ตอนที่ 683 ข้าไม่ได้บอกว่าจะช่วยรักษาให้เจ้า

สำหรับเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดของจังหัว ฉินหลิวซีไม่ได้มีความรู้สึกเลยแม้แต่นิด แต่เหยียนฉีซานแข้งขาอ่อนแรง รู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก

ฉินหลิวซีและคนอื่นๆ เดินเข้าไป เขาถูกทรมานจนแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคนแล้ว

“ช่วยข้าด้วย” จังหัวมองฉินหลิวซีด้วยท่าทางน่าสังเวช ส่งสายตาขอร้อง

“ทำบาปทำกรรมเอง ไม่สมควรมีชีวิตอยู่ บาปที่เจ้าทำ ใช้เวลาหลายปีกว่าจะให้เจ้าได้ชดใช้คืน เจ้าได้กำไรแล้ว” ฉินหลิวซีนั่งยองๆ มือทั้งสองข้างฉีกเสื้อซับในที่หลังของเขา เผยให้เห็นแผลหนองนั้นอีกครั้ง

เหยียนฉีซานอยากจะอ้วก นี่มันน่ากลัวยิ่งกว่าเมื่อครู่นี้อีก

เหวินฝู่หลินก็รู้สึกว่าท้องไส้ปั่นป่วนเช่นกัน

ใบหน้าผีนั้นอ้าปากพะงาบๆ กำลังกัดกินแผ่นหลังของจังหัว ราวกับตระหนักได้ว่ามีคนกำลังมองอยู่ ก็ส่งเสียงหัวเราะ กัดกินรุนแรงยิ่งกว่าเดิม

ฉินหลิวซีใช้มือร่ายคาถาแล้วเสกออกไป

หยุดกัดกินทันที

เหวินฝู่หลินเห็นดังนั้นก็อ้าปากค้าง

ฉินหลิวซีเอ่ย “ฆ่าเขาก็มีแต่จะเพิ่มบาปแก่เจ้า ไปเกิดใหม่ก็ไม่สามารถไปเกิดในที่ที่ดีได้ ไม่คุ้มค่า”

นางกำลังคุยกับใคร

“บุญคุณต้องทดแทน ความแค้นต้องชำระ ข้าต้องการใช้ชีวิตแลกชีวิต” ปากของใบหน้านั้นเอ่ยภาษาคนออกมา

เหวินฝู่หลินคว้ามือของเหยียนฉีซานทันที ตกใจเป็นอย่างมาก

เหวินจิ่นซูยืนอยู่ข้างประตู ฝืนทนที่จะไม่วิ่งออกไปอีกครั้ง จ้องไปที่ใบหน้านั้นอย่างใจจดใจจ่อ

“พลังหยินของเจ้าก็ได้ทำให้เขาสูญเสียบุตรไปหนึ่งคนแล้ว จังหัวสมควรตาย แต่เหวินจิ่นซูเป็นผู้บริสุทธิ์ บุตรของนางก็เช่นกัน” ฉินหลิวซีเอ่ยต่อว่า “ใช้ชีวิตแลกชีวิต นับว่าเจ้าก็ได้ไปแล้ว”

เหวินจิ่นซูเอามือปิดปาก มืออีกข้างหนึ่งลูบท้อง เจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก

ดวงตาสีเทาที่ไม่มีลูกตาดำของจังเจ๋อกลอกไปทางเหวินจิ่นซู เอ่ย “คนที่ตายก็ไม่ใช่เขา ไหนเลยจะง่ายเช่นนั้น”

“ตายแล้วก็แล้วกันไป มีชีวิตอยู่ก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดี เจ้าเข้าใจหรือไม่” ฉินหลิวซีเอ่ยอย่างไม่แยแสว่า “เมื่อคนตกจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ จึงจะเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด”

นิ้วของจังหัวสั่นเทา เงยหน้าขึ้นมองฉินหลิวซี สายตาแฝงไว้ด้วยความขุ่นเคือง

เหวินฝู่หลินและคนอื่นๆ ก็มองไปยังฉินหลิวซีเช่นกัน โหดเหี้ยมมาก

จังเจ๋อลังเล

“หากเขาตายแล้ว ใครจะรู้ความจริงเกี่ยวกับการตายของเจ้าในตอนนั้น พวกเขาจะไม่คิดว่าเจ้าตายด้วยมีดของผู้ร้ายลักพาตัวกันหมดหรือ ที่เจ้าติดอยู่เป็นเวลานานไม่ยอมไปไหนก็เพราะความอยุติธรรมเช่นนี้ จึงใช้เวลาหลายปีเป็นแผลหนองติดบนร่างกายของเขาไม่ใช่หรือ เจ้าไม่อยากให้คนในตระกูลรู้ว่าความจริงแล้วเจ้าตายอย่างไรกันแน่หรือ เจ้าไม่อยากไปเกิดใหม่ แต่จะเป็นใบหน้าเนื้องอกเน่าเช่นนี้ต่อไปหรือ ไม่ขยะแขยงหรือ ข้ามองดูก็ยังสะอิดสะเอียนเป็นอย่างมาก”

จังเจ๋อ “!”

นี่คือการสิงบนร่างต่างหาก

“หากข้าเป็นเจ้า ข้าจะยุติความคับข้องใจแล้วกลับชาติไปเกิดเป็นคนใหม่ เหตุใดต้องทนทุกข์ทรมานส่งกลิ่นเหม็นเน่าอยู่ที่นี่ อ้อ อย่าดิ้นแรงเกินไป หนองจะไหลเข้าไปในปากเจ้าแล้ว!”

จังเจ๋อปิดปากแน่น จ้องมองฉินหลิวซี

เหตุใดปากของคนผู้นี้จึงวอนโดนตีนัก อยากจะกัดนางจริงๆ

“ลองคิดดูดีๆ ท่านแม่ของเจ้าคงจะเป็นคนที่ทำใจได้ยากที่สุดกระมัง”

เมื่อได้ยินนางเอ่ยถึงมารดา ความโกรธของจังเจ๋อก็ลดลงเล็กน้อย ร้องเรียกท่านแม่เบาๆ แล้วจึงเอ่ย “หากปล่อยเขาไปเช่นนี้ ข้าจะไม่ตายอย่างเสียเปล่าหรือ”

“เจ้าคิดว่าหากปล่อยเขาไปแล้วเขาจะยังเหมือนเมื่อก่อนได้หรือไม่” ฉินหลิวซีมองจังหัวด้วยสายตาเย้ยหยัน เอ่ยว่า “วันที่ความจริงถูกเปิดเผย ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป รวมทั้งชื่อเสียง สถานะ และทุกสิ่งที่มี”

บาปกรรมต้องชดใช้ ที่นางเอ่ยมาไม่ผิด

จังเจ๋อยังลังเล

หลังจากเงียบไปนานเขาก็เอ่ยว่า “ข้าต้องการให้เขาไปที่ตระกูลจังด้วยตัวเองเพื่อสารภาพทุกอย่างกับบิดามารดาข้า จากนั้นก็อุ้มป้ายวิญญาณข้าไปที่สุสานบรรพบุรุษ คลานเข่าสามครั้ง โขกศีรษะคำนับเก้าครั้งจากเชิงเขาไปจนถึงหน้าหลุมศพของข้าเพื่อเป็นการขอโทษและสำนึกผิด ตราบใดที่ทำได้ ข้าก็จะจากไป”

ฉินหลิวซีมองจังหัว “ได้ยินแล้วหรือไม่”

จังหัวเอ่ย “พี่ใหญ่ ข้าสำนึกผิดต่อท่านตอนนี้เลยไม่ได้หรือ เป็นข้าที่มีความทะเยอทะยาน เป็นข้าที่ใจดำอำมหิต ผิดต่อความสัมพันธ์พี่น้องของเรา ท่านปล่อยข้าไป…โอ๊ย”

การกัดกินรอบใหม่เริ่มขึ้นแล้ว ลึกจนเห็นกระดูก

จังหัวลงไปกลิ้งบนพื้นด้วยความเจ็บปวด

หากทำตามที่จังเจ๋อบอก ทุกอย่างที่เขาทำมาก็จะพังลง แม่ใหญ่ไม่มีทางปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน

เจ้าอาวาสน้อยผู้นี้ไม่ได้ช่วยเขาเลยแม้แต่น้อย แต่กำลังช่วยผู้กระทำผิด ผลักเขาลงสู่เหว ไม่มีวันกลับคืนมาได้อีก

“ท่านพ่อ น้องหญิง ช่วยข้าด้วยเถิด พวกหรงเอ๋อร์จะไม่มีบิดาไม่ได้” จังหัวร้องตะโกน “หากคนนอกรู้เรื่องนี้ พวกเขาจะทำอย่างไร”

“เจ้าเอ่ยเหลวไหล พวกเขาเป็นเพียงหลานชายของตระกูลเหวิน หากเจ้าเป็นบิดาที่ดี ก็ควรจะขอเลิกรากับจิ่นซู!” เหวินฝู่หลินไม่สามารถระงับอารมณ์ได้ แทบจะพุ่งเข้าไปเตะเขาสักสองที

คนสารเลว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้จักสำนึก ซ้ำยังคิดจะเอาหลานชายทั้งสองมาข่มขู่พวกเขาหรือ

เหวินจิ่นซูสีหน้าเหี่ยวเฉา

ราวกับว่าต้องการให้จังหัวรับความทุกข์ทรมานอีกสักหน่อยในขณะที่ข้อตกลงกำลังจะสำเร็จ จังเจ๋อกัดกินอย่างมีความสุข และรุนแรงยิ่งกว่าเดิม ซ้ำยังแทะไปที่กระดูกของเขาโดยเฉพาะ

เสียงดังกรอบแกรบราวกับหนูแทะกระดูก ทำให้หนังศีรษะของทุกคนรู้สึกชาไปหมด จังหัวเป็นลมหมดสติไป

เมื่อเห็นว่าบาดแผลของเขาเริ่มลึกขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของฉินหลิวซีก็ลุ่มลึกขึ้นเล็กน้อย แม้ว่าเนื้องอกนี้จะถูกคว้านออก ไม่มีแผลหน้าผีแล้ว เขาก็จะยังคงเป็นแผลอยู่

เนื่องจากว่าแผลหนองทะลุเข้าไปถึงไขกระดูก

ใช่แล้ว แม้ว่ามันจะเป็นแผลหน้าผี แต่มันก็ยังคงเป็นแผล หากจัดการไม่ดี แผลหนองเข้าสู่กระดูก สร้างความหายนะให้กับระบบร่างกายทั้งหมด อวัยวะภายในไม่สมดุล ส่วนนี้หายขาดแล้วก็จะเป็นที่ส่วนอื่นอีก

นี่ก็คือบาปกรรมที่เขาต้องชดใช้ต่อจากนี้

ฉินหลิวซีไม่ได้เอ่ยอะไร

ในที่สุดจังหัวก็ทนความเจ็บปวดไม่ไหว ยอมทำตามคำพูดของจังเจ๋อ เขาไปรับผิด จากนั้นก็ไปขอโทษที่หน้าหลุมศพของจังเจ๋อ

“ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว ไว้พรุ่งนี้ดีหรือไม่” เหยียนฉีซานมองไปยังฉินหลิวซี

ฉินหลิวซีเอ่ยว่า “ไม่ได้ใช้เส้นทางปกติ”

“คงไม่ใช่เส้นทางที่ข้าคิดหรอกกระมัง” เหยียนฉีซานสั่นไปทั้งตัว

ฉินหลิวซีเหลือบมองเขา “ในมือข้ายังมีคนไข้ที่ต้องดูแลอีกสองคน หากไม่ใช่เพราะท่าน ตอนนี้ข้านอนหลับสบายไปแล้ว”

เหยียนฉีซานรู้สึกผิด แต่เมื่อเห็นสีหน้าสงสัยของสหายเก่า ก็ยืดอกขึ้นมา หากเอ่ยถึงเรื่องเส้นสายและความมีหน้ามีตา เขาไม่ได้แย่เลย ผู้ที่รู้จักเป็นผู้ที่มีความสามารถไม่ธรรมดา

“พรุ่งนี้พวกเจ้าค่อยไปกันเองก็ได้ หลังจากเสร็จธุระแล้วก็หานักพรตเต๋าหรือภิกษุมาสวดส่งวิญญาณเขาไปก็พอ ส่วนแผลหนองนี้หาหมอมาจัดการก็ได้แล้ว”

“ไม่ ไม่ได้ ต้องเป็นเจ้า หากเขาไม่ยอมไปล่ะ” จังหัวตะโกนจนน้ำเสียงแหบแห้ง เมื่อได้ยินว่าฉินหลิวซีจะทิ้งความรับผิดชอบก็ร้อนใจทันที

ฉินหลิวซีก้มหน้ามองเขา เอ่ย “ขอเตือนเจ้าสักหน่อย ต่อให้เป็นข้าก็จะรับผิดชอบเพียงแค่ส่งวิญญาณจังเจ๋อ ส่วนแผลของเจ้า ข้าไม่มีทางช่วยรักษาให้เจ้า”

จังหัวสีหน้าเปลี่ยนไป “เจ้าล้อข้าเล่นหรือ”

“ตั้งแต่ต้นจนจบข้าไม่ได้บอกว่าจะช่วยรักษาให้เจ้า ข้าเพียงทำเพื่อจังเจ๋อ กลัวว่าเขาจะไม่ได้ไปเกิดใหม่ในที่ที่ดีเพราะคนใจดำอำมหิต เช่นนั้นไม่คุ้มค่าเลยไม่ใช่หรือ”

ฉินหลิวซีเอ่ย “ดังนั้นข้าจึงรับผิดชอบเพียงส่งวิญญาณเขา เมื่อเขาจากไปแล้ว เจ้าจะไปหาใครให้ช่วยรักษาก็ไป”

“เจ้า!” จังหัวต่อยพื้นด้วยความโกรธ สายตามีความขุ่นเคืองมากขึ้นเรื่อยๆ คนผู้นี้ทำลายทุกสิ่งของเขา นางสมควรตาย

ฉินหลิวซีมองออกถึงความชั่วร้ายในสายตาของเขา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จะไปไม่ไป หากไม่ไปข้าจะไปแล้ว เจ้าสามารถไปหาคนใหม่มาได้ เพียงแค่มีความสามารถจริงๆ ก็พอ แต่ต้องรีบหน่อย แผลหน้าผีมีฟันแล้ว หากไม่ได้กัดกินอะไรก็จะยิ่งดุร้ายมากขึ้น เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าก็จะตาย”

จังหัว “…”

นี่เป็นคำขู่อย่างเห็นได้ชัด