บทที่ 990 จังหวะเหมาะเสมอ

บทที่ 990 จังหวะเหมาะเสมอ

สถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงทำให้ซูอันสับสน เขาเคยคิดว่าคนผู้นี้กำลังตามดูเขาอย่างเจาะจง แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว คน ๆ นี้คือใคร และกำลังตามหาอะไรอยู่?

อวิ้นเจียนเยว่หัวเราะ “มันต่างหากเป็นฝ่ายที่ต้องระวัง…”

ซูอันตระหนักว่านางหมายถึงอะไร อวิ้นเจียนเยว่เป็นปราชญ์ แม้ว่านางจะได้รับบาดเจ็บ ผู้ที่ซ่อนอยู่คิดว่าตัวเองกำลังไล่จับลูกปลาตัวเล็ก แต่กลับกลายเป็นฉลามตัวใหญ่อย่างนางแทน!

ทั้งสองคนยิ่งห่างกันมากขึ้น ในไม่ช้าพวกเขาก็อยู่นอกระยะการสื่อสารผ่านกระแสพลังชี่

จริง ๆ แล้วอวิ้นเจียนเยว่สามารถถ่ายทอดเสียงของนางต่อไปได้ แต่นางต้องใช้พลังชี่มากขึ้นในการทำเช่นนั้น ซึ่งจะดึงดูดความสนใจของจักรพรรดิได้อย่างง่ายดาย มันไม่คุ้มที่จะเสี่ยง

ซูอันเดินไปตามเส้นทางที่เขาเลือกต่อไปอีกสักพัก จากนั้นก็หันหลังกลับและตามนางไปอย่างลับ ๆ เขาต้องเห็นอวิ้นเจียนเยว่ออกจากวังด้วยตาตัวเองเพื่อให้รู้สึกสบายใจ

ตอนนี้ความรู้สึกของการถูกไล่ตามหายไปแล้ว เขาไม่กลัวอีกแล้ว

ชายหนุ่มตามนางไปที่ประตูด้านตะวันตกของพระราชวัง อวิ้นเจียนเยว่ไม่ได้เดินเร็วหรือช้าเกินไป การเดินของนางเป็นจังหวะของผู้บ่มเพาะ

ถ้ามีโอกาส ข้าจะให้นางสวมเสื้อผ้าเหล่านี้อีกครั้ง…

รอยยิ้มโง่ ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูอันโดยไม่รู้ตัว

อวิ้นเจียนเยว่เดินไปถึงที่ประตูวัง นางแสดงตราคำสั่งทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ด ทหารรักษาประตูวังก็ปล่อยให้นางผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ทูตยุทธ์เสื้อแพรทองล้วนเป็นบุคคลที่มีสถานะยิ่งใหญ่ และคนคนนี้ได้ช่วยชีวิตองค์รัชทายาทและองค์หญิงไว้ด้วย เขาเป็นคนที่โด่งดังในวังตะวันออก ไม่มีใครอยากจะล่วงเกินคนที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้

ทว่าขณะที่นางกำลังจะเดินผ่านประตูกลับมีเสียงไพเราะดังขึ้น “เดี๋ยวก่อน!”

อวิ้นเจียนเยว่ขมวดคิ้ว ซูอันเบิกตากว้างอย่างโง่งม ทำไมพวกเขาต้องมาเจอผู้หญิงคนนี้ในเวลาเช่นนี้!?

เสียงของเครื่องประดับหยกที่กระทบกันดังขึ้นตามมาด้วยหญิงสาวที่แต่งตัวหรูหราซึ่งกำลังเดินช้า ๆ ไปทางอวิ้นเจียนเยว่ จะเป็นใครไปได้อีกนอกจากองค์หญิงรัชทายาท?

ซูอันรู้สึกปวดหัวขึ้นมา องค์หญิงรัชทายาทคนนี้นี่มันอย่างไรกัน? ทำไมนางมักจะโผล่มาได้จังหวะสำคัญเสมอจากที่ไหนก็ไม่รู้?

นี่เป็นเรื่องน่ารำคาญ แม้ว่าการปลอมตัวของอวิ้นเจียนเยว่จะดูไร้ที่ติ แต่องค์หญิงรัชทายาทค่อนข้างคุ้นเคยกับทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ด นางย่อมสังเกตเห็นได้ทันทีว่ามีบางอย่างแปลก ๆ ทันทีที่พวกเขาเริ่มสนทนากัน

ทหารเฝ้าประตูวังกล่าวทักทายอย่างเคารพ “คารวะองค์หญิงรัชทายาท!”

องค์หญิงรัชทายาทพยักหน้ารับเรียบง่ายแต่งามสง่า นางวางตัวในฐานะจักรพรรดินีในอนาคตได้อย่างสมบูรณ์แบบ

นางโบกมือไล่ผู้ติดตาม จากนั้นเดินเข้าหาอวิ้นเจียนเยว่ในคราบ ‘สิบเอ็ด’ และพูดว่า “ท่านสิบเอ็ด ข้าไม่คิดเลยว่าจะได้พบท่านที่นี่”

อวิ้นเจียนเยว่พึมพำรับคำ นางรู้ดีว่าตัวตนจะถูกเปิดเผยทันทีที่นางพูด นางสังเกตว่าองค์หญิงรัชทายาทเคยสนทนากับทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดนอกบ้านของเขามาก่อนอย่างไร และรู้ว่าองค์หญิงผู้นี้ดูเหมือนห่วงใยสิบเอ็ดมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่สิบเอ็ดเคยช่วยชีวิตนางไว้

จู่ ๆ นางเกิดความคิดขึ้นมา นางควรใช้โอกาสนี้สังหารองค์หญิงรัชทายาทเลยดีหรือไม่?

เมื่อทั้งสองอยู่ระยะใกล้กันขนาดนี้ นางไม่จำเป็นต้องใช้ประโยชน์จากความแข็งแกร่งระดับปราชญ์ในการลอบสังหารอีกต่อไป

ทว่านางปฏิเสธความคิดนี้ทันที การสังหารองค์หญิงรัชทายาทคนเดียวย่อมไร้ความหมาย และถึงแม้ว่ามันจะมีความสำคัญ หลังจากที่องค์หญิงรัชทายาทตาย ซูอันย่อมจะตกอยู่ในปัญหาใหญ่หลวง เขาช่วยนางมามาก และนี่จะเป็นวิธีที่แย่มากในการตอบแทนผู้มีพระคุณของนาง

องค์หญิงรัชทายาทดูเหมือนจะไม่สนใจความ ‘ห่างเหิน’ ที่ ‘สิบเอ็ด’ กำลังแสดงอยู่ ตรงกันข้ามนางกลับมีรอยยิ้มจาง ๆ “ท่านสิบเอ็ด ข้าหวังว่าท่านจะพอใจกับของขวัญที่ข้าให้ไปก่อนหน้านี้ ถ้าท่านต้องการอะไรอีกสามารถบอกข้าได้”

อวิ้นเจียนเยว่พูดไม่ออก เป็นความรู้ทั่วไปไม่ใช่หรือว่าองค์หญิงรัชทายาทนั้นเย็นชาและหยิ่งผยอง? ทำไมวันนี้นางช่างพูดขนาดนี้?

โชคดีที่องค์หญิงรัชทายาทยังคงพูดต่อไปโดยไม่รอคำตอบ “อ้อ ข้าได้ยินมาว่าสนมไป่เชิญท่านสิบเอ็ดไปพบนางด้วย นางให้อะไรท่าน แล้วท่านคิดอย่างไรกับนาง?”

นางกำนัลหรงโม่ที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ มองนายหญิงของตนอย่างแปลกใจ เป็นเรื่องผิดปกติมากที่องค์หญิงรัชทายาทจะประพฤติตนในลักษณะนี้ นางมักจะเย็นชาและห่างเหินซึ่งทำให้หลายคนรู้สึกว่านางเป็นสตรีที่ไม่เป็นมิตร

ตอนนี้ไม่เพียงองค์หญิงรัชทายาทจะไม่ถือตัว แต่กลับยิ้มออกมาอย่างสว่างไสวและช่างพูดช่างจามากกว่าปกติอีกด้วย หรือว่าองค์หญิงมีความรู้สึกบางอย่างกับท่านสิบเอ็ดจริง ๆ?

หรงโม่ตกใจทันทีที่ความคิดนี้ปรากฏขึ้นในใจก่อนจะย้ำกับตัวเองว่านี่เป็นเรื่องไร้สาระอย่างยิ่ง ในฐานะนางกำนัลขององค์หญิงรัชทายาทนางย่อมรู้บุคลิกนิสัยขององค์หญิงรัชทายาทเป็นอย่างดี นายหญิงของนางย่อมไม่ทำสิ่งที่จะทำให้ตระกูลปี่อับอาย

นอกจากนี้ องค์หญิงรัชทายาทยังเป็นสตรีที่เข้มแข็งและทะเยอทะยานเห็นคุณค่าของอำนาจอิทธิพล คนเช่นนี้จะยอมโยนตำแหน่งทิ้งไปเพื่อผู้ชายได้อย่างไร?

ใช่แล้ว นายหญิงของนางคงเพียงแค่รู้สึกขอบคุณต่อท่านสิบเอ็ดผู้นี้ที่เคยช่วยชีวิตไว้

ในช่วงเวลาเป็นตายแห่งชีวิต ทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดดูเหมือนจะลงมาจากสวรรค์เพื่อช่วยพวกนาง…

หรงโม่พยักหน้ากับตัวเองกับความคิดนี้ องค์หญิงรัชทายาทคงจะรู้สึกขอบคุณท่านสิบเอ็ดอย่างบริสุทธิ์ใจไร้อารมณ์อื่นแฝง

อวิ้นเจียนเยว่มององค์หญิงรัชทายาทที่กำลังยิ้มอยู่ข้างหน้าด้วยรอยยิ้มฝืดเฝือ ในฐานะผู้หญิง นางสามารถสัมผัสได้ถึงความปรารถนาดีที่องค์หญิงรัชทายาทมีต่อซูอัน

นางไม่คิดว่าฮัวเล่ยจะมีคู่ต่อสู้แบบนี้…

อะไร!? นี่ข้าเห็นด้วยกับความสัมพันธ์ระหว่างไอ้ชายไร้ยางอายผู้นั้นกับฮัวเล่ยตั้งแต่เมื่อไรกัน?

ฮัวเล่ยไม่สามารถแม้แต่จะนอนกับเขา ดังนั้นควรใช้โอกาสนี้ยุติความรู้สึกทุกอย่างโดยเร็วเพื่อที่ความเจ็บปวดจะได้ไม่หยั่งลึกและการบ่มเพาะจะได้ไม่มีผลกระทบ

ข้าจะหาวิธีอื่นเพื่อชดเชยให้ซูอันสำหรับสิ่งที่เขาทำเพื่อสำนักศักดิ์สิทธิ์ของข้า…

แต่ข้าต้องยอมรับสิ่งหนึ่ง… ไอ้ชายหนุ่มผู้นี้มันจะต้องเป็นชายเจ้าสำราญอันดับหนึ่งกลับชาติมาเกิดแน่นอน เพิ่งเข้าวังมาไม่นาน แต่องค์หญิงรัชทายาทกลับตกหลุมรักเขาเสียแล้ว

ไม่น่าแปลกใจที่ลูกศิษย์ซึ่งข้าเลี้ยงดูมาอย่างทนุถนอมจะตกหลุมรักเขาเช่นกัน

ขณะที่ความคิดของนางล่องลอยจากความคิดหนึ่งไปสู่อีกความคิดหนึ่ง องค์หญิงรัชทายาทกำลังสับสนเพราะไม่มีการตอบสนองจากทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ด “ท่านสิบเอ็ด ทำไมท่านไม่พูดอะไรเลย?”