อัจฉริยะหญิงเทพสมุนไพร 648 อยากหาคนฟ้องบ้าง 649 ไม่มีเรื่องนี้
ตอนที่ 648 อยากหาคนฟ้องบ้าง ตอนที่ 649 ไม่มีเรื่องนี้
ตอนที่ 648 อยากหาคนฟ้องบ้าง
ในช่วงที่มู่เถาเยา เฉิงอันนั่ว ปาอิน และถังถังไปอยู่ต่างประเทศสองเดือน ชาวหมู่บ้านเถาหยวนต่างใช้ชีวิตกันอย่างยากลำบาก
ตี้อู๋เปียนไม่มีที่ให้ระบายพลังหนุ่ม จึงลงกับคนอื่นไปทั่ว
ลากพวกคนสูงวัยมาฝึกยุทธ์ แบบที่ฝึกมันทั้งวัน เหมือนคนทำงานนี้เป็นหลัก เขาบอกว่าคนแก่ว่างเกินไปเดี๋ยวจะป่วย…
ช่วยคนหนุ่มทำงานก็มีแต่ไปเพิ่มงาน…
เดี๋ยวก็แย่งของเล่นเด็ก เดี๋ยวก็บอกว่าเด็กๆ ลายมือแย่ ทำเอาเด็กน้อยร้องไห้เสียใจยกใหญ่…
แม้แต่เสี่ยวฉยงที่อยู่อย่างสงบๆ ในสวนหลังบ้านก็ยังถูกเขาทำให้โมโหจนอยากหนีออกจากบ้านไม่รู้กี่พันครั้งแล้ว…
เจ้าขาวปุยกับเสี่ยวเฮยเฮยชิงหนีไปอยู่กับพวกคณะสัตว์ที่เขตป่าชั้นนอก ไม่กลับมาทุกวันแล้ว…
ก่อความวุ่นวายไปทั่ว ทำเอาคนบ่นกันระงม หน้าตาหล่อๆ ไม่ได้ทำคนเอ็นดูอีกต่อไป พวกชาวบ้านแทบอยากเตะเขาออกจากหมู่บ้าน!
เสี่ยวเยาเยายุ่งเรื่องวิจัยอยู่ต่างประเทศ พวกเขาจะบอกให้ตี้อู๋เปียนตามไปก็ไม่ดี
ตี้อู๋เปียนทำตัวแบบนี้คงหนีไม่พ้นเพราะอยากให้ทุกคนเอ่ยปากบอกให้เขาตามไป เพราะตอนมู่เถาเยาจะไปไม่อนุญาตให้เขาตามไปด้วย…ถ้าพวกชาวบ้านไล่เขาไป แบบนั้นซาลาเปาน้อยก็ว่าเขาไม่ได้!
ใครจะไปคิดว่าผ่านมานานขนาดนี้กลับไม่มีชาวบ้านสักคนไล่ให้เขาไปหาซาลาเปาน้อย! จนเขาเหนื่อยแล้วนะ!
จนกระทั่งกู้เนี่ยนใกล้คลอดลูกคนที่สาม ตี้อู๋เปียนถึงคอตกกลับเมืองหลวง
รอจนเหิงเหยี่ยน้องชายของอันเหยี่ยกับจินเหยี่ยอายุครบเดือนเขาถึงกลับหมู่บ้านเถาหยวนอีกครั้ง
ชาวหมู่บ้านเถาหยวนทำตัวระแวงประหนึ่งเจอศัตรูตัวฉกาจ
เผชิญชีวิตที่วุ่นวายกันอีกหนึ่งเดือนในที่สุดพวกมู่เถาเยาที่อยู่เมืองนอกกันสี่เดือนกว่าก็กลับมา
เดิมทีชาวหมู่บ้านเถาหยวนคิดว่าชีวิตจะได้กลับสู่ความสงบเสียที ใครจะไปรู้ว่ามันหนักยิ่งกว่าเดิม!
เพราะตี้อู๋เปียนโมโห
โกรธที่มู่เถาเยาไม่เอาเขาไปด้วย ทั้งยังใช้โอกาสนี้เตือนเธอ ครั้งหน้าจะได้ไม่ทิ้งเขาไว้อีก เขาจึงอาละวาดเต็มที่
เล่นเอามู่เถาเยาถึงกับปวดหัวตุบตุบ ดวงตาลุกโชน คิดอยู่หลายครั้งว่าอยากวางยาพิษให้ผู้ชายที่หน้าตาดีแต่กลับนิสัยตรงกันข้ามคนนี้ตายไปเลย จากนั้นก็ฝังทำปุ๋ยตรงต้นท้อที่อาจารย์เก็บเธอได้!
ดูสิเอาอีกแล้ว!
มู่เถาเยาดึงตัวไป๋เฟยลูกสาวของไป๋เฮ่าอวี๋กับมู่จิ้งที่ถูกตี้อู๋เปียนแกล้งจนร้องไห้มาไว้ด้านหลัง เธอพูดด้วยความโมโห “คุณจะช่วยอยู่เงียบๆ บ้างได้ไหม!”
“ซาลาเปาน้อย แบบนี้ครึกครื้นจะตาย!” หน้ายิ้มๆ นั่นอย่าให้บอกว่าน่าแกล้งขนาดไหน!
“งั้นฉันซัดคุณจนร้องไห้จะได้ไปร่วมวงครึกครื้นด้วยดีไหม”
ไป๋เฟยน้อยที่น้ำตานองหน้าฟ้องมู่เถาเยา “พี่เยาเยา อาอู๋เปียนแย่มาก ทำภาพวาดหนูเสีย” เธออุตส่าห์วาดได้สวยที่สุด เหมือนพี่เยาเยาที่สุด
“มีที่ไหนกัน! อาวาดเติมให้นิดหน่อยสวยกว่าเห็นๆ!”
ไป๋เฟยน้อยแผดเสียงร้องไห้ “ไม่เห็นจะสวย พี่เยาเยาไม่มีหนวดเสียหน่อย”
“ปลอมเป็นผู้ชายไง”
มู่เถาเยา “…”
ทุกคน “…”
ไป๋เฮ่าอวี๋ถลึงตาใส่ตี้อู๋เปียนที่แกล้งลูกสาวแก้วตาดวงใจของเขา จากนั้นก็อุ้มไป๋เฟยน้อยที่ร้องไห้ตาบวมขึ้นมา “เฟยเฟยไม่ร้องนะ พวกเราไปวาดใหม่เอาให้สวยกว่าเดิมแล้วให้พี่เยาเยานะ”
มู่เถาเยากระชากคอเสื้อตี้อู๋เปียน ถีบปลายเท้าเหาะขึ้น หิ้วเขาไปทางเขตป่าชั้นใน
ตี้อู๋เปียนแอบดีใจ ทั้งยังเอาศีรษะซบบ่าเธอ สองมือโอบเอวบางของเธอ
พอไปถึงเขตป่าชั้นในลงยืนที่พื้นเสร็จมู่เถาเยาก็ผลักเขาออก ใบหน้าตุ๊กตาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ตี้อู๋เปียน คุณจะเอาแต่แกล้งเด็กให้ร้องไห้ไม่ได้นะ”
พอเธอกลับมา คนแก่ เด็ก คนหนุ่ม…รวมถึงเฉิงซิ่น แต่ละคนมาฟ้องเธอหมด! แม้แต่เธอเอง…ก็ยังอยากหาคนฟ้องบ้าง!
“เธอไม่อยู่ หมู่บ้านเถาหยวนน่าเบื่อมาก”
“…งั้นคุณกลับเมืองหลวงก็ได้นี่ หรือไปหาเพื่อนพากันไปเที่ยว”
“ฉันไม่มีเพื่อน”
พอได้ยินประโยคนี้มู่เถาเยาก็นึกถึงเมื่อก่อนตอนเขา ‘ติดคุก’ อยู่ที่เมืองเย่ว์ตู เธอชักใจอ่อน แต่ก็ต้องสั่งสอน เขาจะได้ไม่ก่อความวุ่นวายอีกต่อไป
“งั้นทำงานไง หรือคุณไปฝึกยุทธ์ที่เขตป่าชั้นในก็ได้ อยากเอาชนะฉันไม่ใช่เหรอ”
“เธอไม่อยู่ ฉันไม่มีอารมณ์ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ฉันนำเธอแล้ว!” เขาคิดถึงเธอมากเหลือเกิน มากจนตอนกลางคืนนอนไม่หลับ แอบไปฝึกยุทธ์ที่เขตป่าชั้นในอยู่บ่อยๆ
“…ฉันไม่เชื่อ!”
“งั้นมาสู้กันเลย! แต่ถ้าฉันชนะเธอต้องรับปากฉันเรื่องหนึ่ง!”
มู่เถาเยาพยักหน้าอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด “ได้”
“วิชาตัวเบา กำลังภายใน หมัดมวย ต้องชนะสองในสาม”
“อึม จากตรงนี้ไปถึงเสี่ยวหวัง ถือโอกาสตัดเถาวัลย์ตี้หวังกลับมาให้เกาหม่ากับพวกเสี่ยวเหยี่ยกินด้วย”
“ได้”
ทั้งสองคนกระโดดขึ้นยอดไม้พร้อมกัน ออกตัวพร้อมกัน เหาะโดยใช้ความเร็วสูงสุด
ปรากฏว่าตี้อู๋เปียนเฉือนเอาชนะไปได้
มู่เถาเยาเสียความมั่นใจไปเล็กน้อย
วิชาตัวเบาเป็นสิ่งที่เธอถนัด กอปรกับคนเผ่าหมาป่าพระจันทร์ว่องไวมาแต่กำเนิด เธอไม่ควรแพ้ถึงจะถูก!
ตี้อู๋เปียนประคองศีรษะมู่เถาเยาที่กำลังช็อก เขาจุ๊บที่ริมฝีปากแดงของเธอหนึ่งที “ซาลาเปาน้อย เสียใจเหรอ” งั้นแข่งอีกสองรายการเขาจะยอมแพ้เธอก็ได้
“เปล่า ฉันแค่คาดไม่ถึง คุณก้าวหน้าไวมาก!” แต่นี่ก็อยู่ในความคาดหมายของเธอ ก็แค่นึกไม่ถึงว่าวันนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้
ต่อไปคือแข่งกำลังภายในที่นี่
งูเถาวัลย์ร้องไห้
รังของมันถูกทำลายแล้ว!
ฮือ ๆ ๆ มันไม่อยากย้ายรังแม้แต่น้อย! สองคนนี้รีบหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!
มันอยากเอาหางฟาดสองคนนี้ให้สลบจริงๆ แต่ก็กลัวจะถูกตัดหางทิ้ง!
สองคนต่อสู้กันไม่ได้สนใจจิตใจของงู พอผลปรากฏถึงเลิก
มู่เถาเยาเฉือนเอาชนะไปได้
เสมอกันแล้วตอนนี้
ต่อไปประลองหมัดมวยตัดสินแพ้ชนะสุดท้ายแล้ว
ยังคงอยู่ที่นี่
งูเถาวัลย์รีบเลื้อยหนี มันไม่มีเวลาหวงรังแล้ว!
อย่าไปยั่วโมโหสองคนนี้!
ตอนที่ 649 ไม่มีเรื่องนี้
หลังจากตี้อู๋เปียนชนะก็ขอให้มู่เถาเยาประกาศว่าเขาเป็นแฟนอย่างเป็นทางการให้พวกญาติๆ เพื่อนๆ รู้
มู่เถาเยาแอบตกใจเล็กน้อย เดิมทีเธอคิดว่าเขาจะขอแต่งงานเสียอีก หรือไม่ก็ให้พาเขาไปทุกที่ด้วย อย่างไรเสียทุกคนก็รู้กันอยู่แล้วโดยไม่ต้องประกาศ จะประกาศทางการหรือไม่ก็เหมือนกัน
เขาอาละวาดไปทั่วหมู่บ้านเถาหยวนก็เพราะไม่ได้ไปกับเธอไม่ใช่เหรอ
นึกไม่ถึงว่าเขาจะไม่ขอสองเรื่องนี้ แต่กลับขอเรื่องที่เดิมก็เป็นที่แน่นอนอยู่แล้ว เสียดายโอกาสเปล่าๆ
“ซาลาเปาน้อย ประกาศตอนพี่ใหญ่เธอแต่งงานกับกู้หานดีไหม” งานแบบนี้ทุกคนมากันครบแน่นอน
แน่นอนว่าตี้อู๋เปียนก็อยากขอสองเรื่องที่มู่เถาเยานึกถึง แต่เขาไม่อยากทำเธอลำบากใจ
เธอพูดตลอดว่าอยากทำงานก่อน ไม่อยากรีบแต่งงานเร็ว แล้วเขาจะไม่คำนึงถึงความต้องการของเธอได้อย่างไร
มู่เถาเยาพยักหน้า “ได้”
ตี้อู๋เปียนดีใจสุดๆ
มู่เถาเยายิ้มตาโค้งลูบศีรษะของเขา อันที่จริงผู้ชายคนนี้ก็ง้อง่ายอยู่นะ
ต่อให้เขางอแงเอาแต่ใจขนาดไหนก็ยังมีขอบเขต อย่างเช่น ครั้งนี้ก่อนไปเธอบอกเขาว่าเธอจะยุ่งมาก ดังนั้นจะไม่พาเขาไปด้วย เขาก็ไม่แอบไปหาเธอ ไม่อย่างนั้นจะไปเที่ยวก่อกวนชาวบ้านเหรอ
“พรุ่งนี้สุดสัปดาห์แล้ว พวกเราไปเมืองเย่ว์ตูดูเสี่ยวลู่ลู่ก่อน จากนั้นค่อยไปเมืองหลวง” งานแต่งของพี่ใหญ่เธอกับกู้หานจัดวันที่หนึ่งตุลาคม จัดที่เมืองหลวงก่อน จากนั้นไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ พอกลับมาค่อยไปจัดงานแต่งที่เผ่าหมาป่าพระจันทร์เพื่อบอกคนในเผ่ากับทั้งโลก
“ได้ ครั้งนี้พวกเธอไปแลกเปลี่ยนความรู้ที่เมืองนอก ได้อะไรมาเยอะไหม”
“แน่นอน ศาสตราจารย์ดอว์สันกับพวกผู้เชี่ยวชาญสมกับเป็นนักวิทยาศาสตร์ชั้นแนวหน้า พวกเราได้เรียนรู้อะไรเยอะมาก…” บลาๆ ๆ
ตี้อู๋เปียนฟังไปยิ้มเคลิ้มไป
มู่เถาเยาเล่าสิ่งที่ได้รับและความรู้ในช่วงสี่เดือนกว่านี้อย่างติดลม แต่พอมองท้องฟ้า ดวงอาทิตย์เริ่มตกแล้ว เธอจึงหยุดพูด “พวกเราตัดเถาวัลย์ตี้หวังแล้วกลับกันเถอะ”
“อึม กลางคืนมาบ้านฉันนะ พวกเราคุยกันต่อ”
มู่เถาเยา “…” ทำไมเธอคิดดีไม่ได้อีกแล้วล่ะ
“ซาลาเปาน้อย เธอว่าครั้งหน้าฉันไปที่เผ่าจะถูกลุงเย่ว์อัดอีกรอบไหม”
“…ตามติดฉันไว้แล้วกัน”
“ครั้งก่อนกลางดึก ถ้ากลางดึกฉันอยู่ห้องเธอ สงสัยได้ตายคาเตียง”
“…”
มู่เถาเยาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีแล้ว
ถึงแม้จะไม่ถึงกับถูกซ้อมจนตาย แต่โอกาสที่จะถูกอัดอีกครั้งก็มีสูงมาก…
ตี้อู๋เปียนจุ๊บริมฝีปากแดงของมู่เถาเยา “เลิกคิดเถอะ อะไรที่ควรมายังไงก็ต้องมา นี่ก็เย็นแล้ว พวกเราตัดเถาวัลย์แล้วกลับเถอะ”
“อึม”
ทั้งสองคนแยกย้ายตัดเถาวัลย์สักพักแล้วหิ้วกันคนละสองมัดใหญ่เหาะกลับไป
เนื่องจากเย็นมากแล้ว พวกเขาจึงไม่ไปหาพวกเกาหม่าที่เขตป่าชั้นนอก รอพรุ่งนี้ค่อยให้พวกศิษย์พี่ศิษย์หลานสำนักซย่าโหวหิ้วไปตามหาพวกคณะสัตว์ จึงเอากลับบ้านไปไว้ข้างห้องปรุงยาก่อน
เมื่อถึงกลางดึก ทุกคนเข้าสู่ห้วงความฝันกันหมดแล้ว มู่เถาเยาสวมชุดฝึกวิชาตัวเบาเหาะจากระเบียงห้องตัวเองออกไปทางบ้านตระกูลอวิ๋น
ภายในบ้านตระกูลอวิ๋นมีเพียงห้องเดียวที่ไฟยังเปิดสลัวอยู่ ไม่ต้องสงสัย ก็ห้องของตี้อู๋เปียนนั่นแหละ
มู่เถาเยาเข้าไปทางระเบียงอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นก็ปิดบานมุ้งลวดแล้วดึงผ้าม่าน
ตี้อู๋เปียนเปิดผ้าห่มออก “ซาลาเปาน้อย ขึ้นเตียงเร็ว”
มู่เถาเยาไม่รีบ ไปที่ตู้เสื้อผ้าหาเสื้อยืดสีดำของตี้อู๋เปียนก่อนแล้วเดินไปเปลี่ยนในห้องน้ำ
เสื้อยืดสีดำยาวปิดสะโพกลูกท้อพอดี สองขายาวขาวนวลที่เนื้อได้สัดส่วนถูกขับให้สว่างขึ้นภายใต้เสื้อยืดสีดำและแสงไฟสลัว ให้อารมณ์เย้ายวนเซ็กซี่
ตี้อู๋เปียนอดใจไม่ไหวแล้ว
ค่ำคืนยาวนาน ควรทำเรื่องที่ทุกคนชอบทำกันในเวลานี้
จากนั้นเวลาก็ผ่านไปเร็วมาก รู้สึกว่ายังไม่เท่าไรฟ้าก็สว่างแล้ว
มู่เถาเยาสวมเสื้อยืดสีดำ ไปอาบน้ำแปรงฟันที่ห้องน้ำ
ตี้อู๋เปียนตามติด
“อย่ากวน เดี๋ยวทุกคนตื่นนอนไปออกกำลังกัน ฉันต้องรีบไป”
“ซาลาเปาน้อย พอไปถึงเมืองเย่ว์ตูฉันไปหาเธอที่ห้องนะ”
“ไม่ได้ ตำหนักพระจันทร์คนเยอะ บอกยากว่ากลางดึกใครยังไม่นอน”
ตี้อู๋เปียนช่วยเธออาบน้ำพลางถอนหายใจ “พวกเราต้องแอบลักลอบกันแบบนี้ไปถึงเมื่อไร…”
“น่าจะจนกว่าพี่ใหญ่พี่รองจะแต่งงานมั้ง ฉันก็จะพยายามพูดถึงคุณต่อหน้าคุณพ่อบ่อยๆ”
“แล้วเมื่อไรพี่รองจะแต่งงาน เขากับตี้อู่หลันฉือก็ถึงวัยพอดี”
“พี่หลันฉือยังต้องเรียนปริญญาเอกอีก”
“เรียนดอกเตอร์ก็แต่งงานได้ ปาเฝ่ยกับถังถังถึงขนาดวางแผนจะแต่งงานตอนปิดเทอมหน้าหนาวกันแล้วไม่ใช่เหรอ”
“พี่ถังถังจะไปเรียนต่อที่เผ่า ทุกวันหลังเลิกเรียนต้องกลับบ้านตระกูลปา แต่พี่หลันฉือยังอยู่มหาวิทยาลัยแพทย์เย่ว์ตู แต่พี่รองฉันกลับอยู่…จริงสิ เดิมทีพี่รองฉันก็ไปนู่นไปนี่ทั่วโลกอยู่แล้ว ดูเหมือนอยู่หรือไม่อยู่ที่เผ่าจะไม่ต่างกันเท่าไร”
“นั่นสิ ดังนั้นเธอต้องพูดกับเขาบ่อยๆ…”
“ไม่ได้หรอก คุณลุงตี้อู่ยังหวงอยู่”
“…” เขาพูดไปตั้งเยอะเสียเปล่าหมด!
มู่เถาเยาส่ายมือ “ช่างเถอะ แอบแบบนี้ไปก่อนแล้วกัน”
ตี้อู๋เปียน “…”
อาบน้ำเสร็จมู่เถาเยาก็ออกจากบ้านก่อน เหาะไปทางป่าเซียนโหยวฝึกวิชาตัวเบา
รอฟ้าเริ่มสว่างตี้อู๋เปียนถึงค่อยๆ ออกจากบ้าน
อึม ทุกคนก็เห็นแล้วว่าเขาออกจากบ้านคนเดียว ดังนั้นเมื่อคืนมู่เถาเยาไม่ได้มา! ไม่มีใครเห็นก็แสดงว่าไม่เคยเกิดเรื่องนี้!
Comments