Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน 790 น้ำที่นี่ลึกมาก เธอรับมือไม่ไหวหรอก
ตอนที่ 790 น้ำที่นี่ลึกมาก เธอรับมือไม่ไหวหรอก
……….
ไม่ว่าจะสำหรับเจียงกุยหรือหลินเหยา นี่จะเป็นงานพบปะแฟนคลับที่ยากจะลืมเลือนอย่างแน่นอน
เมื่อเดินทางออกจากวิลลาสกุลหลิน สีหน้าของเจียงขุยเต็มไปด้วยความสับสน
ฉันเป็นใคร
ฉันอยู่ที่ไหน
ฉันมาทำอะไร
หากไม่ใช่เพราะในโทรศัพท์ของเธอมีรูปถ่ายกับหลินเหยา เจียงขุยคงคิดว่านี่เป็นเพียงความฝัน
จริงสิ
ดูเหมือนว่ากันนี้เธอจะนัดไปเล่นกับจ้าวอิ๋งเก้อที่บ้าน
เจียงขุยขึ้นรถและออกเดินทาง
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เจียงขุยก็มาถึงบ้านของจ้าวอิ๋งเก้อ
จ้าวอิ๋งเก้อสวมชุดนอนผ้าไหมสีแดงอวดทรวดทรงอรชรมาเปิดประตูให้เจียงขุยพร้อมกับเอ่ยปากบ่น
“คิดว่าเธอจะเทฉันซะแล้ว ทำไมถึงมาช้าขนาดนี้ล่ะ”
ความสัมพันธ์ระหว่างนักร้องในราชวงศ์ปลาถูกกำหนดโดยเซี่ยนอวี๋ บางครั้งก็ดี บางครั้งก็แย่
ในช่วงเวลาที่ดี สาวๆ จะเข้ากันไปเข้ากันได้ในฐานะเพื่อนสนิท และนัดหมายกันเพื่อพบปะกันเป็นการส่วนตัวเป็นครั้งคราว
ปัจจุบัน ทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน และนั่งบนเรือแห่งมิตรภาพลำน้อยไปด้วยกัน
“ขอโทษนะ”
เจียงขุยแลบลิ้น เอ่ยอธิบาย “แวะไปบ้านอาจารย์เซี่ยนอวี๋มา เลยมาสายนิดหน่อย”
ครืน!
จ้าวอิ๋งเก้อได้ยินดังนั้น รู้สึกราวกับโดนฟ้าผ่าลงมาเต็มเปา เธอยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างว่างเปล่า ดวงตากลมโตของเธอเบิกกว้าง สิ่งเดียวที่ดังก้องอยู่ในสมองของเธอคือ ‘แวะไปบ้านอาจารย์เซี่ยนอวี๋มา’
เจียงขุยกะทืบเท้า
“ยังไม่ต้องพูดเรื่องนี้ ฉันอยากเข้าห้องน้ำ”
“ค่อยๆ นึก!”
“ฉันถามเธอว่าห้องน้ำอยู่ที่ไหน”
“ดมหาเอาเอง!”
จ้าวอิ๋งเก้อเอ่ยอย่างเย็นชา
เรือลำน้อยแห่งมิตรภาพคว่ำลงอย่างไม่เป็นท่า
ในที่สุดเจียงขุยก็หาห้องน้ำพบ และปลดทุกข์อย่างเต็มที่
หลังจากออกมา เจียงขุยรู้สึกสดชื่น แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น เธอกลับเห็นดวงตาหม่นหมองคู่หนึ่ง
เจียงขุยตกใจจนสะดุ้งโหยง
“จ้าวอิ๋งเก้อเธอเป็นอะไรไป ฉันเข้าห้องน้ำ เธอยังยืนดมอยู่ข้างหน้าห้องน้ำอีก?”
“เธอไปบ้านอาจารย์เซี่ยนอวี๋จริงเหรอ?”
“ใช่”
เจียงขุยหวนนึกถึงตอนที่เธอและหลินเหยาสบตากันอย่างกระอักกระอ่วนที่บ้านของอาจารย์เซี่ยนอวี๋ สีหน้าของเธอซับซ้อนข้ึนมาเล็กน้อย
“…”
ฉันไม่เคยไปที่นั่นเลย!
จ้าวอิ๋งเก้อรู้สึกขมขื่นในใจ
ในความทรงจำของเธอ ซุนเย่าหั่วเป็นเพียงคนเดียวในราชวงศ์ปลาที่เคยไปบ้านอาจารย์เซี่ยนอวี๋
ทันใดนั้นเธอจึงก้าวขึ้นไปข้างหน้าและและกุมมือของเจียงขุย
เจียงขุยผงะถอยไปครึ่งก้าว สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความระแวดระวัง
“เธอจะทำอะไร”
“เธอคิดเกี่ยวกับอาจารย์เซี่ยนอวี๋บ้างไหม?”
“ไม่เคย!”
ใบหน้าของเจียงขุยเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที
จ้าวอิ๋งเก้อส่ายหน้า “ขุยจื่อ อย่าว่าที่พี่พูดตามตรงเลยนะ เพราะเธอยังเด็กมาก เธอไม่เข้าใจ เรื่องแบบนี้พี่รู้ดีกว่าเธอ”
เจียงขุย “…”
อายุของพวกเราใกล้เคียงกัน
ถ้าจะถามว่าตรงไหนที่โตกว่าฉันน่ะหรือ…
เจียงขุยก้มหน้าลงมองของตนเอง และเงยหน้ามองของอีกฝ่าย ก่อนจะลอบถอนหายใจเบาๆ
“ขุยจื่อ”
จ้าวอิ๋งเก้อจับมือเจียงขุยแน่น และเอ่ยด้วยความจริงใจ
“ฟังคำแนะนำของพี่นะ หลายอย่างเป็นภาพลวงตา น้ำที่นี่ลึกมาก คนอายุน้อยอย่างเธอรับมือไม่ไหวหรอก ให้พี่จัดการแทนเถอะ”
เจียงขุย “???”
เธอมารับมือแทนฉันได้ด้วยเหรอ มือเธอใหญ่กว่าฉันหรือไง?
ฉันว่าเธอกำลังคิดเรื่องไร้สาระไปเองมากกว่า
เจียงขุยผละออกจากจ้าวอิ๋งเก้ออย่างไม่สบอารมณ์ “ถึงฉันจะชอบอาจารย์เซี่ยนอวี๋ แต่ก็ไม่ได้ชอบแบบทะลึางแบบเธอนะ ฉันไปบ้านอาจารย์เซี่ยนอวี๋ก็เพราะน้องสาวของอาจารย์เซี่ยนอวี๋เป็นแฟนคลับของฉัน”
อิทธิพลของสภาพแวดล้อมในครอบครัว
เจียงขุยไม่ได้สนใจเรื่องความรัก
จ้าวอิ๋งเก้อจ้องมองเจียงขุยสักพัก ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข เรือเล็กแห่งมิตรภาพกลับมาอีกครั้ง แม้ว่าเธอจะยังรู้สึกอิจฉาอยู่บ้างที่น้องสาวของอาจารย์เซี่ยนอวี๋ชื่นชอบเจียงขุย
“มาๆๆ เพื่อนสาว ล็อกอิน เปิดเกมเลย”
“เธอเรียกฉันมาเพื่อเล่นเกมเนี่ยนะ?”
“ห้าสิบนาที! เธอมาสายห้าสิบนาที! รู้ไหมว่าห้าสิบนาทีนี้ฉันทำอะไรบ้าง ฉันอยู่บ้านเล่นเกมพืชปะทะซอมบีเนี่ย”
“อ๋า?”
เจียงขุยตามจ้าวอิ๋งเก้อไปยังหน้าคอมพิวเตอร์ มองไปยังเกมบนหน้าจอ
“สนุกไหม?”
“เธอไม่เคยเล่นเธออาจไม่เข้าใจ เกมนี้สนุกจริงๆ ซุนเย่าหั่วเป็นคนแนะนำฉันมา เธอลองเล่นดูสิ”
สิบนาทีผ่านไป
เจียงขุยนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ บนหน้าจอปรากฏตัวอักษรสีเขียว พร้อมกับเสียงหัวเราะอันน่าสยดสยอง
“ซอมบีกินสมองของคุณแล้ว!”
เจียงขุยตกใจจนสะดุ้งโหยง นี่มันเกมสยองขวัญหรือ?
ร่างเล็กๆ ของเธอมีท่าทีไม่ยอมจำนน
ลองอีกสักตั้ง!
และด้านข้าง
จ้าวอิ๋งเก้อกำลังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อผ่านด่านให้ได้ ที่บ้านของเธอมีคอมพิวเตอร์หลายเครื่อง
ไม่นาน
ตัวอักษรแบบเดียวกันปรากฏบนหน้าจอ
“ถูกซอมบีกินสมองอีกแล้ว”
จ้าวอิ๋งเก้อพูดอย่างหัวเสีย “ด่านนี้ผ่านยากจริงๆ แต่เกมนี้สนุกนะ”
“สนุกมากก็จริง แต่พวกเราคุยกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอว่าจะเล่นด้วยกันนี่นา ฉันเรียนมาน้อย อย่ามาหลอกฉันเลย เกมแบบนี้จะเล่นด้วยกันยังไง”
“รอเดี๋ยว”
จ้าวอิ๋งเก้อหันไปดึงผ้าม่าน
ในห้องมืดสนิท จ้าวอิ๋งเก้อหัวเราะ
“เปิดเกม!”
เจียงขุย “…”
ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง
ทั้งสองกลายเป็นเกมเมอร์สาวไปทันที เล่นกันอย่างเพลิดเพลิน ในห้องเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ และทั้งสองสนทนากันเกี่ยวกับความรู้สึกกระหว่างเล่นเกมเป็นครั้งคราว
“ทำไมซอมบีตัวนี้ถึงมีประตูกันกระสุน”
“ประตูแล้วยังไง ซอมบีตัวนี้สวมชุดเกราะ”
“ตัวนี้เยี่ยวมาก โคตรเยี่ยว”
“อ๊า จ้าวอิ๋งเก้อเธอทะลึ่งมาก”
“คิดอะไรของเธอน่ะ ใครทะลึ่ง ฉันหมายถึงซอมบี้ตัวนี้เต้นเก่งมาก เต้นท่ามูนวอล์กเหมือนอาจารย์เซี่ยนอวี๋เลย อาจารย์เซี่ยนอวี๋คงไม่ได้เป็นต้นแบบของซอมบีนี้หรอกนะ ไม่รู้ว่าจ่ายค่าลิขสิทธิ์แล้วหรือยัง ด้านข้างแถมมีซอมบีข้างๆ มาร้องประสานเสียงให้ด้วย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ!”
“หัวเราะอะไร”
“เธอไม่รู้สึกเหรอว่าซอมบีที่ร้องประสานเสียงให้กับท่ามูนวอล์กหน้าตาเหมือนซุนเย่าหั่ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“โอ้ จริงด้วย!”
“เกมนี้ซุนเย่าหั่วเป็นคนแนะนำ เขาคงไม่ได้ควักเงินสร้างเกมนี้ขึ้นมาหรอกใช่ไหม?”
“เขาจะไปรู้เรื่องเกมได้ยังไง”
“…”
ทั้งสองกำลังเพลิดเพลินกับเกม
นอกเหนือจากโหมดผ่านด่านแล้ว ทั้งสองยังค้นพบโหมดผจญภัยซึ่งมีมินิเกมที่น่าสนใจอีกมากมาย การออกแบบนั้นต่างจากรูปแบบด่าน ทว่าเหมือนกันตรงที่ให้ความรู้สึกแปลกใหม่และเล่นได้อย่างสนุกสนาน!
แน่นอน
ทุกครั้งที่สมองถูกซอมบีกิน ทั้งสองเป็นต้องถอนหายใจด้วยความหัวเสีย จากนั้นจึงรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ
ขณะเดียวกัน
บนโลกออนไลน์ แพลตฟอร์มได้จัดเตรียมโฆษณาเล็กๆ น้อยๆ เพื่อโปรโมตเกม
มีคนค้นพบความสนุกของเกมพืชปะทะซอมบีมากขึ้นเรื่อยๆ
เนื่องจากคุณสามารถดาวน์โหลดเกมได้ในราคา 10 หยวน จึงมีคนยินดีทดลองเล่นอยู่เสมอ และหลังจากได้ลองแล้ว หลายคนจึงเริ่มติดงอมแงม
น่าสนใจ!
แปลกใหม่!
น่าตื่นเต้น!
ชาวเน็ตซึ่งชอบแชร์บางคน จึงรีบแชร์ต่อไปให้เพื่อนๆ ทันทีด้วยความตื่นเต้นหลังจากได้เล่นเกมนี้แล้ว!
เมื่อเป็นเช่นนี้
จากหนึ่งเป็นสิบ
จากสิบเป็นร้อย
เนื่องจากมีคนเข้ามาเล่นเกมพืชปะทะซอมบีมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเกมนี้ก็เริ่มค่อยๆ ได้รับความนิยมบนโลกออนไลน์
Comments