Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน 785 ภาพวาดที่สยบทั้งนิทรรศการ
ตอนที่ 785 ภาพวาดที่สยบทั้งนิทรรศการ
……….
ใช่แล้ว
เจิ้งจิงนำภาพม้าควบของอิ่งจือออกมาจัดแสดง!
ด้วยเหตุนี้เธอจึงตั้งใจเชิญชิวอวี่ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทจากวงการภาพวาดพู่กันโบราณมาเชยชมภาพนี้!
ในความคิดของเจิ้งจิง ภาพวาดนี้ไม่ควรถูกวางทิ้งไว้เฉยๆ โดยไม่เป็นที่รู้จัก!
เมื่อนิทรรศการศิลปะนี้ มีชิวอวี่ซึ่งเป็นยอดฝีมือด้านการภาพวาดพู่กันโบราณอยู่ เธอเพียงแค่แสดงความคิดเห็นซึ่งเป็นกลางเพียงไม่กี่ประโยค จะทำให้ภาพม้าควบและศิลปินผู้สร้างสรรค์ผลงานนี้อย่างอิ่งจือโด่งดังพร้อมกันในคราวเดียวได้ในทันทีอย่างแน่นอน!
นี่คือจุดประสงค์ของเจิ้งจิง
ทันทีที่เจ้าหน้าที่เห็นภาพม้าควบ เขาแทบเอ่ยขึ้นมาตามสัญชาตญาณ
“นี่ก็เป็นภาพของอาจารย์อิ่ง…”
เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปาก เจ้าหน้าที่กลับหยุดลง
วันนี้เขาพูดอะไรก็ดูเหมือนจะผิดไปเสียทุกอย่าง ไม่พูดเลยก็แล้วกัน
ฝูงชนกลับไม่ได้สนใจเจ้าหน้าที่
กล่าวให้ชัดเจนก็คือ ความสนใจของทุกคนล้วนเบนไปรวมกันที่ภาพม้าควบโดยสมบูรณ์!
รูปลักษณ์ภายนอกของม้านั้นถูกวาดด้วยเส้นกลมกลึงและแข็งแรง ผสมผสานกับหมึกหนาและฝีแปรงหนักซึ่งแฝงด้วยกลิ่นอายของตัวอักษรเฉ่าซู
พื้นที่ขนาดใหญ่บริเวณหัวม้าซึ่งเว้นว่างไว้ แสดงถึงบริเวณที่แสงตกกระทบ ช่วยเสริมมิติและเน้นย้ำความรู้สึกแข็งแกร่งบริเวณหัวม้า
ใช้พู่กันซึ่งหนักและชัดเจนลากลงมา สะท้อนให้เห็นถึงท่าทางที่แข็งแรง ทรงพลัง แต่ก็ยังคล่องแคล่วของม้า
ช่วงลำตัวถูกวาดด้วยหมึกที่อ่อนกว่า เพื่อให้เห็นโครงสร้างของร่างกายอย่างชัดเจน
ใช้เส้นที่เข้ม เพื่อเน้นข้อต่อและความแข็งแกร่งของกีบม้า
แผงคอและหางม้านั้นสง่าสามเป็นที่สุด ปัดฝีแปรงกว้าง ราวกับกำลังโบกสะบัดอยู่ในอากาศ!
หลายวินาทีผ่านไป
ครั้งแรกในวันนี้!
หลัวเฉิงและชิวอวี่ยังไม่ทันได้พูดอะไร กลุ่มผู้ชื่นชอบภาพวาดพู่กันโบราณก็เริ่มพูดคุยกันด้วยความตื่นเต้น ทำให้งานนิทรรศการภาพวาดเข้าสู่ช่วงที่มีผู้ชมคึกคักเป็นครั้งแรก!
“ภาพนี้สุดยอดมาก!”
“กล้ามเนื้อของม้าสวยมาก!”
“สีน้ำหมึกถูกต้องลงตัว ให้ความรู้สึกยิ่งใหญ่และทรงพลัง!”
“ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าภาพพยัคฆ์ลงเขาของอวี๋เหลียนนั้นยอดเยี่ยม เทียบได้กับภาพนี้แล้ว เสือตัวนั้นเหมือนว่าจะไม่ได้น่าเกรงขามสักเท่าไหร่!”
“ภาพนี้ต่างหากถึงเรียกว่าทรงพลัง!”
“ท่วงท่าสง่างาม จิตวิญญาณเปี่ยมล้น องอาจทรงพลัง เห็นชัดๆ ว่าฉากหลังมีแค่กระดาษเซวียนจื่อ แต่ม้าพวกนี้กลับให้นำมาซึ่งจินตนาการอันไม่สิ้นสุด!”
“นี่สิถึงจะเรียกว่าภาพที่งดงามและเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณ!”
“จิตรกรถ่ายทอดความรู้สึกของเขาผ่านหมึกและพู่กันออกมาอย่างมีความสุข เสน่ห์ของม้าศึกได้รับการถ่ายทอดออกมาอย่างเต็มเปี่ยม ฝีแปรงรวดเร็วและเฉียบขาด บวกกับเส้นที่มั่นคงและรื่นไหล ราวกับว่าความรู้สึกของเขาพวยพุ่งอย่างไม่อาจควบคุมได้ เป็นผลงานที่น่าทึ่งอย่างแท้จริง!”
“…”
ฝีมือเป็นเลิศ!
หลัวเฉิงจ้องมองภาพม้าควบอย่างใจลอย เขาลืมอิ่งจือไปชั่วขณะ จิตใจของเขากำลังวนเวียนอยู่ในภาพนี้
“ชำระล้างความธรรมดาสามัญของม้าที่มีมาแต่โบราณ!”
นัยน์ตาคู่สวยของชิวอวี่ตกตะลึง หลังจากนั้นไม่นานเธอจึงเอ่ยขึ้นอย่างสะท้อนใจ “นึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นฝีมือระดับปรมาจารย์ในนิทรรศการศิลปะเล็กๆ แบบนี้ มิน่าล่ะพี่เจิ้งถึงชมเปาะแบบนี้!”
เจิ้งจิงคลี่ยิ้มบาง
ปฏิกิริยาของฝูงชนนั้นเป็นไปตามความคาดหมายของเธอ ภาพวาดนี้ทำให้ผู้ที่เข้าใจงานจิตรกรรมเคลิบเคลิ้ม!
“มรรคาแห่งภาพวาดพู่กันโบราณ คือการแสวงหาธรรมชาติ”
ในที่สุดหลัวเฉิงก็รู้สึกตัว เขาสูดลมหายใจเข้าลึก “ก่อนหน้านี้ผมถึงบอกว่าผีเสื้อรักบุปผายังไม่ดีพอ ผลงานที่มีทั้งความงามภายนอกและจิตวิญญาณอย่างแท้จริงคือม้าเหล่านี้ พวกมันมีทุกสิ่งที่ธรรมชาติมอบให้ ไม่เพียงมีจิตวิญญาณอันเปี่ยมล้น แต่ยังมีจิตวิญญาณอันสูงส่ง ภาพนี้ทำให้เราสัมผัสได้ถึงอิสรภาพและความกระตือรือร้นของศิลปิน!”
เขารู้สึกตกใจอยู่บ้าง!
ภาพวาดนี้เกือบจะล้มล้างเทคนิคการวาดภาพพู่กันโบราณแบบดั้งเดิม โดยแสดงออกถึงวิธีของสัจจนิยมผ่านแนวคิดจินตนิยม
เหมือน แต่ไม่ได้พยายามให้เหมือนไปเสียทั้งหมด
ภาพวาดมีทั้งสไตล์ที่สมจริง โดยไม่ได้สูญเสียเสน่ห์ของภาพวาดพู่กันโบราณไป อาจกล่าวได้ว่าความวิจิตรและสง่างามของภาพม้านั้นได้รับการถ่ายทอดออกมาอย่างชัดเจน!
ด้านหลัง
ผู้ที่ชื่นชอบจิตรกรรมล้วนตกตะลึง หลังจากได้ยินความคิดเห็นของชิวอวี่และหลัวเฉิง ในใจของพวกเขาเกิดความตื่นเต้นยิ่งขึ้น
“นี่แหละคือผลงานที่สยบทั้งนิทรรศการได้!”
“ภาพผีเสื้อรักบุปผาของอิ่งจือไม่มีอะไรแบบนั้น!”
“ภาพผีเสื้อรักบุปผามีเรือจะเทียบได้”
“การที่ภาพนี้มาปรากฏใจนิทรรศการศิลปะนี้ บอกได้เลยว่านับเป็นเกียรติอย่างสูง!”
“ถึงยังไงอิ่งจือก็เป็นนักเขียนการ์ตูน เขาก็ควรดูภาพนี้ให้ดี เรียนรู้แก่นแท้ของภาพวาดพู่กันโบราณ!”
“แปลกจัง”
“ศิลปินที่วาดภาพนี้คือใคร”
“ทำไมถึงไม่เซ็นชื่อล่ะ”
“…”
ความหดหู่ของบรรดาผู้ที่ชื่นชอบงานจิตรกรรมซึ่งเกิดจากภาพผีเสื้อรักบุปผานั้นอันตรธานหายไปในทันที!
ท้ายที่สุดนักเขียนการ์ตูนก็ไม่อาจคว้ารางวัลที่หนึ่งในนิทรรศการศิลปะ!
ทันใดนั้น ความสงสัยใหม่ๆ ก็ผุดขึ้นในใจ
นี่คือภาพวาดซึ่งไม่ได้ลงชื่อศิลปิน
มีคนพยายามมองหาคำอธิบายเกี่ยวกับศิลปินใต้ภาพวาด
หลัวเฉิงและชิวอวี่ก็มองไปยังป้ายคำอธิบายผู้เขียนด้วยสีหน้าความสงสัยเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม
เมื่อเห็นคำอธิบายซึ่งเขียนด้วยตัวอักษรขนาดเล็กด้านล่างภาพ ทุกคนต่างตะลึงงัน!
ใบหน้าของแต่ละคนนั้นสับสน นิ่งอึ้งราวกับถูกแช่แข็ง!
ทันทีที่เห็นชื่อศิลปินบนคำอธิบายใต้ภาพ คำสองพยางค์หลุดจากปากของทุกคนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“อิ่งจือ!”
ภาพวาดนี้เป็นผลงานของอิ่งจือจริงๆ !!!
เจิ้งจิงยิ้มพลางมองไปยังหลัวเฉิงและชิวอวี่ซึ่งมีสีหน้าเหลือเชื่อ “ถูกต้อง ภาพวาดนี้มาจากปลายพู่กันของนักเขียนการ์ตูนอิ่งจือ เขาคือปรมาจารย์ด้านการวาดภาพพู่กันโบราณซึ่งซ่อนเร้นฝีมือเอาไว้!”
“ให้ตายสิ!”
เมื่อความจริงถูกเปิดเผยโดยเจิ้งจิง ฉากแห่งความตื่นเต้นก็ปะทุขึ้นทันใด!
“อิ่งจือ!?”
“เป็นไปได้ยังไง!”
“เป็นผลงานของอิ่งจืออีกแล้วเหรอ!?”
“อิ่งจือเป็นนักเขียนการ์ตูนไม่ใช่หรือไง!!”
“ฉันผิดปกติหรือว่าโลกนี้มันผิดปกติกัน ภาพวาดพู่กันโบราณที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้มาจากปลายพู่กันของนักเขียนการ์ตูน?”
“ฝีมือของเขาน่ากลัวมาก!”
“นี่ยังเป็นภาพจำที่ผมมีต่อนักเขียนการ์ตูนอยู่หรือเปล่านะ ผีเสื้อรักบุปผาก็ว่าไปอย่าง แต่เขาวาดภาพนี้ออกมาเนี่ยนะ?”
“บ้าน่ะ ยอมแล้ว ยังต้องการอะไรอีก!”
“ให้ตายสิ จะตบหน้าพวกเราแบบนี้เลยเหรอ!”
“กว่าจะหาภาพที่ดีกว่าผีเสื้อรักบุปผาได้ก็ยากแล้ว แต่คนวาดภาพนี้กลับเป็นอิ่งจือ!?”
“…”
ท่ามกลางเสียงกรีดร้องระงม
ฝูงชนซึ่งชื่นชอบจิตรกรรมทั้งหลายต่างตะลึงงัน!
ภาพม้าควบซึ่งพวกเขาชื่นชมมาเป็นนานนั้น แท้จริงแล้วอิ่งจือเป็นคนวาด นั่นทำให้ความเข้าใจซึ่งพวกเขามีแต่เดิมถูกอิ่งจือทำลายลงจนแตกเป็นเสี่ยงๆ !
ความกระหยิ่มใจ?
ความสง่างาม?
จิตวิญญาณ?
ความรู้สึกเหนือกว่าทั้งปวงของเหล่าผู้ชื่นชอบจิตรกรรมล้วนกลายเป็นเพียงเรื่องน่าขันเมื่อเผชิญหน้ากับภาพม้าควบ แต่ละคนถูกตบหน้าฉาดใหญ่!
“อิ่งจือหรือ…”
ชิวอวี่ใจลอย
ในใจของหลัวเฉิงกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกปั่นป่วนที่พลุ่งพล่าน หน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง!
ยิ่งเป็นผู้ที่มีความรู้มากเท่าไหร่ ยิ่งเข้าใจว่าภาพนี้หมายความว่าอย่างไร
อิ่งจือคนนี้ คือยอดฝีมืออย่างแท้จริง!?
ชั่วขณะนี้ หลัวเฉิงไม่สามารถคัดค้านความตั้งใจของลูกสาวในการคำนับอิ่งจือเป็นอาจารย์ได้อีกต่อไป
ภาพวาดนี้ทำให้แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังรู้สึกละอายใจ
แต่เขากลับไม่รู้เลยว่าลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาก็เพิ่งรู้ว่าภาพวาดนี้เป็นฝีมือของอาจารย์ของตนเองเช่นกัน!
“ที่แท้อาจารย์อิ่งจือก็มีผลงานอื่นในนิทรรศการนี้ด้วย?”
หลัวเวยดวงตาเบิกกว้างในทันทีหลังจากได้ฟังคำตอบ เธอคลี่ยิ้มกว้าง
ฉันว่าแล้วเชียว!
ผีเสื้อรักบุปผาไม่มีทางเป็นตัวแทนของระดับฝีมือของอาจารย์ได้เลย!
ถ้าจะใช้ภาพนั้นมาจัดแสดงในนิทรรศการศิลปะ ก็ออกจะสุกเอาเผากินเกินไปล่ะมั้ง!
เมื่อมองดูภาพม้าควบ ระดับนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าภาพกุ้งหกตัว แถมยังใช้ทักษะที่เหนือกว่าภาพกุ้งหกตัวด้วยซ้ำไป เพราะภาพสัตว์ที่วาดนั้นซับซ้อนกว่า!
ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน นิทรรศการภาพวาดพู่กันโบราณนั้นโกลาหลเพราะนักเขียนการ์ตูนคนหนึ่ง!
Comments