ตอนที่ 47 ความสำเร็จที่มาพร้อมกับความผิดพลาด?

[ อ๊ะ อายากะ!? เธอ…ข้างล่าง…!? ]

[ …ไม่ได้ใส่อะไรเลยล่ะ กางเกงในเองก็เปียกไปแล้วนี่นา ]

[ …!!!??? ]

ผมช็อกจนพูดไม่ออก อ้าปากค้างเป็นเวลาหลายวินาทีเลยก็ว่าได้ เพราะว่า…ใต้เสื้อเชิ้ตบางๆ นี้…ไม่มีอะไรเลย…!?

[ เฮ้ย! แบบนี้มันไม่ไหวแล้ว!! ไม่ได้! แย่แล้ว!! ]

[ แต่…ที่นายวางเสื้อเชิ้ตไว้ ก็เพราะว่าคาดหวังไว้ไม่ใช่เหรอ? ]

…โดนเธอจับได้เต็มๆ แต่จะให้ผมยอมรับว่า “ใช่ ผมคาดหวังจะเห็นอายากะใส่เสื้อเชิ้ตของผม” น่ะเหรอ? เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด แบบนั้นมันน่าอายเกินไปแล้ว!

[ โอเค งั้นรีบใส่เสื้อผ้าซะ…ใส่กางเกงอะไรก็ได้! ถึงจะไม่ใส่ขั้นในก็เถอะ!! ]

มันอาจฟังดูแปลกๆ แต่ผมพูดเพราะเป็นห่วงอายากะนะ เธออาจจะถามต่อว่า “แล้วทำไมนายถึงวางเสื้อเชิ้ตไว้อย่างนั้นล่ะ”  แต่…ใครจะไปคิดว่าเธอจะใส่มาจริงๆ เล่า!!

จากนั้น อายากะก็พูดเบาๆ พอที่ผมจะได้ยิน

[ …ไม่เป็นไรหรอก ฉันโอเค…แถมยังอยากลองอะไรแบบนี้ด้วย… ]

[ ถึงเธอจะโอเค แต่ฉันน่ะไม่โอเคเลย !! ]

ผมไม่รู้จะมองไปทางไหน แถมยัง…เอ่อ ผมก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งนะ…ควบคุมตัวเองมันไม่ง่ายเลย…อ่า! ถ้าร้องทำนองแบบ ‘เพชรแท้ไม่มีวันสลาย’ คงพอได้…ไม่ๆ ใจเย็นไว้!

[ อย่างน้อยก็ช่วยคลุมอะไรหน่อยเถอะ! นี่ เอานี่ไป! ]

ในสภาพตื่นตระหนก ผมรีบไปเอาผ้าห่มบางๆ จากห้องนอนข้างๆ แล้วโยนไปให้อายากะ เธอรับผ้าห่มด้วยท่าทางที่ดูไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย แต่ก็คลุมตัวเองเหมือนผ้าขนหนูหลังว่ายน้ำ แล้วนั่งลงตรงนั้น

[ เฮ้อ…โล่งอกไปที… ]

[ … ]

เมื่อเธอคลุมเสื้อเชิ้ตเรียบร้อย ผมก็ใจเย็นลงได้บ้าง จากนั้นอายากะที่ยังคลุมผ้าห่มอยู่นั้นก็หันมามองผมแบบเงียบๆ… อะไรล่ะ? อยากจะให้พูดอะไรเหรอ? ยังไงก็คงต้องพูดอะไรสักหน่อย…

[ อืม…อายากะ เธอไม่ควรทำตัวแบบนี้นะ? เอ่อ…ก็ใช่ ฉันวางเสื้อเชิ้ตไว้กลางห้องอาบน้ำเอง…แต่… ]

[ …นั่นแหละ…เพราะแบบนั้นแหละ ]

[ เอ๋? ]

ผมได้ยินไม่ถนัดเลยถามซ้ำ คิดว่าเธอพยายามจะเลี่ยงหรือเปล่า…แต่แล้วอายากะก็ยกผ้าห่มขึ้นมาปิดปาก พร้อมพูดเสียงเบาๆ

[ …เพราะว่า….เป็นรุยน่ะ… ]

เอ๋…? อะไรนะ? ในสถานการณ์แบบนี้ผมควรตอบยังไงดี…

[ อืม…ขอบใจนะ? ]

ไม่ใช่แน่ๆ แต่…อายากะดูจะไม่ขัดเท่าไหร่ หรือว่า…ผมตอบถูกแล้ว? คำตอบที่แท้จริงคงมีแต่อายากะเท่านั้นที่รู้สินะ…

[ เอ่อ…อายากะ เรื่องเสื้อผ้านะ ถ้าจะซักแล้วตากให้แห้งตอนนี้ มันคงใช้เวลาพอสมควร แต่…จะให้ฉันซักให้มั้ย? ]

[ ฉัน…รอถึงพรุ่งนี้ก็ได้ ฉันไม่อยากรบกวนรุยไปมากกว่านี้ ]

พรุ่งนี้งั้นเหรอ? แล้วคืนนี้ล่ะ…ทำหน้ายังกับอยากให้ผมถามต่อ… ก็ได้ ก็ได้ จะถามแล้วกัน!

[ อายากะ…พรุ่งนี้เธอมีธุระอะไรหรือเปล่า? ]

.

.

[ ไม่มีจ้ะ ]

เธอเว้นจังหวะอยู่นานจนผมอดถามย้ำไม่ได้

[ แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร? ]

[ อื้ม แน่ใจ ]

[ ถ้างั้น…คืนนี้ก็นอนค้างที่บ้านฉันเลยก็แล้วกัน ? ]

ผมว่าตัวเองชวนแบบงุ่มง่ามจริงๆ แต่ดูเหมือนอายากะจะรอคำนี้อยู่แล้ว เธอเอียงคอนิดหนึ่ง แล้วถามย้ำ

[ …จริงๆ เหรอ? ]

[ ใช่ แต่ห้ามบอกใครนะ ทั้งเพื่อนๆ ทั้งโรบิน เข้าใจมั้ย? ]

หากมีคนรู้เรื่องนี้ คงจะเกิดความเข้าใจผิดแน่ๆ และไม่ว่าอธิบายยังไงก็คงไม่มีใครเชื่อ เธอพยักหน้าเข้าใจ และยิ้มออกมา

[ อืม สัญญา ความลับของเราสองคนใช่ม้ัย? ]

[ …ใช่แล้ว ช่วยเก็บไว้เป็นความลับทีนะ ]

[ … ]

[ เอ๋? ทำไมล่ะ? ]

อยู่ๆ อายากะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมเองก็อดตกใจไม่ได้ คิดว่าตัวเองพูดอะไรแปลกๆ ออกไป แต่แล้วอายากะก็พูดขึ้นมา

[ คือว่า…ฉันคิดเรื่องแย่มากๆ ไปน่ะ รู้สึกดีใจที่ทำแก้วรุยแตกแบบนี้ มันเลวร้ายมากเลยใช่มั้ย? ]

[ … ]

ฮะฮะ…แค่นั้นเองเหรอ ผมโล่งใจแล้วเดินไปนั่งตรงหน้าเธอ ก่อนจะเอานิ้วเคาะหน้าผากเธอเบาๆ

[ โอ๊ย… ]

[ …ยัยบ้า แบบนี้เขาเรียกว่า ‘ความสำเร็จที่มาพร้อมกับความผิดพลาด’ ต่างหากเธอต้องคิดว่ามันเป็นเรื่องโชคดีทั้งหมดสิ เพราะถ้าไม่ทำแก้วแตก ฉันก็คงไม่ได้เห็นเธอในสภาพนี้หรอก ]

ผมพูดติดตลกหน่อยๆ แล้วอายากะก็ค่อยๆ ยิ้มออกมา

[ …หึๆ ฮ่ะฮะ…รุยนี่…ลามก ]

[ หา!? ]

อยู่ๆ เธอก็สวนกลับ ทำให้ผมหน้าแดงอายไปหมด อายากะหัวเราะอย่างสนุกสนาน

[ ฮิฮิ…แต่…รุยนี่ใจดีจริงๆ ขอบคุณนะ ]

[ อ่า… ]

ถ้าเธอรู้สึกดีขึ้นก็ดีแล้วล่ะ…แล้วอายากะก็ขยับเข้ามาใกล้ๆ ดึงคอเสื้อเชิ้ตของตัวเองลงเล็กน้อย

[ หึๆ งั้น…เพื่อรุย ฉันจะปลดกระดุมอีกสักเม็ดดีมั้ย? ]

[ ดะ…เดี๋ยวก่อน!! ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ให้ทำแบบนี้!!! ]