ตอนที่ 41 การผลิตในท้องถิ่นเพื่อการบริโภคในท้องถิ่นและสาวสวย

 

เวลาผ่านไปสองวันแล้วนับตั้งแต่เกิดภัยพิบัติจากสัตว์ประหลาดที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นที่สวนสนุก ต้นกำเนิดและสาเหตุของสัตว์ประหลาดยังอยู่ระหว่างการสอบสวน และทฤษฎีที่เป็นไปได้มากที่สุดน่าจะเป็น ดันเจี้ยนปรากฏขึ้นภายในสวนสนุก

 

มีทฤษฎีสมคบคิดมากมายที่ลอยอยู่บนอินเทอร์เน็ต แต่ทั้งหมดนั้นอยู่นอกประเด็น

 

「……นั่นมันไร้สาระบ้าบอ」

 

รินกะ、ดูโพสต์บางส่วนบนกระดานข่าวในอินเทอร์เน็ต、แล้วโยนทิ้งไป

 

（ฉันอุตส่าห์คิดว่าด้วยความโกลาหลนี้、สนธยาสีเงินจะถูกลากขึ้นไปในแสงไฟกลางเวทีแล้วซะอีก、แต่นั่นจะไม่เกิดขึ้นสินะ）

 

รินกะในตอนนี้、กำลังเดินไปรอบ ๆ โรงพยาบาลอย่างอิสระ

เนื่องจากเป็นเวลาดึกแล้ว、จึงมีเพียงเงาของเธอเท่านั้นที่ฉายตรงโถงทางเดิน

 

ใช่、เธอเป็นอิสระแล้ว

ไม่มีข้อจำกัดใด ๆ

เหตุผลมีเพียงข้อเดียว、นั่นก็คือไม่มีใครรู้ว่าเธอคืออูโรโบรอส 

 

ปรากฏว่าคณะกรรมการบริหารของ Apis มองว่าเหตุการณ์นี้ถือเป็นอุบัติเหตุ และ รินกะได้รับอิสรภาพเพื่อแลกกับการหุบปาก

แน่นอนว่าถึงแม้จะมีผู้หญิงคนหนึ่งที่กล้าเปิดเผยความจริง ก็มีน้อยคนที่จะเชื่อ

 

（ยังไงก็ตาม、ต้องขอบคุณคุณที่ทำให้ฉันได้รับโอกาสนี้）

 

รินกะ、ถูกบังคับให้ต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์เพื่อทดสอบผลภายหลังการรวมตัวกับอูโรโบรอส

โรงพยาบาลที่เธออยู่เป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ที่ดำเนินการโดยโรงเรียนมิคาเงะ

โรงพยาบาลแห่งนี้ ซึ่งไม่เพียงแต่รับนักสำรวจเท่านั้น แต่ยังรวมถึงนักเรียนทั่วไปและนักท่องเที่ยวด้วย โดยจะเปิดให้บริการอยู่เสมอในกรณีฉุกเฉิน

 

ผู้คนจำนวนมากที่ได้รับบาดเจ็บที่สวนสนุกก็ถูกพามาที่นี่ด้วย และคนที่เธอตามหาก็ถูกพามาเช่นกัน 

 

「ที่นี่ไงล่ะ――ห้องผู้ป่วยของนาตากิ เคย์」

 

ป้ายชื่อ『นาตากิ เคย์』ถูกติดไว้ที่หน้าประตู

เมื่อเห็นดังนั้น、รินกะก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ

 

（หากการคาดเดาของฉันถูกต้อง、เขาคนนั้นที่อยู่อีกด้าน……ไม่สิ、โซลเซียลาอยู่ที่นั่น）

 

รินกะที่ซึ่งได้เฝ้าสังเกตการพูดคุยแลกเปลี่ยนสั้น ๆ ก่อนที่นาตากิ เคย์จะหมดสติไป、เธอมีสมมติฐานเกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของ นาตากิ เคย์

 

เมื่อมองแวบแรก、มันดูไร้สาระมากที่จะคิดว่า นาตากิ เคย์ คือ โซลเซียลา

 

ยังไงก็ตาม、รินกะไม่สงสัยในสัญชาตญาณของตัวเอง

สายตาสังเกตการณ์ที่ถูกปลูกฝังจากองค์กรจนถึงตอนนี้ไม่เคยผิดพลาด

 

การหายใจ 、การเคลื่อนไหวของดวงตา 、การเคลื่อนไหวของจุดศูนย์ถ่วง 、และพฤติกรรมอื่น ๆ อีกมากมายมีความคล้ายคลึงกับโซลเซียลามาก

 

（อีกทั้งการวางตัวของเธอก็เหมือนกับเด็กผู้หญิงมากเลยเน๊ー ทั้งยังมีใบหน้าแบบนั้น、มีความเป็นไปได้ที่สูงที่เธอแต่งตัวเป็นผู้ชาย ถึงฉันจะไม่รู้ว่าเธอหลอกมิฮายะได้ยังไงในตอนที่โดนเห็นร่างเปลือยเปล่าครั้งนั้น ม๊า、บางทีเป็นเด็กผู้หญิงใช่ไหม）

 

นาตากิ เคย์ เป็นเด็กผู้หญิง

รินกะมีความเชื่อมั่นเช่นนั้น

 

「……」

 

ในที่สุด、เธอก็วางมือบนประตูและเปิดมันอย่างเงียบ ๆ 

　

เนื่องจากเจ้าของห้องคือโซลเซียลามีความเป็นไปได้ที่เธอจะถูกเข้าใจผิดและถูกโจมตี、แต่ตรงกันข้ามกับความคาดหวังของเธอ เธอสามารถเข้าไปข้างในได้อย่างง่ายดาย

 

ห้องผู้ป่วยเดี่ยว、ค่อนข้างกว้างขวางสำหรับการให้นาตากิ เคย์ใช้แค่คนเดียว

หน้าต่างเปิดอยู่และผ้าม่านก็พลิ้วไหวตามสายลมยามค่ำคืน อาจเป็นเพราะเธอเปิดไว้ก่อนเข้านอน

 

เห็นได้ชัดเจนว่าเธออยู่บนเตียงห่างจากหน้าต่างเล็กน้อย

 

（……หลับแล้วเหรอ งั้นก็ดีเลย ตอนนี้ทางนี้ขอตรวจสอบเพศของเธอหน่อยนะ）

 

ส่วนนูนบนเตียงขยับขึ้น ลง

ดูเหมือนเธอจะมีผ้าห่มคลุมหัวไว้ ทำให้ฉันเลยมองไม่เห็นหน้าเธอ แต่ก็สามารถบอกได้จากรูปแบบการหายใจของเธอว่าคือ นาตากิ เคย์

 

รินกะเข้าไปใกล้อย่างเงียบ ๆ

และขณะที่กำลังจะวางมือลงบนผ้าห่ม

 

「――ฉันสงสัยจังว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่」

 

เสียงนั่นถามขึ้นอย่างกะทันหัน

 

「っ！？」

 

ที่มาของเสียง

ไม่ใช่ที่เตียง

 

เธอได้ยินมันจากหน้าต่าง

เมื่อรินกะหันไปมองดูด้วยความตื่นตระหนก เธอเห็นโซลเซียลานั่งอยู่บนขอบหน้าต่าง

 

「ดะ、ได้ยังไงกัน……」

 

「อะไรงั้นหรือ、หรือมีสิ่งใดแปลกเกิดขึ้นเช่นนั้น？」

 

โซลเซียลายิ้มราวกับว่าเธอรู้ว่ารินกะกำลังคิดอะไรอยู่

　

「っ、จ๊า คน ๆ นี้คือ……」

 

รินกะพยายามเอื้อมมือไปดึงผ้าห่ม

ในพริบตานั้นเอง、โซลเซียลาก็ก้าวเข้ามาระหว่างเตียงกับรินกะในชั่วพริบตา、แล้วคว้าข้อมือที่ยื่นออกไปของเธอ

 

「จงหยุดเสีย เด็กคนนี้、เหนื่อยมากแล้ว ปล่อยให้เขาได้พักซะจะดีกว่า」

 

รินกะถูกผลักเข้ากับกำแพงทั้งที่ข้อมือยังถูกคว้าเอาไว้

เธอถูกกดแนบชิดกับผนัง จนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างเหมาะสม

 

「ยกเว้นเสียแต่ว่า、คุณเป็นคนประเภทที่ชอบปลุกคนเจ็บให้ตื่นขึ้น」

 

ใบหน้าน่ารักที่เหมือนตุ๊กตามองมาที่รินกะ

นี่เธอกลัวจะขยับตัวไม่ได้งั้นเหรอ

 

รินกะมองไปทางอื่นขณะที่หัวใจของเธอเต้นเพิ่มแรงอย่างน่าประหลาด

 

「……ไม่ใช่แบบนั้น、ฉันมาเพื่อพบกับโซลเซียลา」

 

「เหรอ เช่นนั้น、ฉันจะคุยกับคุณเอง แต่、หากเป็นที่นี่จะปลุกเขาได้ ย้ายที่กันเสียจะดีกว่าไหม」

 

เมื่อพูดอย่างนั้น、โซลเซียลาก็ออกจากห้องผู้ป่วยพร้อมจูงมือรินกะไปด้วย

 

 

■

 

 

อันตรายเน๊ー！

 

เกือบความแตกแล้วว่าฉันกำลังแต่งหญิงยามดึก～สาวสวยผู้เศร้าโศกในโรงพยาบาล ver.～อยู่ล๊าー！

 

『แทบจะเฉียดฉิวเลยเน๊ ม๊า、ฉันก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะที่ความแตกน่ะ』

 

ไม่ได้รังเกียจ

อิย๊าぁ、ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้คาดคิดเลยว่ารินกะจังจะมา

ฉันคิดว่าจะมีแค่พยาบาลซังที่คอยเดินตรวจอะไรแบบนั้นเท่านั้น ฉันเลยจัดงานเต้นรำสวมหน้ากาก

 

『ผลลัพธ์、ก็แต่งหญิงได้สำเร็จดีไม่ใช่รึ？ ด้วย、เวทมนตร์ของฉัน』

 

ยอดเยี่ยมเลยล่ะ

 

『ฟุๆๆๆ、เดาว่าอย่างงั้นล๊า หากสร้างลมที่พัดสม่ำเสมอบนเตียง、ก็จะดูเหมือนมคนกำลังหายใจอยู่ แน่นอนว่าเหมือนกันเน๊ รูปแบบการหายใจยังได้รับการปรับแต่งให้ตรงกับของเธออีกด้วย ความพิถีพิถันไงล่ะ、ความพิถีพิถัน』

 

เพราะมีจิตวิญญาณที่ยึดติดกับรายละเอียดอยู่ล่ะน๊า

อย่างที่คิดไว้ สมกับเป็นคู่หูของฉัน、ใช่เลยー！

 

『ใช่เลยー！』

 

พวกเราไฮไฟว์กันทางจิตใจ

 

ต้องขอบคุณไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว、ชีวิตการแต่งหญิงของฉันจึงกลายเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมมาก

อุตส่าห์มีโอกาสทั้งที ตั้งแต่ฉันอยู่โรงพยาบาล ฉันอยากจะเล่นบทสาวสวยลึกลับที่นี่ด้วย ดังนั้นการเข้ารับการตรวจในโรงพยาบาลจึงเป็นความคิดที่ไม่เลวเช่นกันน๊า

 

ฉัน、หมดสติไปเพราะความตกใจเน๊ะ

 

『โดยปกติจะไม่』

 

งั้นเหรอ

ยังไงก็ตาม、จากนี้ฉันควรทำยังไงดี　

 

ฉันในตอนนี้、อยู่บนดาดฟ้าโรงพยาบาลกับรินกะจัง

ก่อนอื่นเลย ตอนนี้ฉันแค่แต่งหญิง、ดังนั้นจึงมีความผิดฐานติดต่อ 

 

แต่ว่า……เมื่อไม่นานมานี้ ฉันได้เป็นสาวสาวอยู่ระยะหนึ่ง、ดังนั้นโปรดให้เหตุบรรเทาโทษแก่ฉันด้วย……เมตตา……！

 

『ในกรณีเช่นนี้、เดาว่าได้เวลาของซุปเปอร์สาวสวยลึกลับใช่ไหม แต่ว่า、ยังมีข้อจำกัด ดังนั้นควรระวังไว้เน๊』

 

ไอ้นั่นสินะ รู้สึกเหมือนพลังเวทมนตร์จำนวนมหาศาลถูกปลดปล่อยออกจากร่างกายของฉัน

ฉันต้องคิดดูว่าจะใช้มันอย่างไร

 

อันที่จริงแล้ว、ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับฝั่งโรงเรียนมิคาเงะเลย

ฉันไม่ชอบถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงเพราะฉัน

 

ม๊า ก็เรียบร้อยไปแล้ว、การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่จากการรอดชีวิตของรินกะจัง วะฮ่าๆๆๆ

 

「――แล้ว、คุณต้องการอะไรจากฉัน？」

 

การเข้าไปมีส่วนร่วมนั้นน่ากลัว แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้อีกแล้ว เพราะฉันเข้าไปมีส่วนร่วมในตอนนี้เรียบร้อยแล้ว

ฉันจะดูดเวลาสาวสวยลึกลับให้ถึงกระดูกเลย

 

「คุณ、เป็นใครกันแน่」

 

「โซลเซียลา คงเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนแล้วใช่ไหมล่ะ」

 

ฉันมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วตอบขณะพิงรั้วบนดาดฟ้า

อืมー、มิสทีเรียส

 

หากเพียงมีลมพัดผมของฉันให้ปลิวไสว……

 

『เฮ้、ลมตามที่ขอぃ！』

 

ด้วยเสียงของไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว、ลมก็พัดออกมาจากวงเวทย์ที่ปรากฎขึ้นในมุมที่รินกะจังไม่สามารถมองเห็นได้ในปริมาณที่เหมาะสม

 

ฉันพูดพร้อมกับจับผมไว้อย่างตั้งใจ

 

「ที่นี่มีสายลมพัดเย็นสบายเน๊ะ สายลมที่เงียบสงบ อ่อนโยน……ทำให้ฉันนึกถึงสมัยนั้น」

 

สมัยนั้นเน๊ะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเน๊ 

 

「……คุณ、เคยอยู่ในสนธยาสีเงินมาก่อนใช่ไหม」

 

รินกะจัง、ถามฉันเหมือนว่าตัดสินใจได้แล้ว

ม๊าย、ผิดแล้ว？

 

สนธยาสีเงินเรอะ、เป็นแค่องค์กรห่วย ๆ ใช่ไหมล่ะ？

ไม่อยู่หรอก、ไอ้ที่แบบนั้นน่ะ

 

……ไม่สิ、หรือว่าถ้าสาวสวยเคยอยู่ในองค์กรอะไรแบบนี้ในอดีตที่ผ่านมาจะน่าสนใจกว่า？

แต่ว่า อย่างที่คิดไว้ สนธยาสีเงินไม่ไหวหรอก

 

ถ้าฉันเอ่ยชื่อออกไป คงดูเหมือนว่าฉันเข้าไปมีส่วนร่วม ดังนั้นฉันจะไม่พูดอะไรเลย

 

「ซ้า、สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเน๊ะ」

 

「คิดจะแกล้งโง่อยู่งั้นสินะ เข้าใจแล้ว、ถ้าอย่างนั้นก็พอแล้ว」

 

เอาจริง？

ฉันอุตส่าห์พยายามบอกใบ้ถึงการมีอยู่ขององค์กรออริจินอลแล้วแท้ ๆ

 

『นั่น、ไม่มีประโยชน์อะไรเลยมิใช่รึคู่หู？』

 

ห๊ะ？สถานะการอยู่ในองค์กรทำให้มีเลเวลสาวสวยเพิ่มขึ้นจึงมีประโยชน์มากมายจริงไหมล๊า？

 

『เลเวลสาวสวย？？？』

 

ฉันปล่อยไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวที่งุนงงไว้ก่อน、และรอคำพูดต่อไปของรินกะจัง

โฮร่า、ช่วยทำให้ฉันกลายเป็นสาวสวยลึกลับมากกว่านี้เถอะ

 

「ถ้าอย่างนั้นฉันจะเปลี่ยนคำถาม คุณมีจุดประสงค์อะไร」

 

มาแล้ว！

 

ฉันผละออกจากรั้ว、แล้วมองตรงไปที่รินกะจัง

ขณะเดียวกันลมก็พัดผมฉันปลิวไสวอย่างงดงาม

 

「จุดประสงค์ของฉันคือ ความอยู่รอดของมนุษยชาติ มีเพียงเท่านั้น」

 

「ความอยู่รอดของมนุษยชาติ……？ คุณรู้อะไร？ฉันรู้ว่าระดับบนของสนธยาสีเงินกำลังเตรียมพร้อมสำหรับบางสิ่งบางอย่างเช่นกัน ฉันก็สงสัยเหมือนกันว่าต่อจากนี้ไปจะเกิดบ้าอะไรขึ้นกับเมืองแห่งโรงเรียนนี่กัน」

 

「นั่นไม่ใช่ปัญหา、ที่จะคุยกับคุณในตอนนี้」

 

แบบว่า มีเหตุการณ์เช่นนั้นมากมายในงานต้นฉบับ

บางทีอาจจะเป็นหนึ่งในนั้น　ฉันก็ไม่รู้

 

「……เหรอ、เข้าใจแล้ว ถ้างั้น、ฉันจะไปถามกับนาตากิ เคย์เอง」

 

ตอนนี้ฉันก็กำลังฟังอยู่ล๊า

 

「ที่พูดมาหมายถึงอย่างไร」

 

「นักเรียนคนนั้น、ที่จริงแล้วเป็นผู้หญิงใช่ไหมล่ะ ไม่มีทางหลอกดวงตาของฉันได้หรอก」

 

「…………นั่นสิเน๊ อาจจะถูกต้อง」

 

『เอ๊ะ？ ผิดไม่ใช่รึไง？การโกหกมันไม่ดี’』

 

เป็นคำตอบที่ถูกต้องอยู่แล้วจริงไหม！

อันที่จริง、ฉันคิดว่าควรจะกล่าวขอบคุณด้วยซ้ำ

ขอบคุณสำหรับที่ยอมรับว่าฉันเป็นสาวสวย 

 

『ไม่ได้พูดว่าสาวสวยไม่ใช่รึไง？ แค่พูดถึงเพศเท่านั้นจริงไหม？』

 

ไม่มีปัญหา  เพราะฉันจะกลายเป็นสาวสวยในภายหลังจริงม๊ายยยยย？

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

 

「รูปแบบการหายใจ、วิธีการเดิน、และวิธีที่เขาเปลี่ยนจุดศูนย์ถ่วงก็เหมือนกับเด็กผู้หญิง ดูเหมือนว่าจะสามารถปลอมตัวได้อย่างดี แต่ไม่สามารถหลอกลวงดวงตาของฉันที่ถูกฝึกฝนจากสนธยาสีเงินไปได้หรอก และเหนือสิ่งอื่นใด、ฉันคิดว่าทั้งหมดนั่นเหมือนกับคุณทุกประการ」

 

คน ๆ นี้อันตรายอะไรแบบนี้เลยเรอะ……

ในงานต้นฉบับ เธอเสียชีวิตทันที แต่ตัวจริงน่ากลัวขนาดนี้เลยจริง ๆ เรอะ？

กะแล้ว โรงเรียนมิคาเงะมีแต่พวกตัวอันตรายเท่านั้น……

 

「ช่างน่าสงสัย ว่าคุณต้องการพูดอะไร」

 

「คุณกับนาตากิ เคย์、มีความสัมพันธ์แบบไหนกัน？」

 

「ความสัมพันธ์ของฉันกับเด็กคนนั้น……」

 

อืมー、นี่เป็นปัญหาแล้วสิ

ไม่ว่าฉันจะตอบคำถามนี้ยังไง นาตากิ เคย์กับโซลเซียลาก็จะมีความเชื่อมโยงกันในฐานะคนละคน

 

ในตอนท้าย、ฉันอยากเผยตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง และเข้าร่วมในขอบเขตของสาวสวยลึกลับที่ขาดหายไปจนกระทั่งบัดนี้ของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม 

ยังไงก็ตาม、ตอนนี้มีคนที่กำลังคิดว่าฉันกับโซลเซียลามีตัวตนอยู่ในเวลาเดียวกัน、ซึ่งทำให้เกิดความขัดแย้ง

 

ทำให้ไม่มีทางที่ นาตากิ เคย์＝โซลเซียลา 

แต่เป็น นาตากิ เคย์ กับ โซลเซียลาเป็นบุคคลที่มีส่วนเกี่ยวข้องกันแทน

 

นี่เป็นเรื่องลำบากแล้วสิ

ดูเหมือนเส้นสปาเก็ตตี้ที่พันกันเละเทะเลย

 

ความสัมพันธ์ระหว่างสาวสวยลึกลับจะต้องออกมาสมาร์ท

 

ค๊า、ได้เวลาเปิดประชุม 

รวมตัวกัน！

 

『ค๊าー』

 

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、มีไอเดียอะไรเช่นนั้นรึ 

 

『ลองใช้เซตติ้งที่ว่า สาวสวยนาม นาตากิ เคย์กำลังแต่งตัวเป็นผู้ชายเหมือนที่เราเคยใช้กับเพียวริจังไปก่อนหน้านี่ไงค๊า มีเทคนิคที่จะช่วยแก้ปัญหาความจริงที่ว่าโซลเซียลากับนาตากิ เคย์มีตัวตนอยู่ในเวลาเดียวกันได้อยู่ล๊า』

 

จริงเหรอ？

โซลเซียลากับสาวสวยแต่งชาย เคย์จะสามารถมีตัวตนในเวลาเดียวกันได้？？？

 

『ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง、คิดว่าฉันเป็นใครกันล่ะ ฉันคือดีมอนเกียร์เลยนะ แล้วก็เหมือนกับดีมอนเกียร์คนอื่น ๆ ที่สามารถอยู่ในร่างของเด็กสาวได้ไงล่ะ？ แค่จัดเซ็ตผู้ครอบครองกับเด็กสาวแบบนั้นก็พอแล้ว คู่หู、เข้าใจส่วนที่เหลือแล้วใช่ไหมเน๊ะ？』

 

ッ！？

 

ฉันรู้สึกขอบคุณอย่างยิ่งที่ได้พบคุณ……！

 

พูดอีกอย่างก็คือ、จากนี้ไป ฉันแค่ต้องแสร้งทำเป็นดีมอนเกียร์ที่ทำสัญญากับนาตากิ เคย์เท่านั้นเองน๊า！

 

『สิ่งที่เธอต้องทำคือพูดสิ่งที่ฉันกำลังจะพูดให้ชัดเจน อะไรงั้นรึ、ไม่ต้องห่วง ฉันได้เรียนรู้รายละเอียดทั่วไปของสาวสวยลึกลับจากเธอแล้ว』

 

อาโน、ขอสักหนึ่งคำขอ……ได้ไหม？

 

『ลองพูดมาก่อนสิ』

 

อยากผลิตดอกยูริในท้องถิ่น……เพื่อบริโภคในท้องถิ่น……

ดอกยูริอันลึกซึ้งพึ่งพาอาศัยกันระหว่าง เคย์ กับ ดีมอนเกียร์……

 

『หมอนี่บ้าอาร๊าย……』

 

กะแล้วไม่ได้สินะ？

 

『ไม่、ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก、อืมー、แต่เธอ กะแล้วว่ามีแต่เรื่องแปลกประหลาดในหัวไม่ใช่รึไงกัน？』

 

อ้า、พึ่งพาอาศัยกัน

ขอโทษที่ถามอะไรแปลก ๆ เน๊ะ

　

ของแบบนั้นคงไม่มีทางทำได้เน๊ะ

 

『ห๊ะ？ ก็ทำได้นะ？อย่างจริงจัง เรามาทำมันกันเถอะ』

 

คำพูดอย่างมั่นใจของไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวสัมผัสใจของฉัน

 

『ยูริใช่ไหม？ นอกจากนี้、ไม่ใช่สิ่งที่สวยงามที่เธอคาดหวังจากโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม、แต่เป็นสิ่งที่ลึกซึ้งกว่านั้นสินะ อย่าประเมินดีมอนเกียร์ต่ำไป คำขอแค่นั้นเอง？』

 

ช่างยอดเยี่ยมเหลือเกิน

แทบอยากจะชกตัวเองที่พยายามไปโรงรับจำนำ

 

『ซับซ้อนเกินที่จะเปลี่ยนใจตอนนี้แล้ว ม๊า ก็ไม่เป็นไร』

 

โย๊ชชิ！

ถ้าอย่างนั้นเรามาดูกลยุทธ์สาวสวยลึกลับของคู่หูของสาวสวยลึกลับตอนที่ ２ กันเถอะ！

 

『หวังว่าจะได้ทำบางอย่างเกี่ยวกับชื่อได้เน๊』

 

 

■

 

 

เพื่อตอบคำถามของรินกพ、โซลเซียลาเงียบมาสักพักแล้ว

 

แล้ว、ก็หัวเราะขึ้น 

 

「――อิย๊าぁ、คุณช่างมีสายตาที่ยอดเยี่ยมในการสังเกต ทว่า、คุณไม่ได้ใกล้ความจริงแม้เพียงสักก้าวเดียวเน๊」

 

บรรยากาศเปลี่ยนไปในทันที

หากเธอที่คุยด้วยมาจนถึงตอนนี้ เป็นดวงดาวเดียวดายที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ายามค่ำคืน สิ่งที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ก็คื อความมืดมิดของท้องฟ้ายามค่ำคืน

 

แม้ว่าที่จุดเริ่มต้นเธอจะมีบรรยากาศที่ค่อนข้างลึกลับ、แต่ตัวตนตอนนี้แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

รินกะเข้าใจได้ทันที

 

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่มนุษย์

 

「คุณ、เป็นอะไรกันแน่？」

 

「ฉันเดาว่าในหมู่เพื่อน ๆ ของคุณเอง、ก็มีตัวตนที่คล้ายกันกับฉันจริงไหม？ หากจำไม่ผิด……ตัวตนแห่งความสำเร็จหมายเลข４ของแผนดีมอนสินะ」

 

「……คุณกำลังพูดถึงลูทรา？ไม่อยากจะเชื่อเลย」

 

โซลเซียลายิ้มและโค้งถอนสายบัว

มันเป็นการเคลื่อนไหวที่สวยงาม แต่ก็มีความรู้สึกล้อเลียนแฝงอยู่

 

「ฉันยินดีที่ได้รู้จักเน๊ะ ขอแนะนำตัวอีกครั้ง、ฉันคือ ตัวตนแห่งความสำเร็จหมายเลข ０โซลเซียลา ขณะนี้、เธอ――หรือจะกล่าวอีกนัย ฉันมีความสัมพันธ์ระหว่างนายบ่าวกับเคย์」

 

「ดีมอนเกียร์ชิ้นที่เจ็ด……！？」

 

「จงอย่าได้กลัวเลย เพราะฉันไม่มีความคิดที่จะเป็นศัตรู หากมิใช่ว่าคุณมีความคิดซอกแซกจากเกินไป、ฉันคงแกล้งทำตัวเป็นมาสเตอร์ไปแล้วเน๊ะ」

 

เมื่อพูดเช่นนั้น โซลเซียลา――หมายเลข ０ก็หัวเราะ

ในเวลาต่อมา ร่างของเธอก็หายไป และได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง

 

「น่าเสียดาย เนื่องจากความปรารถนาของมาสเตอร์、ที่การโจมตีผู้คนเป็นสิ่งต้องห้าม ดังนั้นแล้ว、ฉันหวังว่าคุณจะออกไปเที่ยวกับฉันในฐานะเพื่อนบ้าง จะว่าไปแล้วคุณก็เก่งในเรื่องแบบนั้นจริงไหม？เพราะเหตุนั้น、จึงมีหนึ่งที่เคียงข้างกับคุณแล้ว」

 

「ッ！ ลูทราแตกต่างจากคุณ！」

 

หันกลับมา และตะโกน

ใบหน้าของหมายเลข ０ดูตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วเธอก็ยิ้มอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

 

「จะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ หรือเปล่าน๊า？ คุณ、คิดว่าโซลเซียลาที่คุณคุยด้วยจนถึงก่อนหน้านี้มีอยู่จริงหรือไม่ล่ะ ไม่ต้องคิดว่าเป็นการปลอมตัวของฉันล่ะ ดวงตาเหล่านั้นไม่ได้มีความสามารถที่จะดูให้ทะลุปรุโปร่งได้เลยจริงไหม？」

 

「……っ」

 

「โอยะโอยะ、ใบหน้าที่น่ารักนั่นเสียหมดแล้ว ……ชีวิตที่ได้มาสเตอร์ช่วยเอาไว้、หวังว่าจะใช้อย่างคุ้มค่าล่ะ」

 

มันเหมือนกับว่าฉันไม่ได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นคู่ต่อสู้เลย

จากมุมมองของโซล ฉันเดาว่าเธอคงรู้สึกเหมือนแค่กำลังหยอกล้อเล็กน้อย

 

「……ถ้าอย่างงั้นแล้ว、ทำไมถึงแสร้งทำตัวเป็นเธอคนนั้นกันล่ะ」

 

「แน่นอนอยู่แล้ว ก็เพื่อแยกคุณออกให้ห่างจากมาสเตอร์ไงล่ะ ฉันต้องไล่พวกหนูสกปรกที่คิดจะตรวจสอบมาสเตอร์ของฉันให้ออกไปให้พ้น」

 

เมื่อพูดจบ หมายเลข ０、ก็มองหน้าของรินกะ

ครั้งนี้ด้วยเหตุผลบางอย่าง สีหน้าของเธอดูน่ากลัวกว่าเดิมมาก、อาจเป็นเพราะว่าไม่มีแสงสว่างเหลือในดวงตาคู่นั้น

 

 

「มาสเตอร์มีฉันอยู่ มีเพียงแค่ฉันเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างเธอได้！ อ้า、เจ้านายอันเป็นที่รักของฉันที่น่าสงสาร！ไม่ว่าจะต้องเจ็บปวดเพียงใด เธอก็เป็นคนเดียวที่พยายามท้าทายกฎเกณฑ์ของโลก มันคือความแวววาวดั้งเดิมที่ผู้คนควรมี……！」

 

หมายเลข ０มองขึ้นไปบนฟ้าด้วยใบหน้าชวนฝัน

จะมีดวงดาวสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้นได้จริง ๆ งั้นเหรอ

 

「……คุณ、มันบ้าไปแล้ว」

 

「อาจเป็นเช่นนั้น ฉันก็คิดว่าคนในโลกนี้มันบ้าไปแล้ว ม๊า สำหรับตอนนี้คิดว่ามันก็ไม่สำคัญแล้ว」

 

หลังจากพูดอย่างงั้น、หมายเลข ０、ก็เตะพื้นจนเกิดท่วงทำนองเบา ๆ

จากนั้น เธอก็ร่อนขึ้นไปบนวงเวทย์ที่ถูกเรียกขึ้นมากลางอากาศ แล้วก็มองลงมา ก่อนประกาศ

 

「จงอย่าได้มายุ่งเกี่ยวกับนาตากิ เคย์น๊า ฉันจะไม่ยอมให้มาสเตอร์ไปยุ่งเกี่ยวกับใครนอกจากคนที่ฉันยินยอม」

 

ไม่สามารถตอบได้เลย

 

（ฉันไม่มีพลังใด ๆ ที่จะสามารถช่วยเธอได้เลย ทว่า、หากปล่อยให้สิ่งนั้นไว้ใกล้นาตากิ เคย์ชีวิตของเธอจะต้องตกอยู่ในอันตราย）

 

แล้วหากนั่นอาจจะเป็นสิ่งที่นาตากิ เคย์ต้องการ

 

เพื่อพลังในการกบฏต่อโลก เธอจึงเลือกที่จะหยิบดีมอนเกียร์ที่ถูกเรียกว่าโซลเซียลาขึ้นมา

หากเป็นเช่นนั้น ก็เป็นความประสงค์ของเธอ และไม่ใช่สิ่งที่รินกะควรจะเข้าไปยุ่งได้

หากเป็นรินกะก่อนหน้านี้、เธอคงจะหยุดเข้าไปยุ่งอย่างใจเย็นแล้ว 

 

แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป

รินกะในตอนนี้ ไม่ใช่เด็กสาวที่มัวแต่ลังเลที่จะทำในสิ่งที่อยากทำอีกต่อไป

 

「――สักวันหนึ่ง ฉันจะกลายเป็นพลังของเด็กคนนั้นอย่างแน่นอน ฉันจะยืนอยู่ข้างเคย์ และ……ฉันจะแสดงให้เธอเห็นว่ายังมีคนอื่นที่พึ่งพาได้ซึ่งไม่ใช่หล่อน、ฉันจะบอกเธอว่าฉันคือเพื่อน」

 

「……เห้」

 

「สำหรับตอนนี้สิ่งที่หล่อนทำคือ เสแสร้งเป็นคนที่เข้าใจเคย์ แต่จงจำเอาไว้ ――ฉันจะไปที่นั่นแน่นอน」

 

รินกะชี้ไปที่ราชินีที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า

เมื่อหมายเลข ０ ได้ยินเช่นนั้น、ก็หัวเราะด้วยท่าทีขบขันอย่างแท้จริง และในขณะเดียวกันก็มองลงมา และพ่นคำรามออกมา 

 

「จงอย่าได้เย่อหยิ่ง、เจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ」

 

「สักวันหล่อยจะต้องแพ้ให้กับคนแบบนั้นแหละ」

 

「นั่นคือความรับผิดชอบของคุณในฐานะมนุษย์ หรือเป็นเพราะหนี้ที่ช่วยให้คุณรอดกันล่ะ？」

 

「ผิดแล้ว นี่ไม่ใช่ทั้งหน้าที่ไม่ใช่ทั้งความรู้สึกผูกมัด ฉันทำเพราะฉันอยากทำ」

 

สายตาของพวกเราตัดกัน

แม้จะเพียงการสบตา แต่แขนขาของฉันก็สั่นจากแรงกดดันที่ผิดปกติ

ยังไงก็ตาม、ไม่ว่ายังไงรินกะก็ไม่คิดที่จะหลบตา

 

เวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้วกัน

 

ในที่สุดหมายเลข ０ก็เริ่มหัวเราะ

 

「ฮ่าๆๆๆๆๆๆ、ช่างน่าสนใจ เช่นนั้น、เราจะรอ『สักวันหนึ่ง』ที่ไม่มีวันมาถึงนั้นแล้วกัน ขอให้สนุกล่ะ มนุษย์」

 

หมายเลข０สร้างวงเวทย์ขึ้นมาข้าง ๆ และหายไปในนั้น

 

ทันทีที่แรงกดดันที่ควบคุมสถานการณ์หายไป รินกะก็ทรุดตัวลงกับพื้นโดยไม่รู้ตัว

 

「แฮ่ก、แฮ่ก」

 

หากเพียงแค่การสบตา และพูดคุยก็ทำให้เหนื่อยได้มากขนาดนี้ สงสัยเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อพวกเธอกลายเป็นศัตรูกันอย่างแท้จริง 

 

รินกะที่คิดอย่างนั้น รีบส่ายหัวหยุดความคิดทันที

เพราะเมื่อสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นตอนนี้ ทำให้มองเห็นแต่อนาคตแห่งความพ่ายแพ้เท่านั้น

 

「……คราวนี้、ถึงตาที่ฉันจะเป็นฝ่ายช่วยแล้ว」

 

มันจะเป็นการเดินทางที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ยังไงก็ตาม รินกะไม่เคยยอมแพ้

 

（ต้องไปคุยกับโทรัคและมิฮายะกันก่อนดีกว่า แม้แต่ลูทราก็ต้องขอให้ช่วยด้วย）

 

ตอนนี้เธอมีเพื่อนที่พึ่งพาได้

เรื่องนั้นที่ต้องขอบคุณ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก เด็กผู้หญิงที่ชื่อ นาตากิ เคย์

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

บ่น ๆ ไร้สาระ

หลังน้ำท่วม ถนนก็มีแต่ฝุ่น กับซากของที่เหมือนกับระเบิดที่พร้อมระเบิดล้อรถ ตอนไม่มีฝนก็ร้อนนรก ฝนมาก็ดังพายุ และการกางร่มขายของก็เหมือนกางเตาอบใส่ตัวเอง ฮา