ตอนที่ 1403 ที่แห่งนั้นดีมาก

“เมิ้งเย่? เจ้ามาที่นี่ได้อย่างใด?”

ในตอนนี้ผู้อาวุโสวั่นเจิงกำลังอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก ตอนที่เห็นผู้อาวุโสเมิ้งเย่ ใบหน้าของเขายังยิ้มแย้มแจ่มใส

“แน่นอนว่ามาส่งของให้เจ้าไง!”

ผู้อาวุโสเมิ้งเย่ตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธ

ขณะที่พูดเขาก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว ทันทีที่ปลายเท้าแตะพื้น เขาก็เห็นฉู่หลิวเยว่ที่ยืนอยู่ด้านข้างแล้ว

ในตอนนั้นเขารู้สึกตกใจขึ้นเป็นอย่างแรก ก่อนจะนึกอันใดบางอย่างขึ้นมาได้ รอยยิ้มก็ฉีกกว้างขึ้นกว่าเดิม

“โอ้! ฉู่เยว่! เจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ? เป็นอย่างใดบ้าง ร่างกายเจ้าดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่ถอนหายใจออกมา

เหมือนว่าทั้งสำนักจะรู้เรื่องที่นางสลบไปเป็นเวลานานแล้ว

“ขอบคุณผู้อาวุโสเมิ้งเย่ที่ใส่ใจขอรับ”

ฉู่หลิวเยว่โค้งคำนับ

“ข้าเพิ่งฟื้นวันนี้ ร่างกายแข็งแรงมากขึ้นแล้ว เพียงแค่อยากจะมาคารวะอาจารย์ คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญขนาดนี้ ไม่ทราบว่าช่วงนี้ผู้อาวุโสเมิ้งเย่เป็นอย่างใดบ้างขอรับ?”

ผู้อาวุโสเมิ้งเย่โบกพัดใบปาล์ม แล้วหัวเราะเสียงดัง

“ดี! ดีแน่นอน!”

เขาอยู่ในสำนัก ดูแลหุบเขาวาโยโอสถ ปลอดภัยมั่นคงเป็นอย่างยิ่ง จะไม่ดีได้อย่างใด?

คนที่ไม่ดีน่ะ เกรงว่าจะคนที่ไปบุพกาลชายแดนเหนือเหล่านั้นเสียมากกว่า!

“จริงสิ วั่นเจิงที่วันนี้ข้ามา เพราะต้องการจะมอบของบางอย่างให้เจ้า”

ผู้อาวุโสเมิ้งเย่หัวเราะเบาๆ

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ในตอนนั้นนางมีความคิดที่อยากจะหลบฉากออกไป

“อาจารย์ ผู้อาวุโสเมิ้งเย่ พวกท่านทั้งสองคุยธุระกันไปเถอะ ข้าไม่รบกวนแล้ว”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงรีบพูดขึ้นมาว่า

“โอ้ เจ้าเพิ่งมาก็จะจากไปแล้วหรือ? พวกเราศิษย์อาจารย์ยังไม่ได้คุยอันใดกันเลย!”

มุมปากของฉู่หลิวเยว่กระตุกขึ้น

หากถ้าอยู่ต่อไป เกรงว่าจะไม่สามารถพูดจาดีๆ กันได้แล้ว

ผู้อาวุโสเมิ้งเย่หัวเราะหึๆ

“เด็กอยากจะไป ก็ปล่อยให้เขาไปเถอะ! ร่างกายของเขาเพิ่งจะฟื้นตัว และมีเรื่องอีกไม่น้อยที่ต้องจัดการ! ฉู่เยว่เจ้าว่าใช่หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าอย่างตั้งใจ

เหมือนว่าผู้อาวุโสเมิ้งเย่จะไม่ตั้งใจให้นางอยู่ในสถานที่ที่สิ้นหวังแบบนี้

“มีเรื่องอันใดก็ต้องไปต่อแถวทีหลัง!”

นี่คือศิษย์ที่ล้ำค่าของเขานะ!

ไม่ว่าใครก็ต้องหยุดอยู่ด้านหลังไม่ใช่หรือ?

“เมิ้งเย่ เมื่อครู่นี้เจ้าพูดว่าเจ้าจะมาส่งของให้ข้าไม่ใช่หรือ?”

ผู้อาวุโสเมิ้งเย่กำหมัดขึ้น แล้วไอเสียงแห้งๆ

“ความจริงแล้วไม่มีอันใดเลย…”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงมีสีหน้าประหลาดใจ

เมิ้งเย่มักจะอยู่แต่ที่หุบเขาวาโยโอสถ น้อยครั้งมากที่จะออกมาด้านนอก

ปกติแล้วมีแต่เรื่องสำคัญเท่านั้น ถึงจะออกจากที่หุบเขานั้น

แล้ววันนี้เกิดเรื่องอันใดขึ้น?

ในตอนนั้นเอง ก็มีอีกคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมา

“ฉู่เยว่”

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าไปมอง ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“ศิษย์พี่หรงซิว”

“หรงซิว เจ้ามาที่นี่ได้อย่างใด?”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงกวาดสายตามองไปยังคนเหล่านั้น

วันนี้มันวันอันใดกันเนี่ย ปกติแล้วคนเหล่านี้ไม่ค่อยจะมาเยี่ยมเยียนที่นี่ แต่คาดไม่ถึงว่าตอนนี้กลับมาพร้อมกัน!

เหมือนว่าหรงซิวจะเดินอย่างเชื่องช้า แต่ความเร็วกับสูงมาก หลังจากนั้นไม่นานเขาก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผู้คนมากมายแล้ว

เขาคำนับให้กับผู้อาวุโสทั้งสอง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างบางเบา

“ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนให้ข้ามาที่นี่ เพื่อพาฉู่เยว่ไปที่เขาเฝิงหมิน”

ในตอนนั้นเองผู้อาวุโสทั้งสองท่านต่างตกใจเป็นอย่างมาก

“เขาเฝิงหมิน?”

“ไปอีกแล้วหรือ?”

ทันใดนั้นเองทุกอย่างก็ปกคลุมด้วยความเงียบงัน

ฉู่หลิวเยว่ลูบหัวคิ้วของตนเอง

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้! ฉู่เยว่เพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ร่างกายของเขายังไม่หายดี! ห้ามไป!”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงเป็นคนที่ให้ท้ายลูกศิษย์ของตนเองมาก ไม่ว่าพูดอันใดก็จะปฏิเสธ

สำหรับเขาแล้ว ลูกศิษย์ที่รักของเขาเพิ่งออกมาจากบ่อแห่งความทุกข์ทรมาน แล้วยังจะต้องเข้าไปในหลุมเพลิงอีกครั้ง!

“อาจารย์ นี่เป็นคำสั่งของผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยน ไม่สามารถฝ่าฝืนได้ ข้าคงต้อง…”

ฉู่หลิวเยว่เพิ่งพูดออกมาหนึ่งประโยค ก็ถูกผู้อาวุโสวั่นเจิงพูดตัดบท

“ไม่ต้องเป็นห่วง! ครั้งนี้ข้าจะไปหาเขาด้วยตนเองเพื่อขอคำอธิบาย! เขาค่อยชินกับการกลั่นแกล้งลูกศิษย์ของเราแล้วหรือไร?”

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกปวดหัวมากขึ้นกว่าเดิม

“ผู้อาวุโสวั่นเจิง”

ดูเหมือนว่าหรงซิวจะไม่กังวล เขาพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม

“ที่ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนทำเช่นนี้ก็มีเหตุผล”

“เหตุผล? เหตุผลอะไร?”

ในใจของผู้อาวุโสวั่นเจิงไม่ยินยอมอย่างยิ่ง

ช่วงนี้ลูกศิษย์ที่รักของเขาได้รับความลำบากมาไม่น้อย แล้วตอนนี้จะให้ไปที่เขาเฝิงหมินอีกได้อย่างใด!

หรงซิวอธิบายอย่างไม่รีบไม่ร้อนว่า

“หลังจากเกิดเรื่องที่บุพกาลชายแดนเหนือ ทางสำนักก็ได้ค้นหาความจริงมาโดยตลอด ได้ยินมาว่าสองวันที่ผ่านมานี้ ตระกูลและสำนักอื่นๆ ต่างทยอยกันออกมาแล้ว อีกทั้งสถานการณ์ก็เริ่มวุ่นวาย… บางทีมันอาจจะมาที่นี่เร็วๆ นี้”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงชะงักไปเล็กน้อย สีหน้าเปลี่ยนเป็นสับสน

“ฉู่เยว่เป็นเพียงคนเดียวที่ถูกพวกเขาพาไป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่า ตอนที่นางอยู่ที่แห่งนั้นได้รับโอกาสบางอย่าง ทำให้เลื่อนขั้นสู่จอมยุทธ์ระดับเก้าได้ นางจะต้องกลายเป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัยอย่างแน่นอน หากนางเข้าไปในเขาเฝิงหมิน ทางหนึ่งสามารถบำเพ็ญเพียรอยู่ที่นั่นอย่างเงียบเชียบ แต่อีกทางหนึ่งก็สามารถหลบหลีกเรื่องวุ่นวายใจเหล่านี้ได้”

น้ำเสียงของหรงซิวราบเรียบอย่างมาก แต่กลับมีแรงจูงใจอย่างประหลาด ทำให้ผู้ฟังคล้อยตามโดยไม่รู้ตัว

ผู้อาวุโสวั่นเจิงเงียบไปอยู่สักพัก

ฉู่หลิวเยว่สาวเท้าก้าวขึ้นมาด้านหน้า

“อาจารย์ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ข้ากลับรู้สึกว่า… เขาเฝิงหมินแห่งนี้ เป็นสถานที่ที่ดีมาก”

คำพูดของนางจริงใจหนักแน่น แต่น่าเสียดายที่ผู้อาวุโสวั่นเจิงฟังแล้วกลับรู้สึกว่า ลูกศิษย์ที่รักของเขาพูดเพื่อไม่ให้เขาเป็นกังวล จึงตั้งใจพูดออกมาเช่นนี้

เขายิ่งรู้สึกปวดใจมากกว่าเดิม ก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วส่ายหน้า

“ช่างเถอะ! ในเมื่อเป็นเช่นนี้… เจ้าก็ไปอยู่ที่นั่นสักพัก รอจนเรื่องทางนี้ผ่านพ้นไป เจ้าจะได้ออกมาโดยเร็วแน่นอน!”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มออกมา

“เช่นนั้น… อาจารย์ ให้ศิษย์ไปพร้อมกับศิษย์พี่หรงซิวเลยใช่หรือไม่?”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงโบกมือ

ฉู่หลิวเยว่โค้งคำนับอีกครั้ง จากนั้นก็ติดตามออกมาพร้อมกับหรงซิว

หลังจากเงาร่างของคนทั้งสองหายไปจากครรลองสายตาแล้ว ผู้อาวุโสวั่นเจิงจึงต้องถอนสายตาออกมาอย่างไม่เต็มใจ

“เฮ้อ อย่าเศร้าใจยามวสันต์ หดหู่ยามสารทเลย”

ผู้อาวุโสเมิ้งเย่ที่อยู่ด้านข้างก็ใช้ข้อศอกกระทุ้งเขา แล้วยื่นบางอย่างมาให้

“นี่คืออันใดหรือ?” ผู้อาวุโสวั่นเจิงรับมาด้วยสีหน้างุนงง

ผู้อาวุโสเมิ้งเย่ยิ้มแยกเขี้ยว

“ความจริงแล้วก็ไม่มีอันใด แค่ช่วงเวลาก่อนหน้านี้… เป็นบัญชีที่ฉู่เยว่ไปเอายาจากหุบเขาวาโยโอสถ เจ้าดูสิ… ควรจะมาคิดบัญชีแล้วใช่หรือไม่?”

รอยยิ้มของผู้อาวุโสวั่นเจิงหายไป

“ข้าก็นึกว่ามันคืออันใด! มันก็แค่…”

คำพูดที่เหลือของเขาชะงักค้างไปในทันที

ผู้อาวุโสวั่นเจิงเบิกตากว้างอ้าปากค้างมองสิ่งที่อยู่ในมือ เขาเกือบคิดว่าตนเองจะตาลายไปแล้ว

“นี่… นี่… เจ้าเด็กคนนี้เลือกสมุนไพรในหุบเขาวาโยโอสถไปทั้งหมดเลยหรือ!”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงรู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

“เฮ้อ… มันไม่ได้ขนาดนั้นเสียหน่อย! เพียงแค่สามส่วนสี่เท่านั้น! แล้วอีกอย่าง เจ้าก็มีคะแนนสะสมมากมายไม่ใช่หรือ? ของเหล่านี้… สำหรับเจ้าแล้ว นับว่าไม่เท่าไรด้วยซ้ำ ใช่หรือไม่?”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงหลับตาลง

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคำพูดที่ศิษย์ของตนเองเพิ่งพูดเมื่อครู่นี้ได้

เขาเฝิงหมินแห่งนั้นดีมาก… สามารถหลบเลี่ยงลมพายุ…

อีกฝ่ายกำลังรอเขาอยู่ที่นั่น!

“เจ้าเด็กหน้าเหม็น!”

ผู้อาวุโสวั่นเจิงยัดบัญชีนั้นกลับเข้าไปในอ้อมอกของผู้อาวุโสเมิ้งเย่อย่างแรง

“คิดเงิน!”

“วันข้างหน้าข้าจะต้องอบรมเขาให้เป็นเซียนหมอชั้นยอดได้อย่างแน่นอน!”

…

ฉู่หลิวเยว่ไม่ได้ยินคำพูดที่อาจหาญชาญชัยของผู้อาวุโสวั่นเจิง

นางเดินทางไปพร้อมกับหรงซิว ถนนด้านหน้านับเป็นถนนที่คุ้นเคย หลังจากนั้นไม่นานก็มาถึงที่เขาเฝิงหมิน

หรงซิวเดินก้าวไปด้านหน้า

“เมิ้งเหล่า หรงซิวพาฉู่เยว่มาคารวะท่าน”

ไม่มีเสียงตอบกลับ ทุกอย่างเงียบสงบ

หรงซิวขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย

“เมิ้งเหล่า?”