บทที่ 1580 มีคนตายสี่คน

…………….

บทที่ 1580 มีคนตายสี่คน

“ตกลง ท่านอย่างเพิ่งไปไหน ให้อยู่แต่ในสวนชิงและอย่าให้ใครเห็นท่านเด็ดขาด หลังจากการสอบปากคำแล้ว หากพวกเขาพบว่ามีคนหายไป พวกเขาจะต้องมาตามหาท่านอย่างแน่นอน” กู้เสี่ยวหวานเอ่ย

“แล้วครอบครัวของผู้ตายล่ะ ครอบครัวของเจ้าของร้านล่ะ” เสี่ยวเซิ่งจื่อถามอย่างร้อนรน

“ข้าส่งคนไปแจ้งพวกเขาแล้ว พวกเขาจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลและระมัดระวังตัวมากขึ้น” กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้วมุ่นแล้วถามอีกครั้ง “ท่านช่วยเล่าลักษณะการตายของลูกค้าสี่คนนั้นให้ข้าฟังอีกครั้งทีสิ”

เสี่ยวเซิ่งจื่อเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เห็นอย่างละเอียด หลังจากได้ยินเรื่องนี้ กู้เสี่ยวหวานก็ถามว่า

“แล้วคนเหล่านี้เสียชีวิตเพราะพิษหรือ?”

เสี่ยวเซิ่งจื่อพยักหน้า “ใช้เข็มเงินตรวจสอบและพบว่าอาหารถูกวางยาพิษ แต่อาหารของพวกเขาเหมือนกับอาหารของโต๊ะอื่นทุกประการ อาหารทั้งหมดถูกผัดในกระทะเดียวกันและถูกนำขึ้นโต๊ะพร้อมกัน โต๊ะอื่น ๆ กินอาหารด้วยความเอร็ดอร่อยเป็นปกติ มีเพียงโต๊ะนี้เท่านั้นที่ตรวจสอบแล้วเจอยาพิษอยู่ในอาหาร”

“ดูเหมือนว่าบางคนอิจฉาความเจริญรุ่งเรืองของร้านจิ่นฝู พวกเขาเลยต้องการสร้างปัญหาให้เราอีกครั้ง” กู้เสี่ยวหวานเย้ยหยัน จากนั้นจึงปลอบโยนเสี่ยวเซิ่งจื่อว่าไม่ต้องกังวล “หากไม่ได้ทำอะไรผิด ดังนั้นไม่ต้องกลัวว่าผีจะมาเคาะประตู ท่านลุงจะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน”

เสี่ยวเซิ่งจื่อพึมพำและพูดว่า “ข้าอยู่กับเถ้าแก่หลี่มานานหลายปี แน่นอนว่าต้องเคยเห็นเหตุการณ์เหล่านี้มาบ้าง แต่คราวนี้ผู้ใดถึงโหดร้ายฆ่าคนตายทีเดียวสี่คนในร้านเพื่อใส่ร้ายพวกเรา”

“เรื่องสำคัญที่สุดคือ เราต้องช่วยเหลือเถ้าแก่และคนอื่น ๆ ออกมาก่อน เจ้าหน้าที่เหล่านั้นโหดเหี้ยมยิ่งนัก ย่อมทรมานพวกเขาเพื่อให้ยอมรับผิดเป็นแน่”

“ข้าจะไปที่จวนท่านแม่ทัพ” กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า

ท่ามกลางเมืองหลวงอันกว้างใหญ่ นางไม่รู้จักผู้ใดนอกจากจวนแม่ทัพ ดังนั้นจึงมีหนทางเดียวคือไปหาถานอวี้ซูเพื่อถามข่าวคราว

เมื่อไปที่จวนท่านแม่ทัพ กู้เสี่ยวหวานจงใจสั่งให้รถม้าวิ่งผ่านร้านจิ่นฝู เมื่อพวกเขามาถึงบริเวณหน้าร้าน กู้เสี่ยวหวานก็ยกม่านขึ้นและเห็นว่าประตูของร้านจิ่นฝูถูกปิดแน่น หน้าร้านที่เคยแน่นขนัดด้วยฝูงชนที่พลุกพล่าน ตอนนี้ช่างเงียบเหงาดูน่าหดหู่ แต่มีคนไม่กี่คนที่เฝ้าดูความตื่นเต้นและชี้ไปที่ร้านจิ่นฝู

“ร้านจิ่นฝูนี้ เหอะ ๆ มีคนตายสี่คน เหอะ ๆ นี่ไม่ใช่การฆาตกรรมตอนกลางวันแสก ๆ หรอกหรือ เมื่อก่อนข้าเคยกินอาหารที่นี่ทุกวัน แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่ามันอันตรายมาก”

“ใช่ใช่ใช่ ข้าได้ยินว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นในร้านจิ่นฝู ไม่ว่าจะอาเจียนหรือท้องเสีย แต่มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย แต่ทุกคนก็ไม่สนใจมันมากเลย ไม่คิดว่าร้านจิ่นฝูจะโหดเหี้ยมขนาดนี้ ตอนนี้ยุคของร้านจิ่นฝูคงจะจบลงแล้ว”

“รสชาติอาหารมันดีมาก และออกรายการอาหารจานใหม่ตลอด น่าเสียดายนะที่ต้องปิดตัวลงแบบนี้” ใครบางคนถอนหายใจอย่างเสียดาย

คนด้านข้างเยาะเย้ย “เจ้าจะกินลงอย่างงั้นหรือ ต่อจากนี้ไปข้าจะไม่กินอาหารที่นั่นอีก ใครจะรู้ว่ามีสารอันตรายอะไรบ้างอยู่ในอาหาร? อย่าเห็นแก่ความอร่อยจนเอาชีวิตเข้าไปแลก”

“ฮ่าฮ่าฮ่า”

บางคนชี้ไปที่ร้านจิ่นฝูและเริ่มด่าทอ บางคนชี้ไปที่ร้านจิ่นฝูแล้วกล่าววาจาเยาะเย้ย ในอดีตร้านจิ่นฝูเต็มไปด้วยผู้คน แต่ตอนนี้มันกลายเป็นร้านร้างข้างทางที่ทุกคนต่างก็ตะโกนด่าทอ

ยามที่มีคนเดินผ่านร้านจิ่นฝู พวกเขาทั้งหมดต่างจะชี้ไปที่ร้านฝูจิ่น “เจ้าของร้านฝูจิ่นแห่งนี้ก็คือเจ้าของร้านจิ่นฝู เขาวางยาพิษจนลูกค้าตายไปถึงสี่คน พวกเราต้องไม่อุดหนุนอาหารร้านนี้อีก ใครจะรู้ว่าหากเรากินหม้อไฟอาจจะน้ำลายฟูมปากตายก็ได้นะ”

เรื่องที่คนสี่คนเสียชีวิตในร้านจิ่นฝูแพร่กระจายไปทั่วถนนทุกสายราวกับโรคระบาด ทุกคนพูดถึงร้านจิ่นฝูและร้านฝูจิ่น ทุกคนจึงเกิดอาการหวาดกลัวและพยายามหลีกเลี่ยง

ในอดีตเมื่อกิจการของร้านจิ่นฝูเป็นไปได้ด้วยดี ผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาต่างอยากเข้ามาลิ้มลอง ทำไม…

เพราะกลิ่นของหม้อไฟนั้นหอมกรุ่น ยามที่เดินผ่านก็ได้กลิ่นหอมเย้ายวนใจ แต่ตอนนี้ทุกคนต่างกระตือรือร้นที่จะอยู่ห่างจากสถานที่แห่งนี้

รถม้าแล่นผ่านร้านฝูจิ่น ทำให้สามารถเห็นลูกจ้างในร้านฝูจิ่นกำลังทำความสะอาดร้าน หลังจากเห็นสิ่งนี้ กู้เสี่ยวหวานก็พูดกับโค่วตันว่า “สั่งปิดร้านฝูจิ่นและให้ทุกคนกลับไปก่อน”

มีบางอย่างเกิดขึ้นกับร้านจิ่นฝู และร้านฝูจิ่นก็คงจะโดนหางเลขไปด้วย

ตอนนี้คนของร้านจิ่นฝูยังไม่ถูกจับตัวไป แต่เมื่อคนเหล่านั้นรู้ตัว พวกเขาต้องมาจับทุกคนไปอย่างแน่นอน เพราะท้ายที่สุด สถานที่แห่งนี้ก็ยังเป็นทรัพย์สินของหลี่ฝาน

จากนั้นรถม้าก็วิ่งตรงไปที่จวนท่านแม่ทัพ ครั้นคนเฝ้าประตูเห็นว่าเป็นกู้เสี่ยวหวาน ดังนั้นเขาจึงต้อนรับกู้เสี่ยวหวานด้วยความปีติยินดี และเมื่อเดินไปได้ครึ่งทางก็เห็นถานอวี้ซูรีบเดินออกมาข้างนอก

“ท่านพี่ ทำไมท่านมาอยู่ที่นี่ ข้ากำลังจะไปหาท่านพอดีเลย” ถานอวี้ซูเพิ่งรู้ข่าว นางรู้ว่าร้านอาหารทั้งสองแห่งนี้มีความเกี่ยวข้องกับกู้เสี่ยวหวาน ดังนั้นนางจึงต้องการไปหากู้เสี่ยวหวานโดยเร็วที่สุด แต่ไม่คาดคิดว่ากู้เสี่ยวหวานจะมาหาตนเองเร็วขนาดนี้

กู้เสี่ยวหวานมองไปรอบ ๆ พลางเอ่ยขึ้นเบา ๆ ว่า “เข้าไปข้างในแล้วค่อยคุยกัน”

หลังจากกู้เสี่ยวหวานและถานอวี้ซูเข้าไปในห้อง อาจั่วและอาอวี้จึงยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู

“ท่านพี่ เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมถึงมีคนตายที่ร้านจิ่นฝู” เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นเรื่องร้ายแรง ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาไม่มีใครเสียชีวิตในร้านอาหาร อย่างมากที่สุดก็เป็นเพราะวัตถุดิบไม่สะอาด ไม่มีอะไรมากไปกว่าการอาเจียนและท้องเสีย แต่คราวนี้กลับมีคนสี่คนเสียชีวิตพร้อมกัน ว่ากันว่าหนึ่งในนั้นเป็นลูกชายคนเดียวของขุนนางระดับสี่

“ลุงหลี่จะไม่ทำร้ายใคร ลูกค้ามากมายขนาดนั้น ท่านลุงคงไม่โง่เขลาถึงขนาดฆ่าคนในที่สาธารณะ” กู้เสี่ยวหวานกล่าวอย่างหนักแน่น

หลี่ฝานเป็นคนอย่างไร กู้เสี่ยวหวานรู้แจ้งอย่างชัดเจน

รอยยิ้มบนใบหน้าที่เย็นชา ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีปัญหาเกิดขึ้นในร้านจิ่นฝูมาก่อน แต่หลี่ฝานก็สามารถแก้ปัญหาทั้งหมดได้ด้วยความสามารถของเขา

ทุกคนมักทานอาหารในร้านจิ่นฝู และคนที่รู้จักหลี่ฝานก็เรียกเขาว่า เถ้าแก่แห่งความสุข

คนที่ไปรับประทานอาหาร หากมีเรื่องราวไม่สบายใจ หลี่ฝานเพียงแค่มองก็รับรู้ได้ทันที ทำให้หลี่ฝานกลายเป็นคนมีชื่อเสียง

แต่เมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น จะต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้อย่างแน่นอน!

…………….