บทที่ 833 องค์ราชินีและองค์เง็กเซียน (2)

บนแท่นไม้ข้างโรงน้ำชา มีหญิงสาวสองสามคนกำลังบรรเลงดนตรีและร้องเพลง พวกเขากำลังร้องเพลงเสียงต่ำที่ทำให้กระดูกผู้คนรู้สึกเสียวซ่า

พวกเขาเล่นท่วงทำนองเสียงที่นุ่มนวลและต่ำ มาตรฐานของพวกเขาค่อนข้างดี ตอนนี้โรงน้ำชาเกือบเต็มแล้ว

เสี่ยวเอ้อร์ของโรงน้ำชาวิ่งไปรอบๆ เพื่อส่งชา ขนม เหรียญ และทองคำ พวกเขาต้องการให้ทุกอย่างมั่นคง และเท้าของพวกเขาก็เบาและเงียบ

หลังจากเพลงจบลง ชายชราคนหนึ่งที่อยู่มุมโรงน้ำชาก็ยืนขึ้นและโห่ร้อง

“เจ้าอยากตายหรือ? นายน้อยฮวาให้เจ้าร้องตะโกนหรือ?”

บนเก้าอี้เบาะนุ่มๆ แถวหน้าโรงน้ำชา นายน้อยที่แต่งกายด้วยชุดผ้าขนสัตว์ในฤดูร้อน ค่อยๆ กระแอมในลำคออย่างใจเย็น และยกมือขึ้นปรบมือเบาๆ

“รางวัล”

คนรับใช้ถือถาดแล้วเดินไปข้างหน้าทันที

เขาแจกทองและเงินให้กับสตรีคนอื่นๆ อย่างไม่ใส่ใจ และส่งกำไลราคาแพงคู่หนึ่งไปให้เด็กสาวที่กำลังบรรเลงพิณ

ใบหน้าของเด็กสาวแดงจัด นางยืนขึ้นและโค้งคำนับให้แม่ทัพหนุ่มแห่งตระกูลฮวา นางกล่าวเบาๆ “ขอบคุณนายน้อย”

“นั่นคือทั้งหมดสำหรับวันนี้” ชายหนุ่มยืนขึ้นและกล่าวว่า “อย่าเหนื่อยเกินไปล่ะ พรุ่งนี้ข้าจะมาพบเจ้า”

เด็กสาวรีบกล่าวว่า “เจ้าค่ะ นายน้อย”

กลุ่มทหารองครักษ์และคนรับใช้ลุกขึ้นยืนและเข้าแถวด้านหลังชายหนุ่มทันที แล้วพวกเขาก็เดินโซเซออกไปจากโรงน้ำชา

ในขณะที่เขากำลังจะออกไป ผู้จัดการโรงน้ำชาก็รีบวิ่งเข้ามาโค้งคำนับให้ชายหนุ่ม

จากนั้นเขาก็ถามเบาๆ ว่า “นายน้อยฮวา ท่านจะพาหยิงหยิงกลับไปที่บ้านเมื่อใดหรือขอรับ?

นายท่านของหยิงหยิงและฮูหยินเร่งเร้าให้ข้าบอกท่านว่า ท่านให้พวกเขามามากพอแล้ว พวกเขาไม่สบายใจจริงๆ…”

“มานี่สิ” ชายหนุ่มโบกมือ เขาซึ่งเกือบจะเป็นผู้ใหญ่แล้วจึงคล้องแขนไว้รอบคอของผู้จัดการโรงน้ำชา

หน้าผากของหลงจู๊เต็มไปด้วยเหงื่อเย็น ชายหนุ่มมองไปที่ถนนโดยไม่ได้สนใจและกล่าวอย่างใจเย็นว่า “ข้าแค่ต้องการดูการแสดงแล้วข้าต้องพาคนที่บรรเลงเพลงกลับบ้านด้วยหรือ?

หากข้ามาดื่มชาที่นี่อีกสักสองสามถ้วย แล้วข้าต้องซื้อโรงน้ำชาของเจ้าด้วยหรือไม่”

“นี่ นี่…” หลงจู๊ปากสั่น “นายน้อยฮวา โปรดอย่าเข้าใจผิด ข้าแค่…”

ชายหนุ่มยิ้มเยาะและตบไหล่ผู้จัดการโรงน้ำชาก่อนจะพาลูกน้องของเขาออกไป

ที่หัวมุมถนน หลี่ฉางโซ่วได้เห็นเหตุการณ์นั้น

เขาเอาพัดปิดหน้าและทนดูไม่ได้จริงๆ

เขาไม่รู้ว่าองค์เง็กเซียนจะมีสีหน้าอย่างไรเมื่อเขานึกถึง “ความหยิ่งยโส” หลายปีหลังจากภัยพิบัติขององค์เง็กเซียนสิ้นสุดลง

ตามบทที่องค์ราชินีกำหนดไว้ นายน้อยฮวาน่าจะมีอายุราวสิบเจ็ดหรือสิบแปดปี

เขาจะต้องประสบกับชีวิตลุ่มๆ ดอนๆ ครั้งใหญ่ สูญเสียทรัพย์สมบัติ และใช้ชีวิตอย่างยากจน จากนั้นเขาก็จะแต่งงานเข้าบ้านองค์ราชินีและใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเป็นเวลาสองสามปี

จากนั้น ครอบครัวของเขาก็จะล่มสลายลงอีกครั้ง… นั่นเป็นผลมาจากบททั้งสองซ้อนทับกัน แน่นอนว่า ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นวิถีแห่งโชคชะตา

มีความเป็นไปได้ที่จะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของคนๆ หนึ่ง วิถีที่กำหนดโดยตำราแห่งชีวิตและความตายนั้นไม่เที่ยง มันไม่ได้ถูกกำหนดไว้บนหิน

เอ่อ ลองนึกภาพการกลับชาติมาเกิดขององค์เง็กเซียนดูสิ ยืนอยู่บนกำแพงเมือง ชูกระบี่ขึ้น และร้องตะโกนขึ้นไปบนท้องฟ้า

“สวรรค์ ชีวิตของข้า เป็นข้าลิขิตเอง!”

ฉากนั้นคงจะสุดยอดมาก!

ทว่าเมื่อพิจารณาถึงอารมณ์ของบรรพชนเต๋า และองค์เง็กเซียนแล้ว หลี่ฉางโซ่วก็ยังคงต้องทำงานบางอย่างเพื่อป้องกันไม่ให้เหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้น

หลี่ฉางโซ่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินตามหลังไป ขั้นแรก เขาเข้าใจอารมณ์ของร่างภัยพิบัติขององค์เง็กเซียน จากนั้นจึงเข้าใจสถานการณ์ของร่างภัยพิบัติขององค์ราชินี

ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไป

จริงสิ เมื่อเขาคิดถึงวิธีที่จอมปราชญ์ได้ให้คำสั่งจัดการเรื่ององค์เง็กเซียนและองค์ราชินี…

มันก็ค่อนข้างน่าตื่นเต้นเช่นกัน

……

หลี่ฉางโซ่วติดตามฮวาโหย่วหมิงเป็นเวลาครึ่งเดือน

เขาเห็นด้านเจ้าชู้เสเพลของฮวาโหย่วหมิง เขาเล่นสบายๆ ในเมือง เดินไปทางทิศใต้และทิศเหนือ เยี่ยมชมแผงลอยและดื่มชา

เขากำลังพูดคุยและคุยโม้กับนายน้อยของตระกูลที่มั่งคั่งร่ำรวยอื่นๆ ในเมือง

จากนั้นเขาก็ถูกชายหนุ่มที่มีอายุมากกว่า หลอกให้ไปสำนักโคมเขียว และในที่สุดเขาก็ถูกท่านรองแม่ทัพของตระกูลฮวาพาตัวไปอีกครั้ง

เขายังได้เห็นภาพเหตุการณ์ที่ฮวาโหย่วหมิงถูกเยาะเย้ยเมื่อเขาได้พบกับสหายคนอื่นๆ เพราะเรื่องนั้น

ฮวาโหย่วหมิงเดินเข้าไปในชั้นบนของร้านอาหาร นายน้อยที่กำลังดื่มอยู่มองดูเขาและหัวเราะ

บางคนก็ตะโกนว่า “นายน้อยฮวา มารดาของท่านจับท่านอีกแล้วหรือ?”

ดวงตาของฮวาโหย่วหมิงเบิกกว้าง เขายกชายเสื้อคลุมขึ้นแล้วยัดเข้าไปในเข็มขัด

จากนั้นเขาก็รีบเดินเข้าไปทุบตีคนสองสามคนที่กำลังพูดและหัวเราะอยู่จนทำให้พวกเขาอยู่ในสภาพที่น่าอนาถ

จากนั้น ฮวาโหย่วหมิงก็คว้ากระเป๋าของนายน้อยแล้วโยนมันไปไว้ในมือของผู้ช่วยหลงจู๊ที่ต้องการหยุดการต่อสู้ แต่ก็ไม่กล้าก้าวออกไปข้างหน้า

“วันนี้ นายน้อยเหล่านี้จะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดในร้านอาหารแห่งนี้เอง’”

ทันใดนั้นทั้งร้านอาหารก็ส่งเสียงโห่ร้องทันที มันครึกครื้นรื่นเริงทั้งภายนอกและภายใน

ในเวลาเดียวกันนั้น หลี่ฉางโซ่วก็เข้าใจว่า เหตุใดด้ายแดงเหล่านั้นจึงปรากฏขึ้น

ปีที่แล้ว ฮวาโหย่วหมิงเพิ่งออกจากจวนฮวา และกลายเป็นสหายที่ดีกับกลุ่มนายน้อยจากตระกูลที่มั่งคั่งร่ำรวย เขาได้คุยโวเกี่ยวกับเรื่องนี้

เมื่ออายุเท่าเขา ฮวาโหย่วหมิงก็ใจเต้นกระเหี้ยนกระหือรือ พร้อมก่อการเคลื่อนไหวในใจเล็กน้อยอยู่แล้ว เมื่อสหายที่อยู่ข้างๆ เขาคุยโว คนหนึ่งตะโกนว่า “ข้าอยากแต่งงานกับสตรีสิบคน!”

และอีกคนหนึ่งก็ตะโกนว่า “ข้าอยากแต่งงานกับสตรียี่สิบคน!”

ฮวาโหย่วหมิงแค่นเสียงเย็นชา จากนั้นเขาก็ดึงปกเสื้อออกและเผยให้เห็นคำว่า ‘ความปรารถนา’ ที่เขียนอยู่บนนั้น

“ข้าอยากให้สตรีมีความสุขมากขึ้น!”

ดังนั้นเขาจึงกลายเป็นผู้มีชื่อเสียงอย่างพรวดพราดรวดเร็วในแวดวงเล็กๆ แห่งนี้ หลังการสู้รบ

………………………………………………………………..