หยวนไห่ส่ายหัวทันที ราวกับเขากำลังบอกว่ามันจะไม่มีประโยชน์
ฟางเจิงยิ้ม “ท่านผู้มีอุปการคุณ ท่านอาจเคยไปหาพระพุทธเจ้าในอดีต และอาจจะไม่ได้ผล แต่ก็เป็นเรื่องปกติ” การบำเพ็ญเพียรของพระพุทธเจ้าทั้งสามก็ต้องใช้เวลาด้วยเช่นกัน เมื่อพวกเขาฝึกฝน พวกเขาจะไม่สามารถดูแลสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกมนุษย์ได้ คุณอาจมีคำขอที่พวกเขาไม่เห็น ดังนั้นคำอธิษฐานจึงเป็นไปตามธรรมชาติ แต่วันนี้มันแตกต่างออกไป วันนี้เป็นวันที่พระพุทธเจ้าทั้งสามพระองค์จะมองลงมายังโลกมนุษย์ โดยการบอกพวกเขา พวกเขาจะเห็นมันโดยธรรมชาติ ถ้ากรรมของคุณอนุญาต บางทีปัญหาของคุณอาจได้รับการแก้ไข

หยวนไห่จ้องมองฟางเจิ้งด้วยความประหลาดใจ ราวกับว่าเขาประหลาดใจว่ามันเป็นไปได้เช่นนี้

ฟางเจิ้งรู้ว่าการโกหกเล็กน้อยจะไม่ทำให้เขาถูกลงโทษด้วยฟ้าผ่า ในอดีต เขามักจะกลัวว่าจะถูกฟ้าผ่าเมื่อเขาต้องการโกหก ตอนนี้เขาได้พบโอกาสที่หาได้ยาก เขาจึงต้องโกหกตามที่ต้องการ มันรู้สึกยอดเยี่ยมมาก! ดังนั้นเขาจึงยิ้ม “สิ่งที่พระภิกษุยากจนคนนี้พูดทั้งหมดเป็นความจริง” นอกจากนี้ คุณแค่ถูกขอให้ไปที่วัดซังโกลว์เพื่อกราบไหว้พระพุทธเจ้าเท่านั้น พระยาจกคนนี้จะหลอกคุณได้หรือ? แย่ที่สุดก็คือมันจะเป็นการเสียเวลา

หยวนไห่พยักหน้า สิ่งที่ฟางเจิงพูดอาจจะเป็นความจริง แต่…

หยวนไห่ยังไม่แน่ใจว่าฟางเจิ้งพูดแบบนั้นทำไม หรือไม่รู้ว่าฟางเจิ้งพูดจริงหรือเปล่า แต่โอวหยางเฟิงฮวารู้ว่าฟางเจิ้งจะไม่ทำร้ายหยวนไห่แน่นอน ดังนั้นเธอจึงช่วยเขา “ท่านเจ้าอาวาสฟางเจิ้งเป็นเจ้าอาวาสของวัดนิ้วเดียว” อาจารย์ผู้เฒ่าจะมาที่นี่เพื่อโกหกคุณได้อย่างไร?

พูดจบแล้ว โอวหยางเฟิงฮวาแอบมองไปที่หนุ่มแดง แสดงให้เขาเห็นว่าให้ช่วย

อย่างไรก็ตาม เด็กชายแดงตกหลุมพรางของฟางเจิงเมื่อวานนี้และวันนี้ก็อารมณ์ไม่ดี เขาปฏิเสธที่จะพูดคำใดในตอนแรก แต่เมื่อเขาถูกเลือกออกมา เขาก็ฮึดฮัด “อาจารย์ของฉันเป็นเจ้าอาวาสจริงๆ” ท่านเป็นเจ้าอาวาสของวัดที่ใหญ่มากๆๆๆ เขาเจ๋งมากๆ

เมื่อฟางเจิ้งได้ยินคำว่า ‘จริงๆ’ สามครั้ง เขาก็หน้าแดง แค่คิดถึงวัดขนาดใหญ่ของเขาก็ทำให้เขารู้สึกอับอาย

หยวนไห่ในที่สุดก็เป็นคนที่ไม่เคยเห็นโลก มองไปที่สามคนที่อยู่ตรงหน้าเขา คนหนึ่งเป็นพระสงฆ์ที่ดูใจดี อีกคนเป็นเด็ก และอีกคนเป็นสาวสวย พวกเขาไม่ดูเหมือนพวกหลอกลวงในทางใดทางหนึ่งเลย ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า แสดงว่าเขาจะไป

พูดจบแล้ว หยวนไห่ชี้ไปที่ริมแม่น้ำ ฟางเจิงเข้าใจเขาและออกไปพร้อมกับอู๋หยางเฟิงฮวาและหนุ่มน้อยแดง

“ท่านอาจารย์ เมื่อไหร่ที่อารามใหญ่ของเราจะใหญ่เท่ากับอารามซองโกลว์?” เด็กชายแดงมองไปที่วัดซุงโกลว์ขนาดใหญ่และถอนหายใจ

ฟางเจิ้งส่ายหัว “วัดซงโกลว์พัฒนามานานหลายศตวรรษเพื่อให้ถึงขนาดปัจจุบันของมัน” การที่วัดนิ้วเดียวจะพัฒนาไปถึงระดับนั้นจะเป็นเรื่องยาก

อูหยางเฟิงฮวากล่าวว่า “จริงๆ แล้ว ไม่ใช่อย่างนั้น” ท่านอาจารย์ ตัวอักษรของท่านสวยงามจริงๆ ถ้าท่านยอมขายมัน ก็ไม่นานท่านก็จะได้เงินที่ต้องการแล้ว

ฟางเจิงส่ายหัว “สิ่งที่หายากมีค่า” ถ้าเขียนมากเกินไป มันก็จะไม่มีค่าอะไร นอกจากนี้ พระธุดงค์ไร้ทรัพย์นี้เป็นพระสงฆ์ มันไม่ดีสำหรับฉันที่จะเข้าร่วมการค้า

อูหยางเฟิงฮวาเห็นด้วยกับการทบทวนตัวเอง ดังนั้นเธอจึงเลิกพยายามโน้มน้าวเขา

หลังจากกลับมาที่วัดซงกั๋ว ฟางเจิ้งนั่งรออยู่ข้างนอกหอมหาวิระและรอคอยหยวนไห่ด้วยความอดทน

ไม่นานหยวนไห่ก็มาถึง ผมของเขาแห้งแล้ว แต่เขาก็ยังทำหน้ายุ่งยาก ชัดเจนว่าเขามาหลังจากการดำน้ำของเขา หลังจากเขาทักทายฟางเจิง เขาก็เดินเงียบๆ เข้าไปในห้องมหาวิหารและคุกเข่าลงบนเสื่อ เขาหรี่ตาลงและดูเหมือนจะตกอยู่ในความคิดลึกซึ้ง

ด้วยความคิดจากฟางเจิ้ง เขาได้เปิดใช้งาน A Golden Millet Dream!

“ฉันมีลูกสาว!” “ฉันมีลูกสาว!” ในหมู่บ้าน ชายหนุ่มสวมรองเท้ายางสีเหลืองวิ่งไปพร้อมกับตะโกน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาไปที่ประตูทุกบานและเคาะมัน พร้อมกับตะโกนขณะที่เขาเคาะ

ในทางกลับกัน…

“หยวนไห่ คุณบ้าไปแล้วหรือ!?”

“เหี้ย!” หยวนไห่ นี่มันกลางดึกแล้ว! คุณถูกผีสิงหรือเปล่า?

“หยวนไห่ เธออาจจะมีลูกสาว แต่เธอปลุกลูกชายของฉัน!”

หยวนไห่ ฉันสะดุ้งตื่นเพราะคุณ คุณต้องเลี้ยงเครื่องดื่มให้ฉันรอบหนึ่งพรุ่งนี้นะ! ถ้าไม่อย่างนั้น คุณจะต้องฟังเรื่องนี้ไปตลอดเลยนะ!

จิก! จั๊ก!

เห่า! เห่า!

เหมียว!

ทันทีที่หยวนไห่ทำให้ทั้งหมู่บ้านตกตะลึง

อย่างไรก็ตาม หยวนไห่ไม่ได้คิดอะไรกับมันและยังคงตะโกนต่อไป แต่ตอนนี้ เขาได้เพิ่มอีกหนึ่งประโยค “พรุ่งนี้ฉันเลี้ยงเครื่องดื่มทุกคน!”

นี่ทำให้ความโกรธของทุกคนสงบลง

หยวนไห่วิ่งวนรอบใหญ่ก่อนที่จะวิ่งออกจากหมู่บ้านในที่สุด เขามาถึงริมแม่น้ำ แม่น้ำดงในอดีตไม่เหมือนแม่น้ำดงในอนาคต มันไม่มีคันกั้นน้ำสูง และแม่น้ำก็ไม่ได้กว้างมากนักด้วย ดินทั้งสองข้างของคันกั้นน้ำไม่ได้ถูกทำการเกษตร ใต้เขื่อนมีหนองน้ำที่เต็มไปด้วยอ้อ และเหนือเขื่อนมีต้นวิลโลว์ มันขาดการปรับแต่งต้นไม้แบบเทียม มีแต่ความเรียบง่ายและไม่มีการตกแต่งของธรรมชาติแม่

หยวนไห่วิ่งไปที่ริมแม่น้ำก่อนที่จะรู้ตัวว่าเขาวิ่งไปไกลเกินไปแล้ว หลังจากหัวเราะเบาๆ เขาก็วิ่งกลับมา

ฟางเจิงยืนอยู่ที่นั่นและมองทุกอย่างอย่างเงียบๆ เขาตระหนักว่านี่คือที่ที่หยวนไห่ดำน้ำทุกวัน สถานที่ที่มีซากปรักหักพังอยู่!

ฟางเจิงเดินตามหลังหยวนไห่ที่ดูเหมือนจะมีพลังไม่รู้จบ เขาวิ่งกลับบ้านและทันทีที่เขาเข้าไป เขาก็ได้ยินเสียงภรรยาหัวเราะ “คุณผู้ชายโง่” ใครจะไปวิ่งและตะโกนกลางดึกแบบนั้น?

“ฮิฮิ ฉันห้ามใจไม่ไหว” ลูกสาวของฉันอยู่ไหน? ให้ฉันดูอีกครั้งหนึ่ง หยวนไห่โน้มตัวไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้น แต่กลับเห็นทารกตัวเล็ก lying อยู่ในอ้อมอกของผู้หญิงคนนั้น ใบหน้าของเธอเป็นจ้ำแดง และดวงตาของเธอยังปิดอยู่ ปากเล็กๆ ของเธอเปิดออกเล็กน้อย ขณะที่หัวของเธอส่ายไปมาราวกับกำลังมองหานมดื่ม

“โอเค.” พอแล้ว ลูกสาวของเราต้องกินข้าวแล้วนอนหลับ,” ภรรยาของหยวนไห่กล่าวพร้อมกับยิ้ม

“โอเค ฉันจะไม่ดูอีกแล้ว” เอ๊ะ อีกครั้งหนึ่ง แค่ครั้งเดียวอีกครั้ง!” หยวนไห่ตอบตกลงอย่างง่ายดาย แต่ทันทีที่เขาทำเช่นนั้นก็รู้สึกเสียใจ เข leaning forward และมองทารกด้วยความรักและความประหลาดใจ

ฉากเปลี่ยนไป

เด็กโตขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอรู้วิธีพลิกตัว นั่ง ยืน และเรียกพ่อ

ดวงตาของหยวนไห่เต็มไปด้วยความสุขเมื่อเขาเห็นเด็กหญิงตัวน้อยเติบโตขึ้นทีละน้อย ทุกวัน หยวนไห่จะทำการเกษตรในทุ่งนา เขาจะช่วยงานไม้เมื่อใครก็ตามที่สร้างบ้านเป็นวิธีหาเงินพิเศษ ซึ่งยังให้บุหรี่และแอลกอฮอล์เป็นผลประโยชน์เพิ่มเติมด้วย ภรรยาของหยวนไห่ดูแลลูกสาวที่บ้าน เธอจะเตรียมอาหารและร่วมงานในฟาร์มกับหยวนไห่ วันเวลาของพวกเขาค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ ทุกวัน

“พ่อ ดูสิ!” ในขณะนั้น เด็กสาวชื่อหยวนซิงซิงวิ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน เธอเงยหน้าขึ้นและโชว์ผ้าพันคอสีแดงที่คอของเธอ เธอดูมีความสุข

“อ้ายย่า ตอนนี้เธอเป็นเยาวชนพเนจรของจีนแล้วเหรอ?” หยวนไห่แสร้งทำเป็นตกใจเมื่อเห็นสีหน้าที่มีความสุขของหยวนซิงซิง

เมื่อเห็นสีหน้าของหยวนไห่ หญิงสาวก็ยิ้มเยาะทันที เธอกอดเอวของหยวนไห่และยิ้ม “มีสมบัติด้วย”

พูดจบเธอก็หยิบเหรียญทองเล็กๆ ออกจากกระเป๋า เหรียญตรามีภาพดาวห้าดวงและธงแดง รวมถึงจัตุรัสเทียนอันเหมิน มันดูสวยงามมาก หยวนซิงซิงกล่าวอย่างมีความสุขว่า “คุณครูบอกฉันว่าผ้าพันคอสีแดงจะถูกตรวจสอบในอนาคต” หากไม่เอามา จะไม่สามารถเข้าโรงเรียนได้ หรือจะโดนหักคะแนน แน่นอน ถ้าไม่ได้เอาผ้าพันคอมา ก็สามารถเอาป้ายเล็กๆ มาได้ด้วย พ่อ ใส่มันให้หน่อย บอกฉันด้วยนะว่ามันดูดีไหม”

หยวนไห่หัวเราะเบาๆ ขณะที่เขาช่วยหยวนซิงซิงสวมป้ายชื่อของเธอ เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มแย้มพอใจในตัวเองขณะที่เธอเดินวนรอบหยวนไห่เพื่อรับคำชมจากเขา

“น้องซิง จากนี้ไปเธอจะเป็นเยาวชนต้นแบบแล้วนะ” เธอไม่สามารถซนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เข้าใจไหม?” ถามหยวนไห่