ตอนที่ 5: แม้จะรู้สึกขัดใจ แต่ก็สนุกไม่น้อย

การเชิญอดีตภรรยาเข้ามาในห้องของฉันเป็นเรื่องน่าอึดอัด แต่หากปล่อยให้ครอบครัวมาเห็นเข้าคงน่าอึดอัดยิ่งกว่า ฉันจึงตัดสินใจให้ยูซึกะเข้ามาในห้อง  

เมื่อเข้ามาแล้ว ยูซึกะดูมีสีหน้าแปลกๆ ไม่ได้รู้สึกเขินอายที่มาเยี่ยมห้องของผู้ชาย แต่สายตาของเธอกลับมองตรงไปที่หุ่นฟิกเกอร์ที่ตั้งโชว์อยู่  

“นี่คือ…”  

“อ้อ…นั่นน่ะ มันเป็นฟิกเกอร์ตัวแรกที่ผมได้มา”  

ตอนนั้นฉันไปเจอมันในตู้คีบของเล่นที่ร้านเกม ด้วยความอยากได้ฉันก็ทุ่มเงินจนหมดไปเกือบห้าพันเยน แต่ก็รู้สึกคุ้มค่ามากตอนที่ได้มันมา แต่สุดท้ายมันก็พังเพราะการทะเลาะกับยูซึกะ ครั้งนั้นฉันโกรธจริงๆ ที่เธอขว้างมันใส่กำแพงจนพัง  

“มาเล่นเกมกันไหม?”  

“ได้เหรอ?”  

“ก็อยู่ว่างๆ ก็คงเบื่อใช่ไหมล่ะ”  

ฉันยื่นคอนโทรลเลอร์ให้ยูซึกะและถามว่าเธออยากเล่นเกมแบบไหนระหว่างเกมแบบร่วมมือหรือแบบแข่งขัน  

“ฉันขอแบบร่วมมือดีกว่า นายล่ะคุโรเสะคุง?”  

“ผมก็ขอร่วมมือดีกว่า”  

แม้จะนึกภาพไม่ออกว่าจะร่วมมือกับยูซึกะยังไง แต่การเล่นแบบแข่งขันคงจะเสี่ยงทำให้เกิดทะเลาะขึ้นอีก ฉันเลือกเกมแนวแอ็กชันแบบร่วมมือ ซึ่งตอนที่เกมเริ่มแสดงฉากเปิด ยูซึกะก็พูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้นว่า  

“โห…คิดถึงจัง!”  

“ขนาดนั้นเชียว? เกมนี้เพิ่งวางขายช่วงปิดเทอมนี้เองนะ…”  

“อ้อ…ฉันคงจำผิดเป็นเกมอื่น ขอโทษนะ”  

พอเราเริ่มเล่นเกม ยูซึกะกับฉันก็ร่วมมือกันปราบศัตรูในเกม ซึ่งฉันต้องยอมรับว่าความยากของเกมในระดับสูงสุดทำให้ศัตรูถึกมาก แต่เราก็สามารถปราบศัตรูและช่วยกันปรับแผนการเล่นได้ดี มันทำให้ฉันนึกถึงช่วงที่เรายังสนิทกัน ก่อนที่ทุกอย่างจะเย็นชาลงเมื่อชีวิตแต่งงานเริ่มถูกกลืนกินไปด้วยปัญหางานที่เข้ามากดดัน  

ยูซึกะโห่ร้องอย่างดีใจเมื่อเราผ่านด่านได้ และเราก็เริ่มคุยหยอกล้อกันเล็กน้อย เช่น เรื่องที่ตัวละครของเธอเก่งกว่าของฉัน เธอบอกว่าเป็นเพราะตัวละครของเธอยังไม่ได้อัพเกรดเต็มที่ ซึ่งฉันก็แย้งว่าเธอเลือกตัวละครที่มีค่าพลังสูงอยู่แล้ว  

เราเล่นไปอีกหลายด่านจนกระทั่ง…  

“พี่คะ! พี่คะ!”  

ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงซานะ น้องสาวฉัน เธอขึ้นบันไดมาอย่างรวดเร็วและตรงมาทางห้อง  

“โคอิคาวะซัง ซ่อนตัวเร็ว!”  

“ห๊ะ? ทำไมล่ะ?”  

“ผมไม่อยากให้น้องเห็นว่าอยู่กับผู้หญิงในห้อง มันจะวุ่นวายน่ะ!”  

ฉันกลัวว่าซานะจะเข้ามายุ่งกับชีวิตฉันเกินเหตุหากรู้ว่ามีผู้หญิงอยู่ในห้อง และด้วยความที่ซานะกับยูซึกะเข้ากันได้ดีอยู่แล้ว มันอาจจะทำให้เธอชวนยูซึกะมาเล่นที่บ้านบ่อยๆ ซึ่งอาจทำให้ทุกอย่างซับซ้อนมากขึ้นกว่าเดิม

ในขณะที่ฉันพยายามดันยูซึกะไปซ่อนใต้เตียง ซานะก็เปิดประตูพรวดพราดเข้ามาและตะโกนว่า  

“พี่คะ! ดูนี่สิ!”  

ซานะยื่นโทรศัพท์มาให้ดู มีภาพของหลังคาศาลาที่ถูกฟ้าผ่าจนพังไปอยู่บนหน้าจอ  

“ศาลาที่สวนโดนฟ้าผ่าเลยนะพี่! มิจจังส่งเมลมา!”  

“อ๋อ…เหรอ”  

“พี่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยเหรอ!”  

“ก็ฉันเหนื่อยเพราะเล่นเกมอยู่น่ะ”  

“งั้นเดี๋ยวหนูไปดูนะ!”  

“ไปเถอะ ไปดูเถอะ!”  

หลังจากซานะออกไปแล้ว ยูซึกะโผล่หน้าออกมาจากใต้เตียงพร้อมพูดว่า  

“น้องสาวนายดูสดใสจังนะ”  

“ใช่…สดใสจนทำให้ฉันหมดพลังเลยล่ะ”  

ฉันรู้ดีว่าซานะเป็นคนที่คุยเก่ง เข้ากับคนง่าย ซึ่งมันดีต่อยูซึกะที่มักจะไม่ค่อยเข้ากับคนอื่นได้ดี แต่ซานะช่วยเธอได้มาก แม้กระทั่งตอนที่เราหย่ากัน ฉันก็ได้ยินมาว่าซานะคอยรับฟังเรื่องราวความเครียดของยูซึกะไว้เยอะ  

หลังจากนั้น ฉันก็เตรียมให้ยูซึกะกลับบ้านเมื่อฝนหยุดตกแล้ว แต่ทันใดนั้น…

“พี่คะ! หนูเห็นรองเท้าที่ไม่คุ้นตาอยู่ที่หน้าบ้าน… กรี๊ด! พี่พาผู้หญิงเข้ามาในห้อง! พี่นี่แอบทะลึ่งนะ!”  

“มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด! แล้วก็น่าจะเคาะประตูด้วยสิ!”  

“เคาะแล้วในใจน่ะ”  

และก่อนที่ฉันจะหาทางอธิบายได้ครบถ้วน เสียงแม่ก็ดังขึ้นจากข้างล่างว่า  

“โคเฮ! แม่เห็นรองเท้าผู้หญิงอยู่หน้าประตู มีสาวมาที่บ้านเหรอ? พามาแนะนำให้แม่รู้จักด้วยสิ!”  

นี่มันสถานการณ์ที่แย่ที่สุด ฉันถึงกับต้องกุมขมับ