บทที่ 1562 เกลี้ยกล่อมฮูหยินฟาง

…………….

บทที่ 1562 เกลี้ยกล่อมฮูหยินฟาง

“อวี้ซู เจ้ากำลังล้อข้าอีกแล้ว” ฟางเพ่ยหยาหน้าแดงเมื่อได้ยินสิ่งนี้ นางยืนขึ้นและทำท่าทางจะตีถานอวี้ซู และทั้งสองก็วิ่งไล่กันไปยังห้องถัดไป

เมื่อเห็นท่าทางที่สนุกสนานนี้ ใบหน้าของฮูหยินฟางก็เบิกบานมากยิ่งขึ้น ความสุขที่ผู้หญิงต้องการนั้นเรียบง่ายมาก แต่บางคนก็ยังไม่พบเจอกับความสุขนั้นเลย

“เสี้ยนจู่อันผิง” ฮูหยินฟางเรียกขาน

“ท่านเรียกข้าว่าเสี่ยวหวานก็ได้” กู้เสี่ยวหวานพูดด้วยรอยยิ้ม

ฮูหยินฟางพยักหน้าและมองนางด้วยความซาบซึ้งใจ “ถ้าคราวนี้ไม่ใช่เพราะเจ้า เพ่ยหยาคงไม่สามารถลดน้ำหนักได้ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเจ้า ข้าต้องขอบคุณเสี้ยนจู่อันผิง ในอนาคตหากเสี้ยนจู่อันผิงต้องการอะไร โปรดให้เสี้ยนจู่อันผิงเอ่ยปากออกมา และข้าจะทำให้ดีที่สุด”

กู้เสี่ยวหวานไม่คุ้นเคยกับฮูหยินฟางเท่าถานอวี้ซู ดังนั้นคำแสดงความขอบคุณที่มอบให้จึงดูให้เกียรติมากกว่า

อย่างไรก็ตาม กู้เสี่ยวหวานไม่ใช่คนประเภทที่ว่าคนมาแสดงความขอบคุณแล้วจะไม่เห็นคุณค่าได้

ใบหน้าของนางจึงมีรอยยิ้มปรากฏอยู่เสมอ “ฮูหยินฟางไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ เสี่ยวหวานถูกกำหนดให้รู้จักกับเพ่ยหยา นอกจากนี้ เรื่องนี้ไม่ใช่ความดีของเสี่ยวหวาน แต่เป็นความสามารถของเพ่ยหยา เด็กคนนี้สามารถกินในสิ่งที่คนทั่วไปไม่สามารถกินได้ นางอดทนต่อความยากลำบากและมีความเพียรที่เด็กผู้หญิงทั่วไปไม่มี ความกล้าหาญและความอุตสาหะเช่นนี้ ได้พิสูจน์ให้เห็นว่าเพ่ยหยาไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาอย่างแน่นอน”

เส้นทางสู่การลดน้ำหนักนั้นยาวไกลและยากเย็น และมีเพียงผู้ที่ได้ลิ้มลองเท่านั้นที่จะรู้ว่ามันยากเพียงใด

“เสี่ยวหวาน เจ้าเป็นผู้หญิงดีที่หายากจริง ๆ ดูเหมือนว่าเสี้ยนจู่อันผิงจะไม่เลวร้ายเท่าที่โลกภายนอกเขาพูดกัน นอกจากนี้เพ่ยหยายังเล่าให้ข้าฟังเกี่ยวกับเรื่องในจวนหมิงอ๋อง เจ้าเป็นคนมีความรู้และความสามารถจริง ๆ” ฮูหยินฟางถอนหายใจ เมื่อนางได้ยินเรื่องนี้เป็นครั้งแรก นางยังรู้สึกว่าการแต่งตั้งของฮ่องเต้นั้นค่อนข้างกะทันหัน ท้ายที่สุดไม่มีใครสามารถเข้าใจได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างไร ทำไมถึงแต่งตั้งให้หญิงในชนบทดำรงตำแหน่งเสี้ยนจู่อันผิง นี่ไม่ใช่เรื่องตลกเกี่ยวกับเกียรติของราชวงศ์หรอกหรือ?

ทุกคนกำลังรอดูเรื่องตลกของเสี้ยนจู่อันผิง พวกเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าบุคคลเช่นนี้จะกลายเป็นตำนาน

สิ่งที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงได้แพร่กระจายไปทั่วอาณาจักรต้าชิงแล้ว ข้าเกรงว่าตอนนี้ทุกคนคงรู้จักกู้เสี่ยวหวาน และทุกคนก็รู้จักเสี้ยนจู่อันผิง

“ฮูหยิน ชื่อเสียงเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งนอกกาย วันหนึ่งข้าอาจไม่คู่ควรที่จะได้รับคำชมนั้นก็ได้ คนเราเกิดมามือเปล่า พอตายไปก็เอาอะไรติดตัวไปไม่ได้ ทุกอย่างเหมือนเมฆที่เคลื่อนผ่านไปเท่านั้น” กู้เสี่ยวหวานพูดอย่างเฉยเมย

อย่างไรก็ตาม คำพูดเหล่านี้มีความหมายบางอย่าง หลังจากได้ยินเรื่องนี้ ฮูหยินฟางก็รู้สึกตื้นตันใจมาก

“เสี่ยวหวาน สิ่งที่เจ้าพูดเกี่ยวกับพุทธศาสนา เจ้าศึกษาเกี่ยวกับมันหรือ” ฮูหยินฟางถามอย่างสงสัย

กู้เสี่ยวหวานส่ายหน้า “ข้าไม่เข้าใจ สิ่งที่ข้าเข้าใจคือชีวิตถูกลิขิตไว้แล้ว และสิ่งที่ถูกลิขิตไว้เราก็ฝืนมันไม่ได้ บนเส้นทางที่ยากลำบากนี้ สิ่งที่ต้องจ่ายไปย่อมมากกว่าสิ่งที่ต้องได้รับ บางทีอาจจะไม่ได้รับกลับมาก็ได้ คนที่ไล่ตามแต่ไม่สมหวังไม่ใช่คนโง่เขลา ไม่มีใครยอมทำสิ่งที่เป็นอันตราย”

“ชีวิตถูกลิขิตไว้แล้ว และสิ่งที่ถูกลิขิตไว้เราก็ฝืนมันไม่ได้” ฮูหยินฟางทวนคำพูดที่กู้เสี่ยวหวานพูดเมื่อครู่และคิดอย่างลึกซึ้ง “ใช่แล้ว ทุกคนรู้ว่าอะไรเป็นของตัวเอง เพราะถ้าไม่ใช่ของตัวเอง ไม่ว่าจะร้องขอเท่าไรก็จะไม่ได้มา แต่เมื่ออดทนมาตั้งนาน สู้มาตั้งนาน เมื่อคิดอยากยอมแพ้ ใครจะทำได้กัน”

เสียงคร่ำครวญของฮูหยินฟางเต็มไปด้วยความหมายบางอย่าง กู้เสี่ยวหวานยังคงเกลี้ยกล่อมต่อไป นางชี้ไปที่ชาร้อนตรงหน้าแล้วพูดว่า “ฮูหยินฟาง ชีวิตนี้ก็เหมือนกับกาน้ำชาใบนี้ และไฟด้านล่างก็เหมือนกับความทรมานของชีวิต เราแต่ละคนต่างอยู่บนไฟนี้ จากน้ำเย็นกลายเป็นน้ำอุ่น และในที่สุดก็ถึงจุดเดือด เวลานี้การเติมใบชาที่หอมกรุ่นก็เหมือนกับการเติมสิ่งใหม่และน่าสนใจให้กับชีวิตของเรา ไม่ว่าจะเป็นชาที่ดีหรือชาที่ไม่ดี มันคือของขวัญในชีวิตของเรา ไฟยังคงลุกโชน ชาในกาน้ำชาเดือดพล่านและส่งกลิ่นหอมแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในเวลานี้รสชาติของชามาถึงจุดสูงสุดแล้ว ถ้าไฟยังลุกโชนต่อไปแบบนี้ คิดว่าชานี้จะเป็นอย่างไร?”

กู้เสี่ยวหวานไม่ได้พูดให้จบ แต่ถามคำถามฮูหยินฟางแทน

“น้ำจะเดือด ไฟจะทำให้น้ำแห้ง และกาก็จะแตก” ฮูหยินฟางคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับไป

คำตอบของนางตรงประเด็นมาก นางไม่เพียงแต่พูดถึงความเป็นไปได้ของหม้อเท่านั้น แต่ยังรวมถึงความเป็นไปได้ของไฟด้วย

กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า เป็นเรื่องง่ายกว่าที่จะเกลี้ยกล่อมฮูหยินฟางที่ฉลาดเช่นนี้

“ฮูหยินมีเหตุผลมาก สถานการณ์เหล่านี้เป็นไปได้ทั้งหมด” กู้เสี่ยวหวานถือกาน้ำชาและเทชาร้อนลงในถ้วย น้ำชาสีเหลืองส่งกลิ่นหอมจาง ๆ ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกสดชื่น

“ฮูหยิน ถ้าไฟกับกาน้ำชาแข่งขันกัน สุดท้ายก็มีแต่จะเจ็บทั้งสองฝ่าย จะดีกว่าหากยกกาน้ำชาออกจากไฟนี้ให้เร็วที่สุด เก็บชาหอม ๆ ไว้ลิ้มรสอย่างช้า ๆ ถ้าไม่ได้ดื่มชาหอม ๆ นั้น และแม้แต่กาน้ำชาก็รักษาไว้ไม่ได้ สุดท้ายจะจบลงด้วยความเจ็บปวดเท่านั้น แต่กาน้ำชาสวยมากและชาก็หอมมาก ทำไมถึงต้องปล่อยให้ไฟเผาไหม้มันด้วยล่ะ” กู้เสี่ยวหวานหยิบถ้วยขึ้นมาแล้วเป่าเบา ๆ

สำหรับฮูหยินฟางซึ่งหมกมุ่นอยู่กับบ้านหลังนั้น หลังจากได้ยินคำพูดของกู้เสี่ยวหวานก็เข้าใจทันทีว่านางหมายถึงอะไร

จุดประสงค์ของเสี้ยนจู่อันผิงคนนี้คือ การพาตัวเองออกจากบ้านตระกูลฟางโดยเร็วที่สุด

ฮูหยินฟางได้รับการเกลี้ยกล่อมหลายครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่สุขภาพของนางดีขึ้นเรื่อย ๆ ฮูหยินหลูก็ชักชวนลูกสาวที่ดื้อรั้นคนนี้ให้ตัดสินใจ

ฮูหยินหลูยังทำเพื่อประโยชน์ของตัวเองด้วย ในช่วงเวลาอันยาวนานในบ้านตระกูลฟาง มีเพียงนางเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองมีชีวิตอยู่แบบไหน

ในช่วงหลายปีที่เงียบงันเหล่านั้น หัวใจเต็มไปด้วยคำถาม

ใบหน้าของฮูหยินฟางเกิดความละอาย นางไม่ได้พูดต่อ แต่มองไปที่กาน้ำชาและเปลวไฟตรงหน้านาง ทั้งตกตะลึงและงุนงงในเวลาเดียวกัน

…………….