ตอนที่ 1148 ตรวจสอบ

……….

ตอนที่ 1148 ตรวจสอบ

อาผู่ไม่ได้รับรู้ถึงบรรยากาศแปลก ๆ ในออฟฟิศใหญ่เลย

หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสุข

ปรากฏว่าหลินม่ายปฏิบัติต่อเขาแตกต่างจากคนอื่น ๆ

ด้วยความสุขที่เปี่ยมล้ม เขากลับไปที่ห้องทำงาน แกะกล่องเนกไท และหยิบมันออกจากกล่องของขวัญ

เนกไททำจากผ้าไหมชิ้นนี้เป็นแบรนด์ดังและเป็นรุ่นลิมิเต็ด ซึ่งทำให้อาผู่ดีใจมาก

เขามองตัวเองในกระจกและเปลี่ยนเนกไท ขณะที่ไม่สามารถหุบยิ้มได้

เขาลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วจึงกดหมายเลขของหลินม่าย เพื่อกล่าวขอบคุณและเลี้ยงอาหารเธอ

ในเมื่ออีกฝ่ายเริ่มแสดงท่าทีแล้ว เขาไม่ควรที่จะอยู่เฉยหรือไม่แสดงท่าทีรับรู้

หลินม่ายกำลังขับรถ เมื่อมีสายเรียกเข้า เธอจึงจอดข้างทางและกดรับสาย

เสียงอันอ่อนโยนของอาผู่ดังขึ้นจากปลายสาย “ผมได้รับของขวัญปีใหม่แล้ว และชอบมันมาก ขอบคุณนะครับ”

หลินม่ายตอบกลับ “ทุกคนต่างก็ได้รับเช่นกัน ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ”

“ก็จริงครับ แต่ของขวัญที่คุณมอบให้ผมนั้นไม่เหมือนคนอื่น ผมอยากจะเลี้ยงอาหารค่ำใต้แสงเทียน คุณพอจะให้เกียรติไปด้วยกันได้ไหมครับ?”

หลินม่ายปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ขอโทษด้วยจริง ๆ นะคะ นอกเวลางานฉันอุทิศให้กับครอบครัวเท่านั้น”

จากนั้นเธอกดวางสายไปทันที

ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ อาผู่สับสนเล็กน้อย หลินม่ายมอบของขวัญปีใหม่ที่ไม่เหมือนกับคนอื่นแก่เขา แต่กลับปฏิเสธคำชวนเช่นนี้ นี่หมายความว่าอย่างไร?

หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็คิดว่าหลินม่ายกำลังเล่นตัว จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

เขาตัดสินใจหาโอกาสที่จะทำให้สิ่งต่าง ๆ ชัดเจนแก่เธอ

พอเลิกงาน อาผู่ลังเลอยู่นาน เขาตัดสินใจที่จะไม่ถอดเนกไทที่คอ

เมื่อมาถึงบ้าน เหมยซือกลับมาจากทำงานก่อนแล้ว

หล่อนเห็นเนกไทเส้นใหม่รอบคออาผู่ จึงถามว่า “คุณซื้อเนกไทเส้นใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”

อาผู่พูดอย่างใจเย็น “มันเป็นของขวัญปีใหม่จากคุณหลินที่มอบให้ผมน่ะ”

เหมยซือถามอย่างระมัดระวัง “คุณหลินสนใจคุณหรือคะ?”

สีหน้าอาผู่หมองหม่นทันใด “คุณอย่าพูดเรื่องไร้สาระน่า หล่อนจะมาสนใจผมได้ยังไง?”

เหมยซือพึมพำเสียงเบา “ฉันได้ยินผู้คนพูดกันในสถานีโทรทัศน์”

อาผู่ได้ยินไม่ชัดเจน จึงถามด้วยความโกรธ “คุณกำลังพูดเรื่องบ้าอะไร?”

เหมยซือพูดด้วยความตื่นตระหนก “ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยนะคะ”

หลังอาหารเย็น หลินม่ายแจกของขวัญปีใหม่ให้ทั้งครอบครัว

ขณะที่กำลังแจกจ่ายของขวัญ เธอก็ไม่เห็นเนกไทแบรนด์ดังรุ่นลิมิเต็ดที่เธอซื้อให้กับฟางจั๋วหราน

เธอสงสัยว่ามันตกอยู่ในรถ เธอกับฟางจั๋วหรานจึงไปค้นหาด้วยตัวเอง แต่พวกเขากลับหามันไม่พบ

ฟางจั๋วหรานปลอบโยนเธอว่า “ถ้ามันหล่นหายไปแล้ว คุณแค่มอบตัวเองเป็นของขวัญปีใหม่ให้ผมแทนแล้วกัน”

เป็นผลให้ค่ำคืนนั้นเธอกลายเป็นของขวัญปีใหม่ที่ฟางจั๋วหรานไม่สามารถวางลงได้ตลอดทั้งคืน

วันรุ่งขึ้น หลินม่ายตื่นเวลา 6.30 น. เหมือนเช่นเคย แต่เธอกลับต้องนอนอยู่บนเตียงสักพักด้วยอาการปวดหลังและร่างกายจากการหักโหมทำกิจกรรมร่วมกับฟางจั๋วหรานเมื่อคืนนี้

เธอไม่ได้ลุกจากเตียงจนถึงเก้าโมงเช้า ขณะที่กำลังจะไปอาบน้ำ เหมยซือก็โทรมาถามว่า เธอขอเลี้ยงกาแฟหลินม่ายสักแก้วได้หรือไม่

หลินม่ายไม่อยากเจออีกฝ่าย จึงถามว่า “มีธุระสำคัญอะไรหรือเปล่าคะ?”

ถ้าไม่ใช่เรื่องธุระแล้ว เธอก็ไม่อยากออกไปเจออีกฝ่ายเลย

เหมยซือลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ฉันอยากคุยกับคุณเกี่ยวกับเนกไทที่คุณมอบให้สามีของฉันน่ะค่ะ”

“คุณหมายถึงอะไรคะ? ฉันให้เนกไทกับสามีคุณตอนไหน?” หลินม่ายรู้สึกประหลาดใจ

ทันใดนั้นเธอก็จับต้นชนปลายได้ “ไม่น่าแปลกใจเลยว่าเนกไทที่ฉันซื้อให้สามีกลับหายไป กลายเป็นว่ามันไปอยู่กับสามีของคุณนี่เอง”

เธอถามด้วยความสับสน “เนกไทเส้นนั้นไปอยู่กับสามีของคุณได้ยังไงกัน”

เหมยซือกล่าว “ฉันเองก็อยากถามคุณเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ”

หลินม่ายคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เดี๋ยวฉันออกไปพบคุณทันทีค่ะ”

ทั้งสองนัดหมายสถานที่กัน จากนั้นหลินม่ายจึงขับรถไปยังร้านบะหมี่แห้งม่ายจื่อเซียงที่อยู่ใกล้บ้าน

เธอสั่งลูกชิ้นเนื้อเด้งและเริ่มกิน

กระทั่งเธอกินลูกชิ้นเนื้อเด้งจนหมด เหมยซือก็ยังไม่มา

หลินม่ายสั่งเอ้กน็อกมาและดื่มอย่างไม่เร่งรีบ ทว่าเหมยซือก็ยังไม่มา จนเธอดื่มเอ้กน็อกหมดแก้วอีกครั้ง

หลังจากนั้นเหมยซือก็มาถึง หล่อนกล่าวคำขอโทษที่ปล่อยให้หลินม่ายรอนาน

หลินม่ายถามตรงประเด็น “คุณเอาเนกไทมาด้วยไหม?”

เหมยซือส่ายหัว “ไม่ค่ะ… อาผู่สวมมันไว้ที่คอตลอดเวลา และไม่ยอมถอดออกเลย”

หลินม่ายลุกขึ้นยืน “ฉันจะไปหาเขาที่สถานีโทรทัศน์”

เหมยซือรู้สึกเขินอายเล็กน้อย “ถ้าคุณไปขอเขาแบบนั้น เขาคงเดาได้ว่าฉันเป็นคนบอกคุณ”

“แล้วยังไง? ถ้าผู้หญิงคนอื่นมอบเนกไทให้เขา และคุณไม่สบายใจ คุณมีสิทธิ์ที่จะไปหาผู้หญิงคนนั้น และปกป้องชีวิตการแต่งงานของคุณ”

หลินม่ายงงงวย “สหรัฐอเมริกาค่อนข้างให้ความสำคัญเกี่ยวกับความเท่าเทียมในการสมรสนะ ทำไมคุณถึงยอมขนาดนี้ล่ะ?”

เหมยซือกระซิบ “เพราะฉันกลัว กลัวจะสูญเสียเขาไป”

หลินม่ายไม่ได้พูดอะไรอีก

ทุกคนเลือกเส้นทางของตัวเอง ดังนั้นต้องรับผลที่ตามมาให้ได้

หลินม่ายกล่าว “ฉันจะไปหาอาผู่ และจะพยายามไม่ลากคุณเข้ามาเอี่ยว แต่ฉันสงสัยว่ามีคนทำอุบายบางอย่าง โดยการเปลี่ยนปากกาที่ฉันให้อาผู่ เป็นเนกไทที่ฉันตั้งใจซื้อให้สามีของฉันเอง”

เหมยซือประหลาดใจ “ทำไมคนคนนั้นถึงทำเรื่องดังกล่าวล่ะคะ? แล้วเอาเนกไทของคุณไปได้ยังไงกัน”

“ทำไมคนที่อยู่เบื้องหลังถึงทำแบบนั้น ฉันเองก็ไม่รู้หรอกค่ะ แต่การจะสลับของขวัญนั้นง่ายมาก เมื่อวานฉันซื้อของขวัญและเข้าไปที่สถานีโทรทัศน์ ผู้อำนวยการสถานีเรียกพบฉัน ฉันจึงวางของทั้งหมดที่ซื้อมาในออฟฟิศ ออฟฟิศไม่มีประตูล็อก ทุกคนสามารถเข้าออกได้ตามสะดวก”

เหมยซือกล่าว “ในกรณีนั้น การค้นหาบุคคลที่สลับของขวัญคงไม่ใช่เรื่องยาก สิ่งที่คุณต้องทำคือไปตรวจสอบภาพบันทึก”

หลินม่ายถามด้วยความประหลาดใจ “สถานีโทรทัศน์ติดตั้งกล้องวงจรปิดแล้วเหรอคะ?”

เหมยซือพยักหน้า “ตั้งแต่สถานีโทรทัศน์ของเราถูกซื้อกิจการ ผู้อำนวยการสถานีคนใหม่ได้ติดตั้งกล้องวงจรปิด เพราะเขากลัวว่าพนักงานจะแอบอู้งานน่ะค่ะ”

ทั้งสองมาถึงสถานีโทรทัศน์ทีละคน หลินม่ายถามด้วยเสียงดังฟังชัดในออฟฟิศใหญ่ว่าใครได้รับเนกไทรุ่นลิมิเต็ดจากแบรนด์ดังเป็นของขวัญ

มันเป็นของขวัญปีใหม่ที่เธอซื้อให้สามี แต่มันกลับหายไป

ทันใดนั้น เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งถามเธอว่า เนกไทเส้นนั้นมีลักษณะอย่างไร

หลินม่ายอธิบายให้พวกเขาฟังอย่างละเอียด

เพื่อนร่วมงานมองหน้ากันพร้อมกาแฟในมือ

หลังจากนั้นไม่นาน เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งพูด “คุณเข้าใจผิดว่าเนกไทเส้นนั้นเป็นปากกาและมอบมันให้อาผู่เอง”

หลินม่ายปฏิเสธ “เป็นไปไม่ได้! ฉันตรวจสอบของขวัญทุกชิ้นที่ฉันมอบให้เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีข้อผิดพลาด”

“ไม่ว่าจะมีข้อผิดพลาดหรือไม่ อย่างไรซะก็ไปตรวจสอบภาพบันทึกกันเถอะ”

ทุกคนจึงพากันไปดูภาพบันทึกจากกล้องวงจรปิด

อาจเป็นเพราะหลินม่ายไม่ได้เข้ามาสถานีโทรทัศน์บ่อยนักในหนึ่งสัปดาห์ สถานีโทรทัศน์จึงไม่ได้ติดตั้งกล้องวงจรปิดในสำนักงานของเธอ

แต่มีกล้องวงจรปิดอยู่ที่ทางเดิน ทุกคนจึงเห็นว่ากู่อีอวิ๋นเข้าไปในห้องทำงานของหลินม่าย

แม้ว่าหล่อนจะเข้าและออกออฟฟิศตัวเปล่า แต่การเคลื่อนไหวก็ดูมีพิรุธอย่างยิ่ง

ทุกคนสับสนเล็กน้อย กู่อีอวิ๋นและหลินม่ายมีความสัมพันธ์ต่อกันไม่ดีนัก ทำไมอีกฝ่ายถึงเข้าไปในสำนักงานของหลินม่ายขณะที่เจ้าตัวไม่อยู่ แล้วยังเข้าไปนานเกือบสิบนาที

หลินม่ายแสร้งทำเป็นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และขอให้ผู้รับผิดชอบตรวจสอบดูภาพบันทึกทั้งในและนอกสำนักงานของอาผู่

เมื่อได้รับชม ทุกคนก็ได้ค้นพบความจริงที่ยิ่งใหญ่

กู่อีอวิ๋นแอบเข้าไปในห้องทำงานของอาผู่ขณะที่เขาไม่อยู่

หล่อนหยิบของขวัญออกมาจากใต้เสื้อคลุมและวางลงบนโต๊ะทำงานของอาผู่ จากนั้นหยิบปากกาที่ด้านข้างและซ่อนมันไว้ใต้เสื้อคลุม ก่อนจะเดินออกไป

ทุกคนนึกถึงภาพบันทึกหน้าห้องทำงานของหลินม่ายที่เพิ่งดูเมื่อครู่ จากนั้นก็ปะติดปะต่อเรื่องราว

กู่อีอวิ๋นเป็นคนสลับของขวัญนั่นเอง

หลินม่ายต่อสายถึงกู่อีอวิ๋น และขอให้หล่อนมาที่สถานีโทรทัศน์ทันที

กู่อีอวิ๋นรู้สึกอึดอัดมากเมื่อได้ยินเสียงของหลินม่าย หล่อนถามด้วยความหงุดหงิด “มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?”

“คุณมาที่นี่ก่อน แล้วฉันจะบอกต่อหน้าคุณ”

“ฉันไม่อยากไป”

“นั่นไม่เป็นไรค่ะ แต่คุณจะต้องรับผิดชอบต่อผลที่ตามมา” หลินม่ายพูดด้วยเสียงเย็นชาและกดวางสายทันที

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

จับตัวคนต้นเรื่องได้แล้ว เตรียมตัวโดนคนทั้งออฟฟิศแบนได้เลยค่ะ

ไหหม่า(海馬)

……….