หรือจะ…ลองใช้นิ้วดู
พอคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็รู้สึกว่ามีความเป็นไปได้สูงมาก!
ถึงอย่างไรตำแหน่งนี้ก็มีส่วนโค้งเล็กที่ทำงานอยู่ ใช้คีมแหวก
ไม่ได้ หรือต่อให้เอาเข้าไปได้ก็ออกแรงยากอยู่ดี!
โจวเฮ่อสีหน้าเคร่งเครียด เขาคิดไม่ถึงว่าจะเจอสถานการณ์
แบบนี้ เดิมทีนึกว่าเป็นการผ่าตัดธรรมดา คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะเป็น
แบบนี้!
ส่วนเฮ่อเจิ้งจื้อลงจากหลังเสือได้ยากแล้ว มือทั้งสองยก
กระเพาะไว้ดีๆ พยายามเต็มที่แล้ว
รอหัวหน้าหม่าแล้วกัน!
หัวหน้าหม่ามาก็โอเคแล้ว!
ตอนนี้หม่าเยว่ฮุยกลายเป็นผู้กอบกู้ของเฮ่อเจิ้งจื้อไปแล้ว
แต่ในตอนนี้เอง เฉินชางก็เริ่มเคลื่อนไหว!โจวเฮ่อเห็นเฉินชางยื่นนิ้วชี้กับนิ้วกลางมือขวาเข้าไป หลังจาก
วนผ่านก็ไปโดนเส้นเอ็นกระเพาะลำไส้พอดี!
โจวเฮ่อตาเป็นประกาย ดีมาก!
ลงมือสร้างสรรค์ดี
แต่…ใช้นิ้วมือแยกเส้นเอ็นส่วนหน้ากับส่วนหลังได้หรือ
นี่ไม่เพียงแต่ต้องออกแรงมากพอ ยังต้องคล่องตัวมากพอด้วย!
แบบนี้ได้หรือ
เฉินชางมองถุงมือ ถ้าไม่ใช่ว่าเขารักษาความคล่องตัวกับแรง
ประมาณนี้ไว้ได้ ที่จริงแล้วเขาเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน!
พยาบาลน้อยกลุ่มนี้ยิ่งเบิกตากว้าง จู่ๆ พวกเธอกก็นึกถึงนิ้วมือ
ของจางฉี่หลิงจากเรื่องบันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
พวกเธอเห็นนิ้วมือทั้งสองของเฉินชางเกี่ยวกันออกแรงขยับขึ้น
ลง เริ่มขยับอย่างระมัดระวัง
ขั้น
ตอนนี้เปลืองแรงมาก แต่เฉินชางก็คิดวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ออก
โจวเฮ่อเห็นเฉินชางออกแรงนิ้วทั้งสองแล้วเริ่มตื่นเต้น!
“เปิดแล้วๆ! ใกล้แล้ว!”พวกพยาบาลน้อยก็เริ่มตื่นเต้น “เก่งจัง!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงดัง ด้านหน้ากับด้านหลังของเอ็นกระเพาะ
ลำไส้ก็แหวกเป็นแผลช้ำ
เฉินชางจึงถอนใจโล่งอกในที่สุด เขาผลักเส้นเอ็นด้านหน้ากับ
ด้านหลังออกจากกัน
จากนั้นพอเส้นเอ็นนี้หย่อนลง พื้นที่ผ่าตัดก็จึงใหญ่ขึ้น
เฉินชางเอาคีมแซะมาแยกออกอย่างระมัดระวัง ใช้เวลาไม่กี่
นาทีก็ตัดออกได้อย่างราบรื่น
ทั้ง
ส่วนโค้งใหญ่ของกระเพาะถูกแยกออกมาได้สำ เร็จ!
ทุกคนต่างถอนใจโล่งอก เฮ่อเจิ้งจื้อเหงื่อชุ่มศีรษะ พอเห็น
นิ้วมือของเฉินชางก็อิจฉาไม่หยุดทันที!
โจวเฮ่อเองก็ชูนิ้วโป้งให้!
“มือดีเลยนี่!”
เฉินชางยิ้มน้อยๆ พอได้ขยับนิ้วทีหนึ่งแล้วเมื่อยนิดหน่อย
การผ่าตัดดำเนินต่อไป
แยกส่วนโค้งเล็กของกระเพาะ…แหวกเยื่อแขวนทั้ง
ขั้น
ตอนง่ายกว่าเมื่อกี้มาก
ไม่นานนักก็แยกเสร็จ!
เฮ่อเจิ้งจื้อจึงผ่อนคลายลงมาก ในที่สุดก็แยกสำ เร็จ รอหัวหน้า
หม่ามาได้แล้ว!
พอไม่มีหัวหน้าหม่า เฮ่อเจิ้งจื้อรู้สึกกระวนกระวายไปหมด
เฉินชางเห็นเขายังไม่ทันหายตระหนกตกใจ!
เฉินชางเห็นเฮ่อเจิ้งจื้อแล้วอดยิ้มไม่ได้ “พวกเราตัดลำไส้เล็ก
ส่วนต้นก่อนเถอะ!”
เฮ่อเจิ้งจื้อนิ่งอึ้งไป! เขาตาเบิกกว้างมองเฉินชาง “นี่…ไม่ต้อง
รอหัวหน้าหม่ามาเป็นผู้ผ่าตัดหลักเหรอครับ”
เฉินชางยิ้ม ค่อยๆ สอนไปแล้วกัน “หัวหน้าหม่าเป็นผู้ผ่าตัด
หลัก ให้เขารับหน้าที่ตัดกระเพาะก็พอครับ พวกเราตัดลำไส้เล็กส่วน
ต้น แบบนี้จะไม่ช่วยเขาประหยัดเวลาไปมากหรือครับ”
เฮ่อเจิ้งจื้องงไปเลย!
เขารู้สึกเหมือนตัวเองลงเรือโจรเสียแล้ว แถมยังออกจากเรือ
ไม่ได้ด้วยเพราะเฉินชางยกคีมลำไส้เล็กส่วนต้นขึ้นมาแล้ว!
เฮ่อเจิ้งจื้อมองเฉินชาง “หัวหน้าหม่าใกล้ถึงแล้วมั้งครับ”
เฉินชางพยักหน้า “ครับ คงใกล้ถึงแล้ว!”
เฮ่อเจิ้งจื้อมองเฉินชาง “พวกคุณ…”
เฉินชาง “ครับ ปกติพวกเราทำกันแบบนี้ทั้งนั้น ผมทำส่วนที่
ไม่ยากมากเสร็จแล้ว หัวหน้าหม่าก็จะมาผ่าตัดส่วนสำ คัญ”
เฮ่อเจิ้งจื้อกลืนน้ำลาย คิดอยู่ในใจ อาจจะเป็นแบบนี้จริงๆ ก็ได้
มั้ง…
เฉินชางใช้คีมคีบลำไส้ส่วนต้นสองเล่มตรงส่วนท้ายของ
กระเพาะที่ห่างกันไม่ถึงสองเซนติเมตร แล้วใช้ผ้าก๊อซรองอยู่
ด้านหลังส่วนท้ายของกระเพาะเพื่อป้องกันการปนเปื้อน
เฉินชางหยิบมีดผ่าตัดขึ้นตัดหลอดเลือดแดงกระเพาะอาหาร
ให้ขาดสะบั้นอย่างฉับไว
พอมองดูกระเพาะแล้ว ในสมองก็คิดไม่หยุดว่าจะเย็บเชื่อม
กระเพาะกับลำไส้ส่วนต้นอย่างไรดี!
กุญแจสำ คัญของการผ่าตัดก็อยู่ตรงนี้เย็บเชื่อมลำไส้ส่วนต้นกับกระเพาะอย่างไรเป็นโจทย์ยากยิ่ง
ของการศัลยกรรมระบบย่อยอาหารอย่างหนึ่ง
ดวงตาของเฉินชางสร้างภาพจำ ลองและวาดร่างไม่หยุด
เหมือนกลับไปสมัยปลูกถ่ายผิวหนัง
ขณะนี้ เฉินชางค้นพบอย่างตื่นตะลึงว่าดวงตาแห่งความงาม
ของตนยังใช้แบบนี้ได้ด้วยหรือ
ทันใดนั้นเขาก็เริงร่าอยู่ในใจ!
ถ้าไม่ได้เป็นคนผ่าตัดหลักคงไม่รู้ถึงความละเอียดอ่อนในการ
ผ่าตัดจริงๆ
ทุกคนจ้องเฉินชาเป็นเวลาสิบวินาทีเต็มๆ ในที่สุดเฉินชางก็
ลงมีด
ไม่ได้ตัดขาดไปเลย แต่ทิ้งรอยเฉียงไว้รอยหนึ่ง
เพราะอีกเดี๋ยวตอนตัดกระเพาะต้องใช้!
พอตัดลำไส้ส่วนต้นไปแล้ว เขาไม่ได้หยุดลงมือ แต่พลิก
กระเพาะขึ้นตัดหลอดเลือดแดงกระเพาะด้านซ้ายให้ขาด!
เฮ่อเจิ้งจื้อมองเฉินชาง เตรียมจะพูดอะไรแต่เฉินชางกลับมองเฮ่อเจิ้งจื้อแล้วเอ่ยเรียบๆ ว่า “หมอเฮ่อ
พวกเราตัดกระเพาะกันเถอะ!”
ประโยคเดียวทำเอาเฮ่อเจิ้งจื้องงไปหมด!
“ไหนว่าจะรอหัวหน้าหม่าไง!”
เฉินชางถอนใจ “หัวหน้าหม่ายังไม่มา แต่คุณดูสิ หลอด
เลือดแดงกระเพาะก็ตัดไปแล้ว ถ้านานเกินไป ผมกลัวว่าเลือด
จะหล่อเลี้ยงไม่ดี ผมว่าพวกเรารีบผ่าตัดให้เสร็จดีกว่านะ!
อีกอย่าง ขั้นตอนสำ คัญของการผ่าตัดคือการเชื่อมลำไส้ส่วน
ต้น พวกเรามาตัดกระเพาะกันเถอะ!”
เฮ่อเจิ้งจื้อร้องไห้เสียแล้ว!
คราวนี้ร้องไห้จริงๆ
เขาแน่ใจแล้วว่าหมอเฉินต้องต้มเขาเปื่อยแน่ๆ!
ไม่มีหัวหน้าหม่าอยู่แล้ว เขาต้องกุเรื่องหัวหน้าหม่าแน่ๆ
มีหัวหน้าหม่าอะไรนั่นเสียที่ไหน
เฮ่อเจิ้งจื้อเสียใจ ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าพยาบาลกับวิสัญญี
แพทย์พวกนี้ร่วมมือกันหลอกตน!เมืองหลวงมากอุบาย ผมอยากกลับบ้านนอก!
หัวหน้า ผมไม่ฝึกงานแล้ว
ให้ผมกลับไปได้ไหม
เฮ่อเจิ้งจื้อคิดว่าตนใช้ชีวิตอย่างชาญฉลาดรอบคอบมาตลอด
คิดไม่ถึงว่าจะล้มหัวทิ่มที่นี่!
เฉินชางเอ่ยอย่างระวัง “เตรียมพร้อมหรือยัง”
เฮ่อเจิ้งจื้อเกือบติดเสียงสะอื้น “ครับ!”
การผ่าตัดเริ่มขึ้น เฉินชางเริ่มตรวจดูกระเพาะ เลือดจุดที่จะ
ตัดทิ้ง
กระเพาะไม่ใช่สิ่งที่อยากตัดเท่าไรก็ได้ เพราะเป็นอวัยวะ
รองรับที่ย่อยอาหารมากที่สุด กระเพาะจึงทำงานหนักมาก
ครึ่งนาทีผ่านไป ในที่สุดเฉินชางก็เห็นเส้นเส้นหนึ่ง!
นี่ก็คือเส้นตัดกระเพาะที่กำหนดไว้ก่อน!
เฉินชางใช้คีมคีบกระเพาะตรงจุดที่อยู่ห่างจากเส้นนี้ราวสอง
เซนติเมตร เขามองเฮ่อเจิ้งจื้อ “ถือนิ่งๆ ล่ะ!”
เฮ่อเจิ้งจื้อพยักหน้า ไม่ให้ตัวเองมือสั่นเพื่อตัดไซนัส[1]กับส่วนโป่งนูนรูปลิ้นตรงส่วนโค้งเล็กออกไป
ให้หมด เฉินชางตัดปากแผลฝั่งส่วนโค้งเล็กให้เอียงมาทางขั้ว
กระเพาะ แล้วคีบส่วนโค้งใหญ่ไว้ที่แขนงที่สองของหลอดเลือดแดง
ด้านซ้ายของกระเพาะ!
หลังจากเตรียมการทุกอย่างเสร็จ เฉินชางก็หยิบมีดขึ้นมา
ในสมองเฮ่อเจิ้งจื้อมีเพียงภาพภาพเดียว!
นั่นก็คือท่านขุนนางใหญ่หม่าเยว่ฮุยห้อตะบึงมาหาแล้วส่งเสียง
ดังลั่น: หยุดผ่ากระเพาะ!
น่าเสียดาย!
เฉินชางลงมีดเร็วมาก!
มือลงมีดแล้ว กระเพาะร่วงหล่น
ฝ่าบาท กระหม่อมมาแล้วยังช่วยมันไว้ไม่ได้…
อืม ผ่าตัดถึงตอนนี้ก็ผ่าตัดเสร็จไปแล้วหกสิบเปอร์เซ็นต์
เฉินชางมองเฮ่อเจิ้งจื้อ ให้กำลังใจว่า “หมอเฮ่อทำดีมากจริงๆ!”
“เอ๊ะ? ทำไมหัวหน้าหม่ายังไม่มา!” เฉินชางพูดกับตัวเอง พอ
พูดเสร็จก็ถอนใจแล้วเสริมว่า “มา พวกเรามาเย็บเชื่อมลำไส้ส่วนต้นกันเถอะ!”
ในที่สุดตอนนี้เฮ่อเจิ้งจื้อก็เข้าใจแล้ว มีหัวหน้าหม่าเสียที่ไหน
แต่งเรื่องขายฝันเราชัดๆ
โอ๊ย!
เจ็บไปทั้งหัวใจเอาตอนเข้าใจ
เล่นผ่าตัดหมดเลยไอ้คนใจร้าย
ทั้ง
เยื่อแขวน หลอดเลือด ตัดกระเพาะไป
ทำอะไรไม่ได้ เพราะเพิ่งตื่นรู้ตอนท้ายไงเธอ
[1] ไซนัส (Sinus) ช่องว่างหรือโพรงอากาศที่อยุ่ภายใน
กะโหลกศีรษะบริเวณใบหน้า