ตอนที่ 42 จุดเริ่มต้นของแต่ละคน

[ …… ]

ผมพูดอะไรออกมาไม่ได้เลย… ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับโรบินดี ดูเหมือนอายากะกับคาเรนซังเองก็กำลังรู้สึกแบบเดียวกันกับผม เพราะพวกเขาก็ทำหน้าเหมือนๆ กัน

[ …เอ๋ อะไรกันบรรยากาศแบบนี้!? หัวเราะหน่อยสิ! ]

โรบินที่ดูร้อนรนพูดออกมา แต่พอผมเห็นท่าทางของเขามันก็ตลกดี เลยตัดสินใจไม่พูดอะไรต่อไป แล้วอายากะก็ทำท่าทางเกินจริงด้วยการเอามือปิดหน้า

[ ฉะ…ฉันไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าคุณโรบินจะมีความรู้สึกแบบนี้ซ่อนอยู่…! ]

จากนั้นคาเรนซังก็หยิบขนมรสเลม่อนขึ้นมาจากกระเป๋า และยิ้มอย่างอ่อนโยน

[ โรบินซัง… รับขนมหน่อยมั้ยคะ? ]

[ ไม่ๆ! ไม่ต้องหรอก ! ไม่ต้องสนใจก็ได้ ! ข้ารู้ข้อมูลการติดต่อของเขาอยู่แล้ว เพราะงั้นมันไม่ใช่การจากลาตลอดไปหรอก! ]

[ งั้นเหรอ แบบนั้นนี่เอง ]

ผมนึกว่าพวกเขาอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว… แล้วโรบินก็ไอเล็กน้อย

[ เรื่องนี้ยังมีต่ออีก… สักวันหนึ่งข้าจะได้ยืนบนเวทีใหญ่ แล้วถ้าเธอยอมรับว่าข้าได้เป็น VTuberตัวท๊อปแล้วล่ะก็ เธอสัญญาว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้ง ดังนั้นนี่เป็นเป้าหมายที่ข้าตั้งใจจะทำให้ได้ นี่ไม่ได้เศร้าหรือขาดแรงบันดาลใจอะไรเลยนะ! ]

“เหー”

”เป็นแบบนี้เองเหรอ”

“นึกไม่ถึงเลยว่าโรบินจะมีอดีตแบบนี้”

“แล้วสุดท้ายเขาเป็นใครกันแน่?”

“น่าจะเป็น「โอโตซากิ โซระชิ」จากรุ่นที่หนึ่ง”

“ตำนานคนนั้นน่ะเหรอ!”

โอโตซากิ โซระชิ… ผมจำชื่อเธอได้ เธอเป็นหนึ่งใน VTuber เพียงไม่กี่คนที่ผมรู้จักก่อนจะเข้ามาในวงการนี้ เธอเป็นรุ่นแรกของสกายซัน ที่ได้วางรากฐานให้กับการสตรีมของ VTuber และทำให้ชื่อเสียงของสกายซันเป็นที่รู้จักอย่างแพร่หลาย แต่เธอเลิกทำไปเมื่อปีที่แล้ว

ผมไม่รู้ว่าเธอเลิกทำไปเพราะอะไร… ถ้าลองค้นหาดูก็น่าจะเจอ… แล้วโรบินก็มองมาที่โน๊ตบุ๊คของผมที่กำลังถ่ายทอดสดอยู่

[ อืม… ในคอมเมนต์ก็พูดกันแล้วด้วย ถ้าปล่อยให้คาดเดากันไปเรื่อยๆ คงจะรบกวนกันเปล่าๆ เพราะงั้นขอยืนยันว่าข้าเป็นแฟนคลับของโอโตซากิ โซระชิ… และก็ยังเป็นอยู่จนถึงตอนนี้ ]

[ งั้นถึงจะรู้ข้อมูลติดต่อ แต่ก็ยังไม่ได้เจอกับโซระชิซังนับตั้งแต่นั้นมาเหรอ? ]

[ ใช่ ข้าตัดสินใจว่าจะไม่เจอเธอจนกว่าจะกลายเป็นดวงดาราที่ใหญ่ยิ่ง… ไม่งั้นมันจะไม่มีความซาบซึ้งเลยใช่มั้ยล่ะ?」

“โคตรเท่ “

“คิดว่าโรบินดูเท่เป็นครั้งแรกเลยนะ “

“โคตรซึ้ง “

“ซึ้ง!! “

“จะเชียร์นายเสมอเลย โรบิน!! “

[ ว้าว… เป็นเรื่องที่โรแมนติกจังนะคะ! ]

[ เหมือนเรื่อง○kumanเลย ]

จะว่าไปมันก็ต่างกันนิดหน่อยแต่… ช่างเถอะ การได้เห็นอีกด้านของโรบินก็ไม่เลวเลย แล้วโรบินก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นเหมือนนักมายากล

[ …เอาล่ะ ขอโทษที่ใช้เวลาไปกับข้านานไปหน่อย งั้นใครจะเป็นคนต่อไป? ]

[ เอ่อ งั้นมาเล่นเป่ายิ้งฉุบต่อเถอะ ]

พวกเราที่ไม่ได้กำหนดไว้ว่าใครจะพูดต่อจากโรบิน สามคนที่เหลือเลยเล่นเป่ายิ้งฉุบกัน และคาเรนซังก็เป็นคนที่แพ้

[ อ๊ะ ฉันเอง ]

แล้วคาเรนซังก็นิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มพูดต่อ

[ อืม… ฉันอาจจะไม่ได้มีเหตุผลชัดเจนเหมือนโรบินซัง แต่ว่าฉันชอบพบปะผู้คนค่ะ ฉันเคยทำกิจกรรมอาสาสมัคร ช่วยทำความสะอาดชุมชน แล้วก็ทำอะไรหลายๆ อย่าง ]

พวกเราพยักหน้าอย่างชื่นชม

[ แล้วก็… วันหนึ่งฉันได้รู้จัก VTuber ผ่านเว็บไซต์ ฉันดูวิดีโอของพวกเธอ แล้วก็รู้สึกว่าพวกเธอช่วยให้ฉันมีกำลังใจขึ้นมาในขณะเดียวกันก็นึกขึ้นมาได้ว่าฉันลืมเรื่องอินเทอร์เน็ตไป ถ้าใช้อินเทอร์เน็ตเราก็อาจจะได้พบกับผู้คนมากมายและได้เจอคนที่ไม่เคยคิดว่าจะได้พบกัน ]

[ อ้อ แล้วก็เลยกลายเป็น VTuber ? ]

[ ค่ะ แล้วฉันก็ศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับ VTuber แล้วไปสมัครออดิชั่น… เหตุผลที่ได้รับเลือกก็เพราะว่าฉันไม่ค่อยรู้เรื่องอินเทอร์เน็ตค่ะ! ]

[ อืม… ความบริสุทธิ์ของเธอเป็นสิ่งที่มีค่านะ ]

ผมว่าในโลกอินเทอร์เน็ต คงจะหาคนที่มีจิตใจบริสุทธิ์แบบนี้ได้ยาก… คาเรนซังมีท่าทางเขินอายเล็กน้อยและบิดตัวไปมา

[ …เอ่อ แล้วยังมีเรื่องน่าอายที่ยังไม่เคยบอกใครด้วยนะคะ… VTuber ที่ช่วยให้ฉันมีกำลังใจคือเรย์ซังค่ะ… ]

[ เอ๋ คาเรนจัง!? ฉะ…ชอบเลยค่ะ! แต่งงานกันเถอะ! ]

“อ่ะฮะ＾～”

“ดีต่อใจจริงๆ”

“นี่แหละดีย์!”

“หวานกันเองซะเลย”

“พอคิดว่านี่คือบ้านของรุยแล้วตลกจริง”

… ในขณะที่คอมเมนต์พากันดีใจกับภาพที่แสนหวานนี้ ผมก็ถามคาเรนซังต่อ

[…แปลว่า คาเรนซังเข้ามาหลังเรย์เหรอ? ]

[ ใช่ค่ะ! ใช่แล้ว! ]

[ หึ จริงๆแล้วตอนแรกในกลุ่มโอเวนมีแค่ฉันกับเรย์ซังเท่านั้นเองนะคะ ]

[ เหรอ? แบบนี้นี่เอง! ]

ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย

[ งั้น… ก็แปลว่ายังมีโอกาสที่จะมีสมาชิกใหม่เข้ามาอีกเหรอ? ]

[ อันนี้คงต้องถามทางผู้บริหารนะคะ! ]

[ โอ๊ะ… หลุดบทนิดนึงนะ ]

และเมื่อเรื่องของคาเรนซังจบลง พวกเราที่เหลือคือผมกับอายากะก็เล่นเป่ายิ้งฉุบกัน ผลก็คือ… ผมเป็นคนแพ้

[ งั้นต่อไปเป็นฉันนะ… ถึงจะว่าไปแล้วจุดเริ่มต้นของผมนี่แปลกที่สุดล่ะ เล่นกับเรย์ไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายมายืนอยู่ตรงนี้…ยังไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำ ]

[ ฮ่ะๆ! ผู้บริหารคงมองคนออกนะ ]

[ …แต่เรย์ก็โดนผู้จัดการหรือใครสักคนต่อว่าเพราะพาฉันมาออกรายการครั้งแรกนั่นใช่มั้ย? เป็นเรื่องที่ใกล้จะเป็นดราม่าพอดีเลย ]

พอพูดแบบนั้น อายากะก็ทำหน้าลำบากใจนิดหน่อย…

[ …เอาน่า ถ้าผลลัพธ์มันออกมาดีก็ถือว่าดีแล้วล่ะ! เพราะถ้าไม่มีเรื่องนั้น ตอนนี้รุยก็คงไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ! ]

[ เฮ้อ… ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ ขอบอกทุกคนไว้ก่อนเลยนะว่า ฉันไม่เคยตั้งใจจะมาเป็น VTuber แล้วเรย์ก็ไม่ได้ลากฉันมาเพื่อจะให้มาเป็น Vอย่างเดียวเลยด้วย ฟังดูอาจจะไม่น่าเชื่อ แต่เชื่อเถอะ นี่คือเรื่องจริง ! ]

”แต่นายก็เป็นไปแล้วนี่”

[ ก็เป็นไปแล้ว… เอ่อ ก็ใช่… มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นน่ะ! ถ้าเล่าให้ฟังคงยาวแน่ๆ! ]

“ฮ่าๆ”

“ฮ่าๆ”

“ก็ใช่นี่นา! เรย์ใช้มนต์ดำใส่นายด้วยนี่!”

“มนต์ดำ ฮ่าฮ่า”

“อยากกลับไปดูรุยตอนแรกสุดอีกครั้งจังเลย”

[ ดะ เดี๋ยวก่อน! หยุดพูดถึงมนต์ดำนั่นที! อุตส่าห์คิดเนื้อเรื่องอย่างจริงจังเลยนะ! ]

คิดถึงสตรีมครั้งแรกแล้ว ผมก็หน้าแดงขึ้นมา… พอเห็นแบบนั้น โรบินก็หัวเราะออกมา

[ ฮ่าฮ่าฮ่า คงไม่มีใครที่เดบิวต์ VTuber ด้วยวิธีเดียวกับรุยบอยได้อีกแล้วล่ะ ]

[ จริงค่ะ! ]

[ เดี๋ยวจะวุ่นวายกันใหญ่… เอาล่ะ ต่อไปก็ถึงคราวของเรย์แล้วสิ… พูดจริงๆ ฉันก็ไม่เคยรู้เหตุผลที่เรย์มาเป็น VTuber เลยนะ ]

[ ฉันก็ไม่รู้ค่ะ! ]

[ ข้าก็ด้วย ]

สามสายตาหันไปที่อายากะ… เธอสูดหายใจเข้าก่อนจะพูดออกมา

[ อืม… จริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากหรอกนะ… ถ้าจะให้พูด ก็เพราะเบื่อน่ะ ]

เธอพูดออกมา…

[ ฟังดูเรียบง่ายดีนะ ]

[ แต่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีนะคะ! ]

[ … ]

ดวงตาของอายากะดูเหมือนจะซ่อนอะไรไว้มากกว่านั้น