เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจาก นาโอยะ ผ่านประตูตรวจตั๋วรถไฟก็มีเงาเล็กๆเข้ามาทักทาย

“อรุณสวัสดิ์ ซาซาฮาระคุง”

“อ๊ะ”

แน่นอนว่าเงานั้นคือ โคยูกิ  นาโอยะ แปลกใจเล็กน้อยที่ได้เจอเธอเช้าขนาดนี้ โคยูกิ ยิ้มอย่างมีชัย

“ทำหน้าแบบนั้นแต่เช้าเลยเหรอชายชราที่กำลังเดินออกกำลังกายอยู่นั่นยังดูแข็งแรงกว่านายอีกรู้สึกดีใจหน่อยสิที่ได้เดินไปโรงเรียนด้วยกันกับฉัน”

เธอยังคงพูดจาเสียดสีเหมือนเดิม นาโอยะ เอามือปิดปาก…แล้วนั่งยองๆ

“เอ๊ะ ทำไมน่ารักแบบนี้ล่ะ!?”

“หา!?” โคยูกิ ร้องเสียงหลง “อยู่ๆก็พูดอะไรออกมา!?นา-น่ารัก…อะไรกัน!?”

“เธอนั่นแหละ ชิโรกาเนะซัง “

“จะมาชมฉันหลังจากโดนฉันจิกกัดแบบนั้นเนี่ยนะ!?”

“ไม่เกี่ยวหรอกคือ…เธอตื่นเช้าแล้วอ้อมมาทางนี้แค่เพราะอยากจะเดินไปโรงเรียนกับฉันใช่ไหม?”

“…!?” โคยูกิ หน้าแดงก่ำเงียบลงทันที

เมื่อเทียบกับเมื่อวานนี้วันนี้เธอแต่งหน้าทำผมอย่างพิถีพิถันทาลิปสติกสีอ่อนๆบนริมฝีปากสีชมพูระเรื่อดวงตาของเธอแดงก่ำเล็กน้อยบ่งบอกว่าเธอนอนไม่หลับแต่เธอก็ทำทั้งหมดนี้เพื่อที่จะได้อยู่กับ นาโอยะ แค่มองดูเธอเขาก็รู้และนั่นแหละที่เป็น’อาวุธลับ’ที่ทำลายล้างหัวใจของเขา

“อ๊า…ไม่ไหวแล้ว…ฉันต้องตกหลุมรักเธอแน่ๆ…แย่จังเลย”

“เข้าใจผิดแล้ว! ฉันแค่บังเอิญตื่นเช้าเลยเดินอ้อมมา! ไม่ได้ทำเพื่อนายสักหน่อย!”

ชัดเจนว่าเธอกำลังปกปิดความเขิน นาโอยะ นึกถึงสิ่งที่พวกเขาคุยกันเมื่อวานนี้

 

 โคยูกิ ประกาศว่าเธอจะ’ทำให้ นาโอยะ ตกหลุมรักเธอ’เวลาผ่านไปพวกเขาก็ออกจากร้านโดนัทพวกเขามองดูคู่รักที่กำลังช้อปปิ้งและนักเรียนที่กำลังเดินทางกลับบ้านขณะที่พระอาทิตย์เริ่มตก

“อา… สว่างจัง…” โคยุคิปิดตาแน่น

พระอาทิตย์ตกส่องแสงผมสีเงินอันสวยงามของเธอ เปลี่ยนให้เป็นสีแดงเข้ม

สวยมาก…

นาโอยะมองสิ่งนี้ด้วยความงงงวย แต่คำพูด “แล้วเจอกันพรุ่งนี้” ของโคยุคิทำให้เขากลับมาสู่ความเป็นจริง เธอจะหันหลังกลับ เมื่อเขาเรียกเธอ

“แปปนึงนะ ชิโรแกเนะ-ซัง บ้านของเธออยู่ที่ไหนงั้นหรอ”

“ในโยสึโมริ…มีอะไรหรอ”

“อ่า ตรงกันข้ามกับฉัน ฉันก็แค่คิดว่าจะพาเธอไปส่งน่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอก เราเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นกัน นายไม่จำเป็นต้องไปไกลขนาดนั้นหรอก”

“แต่…นี่มันเริ่มมืดแล้วฉันเป็นห่วง”

“อึก…อะ-อีกแล้วนายนี่ชอบทำตัวมีน้ำใจเกินเหตุ…” โคยูกิ เริ่มหน้าแดงก่ำพึมพำอะไรบางอย่าง

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วจ้องมอง นาโอยะ 

“วันนี้เท่านั้นแหละคอยดูนะ…ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปฉันจะเป็นฝ่ายรุกทำให้นายขาดฉันไม่ได้เอง!”

“อืมฉันรอเลยล่ะ เป็นครั้งแรกที่ฉันจะตกหลุมรักผู้หญิง ตื่นเต้นมากที่จะได้สัมผัสครั้งแรก”

“หึ้ย…พูดอะไรก็ได้—เดี๋ยวก่อนครั้งแรก?” โคยูกิ เบิกตากว้าง”ซาซาฮาระคุง…นายยังไม่เคยมีความรักเลยงั้นเหรอ?”

“ถึงจะไม่อยากพูด…แต่เพราะฉันมีทักษะแสนลำบากนี่แหละเลยไม่มีโอกาสได้สัมผัส”

ทุกครั้งที่เขาสร้างสัมพันธ์กับผู้หญิงและพวกเธอเริ่มมีใจให้เขาเขาก็จะปฏิเสธทันทีในเวลาเดียวกันเขาก็ไม่เคยพยายามเข้าหาผู้หญิงคนไหนด้วยตัวเอง ผลลัพธ์ก็คือ นาโอยะ ไม่มีประสบการณ์เรื่องความรักเลยในฐานะนักเรียนมัธยมปลายเขารู้ว่านี่คือสิ่งที่น่าเศร้าและเพื่อนๆของเขาก็บอกเขาแบบนั้น

“หืม…” โคยูกิ แอบยิ้ม”วัยหนุ่มของนายช่างน่าหดหู่เหลือเกิน เข้าใจแล้ว…”

“อืม…เพราะงั้นนี่คงเป็นรักครั้งแรกของเราทั้งคู่ใช่ไหม?”

“นายรู้ได้ไง—เดี๋ยวก่อนไม่ใช่สิ! ฉันไม่ได้ชอบนายสักหน่อยอย่ามโนไปเอง!” โคยูกิ ทำหน้ามุ่ยด้วยความโกรธ

ทันใดนั้นเสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้น โคยูกิ รีบหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาจากกระเป๋า

“หืม…มีเรื่องอยากคุยอีกเยอะเลยแต่ว่าน้องสาวของฉันรออยู่ ฉันต้องไปแล้วล่ะ”

“อ๊ะน้องสาวเหรอ? ดีจังงั้นฉันก็ไม่ต้องห่วงแล้ว”

“อืม เธอไว้ใจได้มากเลยเมื่อก่อนเธอ—อ๊ะ” โคยูกิ หยุดพูด

เธอมองไปที่ นาโอยะ สลับกับหน้าจอแล้วก็ยิ้มกริ่มเธอดูเหมือนเด็กที่กำลังเล่นแผลงๆ เธอหันมามอง นาโอยะ แล้วเอาโทรศัพท์ยื่นไปจ่อหน้าเขา

“ถือว่าเป็นเกียรติแล้วกัน ซาซาฮาระคุงฉันจะให้นายบันทึกข้อมูลติดต่อของฉันไว้”

“เอ๊ะกับฉัน? จริงเหรอ?”

“จะโกหกทำไม รีบๆสิ!”

“อะ-เข้าใจแล้วเข้าใจแล้ว!”

 โคยูกิ เร่งเร้า นาโอยะ จึงหยิบสมาร์ทโฟนของเขาออกมาหลังจากพวกเขาแลกเปลี่ยนข้อมูลติดต่อชื่อ’ ชิโรกาเนะ  โคยูกิ  ‘ก็ปรากฏขึ้นในรายชื่อพร้อมรูปโปรไฟล์เป็นแมวสีขาวหน้าตาดุดันคล้ายกับ โคยูกิ มาก

“คือ…ฉันก็ดีใจอยู่หรอก…แต่นี่มันอะไรกัน?”

“ฟุฟุ แค่นี้ฉันฏ็จะติดต่อนายได้ตลอดเวลา จะได้จู่โจมนายได้สะดวกขึ้นไง” โคยูกิ ยิ้มกริ่มเธอลูบสมาร์ทโฟนของเธอ”ถ้าเป็นข้อความนายก็ใช้ทักษะแปลกๆนั่นไม่ได้ฉันเลยปิดบังความเขินได้…ต่อไปนายจะไม่ได้เปรียบอีกแล้ว”

“อ้อ เข้าใจแล้วเข้าใจแล้ว”

“ฉันจะไม่ยอมเป็นฝ่ายรับตลอดไปหรอกนะ” โคยูกิ ยิ้มอย่างมั่นใจ

 นาโอยะ ต้องเห็นคู่สนทนาด้วยตาเปล่าถึงจะใช้ทักษะของเขาได้เขาสังเกตน้ำเสียงท่าทางและท่าทางของอีกฝ่ายข้อมูลเหล่านี้มีจำกัดระหว่างการสนทนาทางโทรศัพท์ดังนั้น โคยูกิ พูดถูก

อย่างไรก็ตาม…

เธอไม่ได้ปิดบังความเขินของตัวเองเลยนะ…

เธอลดการป้องกันตัวเองลงพูดพล่อยๆออกมาเพราะอารมณ์พาไปเธอก็ดูจะเป็นเด็กเรียนเก่งแต่ว่า…ก็ยังดูซุ่มซ่ามในหลายๆเรื่องอยู่ดี

“เอาล่ะพรุ่งนี้เจอกันนะซาซาฮาระคุงฉันหวังว่านายจะตั้งตารอ”

“อ่า แน่นนอนอยู่แล้ว ระวังตัวด้วยนะ”

 โคยูกิ เดินจากไปอย่างองอาจมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟหลังจากนั้นพวกเขาก็ส่งข้อความคุยกันเล็กน้อยและสัญญาว่าจะเจอกันในเช้าวันรุ่งขึ้น

จบการย้อนอดีต

 

ตอนนี้พวกเขาเดินออกจากประตูตรวจตั๋วมุ่งหน้าไปโรงเรียนเนื่องจากยังเช้าอยู่ถนนจึงค่อนข้างโล่งเมื่อแสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมา โคยูกิ กระแอม

“หึ้ย…นายอาจจะทำให้ฉันตกใจได้เมื่อวานแต่ฉันไม่ยอมให้โดนจู่โจมแบบนั้นอีกหรอกถึงเวลาที่ฉันต้องโต้กลับ”เธอเหลือบมอง นาโอยะ แล้วยิ้มเยาะเย้ย”อย่างแรกเลย…ข้อความพิเศษของฉันเมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง ซาซาฮาระคุง? หัวใจเต้นแรงไหม?”

“…ห๊ะ?” นาโอยะ ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร

 โคยูกิ แสดงสีหน้าหงุดหงิด

“ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง? ฉันส่งข้อความให้นายตั้งเยอะเมื่อคืนนี้นายไม่ได้อ่านเหรอ?”

“อะ-อ่า…อ่านสิ…” นาโอยะ หยุดเดินหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมา

ทันใดนั้นข้อความมากมายจาก โคยูกิ ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอเขารีบอ่านมันอีกครั้ง…แต่สุดท้ายเขาก็ได้แต่เอียงศีรษะด้วยความสับสน

‘พรุ่งนี้ไปโรงเรียนด้วยกันนะ’ เป็นข้อความแรกตามมาด้วย…

“รูปแมวกับรูปอาหาร…ฉันจะรู้สึกใจเต้นได้ยังไงเนี่ย…”

“เอ๋ ไม่รู้สึกเหรอ!?” โคยูกิ เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

เธอคาดหวังอะไรอยู่กันแน่? นาโอยะ พูดไม่ออก โคยูกิ จ้องมองสมาร์ทโฟนของเธอ

“แปลกจัง…น้องสาวของฉันบอกว่ารูปแมวกับรูปอาหารฮิตมากในโซเชียล…”

“แล้วทำไมน้องสาวของเธอถึงแนะนำแบบนั้นล่ะ…?”

 นาโอยะ สนใจมากว่าน้องสาวของเธอเป็นคนแบบไหนอย่างไรก็ตามนี่เป็นคำอธิบายสำหรับรูปภาพแปลกๆที่เขาได้รับมันคงเป็นความพยายามของเธอที่จะสื่อสารกับเขา

…นี่เธออยากสนิทกับฉันขนาดนั้นเชียว?

 นาโอยะ สัมผัสได้ถึงความพยายามของเธอท่ามกลางความซุ่มซ่ามซึ่งทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นแม้ว่าความพยายามของเธอจะไม่ตรงจุดแต่แค่คิดว่าเธอพยายามมากขนาดนี้ นาโอยะ ก็ชอบเธอมากขึ้นแล้ว อย่างไรก็ตาม โคยูกิ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ได้รู้ตัวเลยว่าการจู่โจมของเธอได้ผล เธอยังคงจ้องมองสมาร์ทโฟนอย่างไม่ลดละ นาโอยะ ยิ้มแห้งๆ

“คือ…มันไม่ได้ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงหรอกแต่…ฉันก็ชอบรูปแมวนะ เธอเลี้ยงไว้เหรอ?”

“หืม? ใช่อายุแค่ขวบเดียวเองขี้อ้อนมากเลย”

“จริงเหรอ?ชื่ออะไรล่ะ?”

“‘ซุนางิโมะ'”

“……ชื่อดีมาก! ตั้งใจคิดมาอย่างดีเลยสินะ!”

“เฮะเฮะใช่ไหมล่ะ?เราเรียกมันว่า’ซูจัง’ลองดูตอนมันหลับสิฉันจะให้ดูเป็นพิเศษเลย”

“อะ-โอเค”

 โคยูกิ เปิดสมาร์ทโฟนของเธอแล้วโชว์รูปแมวให้ นาโอยะ ดูมากมายทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเขาแคบลงกลิ่นหอมอ่อนๆของเธอลอยมาเตะจมูก นาโอยะ มองเห็นขนตาที่ยาวงอนของเธอชัดเจน

จากสิ่งนี้ นาโอยะ สามารถอ่านความรู้สึกที่แท้จริงของ โคยูกิ ได้เธอดูมีความสุขที่ได้ใช้เวลากับเขาแบบนี้และเขาก็รู้สึกเช่นเดียวกัน

นี่เป็นครั้งแรกเลย ที่ฉันมีความสุขกับการอยู่กับคนอื่นขนาดนี้…

เพราะเขาอ่านใจคนอื่นได้ตลอดเวลา นาโอยะ จึงไม่ถนัดที่จะอยู่ร่วมกับคนอื่นนอกจากคนที่รู้จักกันมานานหรือครอบครัวเขาอยากจะอยู่คนเดียวมากกว่า

อย่างไรก็ตาม โคยูกิ แตกต่างออกไปเขาอยากใช้เวลากับเธอมากขึ้นอยากเห็นสีหน้าทุกรูปแบบของเธอนั่นคือความปรารถนาที่แท้จริงของเขา รูปแมวไม่ได้เข้าไปในสมองของเขาเลยเขาจ้องมองใบหน้าของเธออย่างไม่วางตาเธอน่ารักมาก เป็นผู้หญิงธรรมดาๆที่พบเจอได้ทั่วไป นั่นทำให้ความสงสัยผุดขึ้นในหัวของ นาโอยะ 

*เป็นผู้หญิงที่ดีขนาดนี้…แล้วฉายา’สโนไวท์ปากร้าย’ของเธอนี่มัน…*

คนรอบข้างคิดยังไงกับเธอกันแน่? นาโอยะ รู้สึกอยากรู้ขึ้นมา