ตอนที่ 1288 เกลี้ยกล่อม

“เหอปี้อวิ๋น…แกคิดจะทำอะไรกันแน่? แกรีบปล่อยเหมยเหมยไปนะ มีอะไรมาลงที่ฉันคนเดียว!”

เหยียนซินหย่าในตอนนี้ยังไม่ทันสังเกตสิ่งผิดปกติของเหอปี้อวิ๋น คนบ้าคนนี้เสียแรงลักพาตัวเธอกับลูกสาวมาในหุบเขาลึกเปลี่ยวแบบนี้ต้องไม่มีเจตนาที่ดีอยู่แล้ว

พอนึกว่าเหอปี้อวิ๋นก่อคดีฆาตกรรมมาสองชีวิตและเธอยังมีอาการป่วยเป็นโรคประสาท หัวใจของเหยียนซินหย่าก็หล่นวูบ กังวลว่าเหอปี้อวิ๋นจะทำอะไรมิดีมิร้ายต่อลูกสาว

ลูกสาวเธอยังอายุน้อยขนาดนี้ ชีวิตเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นจะเป็นอะไรไปได้อย่างไร?

ต่อให้ต้องเอาชีวิตของเธอเข้าแลกเธอก็จะต้องปกป้องลูกสาวไว้ให้ได้!

“เหยียนซินหย่า เธอกับนางแพศยาตัวน้อยคนนี้ไม่ว่าใครก็อย่าคิดจะหนี…”

เหอปี้อวิ๋นระเบิดเสียงหัวเราะจนคนฟังขนลุกซู่ โดยเฉพาะในถ้ำกลางเขาลึกอันเย็นยะเยือกแห่งนี้

เหยียนซินหย่ายังอยากขอร้องแต่เหมยเหมยตบหลังเธอพลางกระซิบเสียงเบา “แม่อย่าขอร้องเธอ เธอเป็นบ้าไปแล้ว”

ทางเหอปี้อวิ๋นหัวเราะเสียงเย็นขึ้นมาเป็นพัก ๆ เดินมาตบหน้าเหยียนซินหย่าฉาดใหญ่แล้วก่นด่า “นางแพศยา…เธอแย่งผู้ชายของฉันไปแล้วยังทำร้ายชีวิตลูกชายฉัน…ฉันจะค่อยๆ ทรมานเธอให้ตาย…”

เหมยเหมยอยากกระชากเหยียนซินหย่ามาไว้ด้านหลัง แต่แรงกำลังของเหยียนซินหย่ากลับมากขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ได้แต่ยืนแน่นิ่งตรงหน้าไม่กระดิกตัว

สบโอกาสที่เหอปี้อวิ๋นกำลังจมอยู่ในภวังค์ อยู่ๆ เหยียนซินหย่ากระโจนเข้ากอดเหอปี้อวิ๋น ทั้งคู่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน

“เหมยเหมยรีบวิ่ง…รีบหนีเร็ว!” เหยียนซินหย่าตะโกนร้อง

เธอกอดเหอปี้อวิ๋นไว้สุดชีวิตถึงขั้นใช้ทั้งฟันทั้งเล็บเพื่อถ่วงเวลาให้ลูกสาวอีกสักนาทีเดียว ขอแค่ลูกสาวสามารถหลุดพ้นไปจากที่แห่งนี้ได้อย่างปลอดภัย ต่อให้เธอต้องตายก็ยอม

แน่นอนว่าเหมยเหมยไม่มีทางหนีไปคนเดียว เธอไม่มีวันทิ้งเหยียนซินหย่าไว้ในมือเหอปี้อวิ๋นเพียงลำพัง ผู้หญิงคนนี้เสียสติไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะทำอะไรเหยียนซินหย่าด้วยซ้ำ!

เธอเองก็พุ่งไปกอดเหอปี้อวิ๋นไว้ อาศัยเรี่ยวแรงทั้งหมดของพวกเธอสองคนจะต้องควบคุมเหอปี้อวิ๋นไว้ได้แน่ ๆ ถึงเมื่อนั้นจะได้หนีไปพร้อมกัน

แต่ว่า–

เหอปี้อวิ๋นกลับปล่อยให้พวกเธอกระชากตัวเองตามสบายอย่างไร้ความกังวลใดๆ แถมยังระเบิดเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ทั้งชอบใจและฮึกเหิม

“พวกแกหนีไปสิ…ถ้าพวกแกกล้าเดินไปหนึ่งก้าวฉันก็จะดึงสายระเบิด!”

จู่ๆ เหอปี้อวิ๋นก็เปิดเสื้อนักโทษตัวโคร่งเผยให้เห็นระเบิดที่ผูกติดไว้รอบตัวแน่น เหมยเหมยหน้าถอดสี ผู้หญิงคนนี้คิดจะตายไปพร้อมกับพวกเธอจริงๆ!

เหยียนซินหย่ารีบฉุดให้เหมยเหมยถอยหลัง นึกเสียใจภายหลังว่าหากเมื่อสักครู่เธอเผลอไปดึงสายระเบิดเข้าล่ะก็เกรงว่าตอนนี้คง…

ระเบิดมากมายขนาดนี้พอจะระเบิดให้เธอกับเหมยเหมยร่างสะบั้นจนหาศพไม่เจอได้เลย

“เหอปี้อวิ๋นทำไมเธอถึงเลือกเดินเส้นทางไร้อนาคตแบบนี้? เธอเพิ่งอายุสี่สิบต้น ๆยังมีเวลาอีกตั้งมากมาย เธอตายไปพร้อมกับพวกเราแล้วมีประโยชน์อะไรต่อเธอ?” เหยียนซินหย่าไม่กล้าขัดขืนอีกจึงพยายามพูดเกลี้ยกล่อมให้เหอปี้อวิ๋นเปลี่ยนใจ

เหอปี้อวิ๋นชะงักคล้ายกำลังครุ่นคิด เหยียนซินหย่าลอบดีใจ เห็นทีเหอปี้อวิ๋นยังวาดฝันอนาคตไว้ เธอยังทำใจตายไม่ลง

เหยียนซินหย่าเตรียมพูดโน้มน้าวใจต่อแต่เสียง ‘ติ๊ดติ๊ด’ ดังขึ้น เหอปี้อวิ๋นล้วงเพจเจอร์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เหมยเหมยยื่นคออยากเห็นชื่อผู้ส่งข้อความมา คนที่ส่งข้อความมาต้องเป็นพวกเดียวกันกับเหอปี้อวิ๋นแน่

‘เหอปี้อวิ๋น รีบพาเหยียนซินหย่ากับจ้าวเหมยกลับมา อู่เยวี่ยอยู่กับฉัน!’ เป็นข้อความจากหวงอวี้เหลียน เหอปี้อวิ๋นสีหน้าเปลี่ยนไปอีกครั้ง เยวี่ยเยวี่ยโดนนางมารยาหวงอวี้เหลียนลักพาตัวไป?

หากจะถามว่าเหอปี้อวิ๋นยังเรื่องใดบนโลกนี้ให้ห่วงหาล่ะ?

คงมีแค่อู่เยวี่ยแล้ว!

แม้ช่วงนี้เธอเองก็เข้าใจถึงบางเรื่อง รู้ว่าการตายของสองพ่อลูกตระกูลซ่งอาจเป็นไปได้ที่อู่เยวี่ยวางแผนใส่เธอ แต่สุดท้ายก็เป็นลูกสาวที่เธอรักมากที่สุด!

ต่อให้รู้อยู่แก่ใจว่าหลอกใช้เธอแต่เธอก็ทำใจเหี้ยมไม่ลง!

เหอปี้อวิ๋นเป็นห่วงอู่เยวี่ย แม้จะไม่เต็มใจแต่เธอก็เตรียมพาสองแม่ลูกเหยียนซินหย่าไปยังจุดนัดหมายตามที่หวงอวี้เหลียนบอกไว้ ทันใดนั้นเครื่องเพจเจอร์แผดเสียงดังอีกครั้ง กลับเป็นข้อความจากอู่เยวี่ยเอง

……………………………………………

 ตอนที่ 1289 คุกเข่ากราบ

อู่เยวี่ยส่งข้อความมาสั้นๆ เพียงประโยคเดียว ‘เดี๋ยวหนูจะไปรีบไป เปลี่ยนที่รับแขกหน่อย’

เหอปี้อวิ๋นลอบถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเยือกเย็น นางมารยาหวงอวี้เหลียนกล้าหลอกเธอ!

หากเยวี่ยเยวี่ยอยู่ในมือหวงอวี้เหลียนแล้วจะมาได้อย่างไร?

เหมยเหมยยื่นคอจนสุดแต่ก็ไม่เห็นตัวอักษรบนจอเครื่องเพจเจอร์พลันรู้สึกใจโหวง ข้อความสองฉบับติดต่อกันต้องมาจากคนละคนอย่างแน่นอน

หลังเหอปี้อวิ๋นอ่านข้อความแรกก็เกิดอาการร้อนใจอย่างมากแถมยังแฝงด้วยความเคียดแค้น พอข้อความที่สองถูกส่งมาเห็นได้ชัดว่าเหอปี้อวิ๋นโล่งอกเหมือยกภูเขาออกจากอก

ไม่รู้ว่าสองคนนั้นเป็นใคร?

เหอปี้อวิ๋นเก็บเพจเจอร์ล้วงเชือกป่านออกมาจากถุงกระสอบแล้วมัดตัวสองแม่ลูกเหมยเหมยไว้แน่น ดูท่าทางจะเตรียมพาพวกเธอออกจากถ้ำนี้

“เธอคิดจะพาเราไปไหน?” เหมยเหมยตะเบ็งเสียงถาม

เหอปี้อวิ๋นฟาดขาใส่พร้อมด่า “อยู่เฉยๆ…เดี๋ยวค่อยจัดการนางแพศยาอย่างพวกแกสองคน!”

เหยียนซินหย่ารีบเข้ามาบังไว้ตรงหน้าเหมยเหมยทำให้เท้ากระทืบโดนตัวเธอ ได้ยินเสียงครางเจ็บปวดของเหยียนซินหย่า เหมยเหมยก็นึกเกลียดตัวเองที่ไร้ความสามารถ

แต่นี่ไม่ใช่เวลามาปวดใจ เธอต้องรีบหาวิธีถ่วงเวลาเพื่อรอพวกพี่เสือตามมา แบบนี้พวกเธอถึงจะมีทางรอดได้ ไม่อย่างนั้นหากยายบ้าเหอปี้อวิ๋นพาพวกเธอไปที่อื่นไม่รู้ว่าจะรับมืออย่างไร

“เหอปี้อวิ๋น…ผู้ชายของเธอหร่วนเป่าฮุ่ยเป็นคนแย่งไป ลูกชายของเธออู่เจิ้งซือเป็นคนทำร้าย เธอจะแก้แค้นก็ไปแก้แค้นพวกเขาสิ มาหาพวกเราทำไม?” เหมยเหมยจงใจพูดไหลไปตามคำของเหอปี้อวิ๋น

เหอปี้อวิ๋นสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย พลางชี้นิ้วใส่เหยียนซินหย่าตวาดด่า “นางแพศยาคนนี้…มันแย่งผู้ชายของฉันไปแล้วทำร้ายลูกชายฉัน…เป็นเพราะมัน…”

เหยียนซินหย่ารีบพูด “ได้…ฉันเองที่ทำร้ายเธอ เธอจัดการฉันก็พอ เหมยเหมยบริสุทธิ์ เธอปล่อยเหมยเหมยไป!”

เหอปี้อวิ๋นหัวเราะอย่างได้ใจ “เธอคุกเข่าอ้อนวอนฉันสิ ไม่แน่หากฉันอารมณ์ดีขึ้นมาอาจจะปล่อยนางแพศยาตัวน้อยนี้ไปก็ได้!”

“แม่…อย่า…” เหมยเหมยตะโกนเรียกแต่เหยียนซินหย่ากลับคุกเข่าลงพื้นกราบเหอปี้อวิ๋นอย่างไม่ลังเลใจ

“ฉันขอร้องเธอปล่อยเหมยเหมยไปเถอะ…ฉันขอร้องล่ะ…”

ไม่นานบริเวณหน้าผากของเหยียนซินหย่าก็มีเลือดซึมออกมา แต่ตราบใดที่เหอปี้อวิ๋นยังไม่พูดอะไรเธอก็จะกราบอยู่อย่างนั้น ขอร้องเหอปี้อวิ๋นช่วยเมตตาปล่อยลูกสาวเธอไป

“แม่อย่าไปขอร้องมัน…มันจงใจเหยียดหยามแม่…แม่รีบลุกเร็ว”

เหมยเหมยที่โดนมัดมือไว้เสียแรงมากโขกว่าจะยืนได้ เดินกะเผลกเข้าไปกระชากเหยียนซินหย่าให้ลุกขึ้น เหอปี้อวิ๋นระเบิดเสียงหัวเราะ “ใช่…ฉันจงใจ…เหยียนซินหย่าเอ๋ยเหยียนซินหย่า มีวันที่เธอคุกเข่าอยู่ใต้เท้าฉันเหมือนกันสินะ…ทำไมเธอถึงโง่ขนาดนี้ ฉันเสียแรงจับตัวพวกเธอมา เธอกราบไม่กี่ทีก็จะให้ฉันปล่อยนางแพศยาคนนี้ไปเหรอ? เหอะ โง่เขลาสิ้นดี ซ่างกวนอิงหัวชอบผู้หญิงมีดีแค่หน้าตาอย่างเธอได้อย่างไร?”

จนถึงตอนนี้เหมยเหมยถึงเข้าใจว่าผู้ชายที่เหอปี้อวิ๋นพูดถึงตลอดมาไม่ใช่อู่เจิ้งซือแต่เป็นพ่อของเธอจ้าวอิงหัว

ทว่าเหมือนความทรงจำของผู้หญิงคนนี้จะคลาดเคลื่อนไปโดยหยุดอยู่เมื่อยี่สิบปีก่อน ขณะนั้นพ่อของเธอยังชื่อซ่างกวนอิงหัว

“เหอปี้อวิ๋น…ถ้าเธอทำร้ายเหมยเหมย อิงหัวไม่มีวันยกโทษให้เธอไปชั่วชีวิต!”

เหยียนซินหย่าเองก็ดูออกว่าเหอปี้อวิ๋นยังมีใจให้สามีตนเลยเลือกใช้จุดนี้เป็นประโยชน์

“อิงหัว? เขาอยู่ไหน? เขาก็มาเหมือนกันเหรอ?”

เหอปี้อวิ๋นกวาดตามองรอบด้านเพื่อมองหาร่างของชายผู้เป็นที่รัก เหมยเหมยฉุกคิดได้ทันทีจึงชี้นิ้วไปนอกถ้ำว่า “อยู่ตรงนั้น เขารอเธออยู่ตรงนั้น เขาบอกว่ามีดอกไม้ที่จะมอบให้เธอ!”

เพื่อให้รอดชีวิตเลยจำเป็นต้องอ้างชื่อพ่อของเธอหน่อยแล้ว!

เหอปี้อวิ๋นดีใจมากตามคาดพลางวิ่งไปยังปากถ้ำเพื่อตามหาชายผู้เป็นที่รักโดยไม่คิดจะสนใจพวกเธอสองคนอีก

เหมยเหมยรีบดึงเหยียนซินหย่าขึ้นวิ่งไปด้านนอกด้วยเช่นกัน เหอปี้อวิ๋นเสียสติไปแล้วและไม่ทันสังเกตพวกเธอ นี่เป็นเวลาอันดีที่จะหลบหนี

…………………………………………..