สถานที่ที่เราถูกส่งมาจากเวทเคลื่อนย้ายคือที่ราบไม่ไกลจากหมู่บ้านที่พวกมนุษย์ตั้งทัพกันเท่าไหร่

ภารกิจของเราคือ มนุษย์คนไหนก็ตามที่ผ่านมาตรงนี้ อย่าให้พวกมันมีชีวิตรอดกลับบ้านไปแม้แต่คนเดียว

ทันทีที่ช่วยเหลือตัวประกันทั้งหมดได้ ก็ได้เวลาละเลงเลือดพวกมันซะที

“พอมาคิดๆ ดูแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้ร่วมงานกับคุณเรนเลย ขอฝากตัวด้วยนะคะ”
“หือ? …อ้า จะว่าไปก็จริงนะ เธอไม่ค่อยได้มีโอกาสมาออกภาคสนามนี่นา ระวังอย่าโดนฟ้าผ่าเข้าไปด้วยอีกคนล่ะ เข้าใจมั้ย?”
“ไม่เป็นไร-… คิดว่างั้นนะคะ”

ไม่สำคัญหรอกว่าเราจะแข็งแกร่งขนาดไหน ถ้าโดนฟ้าผ่าของคุณเรนเข้าจริงๆ ก็ต้องเจ็บไม่น้อยแน่ๆ

แถม การควบคุมสภาพอากาศของคุณเรนก็ไม่ใช่เวทมนตร์ด้วย เพราะงั้น การป้องกันเวทก็จะไม่มีผลเลย…

“งั้น ฉันจะดูแลเธอด้วยก็แล้วกัน เพราะอย่างนั้นก็ไม่ต้องกังวลอะไรมากหรอกนะ แทนที่จะทำอะไรแบบนั้น ตั้งสมาธิกับภารกิจที่เธอได้รับมอบหมายมาดีกว่า”
“น- นั่นสินะคะ… ลีนกับซากุระคุงคงไม่เป็นไรสินะ?”
“2 คนนั้นน่ะไม่เป็นไรหรอก คงเป็นปัญหาอยู่หรอกถ้าคนที่อยู่เป็นลำดับที่ 2 อย่าง ‘เนตรสมบัติ’ หรือลำดับที่ 1 อย่าง ‘บุตรแห่งพระเจ้า’ น่ะ แต่นี่ก็แค่ลำดับที่ 4 กับ 5 เองหนิ จริงมั้ย? ถึงถ้าเกิดต้องสู้กันแบบ 2 ต่อ 1 อาจจะยากก็จริง แต่ถ้าเกิดสู้กันแบบ 2 ต่อ 2 ล่ะก็ โอกาสชนะยังไงก็สูงมากอยู่แล้วล่ะ”
“เปล่าหรอกค่ะ ยังไงนั่นก็ต้องสู้กับ 12 อัครสาวกนี่คะ… คุณเทียน่า จะคืนชีพได้ตามปกติมั้ยคะ?”
“เรื่องนั้นฉันเองก็คงตอบอะไรไม่ได้หรอกนะ ไม่แน่ พวกมันอาจจะพยายามเผาร่างของพวกพ้องของเราก็ได้ หรือก่อนหน้านั้น ซากุระอาจจะใช้เวทคืนชีพไม่ได้เพราะใช้พลังเวทไปแล้วมากเกินไป นั่นก็เป็นไปได้เหมือนกัน”

เวทคืนชีพเป็นเวทมนตร์ระดับสูงสุดในสายเวทฟื้นฟูเลย

ตั้งแต่ไหนแต่ไร จำนวนคนที่เรียนเวทคืนชีพได้ก็มีน้อยมากอยู่แล้ว อย่างคนที่สามารถใช้ได้ในกองทัพจอมมารนี้ก็มีแค่ซากุระคุง กับคุณเชอรี่ที่เป็นว่าที่ผู้บริหาร แค่นั้น เหมือนแม้แต่ท่านจอมมารก็ใช้เวทคืนชีพไม่ได้นะ

สำหรับพวกมนุษย์ เหมือนจะมีแค่ ‘บุตรแห่งพระเจ้า’ รีเวลซ์ อัครสาวกลำดับที่ 1 กับ ‘ลิขิตชะตา’ เกล อัครสาวกลำดับที่ 3 สินะ กล่าวคือ เท่าที่เรารู้ในตอนนี้ ในโลกก็มีแค่ 4 คนเท่านั้นที่สามารถใช้เวทคืนชีพได้น่ะ

ที่สำคัญ เวทนี้มันก็ไม่ได้สะดวกสบายอะไรขนาดนั้นด้วย ขนาดซากุระคุงจะร่ายเวทนี้ 1 ครั้ง ยังต้องใช้พลังเวทที่เขามีตั้ง 30% แน่ะ คุณเชอรี่เอง ถ้าไม่รีดพลังเวทจนหมดเลยก็ใช้ไม่ได้เหมือนกัน

อีกอย่าง ถ้าร่างไม่สมบูรณ์ก็เป็นปัญหาเหมือนกัน อย่างซากุระคุงจะใช้เวทคืนชีพได้ก็ต่อเมื่อร่างยังเหลือสมบูรณ์อยู่อย่างน้อย 30% คุณเชอรี่ก็ไม่สามารถร่ายได้เลยถ้าสภาพร่างยังเหลืออยู่ต่ำกว่า 90% ถ้าเราจำไม่ผิด เกลจำเป็นต้องให้ร่างยังเหลือประมาณ 60% ล่ะมั้ง

ที่สำคัญ การจะคืนชีพได้ก็มีเวลาจำกัดด้วยอีกต่างหาก อย่างซากุระคุงก็จะไม่สามารถร่ายเวทคืนชีพให้ได้ ถ้าเกินคนคนนั้นเสียชีวิตไปเกินครึ่งวันแล้วด้วย

สรุปง่ายๆ คือ นี่ไม่ใช่เวทที่คนทั่วๆ ไปจะใช้ได้เลย เพราะเงื่อนไขที่รัดกุมขนาดนี้ เราเลยไม่สามารถคืนชีพใครก็ได้ง่ายๆ

“เรื่องเวลา พวกเรายังมีเหลืออีกเยอะอยู่ เพราะงั้นนั่นคงไม่เป็นปัญหาสินะคะ แต่ว่า…”
“อย่างเช่นว่า ถ้าเทียน่าถูกตัดไว้แค่หัว แล้วเผาร่างส่วนที่เหลือไปแล้วล่ะก็… แม้แต่ซากุระก็ชุบชีวิตให้ไม่ได้หรอกนะ”
“ร- เรื่องแบบนั้น…”
“แต่คิดเรื่องแบบนั้นไปก็ป่วยการเปล่านี่ ว่ามั้ย? พวกเราควรจะมีสติกับงานที่อยู่ในมือของตัวเองดีกว่า”
“…จริงด้วยนะคะ ขอโทษค่ะ”

“อะ… มองเห็นแล้ว”

พอมองดูดีๆ ตามที่คุณเรนบอกแล้ว… จริงด้วยแฮะ มีกองทัพใหญ่กำลังเดินทัพมาทางนี้แล้ว

“ตอนนี้… เจ้าพวกนั้นมันล้อมกองทัพตัวเองไว้ด้วยเวทคุ้มครองสินะ ตัวประกันคงจะอยู่ใจกลางทัพล่ะมั้งนะ เธอคิดว่าท่านจอมมารจะให้พวกเราทำยังไงล่ะ?”

“…ดิฉันจะไปเอง”

““เอ๋?””
“…ท่านฟลูเรเทียคะ?”
“ใช่จ้า… ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ โยมิจัง”

เราไม่คิดว่ามันนานขนาดนั้นเลยนะคะ…

หรือถ้าพูดให้ถูก พวกเราเพิ่งจะโดนท่านอัดยับมาเมื่อไม่กี่วันก่อนนี่เอง

“อาระ ท่านจอมมารนี่ใช้งานคนหนักจริงๆ เลยนะเนี่ย ปล่อยคนแก่ (ทหารเก่า) ที่เกษียณแล้วไปเถอะ”
“ขอร้องเถอะนะคะ อย่าเรียกดิฉันว่าทหารเก่าเลยค่ะ คุณเรน เดี๋ยวดิฉันจะร้องไห้แล้วนะคะ… ก็ ฟิลิสบอกให้ดิฉันมาทำงานชดใช้ความผิดที่ทำไว้กับโยมิจังกับลีนจังน่ะ… ถ้าไม่ทำล่ะก็ เธอจะจับดิฉันมัดแล้วโยนเข้าไปในห้องของวีเนลน่ะสิ…”
“ฉันมั่นใจเลยว่า เธอจะถูกจัดการอย่างเอร็ดอร่อย ดุดัน และรุนแรงแน่นอนเลยล่ะ เอาเถอะ มีเธออยู่ที่นี่ก็อุ่นใจขึ้นเยอะ งั้นก็รีบลงมือแล้วช่วยตัวประกันให้ได้นะ เดี๋ยวพวกเราจัดการที่เหลือให้เอง”
“ถ้าเรียกกันว่าทหารเก่าแล้ว ก็ช่วยเกรงใจกันซักนิดนึงก็ดีนะคะ…”
“อาเระ พวกคุณ 2 คนดูสนิทกันจังเลยนะคะ”
“ใช่แล้ว ก็เรื่องตั้งแต่สมัยก่อนแล้วล่ะนะ”

ท่านจอมมารเป็นห่วงเรื่องนี้มาก ถึงขนาดให้ผู้บริหารยุคบุกเบิกเคลื่อนไหวด้วยเลยงั้นเหรอเนี่ย แสดงว่าท่านต้องโกรธมากขนาดนี้เลย

“เฮ้อ… พวกนั้นคือศัตรูในครั้งนี้สินะ?”
“ใช่แล้ว นั่นแหละ”
“ตัวประกัน… อยู่ใจกลางทัพสินะ งั้น เดี๋ยวดิฉันจะไปที่นั่นก่อนนะ”

…สงสัยจริงๆ เลยว่าเรื่องพวกนี้ถึงเกิดขึ้นได้ยังไงกันนะ

หลังจากต่อสู้เพื่อกองทัพจอมมารมาเป็นร้อยๆ ปี ก็คิดว่าคงได้เวลาเกษียณตัวเองได้แล้ว

แถม ยังอุตส่าห์เจอเด็กที่ตรงข้ามกับวีเนลที่แสนน่ากลัวคนนั้นทุกอย่างเลยทั้งที ดิฉันก็กะจะใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสงบ เป็นเมดคอยดูแลเด็กคนนั้นซักหน่อยน้า

“…ทำไมดิฉัน ต้องลงมาอยู่กลางสมรภูมิอีกแล้วล่ะเนี่ย?”

เอาเถอะ เรื่องของของลีนจังกับโยมิจัง ดิฉันก็คิดว่าตัวเองทำเกินไปเหมือนกัน

เพราะงั้น จะโดนสั่งให้ทำงานชดใช้ก็คงไม่แปลกหรอก

…แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ คิดยังไงถึงให้ทหารเกษียณแล้วมาสู้ในสนามรบอีกรอบนึงกันนะ?

ก็นึกว่าฟิลิสจะเรียนรู้การใช้แรงงานคนอื่นได้บ้างซะอีก ในช่วงที่เราไม่ได้เจอกันน่ะ

“เฮ้อ… เอาเถอะ รีบๆ จัดการให้จบ แล้วไปทำความสะอาดห้องของรูสจังต่อดีกว่า”

สงสัยจังว่าจะบังเอิญไปเจอหนังสือแบบนั้นตามที่ซ่อนลับๆ หรือเปล่า

ถ้าเป็นสายเมดหรืออะไรแบบนั้นก็น่าสนุกดีนะ

แต่ถ้าไปเจอสายปีศาจสาว จะได้เผาทิ้งให้หมดเลย

ระหว่างที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ในที่สุดก็มองเห็นทหารในทัพกับพวกตัวประกันซักที

เข้าใจแล้ว แต่น่าเสียดายจัง ที่มีเวทคุ้มครองอยู่

แต่ก็นะ

“{บาเรียเบรก (ทลายบาเรีย)}”

สำหรับดิฉัน ผู้อยู่ในจุดสูงสุดของผู้คุ้มครอง เทพแห่งการคุ้มครองผู้อยู่เหนือเวทคุ้มครองทั้งมวลน่ะ บาเรียพรรค์นี้มันก็แค่กระดาษแผ่นนึงเท่านั้นแหละ

“การโจมตี! พวกเราถูกโจมตี!”
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันน่ะ!?”

อาระ ดูเหมือนจะไม่มีทหารคนไหนรู้จักดิฉันซะแล้วสิ เสียใจเหมือนกันนะเนี่ย

“เห้ย แกดูเจ้าพวกนี้ให้ดี! ถ้าไม่อยากให้พวกมันโดนฆ่าล่ะก็……”

“{เวิร์ล ทริป (บาเรียต่างมิติ)}”

มีมนุษย์ซักคนหันดาบไปชี้ใส่พวกตัวประกัน แต่ก็ไม่ต้องไปสนใจหรอก

เป็นเรื่องดีที่ทุกคนถูกล้อมไว้ด้วย {บาเรียต่างมิติ} เรียบร้อยแล้ว

กฎของโลกอื่นที่ดิฉันเพิ่งสร้างขึ้นในตอนนี้ก็คือ [ห้ามการทำร้ายชีวิตอื่น]

พูดง่ายๆ ภายใต้บาเรียนี้ จะไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเลยนั่นเอง

‘ฟิลิส เรียบร้อยแล้ว ช่วยส่งนักเวทที่ใช้เวทเคลื่อนย้ายมาทีสิ ยังไงอยู่ในบาเรีย ดิฉันก็ปลอดภัยอยู่แล้ว’
‘ลำบากเจ้าเสียหน่อยนะ รอสักประเดี๋ยวก่อนแล้วกัน’

ดิฉันรออยู่ไม่กี่นาที พลางดูพวกมนุษย์ที่กำลังงงกันว่าทำไมพวกมันถึงทำอะไรฉันกับพวกตัวประกันไม่ได้เลย แล้วนักเวทประมาณ 50 คนก็เคลื่อนย้ายมาถึงกัน

“ขอบพระคุณสำหรับความเหนื่อยยากนะครับ ท่านฟลูเรเทีย พวกเราจะพาเหล่าตัวประกันไปเองครับ”
“อ่า เหนื่อยกันหน่อยนะ เอาล่ะ รีบๆ ลงมือ แล้วพาทุกคนกลับไปเร็วเข้า”
“ครับ!”

“เห้ย! พวกแกมัวแต่ทำอะไรกันอยู่วะ! กล้าดียังไงมาเอาตัวประกันไปแบบนี้ฮะ เจ้าพวกมาร! โฮ่ย!”

เหมือนจะมีมนุษย์ซักคนกำลังตะโกนอะไรซักอย่างอยู่ แต่วิธีง่ายๆ คือให้มองมันเป็นแค่เสียงนกเสียงกา แล้วก็เมินมันไปซะ

“อ่า ใครช่วยเคลื่อนย้ายพาดิฉันกลับไปด้วยได้หรือเปล่า? งานที่ดิฉันได้มาจบเรียบร้อยแล้วน่ะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ เช่นนั้น มากับฉันได้เลยค่ะ”

ถ้างั้น… ดิฉันคงไม่ต้องมาทำงานต่อแล้วสินะ

ขอให้โชคดีกับการทำงานก็แล้วกัน เจ้าพวกเด็กน้อย

อาระ เกือบไปแล้วสิ ต้องปลดบาเรียนี่ซะก่อน

“{เทเลพอร์เทชั่น (เคลื่อนย้าย)}”

“การช่วยเหลือตัวประกันสำเร็จลุล่วงแล้ว ถ้างั้น ก็ถึงตาพวกเราแล้วล่ะ”
“ค่ะ… อ๊ะ ดูเหมือนว่าลีนกับซากุระคุงเองก็เริ่มสู้กับพวก 12 อัครสาวกกันแล้วด้วยนะคะ”
“เห็นแล้วล่ะ ซากุระน่ะ ใช้คลื่นกระแทกขนาดใหญ่พิเศษซัดใส่พวกมันตั้งแต่เริ่มเลย เจ้าอัครสาวก 2 คนนั่นน่ะ ปลิวไปด้วยความเร็วที่น่าทึ่งเชียวล่ะ ก็สมกับที่เป็นซากุระล่ะนะ หยั่งกับเวทมนตร์ที่คลุ้มคลั่งเลย”
“ก็เหมือนจริงๆ นะคะ… งั้นพวกเราก็ไปบ้างดีกว่าค่ะ”
“นั่นสินะ อย่าออมมือเชียวล่ะ”
“เราไม่มีทางทำแบบนั้นอยู่แล้วค่ะ… เราจะทำให้พวกมันได้เห็นนรกบนดินเลย”

TN: นี่ท่านฟลูเรเทีย โกงเกินไปแล้วมั้ยครับ เดินไปช่วยตัวประกันชิวอย่างกับไปเดินไปเลือกซื้อส้มตำหน้าปากซอยเลย 5555