“คุณลีน โยมิ รับสิ่งนี้ไว้ด้วยนะคะ”

ตั้งแต่ที่พวกเราได้เป็นผู้ติดตามของท่านอิซึสึ ฉันก็สนุกกับงานเลี้ยงน้ำชาที่จัดได้บ่อยขึ้นมากเลย และในวันนี้ ท่านอิซึสึก็มีบางอย่างมอบให้พวกเราด้วย

“…? นี่คืออะไรงั้นเหรอคะ?”
“ช็อกโกแลตค่ะ”
“ช็อกโกแลต? ทำไมล่ะคะ?”
“ไม่มีอะไรมากเลย เราถามอามาเทราสึจังดู เธอบอกว่าในโลกที่เด็กคนนั้นดูแลอยู่ วันนี้เป็นวันพิเศษที่เรียกว่า ‘วันวาเลนไทน์’ พอดีเลยค่ะ เห็นว่าเป็นงานเทศกาลที่น่ารักมากเลยที่ทุกคนจะให้ช็อกโกแลตกับเพื่อนสนิท, ผู้มีพระคุณ หรือคนที่เรารัก เป็นต้นค่ะ”
“เอ๋~! ที่ต่างโลก ดูมีเทศกาลที่น่าสนุกจังเลยค่ะ”

…วันวาเลนไทน์ งั้นเหรอ

ฉันไม่เคยได้ให้หรือรับอะไรแบบนี้เลยน่ะ เพราะงั้น มันเลยเป็นเทศกาลที่ฉันไม่ค่อยได้ไปมีส่วนร่วมอะไรเท่าไหร่เลย

ถ้าจะบอกว่าเกี่ยวกับฉันยังไงล่ะก็ ก็คงเป็นอะไรแบบ เป็นช่วงที่มีตู้กาชาจำกัดเวลาของอีเวนท์พิเศษในเกมออนไลน์เท่านั้นเองล่ะมั้ง

แสดงว่า นี่คือช็อกโกแลตวาเลนไทน์อันแรกที่ฉันได้ในชีวิตเลยสินะ ก็นะ ได้ช็อกโกแลตจากเทพเนี่ย ยังไงก็เป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิตเลยนะ ซาบซึ้งสุดๆ ไปเลยค่ะ

“เป็นเทศกาลที่ดีเลย… บางครั้ง พวกเขาจะให้ช็อกโกแลตแทนการสารภาพรักด้วยนะ เรียกว่า ฮงเม-ช็อกโก ผู้คนในโลกนั้นน่ะโรแมนติกดีเลยว่ามั้ยคะ?”

TN: ฮงเม-ช็อกโก (本命チョコ) เป็นช็อกโกแลตที่มอบเพื่อสารภาพรัก หรือแสดงความรักในรูปแบบหนุ่มสาว คือช็อกโกแลตที่ให้กับแฟนนั่นเอง มักจะเห็นได้บ่อยๆ อนิเมะหรือมังงะ ที่มีการมอบช็อกโกแลตพร้อมกับสารภาพรักนั่นเองครับ

“ถึงท่านจะบอกว่าเป็นผู้คนในโลกนั้นก็เถอะ แต่ก็มีแค่ในญี่ปุ่นหรือเปล่าคะที่เด็กผู้หญิงจะเอาช็อกโกแลตให้กับคนที่ชอบในวันวาเลนไทน์น่ะ อีกอย่างนึง มีทฤษฎีสมคบคิดอันนึงที่โด่งดังมากเลยว่า ทุกอย่างมันเริ่มต้นจากบริษัทขนมหวานมีไอเดียที่ว่า ‘พวกเรามามอบช็อกโกแลตให้กับคนที่เราชอบในวันวาเลนไทน์กันเถอะ’ เพื่อเพิ่มยอดขายด้วยนะคะ”
“อย่าทำลายความโรแมนติกลงครืนแบบนั้นสิคะ!?”
“…นี่ ลีน เธอรู้เรื่องพวกนั้นได้ยังไงน่ะ?”

ท่านอิซึสึบอกว่าความทรงจำของโยมิจะถูกปลอมแปลงบางจุดให้อยู่แล้ว เพราะแบบนั้น ฉันเลยสามารถพูดเรื่องของชาติก่อนได้เลย

“อ- เอาเถอะ ยังไงอามาเทราสึจังก็เป็นเทพของญี่ปุ่นนี่นา ไม่แปลกหรอกที่เธออาจจะไม่รู้เรื่องของส่วนอื่นของโลกน่ะ… เรามั่นใจว่าในประเทศอื่นๆ จะต้องมีการจัดเทศกาลที่วิเศษ แม้จะไม่ได้มีการให้ช็อกโกแลตกันก็ได้นะคะ”
“…ค่ะ มีหลายประเทศเลยที่คู่รักจะออกไปเดทกันในวันนี้ ที่อังกฤษล่ะมั้งคะ… แล้วก็ ที่อเมริกาจะตรงข้ามกับญี่ปุ่น เพราะผู้ชายจะเป็นคนให้ช็อกโกแลตกับผู้หญิงแทนค่ะ”
“โอ้! นั่นเป็นเรื่องที่ดีเลยนี่คะ!”
“แต่ถึงยังไง วันวาเลนไทน์ก็เป็นวันที่นักบุญวาเลนไทน์ ต้นกำเนิดของตำนานวันแห่งความรักนี้ ถูกประหารหลังจากได้รับการทรมานด้วยนะคะ”
“ทำไมต้องพังภาพที่สวยงามนั่นทลายลงในพริบตาแบบนี้ด้วยล่ะคะ!? เธอไม่เห็นต้องพูดเรื่องไม่จำเป็นออกมาอย่างไร้กาลเทศะแบบนี้เลยนี่นา!”
“นี่ๆ ลีน ฟังที่เราพูดหน่อยสิ ทำไมเธอถึงรู้เรื่องพวกนั้นได้ล่ะ?”
“เพราะฉันเคยอยู่ที่โลกใบนั้นอยู่ซักพักนึงไงล่ะ”
“เอ๋!?”
“ไว้เวลาเหมาะๆ ฉันอาจจะเล่าให้ฟังนะ แต่ตอนนี้ เรื่องนั้นน่ะช่างมันก่อนเถอะ จะว่าไป มีเรื่องของ ‘บลัดดี้วาเลนไทน์’ ด้วยนะคะ”
“แค่ชื่อก็ฟังดูอันตรายแล้วนะคะ!!”

สรุปง่ายๆ บลัดดี้วาเลนไทน์ หรือการสังหารหมู่วันนักบุญวาเลนไทน์ ก็เป็นวันที่เจ้าพ่อแห่งชิคาโกสั่งฆ่ากลุ่มคู่อริด้วยการให้ทุกคนยกมือขึ้น หันหน้าเข้ากำแพง แล้วลูกน้องของเขาก็ใช้ปืนกลกราดยิงอย่างโหดเหี้ยม ซึ่งวันนั้นก็ดันไปตรงกับวันที่ 14 กุมภาพอดีเลย

“โธ่… ทำไมเธอต้องทำให้หัวใจสาวน้อยผู้เปี่ยมไปด้วยความฝันต้องแตกเป็นเสี่ยงๆ แบบนี้ด้วยล่ะคะ?”
“จนถึงตอนนี้ แม้แต่ฉันยังไม่เคยคิดจะเรียกตัวเองแบบนั้นเลยนะคะ เทพที่ถูกเรียกว่าเทพชั่วร้ายเป็นสาวน้อยบริสุทธิ์เหรอคะ… แต่ก็นะ ฉันคิดว่าเด็กสาวชาวญี่ปุ่นส่วนใหญ่ไม่รู้ต้นกำเนิดของวันวาเลนไทน์ด้วยซ้ำ ไม่ก็รู้อยู่แล้ว แต่ทำเป็นไม่สนใจ เพราะงั้น ฉันคิดว่าถ้าท่านดูที่ญี่ปุ่น อาจจะได้เห็นแต่สิ่งที่ท่านอิซึสึอยากจะเห็นก็ได้นะคะ”
“น- นั่นสินะคะ โล่งอกไปทีๆ…”
“อ๊ะ แล้วก็ วันวาเลนไทน์ยังถูกเรียกว่า ‘วันผ้าเตี่ยว’ ด้วยนะคะ…”
“พอแล้วค่ะ! อย่าทำลายภาพฝันไปมากกว่านี้เลยนะ!”

TN: เลข 2 (ふ : Fu จาก ふたつ : futatsu ที่หมายถึง 2 อัน), เลข 10 (とお : Tō) และเลข 4 (し : Shi) รวมกันแล้ว เดือน 2 วันที่ 14 เลยเป็นการเล่นเสียงกับคำว่า “ผ้าเตี่ยว (ふんどし : Fundoshi)” นั่นเองครับ

ในวันที่ฉันได้รับการแทรกแซงจิตจากท่านอิซึสึ

ตอนที่ตื่นขึ้นมา ฉันก็เห็นโยมิอยู่ในครัว และตื่นเต้นมากเลยที่เห็นเธอกำลังทำอะไรที่ดูพิเศษน่ะ

“อะนี่ ลีน!”

โยมิยื่นบางอย่างให้ฉัน

นี่มัน ไม่จริงน่า…

“ช็อกโกแลต?”
“อื้อ! เราลองทำเลียนแบบช็อกโกแลตที่ท่านอิซึสึให้มาน่ะ… คิดว่ายังไงบ้าง?”

…เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน

ก่อนอื่นเลยเนี่ย โลกนี้ไม่มีความคิดเรื่องของช็อกโกแลตไม่ใช่เหรอ

คือมันก็มีเมล็ดโกโก้อยู่ล่ะนะ แต่มันถูกมองเป็นแค่ ‘เมล็ดขมๆ อะไรซักอย่าง’

ที่โลกนี้ ของหวานส่วนมากก็เป็นผลไม้หรือไม่ก็ครีมสดเอง

“…นี่เธอทำช็อกโกแลตขึ้นมาได้ยังไงน่ะ!?”
“จริงๆ แล้ว ท่านอิซึสึสอนวิธีทำให้เราไว้น่ะ เพราะงั้น เราก็เลยลองกับของหลายๆ อย่างดู พยายามหนักพอสมควรเลยล่ะ”

โยมิของฉันสุดยอดจริงๆ

แค่ฟังเรื่องของขนมจากต่างโลกแล้วก็ทำขึ้นมาใหม่งั้นเหรอเนี่ย

“…งั้น จะกินละน้า”

ฉันเอาช็อกโกแลตที่ได้ใส่ปาก

…อร่อยจัง~

อร่อยสุดๆ เลย นี่อะไรกันเนี่ย ช็อกโกแลตจากร้านระดับไฮเอนด์งั้นเหรอ

“โยมิ… อร่อยมากจริงๆ ไปถึงระดับโลกได้แน่นอนเลยล่ะ”
“ง- งั้นเหรอ? เอะเฮะเฮะ… นี่ เออคือ… วันวาเลนไทน์ ใช่มั้ย? ได้ยินว่าวันนี้เป็นวันที่เราให้ช็อกโกแลตกับเพื่อนสนิทและคนที่คอยดูแลเราสินะ… เพราะงั้น เราเลยอยากให้ลีนเป็นคนแรกก่อนน่ะ”

อ๊า เด็กน้อยของฉัน ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้

ฉันชอบเธอมากจริงๆ เลยนะ อยากอยู่กับเธอไปตลอดชีวิตเลยเนี่ย

“ข- ขอบใจนะ… จ- จริงสิ! เธอทำเอาไว้ตั้งเยอะเลย จะทำอะไรกับพวกนั้นต่องั้นเหรอ? แจกให้ทุกคนในกองทัพจอมมารงั้นเหรอ?”
“อื้อ แต่อย่างที่คิดเลยนะ จะทำให้ทุกคนเลยน่ะคงเป็นไปไม่ได้หรอก เราเลยคิดว่าจะให้กับท่านจอมมารที่คอยดูแลเรามาตลอดเลย แล้วก็ผู้บริหารแต่ละคนน่ะ”
“นั่นสินะ ฉันคิดว่าแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน งั้น เอาช็อกโกแลตไปให้พวกเขาเถอะ”
“อื้อ!”

แล้วโยมิก็มาถึงประตูทางเข้าบ้านพร้อมกับช็อกโกแลต

“…ค- คือว่านะ มันน่าอายจริงๆ นั่นแหละ เธอช่วยมาด้วยกันได้หรือเปล่า?”

ให้ตายสิ พูดออกมาเหมือนเป็นนางฟ้าเลยนะ

“…ช็อกโกแลตอย่างนั้นฤ? นี่คือของที่ท่านอิซึสึมักจะนำออกมาบ่อยๆ อย่างนั้นสินะ?”
“ใช่แล้วค่ะ”

ท่านจอมมาร, คุณวีเนล แล้วก็ซากุระคุงที่อยู่ในปราสาทจอมมารพอดี ฉันเลยสามารถให้ช็อกโกแลตที่โยมิทำมาให้พวกเขาได้

“อืม นี่… เลิศรสดีเสียจริง!?”
“อ- อร่อย เลยครับ…!”
“น- นี่คืออะไรกันเนี่ย!?”

อื้อ อื้อ โยมิของฉันน่ะสุดยอดเลยใช่มั้ยล่ะ

“หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ”
“ไม่หรอก โยมิ… เจ้าน่ะ มีพรสวรรค์ในด้านนี้มากทีเดียว ในระดับที่เราอยากให้เจ้าทำสิ่งนี้มาเป็นประจำเสียด้วยซ้ำ”
“นั่นสินะคะ… ถ้ามีเจ้านี่อยู่ จะต้องทำให้การประชุมนานๆ เป็นไปได้ด้วยดีแน่นอนเลยล่ะ”
“ค- ค่ะ! ร- เราเองก็… คิดแบบนั้นค่ะ…”

ยอดเลยๆ แผนการวันวาเลนไทน์ประสบความสำเร็จอย่างงดงาม

วันที่ช็อกโกแลตจะมีขายเรียงรายไปตามท้องถนนในเมืองคงจะอยู่อีกไม่ไกลแล้วสินะ

“แต่นี่ อร่อยจริงๆ… จริงสินะ ซากุระเอ๋ย เจ้าไม่นำขนมนี้ไปฝากมารดาของเจ้าเสียหน่อยเล่า เรามั่นใจว่านางจะต้องถูกอกถูกใจอย่างแน่นอน”
“ค- คุณแม่เหรอครับ!? …ต- แต่ว่า… แน่นอนครับ… ท่านต้องชอบแน่… คิดว่า นะครับ…”

คุณแม่ของซากุระคุงงั้นเหรอ?

“ถ้าจำไม่ผิด… แม่ของซากุระคุงก็คือพี่สาวของคุณเทียน่าใช่มั้ยคะ?”
“ถูกต้อง เป็นคนที่โยนตำแหน่งราชินีของเอลฟ์ทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ช่างเป็นคนที่รักอิสระเสียเหลือเกิน”
“ชื่อของเธอคือฟราน ความสามารถทางเวทมนตร์ของเธอน่ะสูงกว่าซากุระคิ้-… สูงกว่าซากุระคุงซะอีกนะ”

…สูงกว่าซากุระคุงอีกเหรอ!?

“แล้วก็เหมือนกับฉันกับเลตตี้ เธอเองก็เป็นสมาชิกรุ่นบุกเบิกของกองทัพจอมมารเหมือนกัน”

…จริงเหรอเนี่ย!?

“ผู้บริหารรุ่นเก่าแก่ที่สุดของกองทัพจอมมาร ‘แม่ทัพอสูรอำมหิต’ ฟราน ฟอเรสเตอร์ ในประวัติศาสตร์ที่ยาวนานของกองทัพจอมมาร เธอเป็นวีรสตรีอีกคนที่คว้าชัยในศึกสงครามมามากมายเลย และก็ยังเป็นผู้ถือครอง ‘คทาราชัน ฮาติ’ รุ่นก่อนอีกด้วย ในตอนที่เธออยู่ในสภาพสมบูรณ์ที่สุด เธอน่ะแข็งแกร่งยิ่งกว่าซากุระในตอนนี้ไปมากโขเลยล่ะ”

แข็งแกร่งกว่าซากุระคุง ที่เป็นจอมเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในกองทัพจอมมาร แถมยังถูกเรียกว่าเป็นอัจฉริยะด้วยงั้นเหรอ ต้องเป็นสัตว์ประหลาดแบบไหนกันล่ะเนี่ย

“อยากฟังเรื่องพวกนั้นอย่างละเอียดจังเลยค่ะ ว่าท่านจอมมารก่อตั้งกองทัพจอมมารขึ้นมาได้ยังไงน่ะ”
“…ก็ หากเวลานั้นเหมาะสม เราจะเล่าให้ฟังก็แล้วกัน”

พอตอบมาแบบนั้น ท่านจอมมารก็เอาช็อกโกแลตเข้าปาก ราวกับว่าพยายามปกปิดอะไรอยู่

จะว่าไป ขอเพิ่มเติมอีกหน่อยนึงแล้วกัน หลังจากนั้น ก็มีคำร้องจากผู้บริหารทุกคนที่ติดใจฝีมือการทำอาหารที่อร่อยเกินไปของโยมิ พวกเราเลยจัดงานเลี้ยงอาหารเย็นที่โยมิเป็นคนทำขึ้นที่บ้านของพวกเราด้วยล่ะนะ

TN: และช่วงเวลาที่เหมาะสมที่จะเล่านั้น ท่านจอมมารก็กำลังเล่าอยู่เลยครับตอนนี้

(ออกเป็นคำใบ้นิดๆ นะครับว่าอย่างน้อย ปัจจุบัน แม่ของซากุระก็ยังมีชีวิตอยู่)

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r