”

…ความกลัวของท่านฟลูเรเทียน่ะ ผิดปกติสุดๆ เลย

ในระดับที่ จำภาพของมนุษย์มังกรที่แข็งแกร่งที่สุดที่ยืดอกหัวเราะอย่างไร้ความกลัวใดๆ ในการต่อสู้กับพวกเราเมื่อนาทีก่อนนี้ไม่ได้เลย

“ข้อแก้ตัวมีแค่นี้สินะ? เอาล่ะ เอาล่ะ เธอทำร้ายกำลังรบหลักของพวกเราไปพอควรเลยด้วยนี่นา… ดูเหมือนเธอจะต้องถูกลงโทษอีกครั้งซักหน่อยแล้วล่ะ”
“อ๊าาาาาาา!?”

……เออ คือ

แล้วไฟสู้ของฉันกับโยมิน่ะ ให้พวกฉันเอาไปลงที่ไหนได้ล่ะคะเนี่ย…

แต่ก่อนอื่นเลย ฉันตามเรื่องพวกนี้ไม่ทันแล้วค่ะ…

“ต้องขอโทษพวกเจ้าด้วยนะ เพราะวีเนลยังคงติดพันกับการจัดการธุระอื่นอยู่ เราจึงส่งตัวนางไปช่วยพวกเจ้าช้าไปเสียหน่อย ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยจัดการเรื่องพวกนั้นได้จนเสร็จสิ้นเสียก่อนเวลาที่กำหนด สมกับที่เป็นวีเนลจริงๆ”
“ไม่เลยค่ะ ไม่เลย การทำให้งานจบลงอย่างง่ายเป็นความสามารถพิเศษของฉันอยู่แล้วล่ะค่ะ”
“อิหยาาาาาา! ยกโทษให้ดิฉันด้วยยยยยยย!!”

…นี่มันอะไรกันคะเนี่ย

ตอนนี้ พวกเรามาอยู่ที่ห้องของท่านจอมมารกัน

ถ้าจะให้อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นนี่ล่ะก็ ท่านจอมมารนั่งอยู่บนบัลลังก์ โยมิกับฉันยืนกันอยู่ข้างล่าง… คุณวีเนลกำลังนั่งทับบนท่านฟลูเรเทีย ส่วนท่านฟลูเรเทียก็ร้องขอ (?) ชีวิตในระหว่างที่โดนจับนอนคว่ำหน้ากับพื้น สภาพเหมือนกบโดนทับเลย

ขอพูดอีกครั้งนะคะ นี่มันอะไรกันคะเนี่ย

“ไม่ไหวๆ เราต้องขอโทษพวกเจ้าด้วยจริงๆ หากให้พูดตามตรงแล้ว เราคิดว่าจะยังไม่สามารถส่งตัววีเนลไปได้อีกราวๆ 3 วัน เพราะแบบนั้น เราเลยจำเป็นต้องส่งพวกเจ้าไป… แหมๆ เรานี่ยังคงประเมินความสามารถของวีเนลต่ำไปอยู่อย่างนั้นสินะ”
“ช่วงนี้ ฉันได้คำชมจากท่านจอมมารบ่อยจังเลยนะเนี่ย มีความสุขมากเลยค่ะ”
“ช่วยด้วยยยยย! จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วค่าาาาาาาาา!”

…คือ ถึงเวทมนตร์ถูกผนึกไว้ ท่านฟลูเรเทียก็ยังสามารถสู้กับตำแหน่งที่ 1 และ 2 ของขุนพลจตุเทวอสุราในเวลาเดียวกันได้แบบนี้ สัตว์ประหลาดที่สู้ได้เก่งขนาดนี้ กลับถูกกำราบด้วยปีศาจสาวคนเดียวเนี่ยนะ

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ?

“เออ คือ แบบว่า… คนคนนั้น ยังโอเคอยู่ใช่มั้ยคะ?”
“หือ? อะไรเหรอ?”
“นั่นน่ะ… คือ คุณวีเนลกับท่านฟลูเรเทียนี่ ทั้ง 2 คนเกี่ยวข้องกันยังไงเหรอคะ?”

“อดีตคนรักของฉันเองจ้า ♡”

อ๋า― แบบนี้นี่เอง

อดีตคนรักสิน้า―

เห― ไม่เคยรู้มาก่อนเลยน้า― หืมมม

……

““เ―――――――――อ๋!?!?””

TN: ผมบอกแล้ว ไม่มีใครคาดคิดแน่นอนครับ 55555