บทที่ 624 กำแพงกักขัง

บทที่ 624 กำแพงกักขัง

ทุกคนได้ยินคำพูดนี้ก็หันความสนใจกลับมาที่ม่านกั้นตรงหน้าทันที

ภายในม่านกั้นนั้น คือจุดมุ่งหมายของการเดินทางครั้งนี้ของพวกเขา

แต่ตอนนี้ ม่านกั้นนี้แข็งแกร่งมากจนน่ากลัว พวกเขาอยู่ที่นี่มาพักใหญ่แล้ว หากยังคงยืดเยื้อต่อไปก็จะไม่เป็นผลดีนักจึงจำเป็นต้องรวดเร็วฉับไวเด็ดขาด!

เห็นได้ชัดว่าลู่เทียนเฉิงหยิบดาบยาวของตนออกมา มือข้างหนึ่งมีแสงสีทองวาบผ่าน แล้วคมดาบนั้นถูกย้อมด้วยรัศมีชั้นหนึ่ง ภายใต้รัศมีนี้แฝงพลังอำนาจบางอย่างเอาไว้

หากมองอย่างละเอียดจะเห็นว่าใต้รัศมีนั้นมีคาถาโบราณจาง ๆ กำลังขับเคลื่อนพลังทั้งหมดอยู่ตลอดเวลา!

คนที่เหลือเห็นลู่เทียนเฉิงเช่นนี้ ต่างก็เปิดที่ว่างออกไป

พวกเขาติดตามลู่เทียนเฉิงมา ย่อมรู้ดีว่าฟันดาบนี้ลงไปจะปลดปล่อยพลังที่แข็งแกร่งมากเพียงใด เมื่อถึงเวลานั้น หากพวกเขาอยู่ใกล้เกินไปก็จะถูกพัวพันไปด้วย!

เมื่อดาบอยู่ในมือลู่เทียนเฉิงก็ส่งเสียงขึ้นทันใด พลังอำนาจหมื่นจั้งพุ่งทะยานขึ้นในทันที ส่องสว่างถ้ำทั้งหมดในพริบตาราวกับอยู่ใต้แสงอาทิตย์!

หวืด!

ลู่เทียนเฉิงใช้พลังทั้งหมดฟันดาบยาวในมือ พุ่งเข้าโจมตีม่านกั้นตรงหน้าอย่างสุดกำลัง!

ตูม!

พลังอำนาจอันแข็งแกร่งปรากฏขึ้นบนคมดาบในชั่วพริบตากลายเป็นปราณดาบที่ส่องสว่างขึ้น บีบให้ช่องว่างรอบข้างพังทลายลงทันที จากนั้นก็สูญสลายไปทั้งหมด

ปราณดาบนี้อยู่บนช่องว่างที่สูญสลายฟันเข้าใส่ม่านกั้นด้วยความเร็วสูงสุดส่งเสียงดังสนั่น!

การโจมตีและการป้องกันปะทะกันสองฝ่าย พลังของคมดาบกลับถูกม่านกั้นดูดซับไปทั้งหมด!

ทุกสิ่งทุกอย่างจางหายไปในทันที แสงที่ส่องสว่างถ้ำทั้งหมดก็ดับมืดลงในขณะนี้!

ลู่เทียนเฉิงถือดาบยาวไว้ในมือ แววตาเผยความไม่อยากเชื่อ การโจมตีครั้งนี้ม่านกั้นกลับไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย?!

อย่างน้อยเขาก็เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดของกลุ่มนี้!

บวกกับคาถาที่สลักอยู่บนดาบเล่มนี้ เมื่อฟันดาบนี้ลงไปแล้ว อย่างน้อยก็เทียบเท่ากับพลังครึ่งก้าวเข้าสู่อมตะยุทธ์ได้

แต่แม้จะเป็นดาบที่ทรงพลังเช่นนี้ ม่านกั้นนี้ก็ไม่เพียงแต่ไม่ได้รับผลกระทบอันใดเลย แต่ยังกลืนกินพลังของดาบนี้ไปทั้งหมดอีกด้วย?!

ลู่เทียนเฉิงขมวดคิ้วเหมือนกำลังคิดว่าควรทำอย่างไร?

คนที่ตามหลังมาก็มองไปรอบ ๆ เพื่อสำรวจ แล้วด้านหลังของลู่เทียนเฉิงก็มีเสียงประหลาดใจดังขึ้นมา “เทียนเฉิงม่านกั้น…ม่านกั้นปรากฏขึ้นด้านหลังพวกเราแล้ว!”

ลู่เทียนเฉิงหันหลังกลับทันที มองไปยังทิศทางที่คนผู้นั้นชี้ไป สิ่งที่เห็นคือม่านกั้นเหมือนเมื่อครู่นี้!

ม่านกั้นนี้ปิดกั้นเส้นทางออกไปของพวกเขา

ตอนนี้พวกเขาถูกม่านกั้นด้านหน้าและด้านหลังโจมตี หากไม่สามารถทะลุผ่านมันได้ก็จะถูกขังอยู่ที่นี่ตลอดไป!

ลู่เทียนเฉิงลองปล่อยพลังพุ่งใส่ม่านกั้นนั้น แต่ก็เหมือนเมื่อครู่ม่านกั้นนี้ก็กลืนกินพลังที่ลู่เทียนเฉิงปล่อยมาทั้งหมด!

ฮ่วนเฉียนอี่ก็ปล่อยพลังของตัวเองเช่นกัน แต่ก็ไร้ประโยชน์

ถ้ำแห่งนี้ยังคงเหมือนเดิม พลังของพวกเขาในตอนนี้ไม่สามารถเปิดเส้นทางใหม่ออกไปได้เลย

“ม่านกั้นนี้ดูเหมือนจะเคลื่อนที่”

ฮ่วนเฉียนอี่พลันเอ่ยปากดึงดูดสายตาของทุกคน

เห็นได้ชัดว่าเบื้องหน้าไม่ไกลนัก เขตกำแพงนั้นกำลังค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

สถานการณ์ตอนนี้ยิ่งไม่เป็นใจให้มากขึ้นไปอีก!

หากเพียงแค่ถูกขังอยู่ที่นี่ พวกเขาก็ยังเป็นผู้ฝึกตน ยังมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายพันปียังพอมีความหวังอยู่บ้าง หากมีเหตุการณ์ผิดปกติเกิดขึ้น คนในค่ายใหญ่อาจจะหาวิธีช่วยพวกเขาออกไปได้

แต่ตอนนี้ พวกเขาไม่มีความหวังเลยสักนิด!

รอจนกระทั่งเขตกำแพงเคลื่อนเข้ามาจนพื้นที่ไม่เพียงพอสำหรับพวกเขาอีกต่อไป นั่นก็คือเวลาชีวิตของพวกเขาจะสิ้นสุดลง

ชายร่างกำยำคนหนึ่งในกลุ่มสบถออกมาเบา ๆ “ให้ตายสิ ข้าไม่เชื่อหรอกว่าจะต้องมาตายในที่เช่นนี้!”

ชายผู้นั้นควงดาบยักษ์ที่สูงเท่าตัวเขาออกมา แล้วฟาดฟันใส่เขตกำแพงนั้นอย่างสุดแรง

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงกระแทกดังขึ้นไม่หยุด เขตกำแพงนั้นไม่มีทีท่าว่าจะแตกออก แต่กลับยิ่งเคลื่อนเข้ามาด้านในมากขึ้น

แต่ชายผู้นั้นเหมือนเลือดขึ้นตาไปแล้ว ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดมือ กลับยิ่งฟันลงไปอย่างสุดกำลัง!

“เยว่จู้! พอได้แล้ว!”

ฮ่วนเฉียนอี่ลงมือรั้งให้อีกฝ่ายหยุด!

“เจ้าทำเช่นนี้จะทำให้พวกเราตายเร็วขึ้น!”

“งั้นเจ้าว่า ควรทำอย่างไร?”

เยว่จู้พลันโมโหขึ้นมา เหมือนสิ่งที่เก็บกดในใจมานานระเบิดออกมาในชั่วพริบตานี้

ลู่เทียนเฉิงเอ่ยเสียงเรียบ “เยว่จู้ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เจ้ามาโมโห”

เยว่จู้หัวเราะเยาะ “ลู่เทียนเฉิง ท่านไม่เดือดร้อนนัก เพราะในแขนเสื้อของเจ้ามีบางอย่าง คนที่เจ้ารักก็อยู่ข้างกาย วันนี้ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย เจ้าก็มีคนอยู่เคียงข้าง แต่ข้าเล่า? เมียข้าอีกสามเดือนก็จะคลอดแล้ว!”

“ลู่เทียนเฉิงท่านก็รู้นี่ ครั้งก่อนที่ปีศาจโจมตีค่ายใหญ่ เมียข้าเป็นคนล่อพวกมันออกไปจนหมด! ตอนนี้นางขาหัก สูญเสียวิชาไปแล้ว ถ้าข้าตาย เมียข้ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกรึ?! เจ้าคิดว่าในค่ายใหญ่จะยอมให้คนที่ไม่มีวิชาแล้วอยู่แบ่งปันทรัพยากรที่มีอยู่น้อยนิดรึ? ไม่แน่ ลูกข้าอาจจะถูกทิ้ง หรือแม้กระทั่งเอาไปเป็นเหยื่อล่อเพื่อแลกทรัพยากรก็ได้!”

เยว่จู้พูดออกมาเต็มไปด้วยความหดหู่แฝงอยู่ บรรยากาศรอบตัวค่อย ๆ ตึงเครียดขึ้น มือที่กำดาบยักษ์มีเส้นเลือดปูดโปนเหมือนจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

ทุกคนเงียบกันไป

สิ่งที่เยว่จู้พูดนั้นก็มีเหตุผลอยู่

หากไม่ใช่เพราะสถานการณ์ครอบครัวของเขาเป็นเช่นนี้ ครั้งนี้เขาก็คงไม่ออกมา

ในค่ายใหญ่ที่พวกเขาอยู่นั้น ก็เป็นเรื่องของผู้แข็งแกร่งรังแกผู้อ่อนแอ มีแต่คนที่อุทิศตนให้ค่ายใหญ่มากกว่าเท่านั้น ถึงจะได้รับทรัพยากรมากขึ้น

สถานการณ์ของภรรยาเยว่จู้ก็ไม่ค่อยดีจริง ๆ ดังนั้นเขาถึงได้เสี่ยงเข้าร่วมการปฏิบัติการครั้งนี้ ก็เพราะหวังว่าจะกลับไปอย่างปลอดภัย ทำภารกิจให้สำเร็จเพื่อแลกกับทรัพยากรที่มากขึ้น

ขอแค่ภารกิจครั้งนี้ราบรื่น ก็จะรับรองได้ว่าภรรยาของเขาจะปลอดภัยอีกหลายเดือนอย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้ กลับมาติดอยู่ตรงนี้

หากออกไปไม่ได้จริง ๆ สถานการณ์ของภรรยาเยว่จู้ไม่สู้ดีแน่

เยว่จู้กัดฟันกรอด ดวงตาแดงก่ำท่าทางราวกับจะกินคน

“ใจเย็น ๆ ก่อน ทุกคนคิดให้ดี ๆ ก็ไม่มีวิธีไหนที่จะออกไปได้แล้ว”

ลู่เทียนเฉิงเสียงต่ำแฝงไปด้วยความเหนื่อยล้า

ทั้งสี่คนนั่งลงรอบ ๆ ต่างเงียบกริบ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

สองกำแพงนั้นยังคงเคลื่อนที่อย่างเชื่องช้า บีบอัดพื้นที่ว่างเพียงเล็กน้อยที่พวกเขามีเข้ามา

ทั่วทั้งถ้ำจมอยู่ในความเงียบสงัด ไร้ซึ่งเสียงใด ๆ

ลู่เทียนเฉิงถอนหายใจเบา ๆ แล้วเริ่มคิดหาวิธีไม่หยุดหย่อน แต่พอคิดได้วิธีหนึ่งก็ปฏิเสธมันไปเสียเอง

ไม่นานนัก สมองก็ว่างเปล่า

ทันใดนั้น เสียงที่ฟังดูเย่อหยิ่งเล็กน้อยก็ดังมาจากที่ไม่ไกล “ท่านทั้งหลายนั่งอยู่ในนั้นหรือ?”