บทที่ 807 การพบกันของหลิงเอ๋อร์และอวิ๋นเซียว (1)

“เทพธิดาอวิ๋นเซียว? ผู้ใดกัน? เสี่ยวโซ่วโซ่วพาคนนอกมาที่สำนัก!?!”

ในห้องเล่นไพ่เดินหมากรุก จิ่วจิ่วที่เพิ่งได้ยินข่าวก็ตื่นตกใจนัก จิ๋วอวี่ซือซึ่งอยู่ข้างๆ ก็ไม่ทันตั้งตัวเล็กน้อยเช่นกัน

ในอีกด้านหนึ่งนั้น ปรมาจารย์ใหญ่ที่แท้จริงแห่งยอดเขาหยกน้อย เจียงหลินเอ๋อร์ยิ้มให้กับสงหลิงลี่ที่รีบพุ่งมาส่งจดหมาย

“พวกเจ้าทุกคนไม่ได้ใช้สัมผัสเซียนรับรู้เพื่อสำรวจตรวจสอบสภาพแวดล้อมโดยรอบใช่หรือไม่?”

จิ่วจิ่วและจิ๋วอวี่ซือส่ายศีรษะอย่างตรงไปตรงมา ในขณะที่สงหลิงลี่เอียงศีรษะของนาง…

“นั่นคืออันใดกัน?”

“สัมผัสแห่งปราณวิญญาณ! การรับรู้ที่แม้แต่ผู้ฝึกบำเพ็ญทุกคนก็มี!” เจียงหลินเอ๋อร์ตบหน้าผากของนางเบาๆ

นางไม่รู้ว่าจะดุเหล่าบุปผาที่ยังไม่ผลิบาน ซึ่งกำลังฝึกบำเพ็ญอยู่บนภูเขาได้อย่างไรจริงๆ

จิ่วจิ่วไม่ได้ออกไปเดินเล่นในช่วงยี่สิบสามสิบปีที่ผ่านมา ดังนั้นนางจึงไร้ความระมัดระวังใดๆ

“หือ?” จิ่วจิ่วรู้สึกฉงน

“เหตุใดข้าจึงเห็นเพียงหลิงเอ๋อร์ และเสี่ยวโซ่วโซ่วเท่านั้น? มีเมฆก้อนหนึ่งอยู่ตรงข้ามกับหลิงเอ๋อร์”

“นี่เป็นเวทลวงตาที่เลิศล้ำยิ่ง ยายโง่!”

เจียงหลินเอ๋อร์ส่ายศีรษะแล้วดูนิ่งอึ้งไป

จิ่วจิ่วรีบถามอย่างรวดเร็วว่า “ท่านอาจารย์หญิง สตรีผู้นั้นดูเป็นอย่างไรบ้าง?”

เจียงหลินเอ๋อร์อดจะเยาะเย้ยไม่ได้ว่า “เจ้ากำลังทำเสียงราวกับว่าข้าสามารถมองทะลุผ่านมันได้”

จิ่วจิ่วอดจะกลอกตาไม่ได้

“นางงดงามยิ่ง” สงหลิงลี่กล่าวเสริมจากที่ประตู “เมื่อครู่นี้ตอนที่ข้าไปส่งชา ข้าตกตะลึงมาก…เรื่องอะไรนี้ ข้าไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

ญาติผู้พี่ของข้าก็ยังอ่อนโยนกับเทพธิดาผู้นี้มากเช่นกัน ดูเหมือนว่า หลิงเอ๋อร์จะเรียกเทพธิดาผู้นี้ว่าพี่สาวของนาง ”

“อะไรนะ?”

“ไฉนข้าต้องช่วยเล่า? ข้าไม่เก่งกาจเท่าเสี่ยวฉางโซ่ว”

“เฮ้อ สตรีน้อยโง่เขลาอย่างหลิงเอ๋อร์” เจียงหลินเอ๋อร์กล่าวพลางเผยสีหน้าท่าทีที่ทำให้นางดูไม่แยแสโลก

นางบีบเสียงในลำคอแล้วกล่าวว่า “ข้าผิดที่มอบหัวใจให้เจ้า หวังเพียงว่าในชีวิตนี้จะได้ขึ้นอยู่กับเจ้าเท่านั้น”

ทันใดนั้น จิ่วจิ่วก็กล่าวว่า “หลิงเอ๋อร์กำลังจะพ่ายแพ้แล้ว! เทพธิดาผู้นั้นพูดอะไรบางอย่าง แล้วใบหน้าของหลิงเอ๋อร์ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ”

จิ๋วอวี่ซือส่งเสียงพึมพำเบาๆ แล้วเสนอแนะว่า “เราควรช่วยหลิงเอ๋อร์ดีหรือไม่?”

“เราจะช่วยได้อย่างไร?” เจียงหลินเอ๋อร์ถามกลับ

จากนั้นนางก็กล่าวว่า “เพราะในท้ายที่สุดแล้ว นี่ก็เป็นเรื่องส่วนตัวของผู้อื่น

หากหลิงเอ๋อร์ไม่คัดค้านเขาในการมีคู่รักสองคน ฉางโซ่วก็เอาเปรียบนางได้ และเราก็ไม่อาจเข้าไปยุ่งได้เช่นกัน

เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น คนผู้นี้มีฐานพลังที่ระดับใดกัน?

เหตุใดสัมผัสวิญญาณรับรู้ของข้าถึงกระโดดขึ้นตอนที่ข้าไปตอแยนางเมื่อครู่ก่อนนี้? ราวกับว่าข้ากำลังเผชิญกับหายนะถึงชีวิต/หายนะแห่งความเป็นตาย

หลิงลี่ เจ้าได้ยินฉางโซ่ว และหลิงเอ๋อร์เรียกขานนามของเทพธิดาผู้นี้ด้วยหรือไม่?”

“ญาติผู้พี่เรียกขานนางว่า เทพธิดา ส่วนหลิงเอ๋อร์เรียกนางว่า พี่สาว…”

“ข้ามีความคิดแล้ว!”

จิ่วจิ่วกำหมัดแน่นแล้วเหยียบเท้าเรียวยาวในรองเท้าแตะฟางนุ่มๆ ของนางบนเก้าอี้ ใบหน้าของนางเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณแห่งนักสู้

“หากเจ้าไม่ใส่ใจ ข้าไม่ใส่ใจ แล้วหลิงเอ๋อร์ล้มลง ก็เป็นเพราะพวกเรา! หากพวกเราไม่ช่วย หลิงเอ๋อร์ย่อมจะกังวลมากจนวุ่นวายใจ!

ลองคิดดูสิ หากยอดเขาหยกน้อยเปลี่ยนผู้นำที่แตกต่างออกไป แล้วพวกเราจะยังอยู่อย่างไร้กังวลและเบิกบานปานนี้ได้หรือไม่?

พวกเราต้องบอกให้หลิงเอ๋อร์รู้ว่านางมีคนคอยสนับสนุนอยู่ข้างหลัง!”

“พรึ่ด!”

เจียงหลินเอ๋อร์อดจะหัวเราะออกมาไม่ได้แล้วกล่าวว่า“หากเจ้าต้องการช่วยก็ออกไปข้างหน้าเองสิ ไยต้องลากพวกเราลงน้ำเน่าไปด้วยทำบ้าอะไร? อย่าปล่อยให้เทพธิดาเข้าใจผิด”

เจียงหลินเอ๋อร์น้ำเสียงขึ้นสูง นางซึ่งเดิมทีนั่งอยู่บนเก้าอี้ทรงกลมอย่างสบายๆ พลันลุกขึ้นนั่งตัวตรงและกัดฟันกล่าวออกมาทันที

“มาก่อนได้ก่อนไม่ใช่หรือ?

เสี่ยวฉางโซ่วจะปล่อยให้หลิงเอ๋อร์เรียกผู้อื่นว่าพี่สาวได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่า หลิงเอ๋อร์เป็นคนที่ชมชอบเขาก่อน!

เหอะ! เดิมทีข้าก็ไม่ได้ตั้งใจจะสอดรู้เรื่องส่วนตัวของผู้อื่น แต่บัดนี้ ข้าทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!

ดูข้านะ!”

กล่าวจบ เจียงหลินเอ๋อร์ก็โบกมือเบาๆ แล้วใบไม้สองใบก็ลอยมาจากด้านนอกประตูและเข้ามาที่ปลายนิ้วของนาง

นางเปิดใช้เวท “บดบังใบไม้ใบเดียว” ใบไม้สองใบ ติดอยู่ที่ดวงตาของเจียงหลินเอ๋อร์และส่องแสงสีเขียว แล้วทันใดนั้น เจียงหลินเอ๋อร์ก็มองเห็นสิ่งกีดขวางในป่าทึบ และเห็นคนทั้งสามคนกำลังจิบชาที่ริมทะเลสาบทันที

ในที่สุด เทพธิดาที่นางไม่สามารถตรวจจับได้ด้วยสัมผัสเซียนรับรู้ของนาง ก็เผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเทพธิดา

“โอ้… งดงามยิ่ง…”

“ใช่ ใช่แล้ว?” สงหลิงลี่สะท้อนกลับอย่างตื่นเต้น แม้จะไม่รู้ว่าตัวนางเองตื่นเต้นเรื่องอะไรก็ตาม

จากนั้น จิ่วจิ่วและจิ๋วอวี่ซือก็เดินเข้ามาข้างๆ พวกเขา เจียงหลินเอ๋อร์โบกมือเบาๆ และหยิบใบไม้ขึ้นมาอีกสองสามใบ แล้วร่ายคาถาเวทใส่พวกมันสองใบ จากนั้นพวกนางก็เฝ้าดูจากระยะไกล

จิ่วจิ่วเอ่ยชมเบาๆ และพึมพำว่า “วันนี้ หลิงเอ๋อร์ก็ดูไม่เลวเลยเช่นกัน นางดูดีมากกว่าปกติเสียอีก”

“เสี่ยวฉางโซ่วผู้นี้ต้องการได้ผลประโยชน์ทั้งหมดโดยไม่เอ่ยวาจาใดเลยหรือ?”

เจียงหลินเอ๋อร์กัดฟันและดุว่า “หากเขากล้าทำผิดต่อหลิงเอ๋อร์ ปรมาจารย์ใหญ่อย่างข้าจะเอามีดสับเขา!”

จิ่วจิ่วขมวดคิ้วและพึมพำว่า “หลิงเอ๋อร์ดูมีความสุขมาก”

“พวกนางกำลังต่อสู้กัน” ทันใดนั้นสายตาจ้องมองของจิ๋วอวี่ซือก็พลันเฉียบคม

“ดูที่คอของหลิงเอ๋อร์สิ… นางได้เปลี่ยนเป็นสวมเสื้อผ้าชั้นในที่ล้ำค่ามากที่สุดของนางแล้ว

นั่นคือสิ่งที่นางเตรียมจะสวมใส่เมื่อแต่งงาน!” จิ่วจิ่วบีบคางของนาง

“มันวิจิตรงดงามยิ่งจริงๆ ดูสีหน้าของเสี่ยวโซ่วโซ่วให้ดีๆ สิ ตอนนี้เขาดูกังวลเล็กน้อย บรรยากาศที่นั่นคงออกจะเยือกแข็งอยู่สักหน่อย”

บทที่ 807 การพบกันของหลิงเอ๋อร์และอวิ๋นเซียว (1)

“เทพธิดาอวิ๋นเซียว? ผู้ใดกัน? เสี่ยวโซ่วโซ่วพาคนนอกมาที่สำนัก!?!”

ในห้องเล่นไพ่เดินหมากรุก จิ่วจิ่วที่เพิ่งได้ยินข่าวก็ตื่นตกใจนัก จิ๋วอวี่ซือซึ่งอยู่ข้างๆ ก็ไม่ทันตั้งตัวเล็กน้อยเช่นกัน

ในอีกด้านหนึ่งนั้น ปรมาจารย์ใหญ่ที่แท้จริงแห่งยอดเขาหยกน้อย เจียงหลินเอ๋อร์ยิ้มให้กับสงหลิงลี่ที่รีบพุ่งมาส่งจดหมาย

“พวกเจ้าทุกคนไม่ได้ใช้สัมผัสเซียนรับรู้เพื่อสำรวจตรวจสอบสภาพแวดล้อมโดยรอบใช่หรือไม่?”

จิ่วจิ่วและจิ๋วอวี่ซือส่ายศีรษะอย่างตรงไปตรงมา ในขณะที่สงหลิงลี่เอียงศีรษะของนาง…

“นั่นคืออันใดกัน?”

“สัมผัสแห่งปราณวิญญาณ! การรับรู้ที่แม้แต่ผู้ฝึกบำเพ็ญทุกคนก็มี!” เจียงหลินเอ๋อร์ตบหน้าผากของนางเบาๆ

นางไม่รู้ว่าจะดุเหล่าบุปผาที่ยังไม่ผลิบาน ซึ่งกำลังฝึกบำเพ็ญอยู่บนภูเขาได้อย่างไรจริงๆ

จิ่วจิ่วไม่ได้ออกไปเดินเล่นในช่วงยี่สิบสามสิบปีที่ผ่านมา ดังนั้นนางจึงไร้ความระมัดระวังใดๆ

“หือ?” จิ่วจิ่วรู้สึกฉงน

“เหตุใดข้าจึงเห็นเพียงหลิงเอ๋อร์ และเสี่ยวโซ่วโซ่วเท่านั้น? มีเมฆก้อนหนึ่งอยู่ตรงข้ามกับหลิงเอ๋อร์”

จิ่วจิ่วตะคอก

“นี่เป็นเวทลวงตาที่เลิศล้ำยิ่ง ยายโง่!”

“ท่านอาจารย์หญิง ท่านช่วยข้าได้หรือไม่? หากท่านไม่ต้องการช่วยข้า ก็บอกท่านอาจารย์ว่าท่านพูดอะไรออกมาตอนเมามายสิ…”

เจียงหลินเอ๋อร์ส่ายศีรษะแล้วดูนิ่งอึ้งไป

“ช่วย ช่วย! ข้าจะช่วยเจ้า!”

จิ่วจิ่วรีบถามอย่างรวดเร็วว่า “ท่านอาจารย์หญิง สตรีผู้นั้นดูเป็นอย่างไรบ้าง?”

………………………………………………………………..

เจียงหลินเอ๋อร์อดจะเยาะเย้ยไม่ได้ว่า “เจ้ากำลังทำเสียงราวกับว่าข้าสามารถมองทะลุผ่านมันได้”

จิ่วจิ่วอดจะกลอกตาไม่ได้

“นางงดงามยิ่ง” สงหลิงลี่กล่าวเสริมจากที่ประตู “เมื่อครู่นี้ตอนที่ข้าไปส่งชา ข้าตกตะลึงมาก…เรื่องอะไรนี้ ข้าไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

ญาติผู้พี่ของข้าก็ยังอ่อนโยนกับเทพธิดาผู้นี้มากเช่นกัน ดูเหมือนว่า หลิงเอ๋อร์จะเรียกเทพธิดาผู้นี้ว่าพี่สาวของนาง ”

“อะไรนะ?”