เสี่ยวเชี่ยนชอบเงินมาก แต่เงินซื้อการยอมแพ้จากอดีตศัตรูหัวใจไม่ได้ ดังนั้นเพื่อเป็นการฆ่าคนอย่างเย่เสียวอวี่ให้ตัดใจ เสี่ยวเชี่ยนจึงเลือกที่จะเอาค่าตอบแทนในอีกรูปแบบหนึ่ง สะใจกว่ากันเยอะ  

 

 

เมื่อตกลงกันได้แล้วก็ออกจากโรงพยาบาล เสี่ยวเชี่ยนไปส่งศาสตราจารย์หลิวที่บ้าน  

 

 

“ชั่วโมงละห้าพัน?” ศาสตราจารย์หลิวคาดเข็มขัดนิรภัยพลางถามเสี่ยวเชี่ยนด้วยน้ำเสียงโหด  

 

 

ยังไม่ทันจะได้เปิดแอร์ก็รู้สึกหนาวขึ้นมาทันที เสี่ยวเชี่ยนยิ้มพลางตอบอย่างนอบน้อม  

 

 

“บางครั้งหนูก็ทำงานการกุศลนะคะ ไม่มีทางลืม!”  

 

 

ศาสตราจารย์หลิวทั้งโมโหทั้งขำ แต่มาคิดดูครั้งนี้เสี่ยวเชี่ยนก็ทำงานการกุศลจริงๆ ถึงจะมีข้อสงสัยเรื่องที่แก้แค้นอดีตศัตรูหัวใจก็ตาม แต่โดยรวมก็ทำได้ดี  

 

 

“เสี่ยวปืนเหล็ก ทำไมเธอถึงได้ใส่ใจเด็กคนนั้นจัง การรักษาโรคซึมเศร้าหมอไม่ต้องตามติดขนาดนั้นสักหน่อย?”  

 

 

ให้ผู้ป่วยย้ายมาอยู่บ้านตรงข้าม มันใส่ใจมากเกินไปหรือเปล่า  

 

 

สำหรับหมอหน้าเลือดที่กล้าเก็บค่ารักษาชั่วโมงละห้าพันหรือมากกว่านั้น เสี่ยวเชี่ยนดูใส่ใจน้องสาวของอดีตศัตรูหัวใจมากเกินไป  

 

 

“มันเป็นความตั้งใจของหนูค่ะ” เสี่ยวเชี่ยนมองไปข้างหน้า แล้วขับรถออกไป  

 

 

ศาสตราจารย์หลิวพอใจกับคำตอบ เสี่ยวเชี่ยนมีจิตที่เมตตาต่อคนไข้  

 

 

แต่ในใจของเสี่ยวเชี่ยนกลับคิดถึงนางฟ้าตัวน้อยๆ เสี่ยวเหวย ‘ให้’ เธอช่วยเธอก็ช่วย พยายามให้ถึงที่สุด  

 

 

หลังจากนั้นสามวัน เสี่ยวเชี่ยนนอนจนถึงเที่ยง อวี๋หลิวเหมยตนขยันได้ทำอาหารเช้ารวบอาหารเที่ยงไว้ให้เธอบนโต๊ะแล้ว อวี๋หลิวเหมยโพกผ้าขนหนูไว้บนหัวกำลังยืนตรงหน้าต่างมองลงไปข้างล่าง  

 

 

“พี่สะใภ้ สวัสดีตอนเที่ยงค่า!”  

 

 

“ทำไมสภาพเป็นแบบนั้นล่ะ?” เสี่ยวเชี่ยนถามด้วยความไม่เข้าใจ  

 

 

“ตอนบ่ายฉันมีสัมภาษณ์งานกลัวหัวจะมีกลิ่นอาหาร พี่สะใภ้รู้สึกไหมว่าตอนนี้ฉันดูเหมือนคนเป็นอาจารย์ขึ้นมาแล้ว?” อวี๋หลิวเหมยทำท่าทางเคร่งขรึม เสี่ยวเชี่ยนพยักหน้า  

 

 

“พอไหว”  

 

 

เธอนึกออกแล้ว วันนี้อวี๋หลิวเหมยจะไปสัมภาษณ์งานครูพละโรงเรียนมัธยมเอกชนแห่งหนึ่ง  

 

 

“มีคนย้ายเข้ามาด้วย ดูเหมือนจะมาอยู่ตรงข้ามบ้านเรา พี่สะใภ้กินข้าวก่อนนะ ฉันลงไปดูหน่อย” หลิวเหมยดูกระตือรือร้นมาก เสี่ยวเชี่ยนเรียกเธอไว้  

 

 

“ไม่ต้องไปดูหรอก เดี๋ยวพวกเขาจะมาหาเราเอง ต่อไปจะมีคนช่วยพวกเราทำงานบ้านแล้ว” เสี่ยวเชี่ยนดื่มซุปด้วยท่าทางสง่างาม น้ำเสียงเธอยามพูดเข้ากับชุดนอนผ้าไหมที่อยู่บนตัวเธอ ให้ความรู้สึกเหมือนคุณนาย  

 

 

“หา! คนนั้นนี่นา! นักจัดรายการวิทยุไม่ใช่เหรอ?” หลิวเหมยจำได้แล้ว คนที่แต่งหน้าสวยสวมแว่นกันแดดเดินลงมาจากรถคนนั้นก็คือพิธีกรที่อยู่บนเวทีตอนที่เธอเดินผ่านลานกว้างเมื่อวานซืน เห็นว่าทางสถานีมาจัดรายการข้างนอก  

 

 

“ต่อไปเขาจะมาทำงานบ้านให้เราฟรี ไม่ต้องเกรงใจเขาเลยนะ เดี๋ยวเขียนเมนูที่จะกินตอนเย็นทิ้งไว้ให้เขาไปจ่ายตลาดมาทำกับข้าว แล้วก็เสื้อผ้าของพวกเราก็ให้เขาซัก”  

 

 

“…พี่สะใภ้ แบบนั้นมันจะดีเหรอ?” หลิวเหมยยังไม่รู้จักเย่เสียวอวี่ดีเท่าไร แค่รู้สึกว่าผู้หญิงสวยๆแบบนั้นต้องมาทำงานหนักมันดูไม่ค่อยเหมาะ  

 

 

เธออยู่กับเสี่ยวเชี่ยนเรื่องงานบ้านผลัดกันทำคนละครึ่ง เสี่ยวเชี่ยนทำอาหารไม่เป็นก็ไปซักผ้าแล้วให้อวี๋หลิวเหมยทำอาหารแทน เรื่องทำความสะอาดใครมีเวลาก็ทำ  

 

 

“คนๆนี้น่ะ เคยแอบรักพี่ชายเธอตอนอยู่มอปลาย ตอนนี้มีเรื่องต้องขอร้องพี่ พี่ก็เลยอยากจะฝึกเขาหน่อย เข้าใจหรือยัง?”  

 

 

อวี๋หลิวเหมยเข้าใจทันที เธอยืนขึ้น  

 

 

“หาอะไรเหรอ?” เสี่ยวเชี่ยนถามด้วยความอยากรู้  

 

 

“ฉันจำได้ว่ามีรองเท้าวิ่งอยู่คู่หนึ่งดำเขรอะมาก จะเอาให้เขาซัก” กล้ามาทำลายชีวิตคู่ของพี่สะใภ้คิดว่าจะรอด?  

 

 

อุ๊บ! เสี่ยวเชี่ยนหัวเราะ  

 

 

“อาจารย์ที่สอนวิชาให้ฉันมีคำพูดติดปากอยู่คำพูดหนึ่ง สาเหตุที่คนเราคิดเยอะก็เพราะว่างเกินไป พี่สะใภ้วางใจได้ ฉันจะทำให้เขายุ่งเสียจนไม่มีเวลาคิดถึงสามีคนอื่น!”  

 

 

“ดีมาก~” บอสเสี่ยวเชี่ยนชอบรูมเมทแบบนี้นี่แหละ พูดนิดเดียวก็เข้าใจ  

 

 

พอกินข้าวเสร็จออดประตูก็ดังขึ้น เย่เสียวอวี่สะพายกระเป๋าใบเล็กสวมแว่นกันแดด ท่าทางเหมือนดาราดัง ด้านข้างเธอมีเย่เสี่ยวเวยที่ใบหน้าซีดเซียวเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมา  

 

 

“พี่เหม่ยเหวย!” เย่เสี่ยวเวยพอเห็นเสี่ยวเชี่ยนก็ยิ้มหน้าบาน  

 

 

“คนสวยมาแล้ว~” เสี่ยวเชี่ยนยื่นมือออกไปกอดเธอ  

 

 

“พอหนูรู้ว่าจะได้มาอยู่กับพี่ก็ดีใจมาก นึกไม่ถึงว่าจะได้มาเป็นเพื่อนบ้านกับพี่เหม่ยเหวยด้วย ว้าว หนูไม่ได้ฝันไปใช่ไหมคะ?” เวยเวยขอบตาคล้ำหนักมาก ใบหน้าซูบซีดแต่กลับพยายามยิ้มกว้าง  

 

 

ยากที่จะจินตนาการออกว่าเด็กคนนี้คิดฆ่าตัวตายเมื่อหลายวันก่อน ยิ้มกว้างของเธอทำให้อวี๋หลิวเหมยที่ได้เห็นเป็นครั้งแรกเกิดความรู้สึกดีๆ  

 

 

แม้แต่เย่เสียวอวี่ยังคิดว่าดูเหมือนอาการของน้องสาวไม่ได้หนักขนาดนั้น พอออกจากโรงพยาบาลก็เห็นพยายามยิ้มตลอด ใช้เสียงแหบแห้งที่เกิดจากการถูกล้างท้องพูดจาเจื้อยแจ้วกับทุกคน  

 

 

มีแค่เสี่ยวเชี่ยนที่รับรู้ได้ถึงความเหนื่อยล้าของเด็กคนนี้ ความร่าเริงที่เด็กคนนี้แสดงออกล้วนแสร้งทำทั้งนั้น  

 

 

ทั้งที่จริงๆแล้วยิ้มไม่ออก ไม่ได้มีเรื่องให้รู้สึกมีความสุข เพียงแต่รู้ว่าการทำแบบนี้จะทำให้คนรอบตัววางใจได้บ้าง เด็กคนนี้กำลังฝืนตัวเอง  

 

 

“ไม่เป็นไรนะ ไม่อยากยิ้มก็ไม่ต้องยิ้ม อยู่ที่นี่หนูอยากจะทำอะไรก็ทำได้เลย” เสี่ยวเชี่ยนกอดเย่เสียวเวย รู้สึกได้ถึงความแข็งทื่อของร่างกายเด็กคนนี้ ในใจยิ่งสงสารมากขึ้นกว่าเดิม  

 

 

อายุน้อยกว่าน้องชายเธอสองปีได้ แต่เฉินจื่อหลงกลับเป็นพวกวันๆไม่คิดอะไร เอาแต่เที่ยวเล่นไร้สาระ ไม่เก็บเรื่องทุกอย่างมาใส่ใจ  

 

 

ความร่าเริงที่มาจากตัวตนกับแสร้งทำออกมามันให้ความรู้สึกที่แตกต่าง คล้ายกับการใส่หน้ากาก จิตวิญญาณที่ไร้ความรู้สึกมองเห็นทุกอย่าง แต่ร่างกายกลับต้องแสร้งทำตัวให้เข้ากับสังคม รู้ว่าหากตัวเองทำแบบนี้แล้วทุกคนจะสบายใจ ถึงได้พยายามแสร้งทำ  

 

 

แต่แบบนั้นยิ่งเป็นการทรมาน เสี่ยวเชี่ยนจูงมือเย่เสี่ยวเวยไปนั่งที่โซฟา แล้วเรียกหลิวเหมยมา  

 

 

“เหมยจื่อ ตอนเย็นจะกินอะไรก็บอกเขาไป ต่อไปมีคุณเสียวอวี่แล้ว พวกเราได้พักเวรทำพาร์ทไทม์แล้วล่ะ”  

 

 

พี่สะใภ้พวกเราเคยทำพาร์ทไทม์ที่ไหนกัน? อวี๋หลิวเหมยขยิบตาให้เสี่ยวเชี่ยน  

 

 

ตอนนี้มีแล้ว ก็เย่เสียวอวี่ไง! เสี่ยวเชี่ยนขยิบตากลับ  

 

 

อ้อ ไอซี!  

 

 

“คือว่า คุณเสียวอวี่คะ ฉันกับพี่สะใภ้ไม่ค่อยเลือกกิน ตอนเย็นพวกเรากินแบบจืดๆแล้วกันอย่างพระกระโดดกำแพง—”  

 

 

“เธออยากกินพระกระโดดกำแพง?” เย่เสียวอวี่คิดในใจ ไม่อยากกินหูฉลามน้ำแดงไปเลยล่ะ!  

 

 

“งั้นวันอื่นแล้วกัน วันนี้กินง่ายๆ ซุปจับฉ่ายอีสานทำเป็นไหมคะ? เอาอันนี้หนึ่ง แล้วก็เส้นใหญ่เผ็ด หมูชุบแป้งทอดราดซอส อาหารหลักเอาหมั่นโถวห้าสี ได้สารอาหารหลากหลายหน่อย ฝากซื้อเบียร์กลับมาแช่ไว้สักโหลด้วยนะคะ ฉันกับพี่สะใภ้บางทีชอบนั่งจิบเบียร์กัน แล้วก็มื้อดึก…”  

 

 

อวี๋หลิวเหมยพูดแต่ละอย่างเย่เสียวอวี่ก็หน้าบึ้งหนักขึ้นเรื่อยๆ  

 

 

“ฉันสั่งเอาได้ไหม?”  

 

 

เสี่ยวเชี่ยนเงยหน้ามอง ตอนนี้แค่เย่เสียวอวี่เห็นสายตาของเสี่ยวเชี่ยนก็จนปัญญา “ได้ ห้ามสั่ง เข้าใจแล้ว!”  

 

 

เดิมเธออยากจะชักสีหน้า แต่เห็นตาแป๋วของน้องสาวที่นั่งอยู่ตรงโซฟาแล้วก็ได้แต่อดทน  

 

 

ครั้นแล้วจึงฉีกยิ้มออกมา “เวยเวยอยากกินอะไรจ๊ะ? เดี๋ยวพี่ทำให้กิน”  

 

 

“อะไรก็ได้ค่ะ” เวยเวยไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น แม้แต่การกินข้าวก็กลายเป็นเรื่องทุกข์  

 

 

“เตรียมอาหารที่มีสารอาหารครบๆให้เขาแล้วกัน นอกจากกับข้าวเมื่อกี้แล้วเตรียมกุ้งตัวใหญ่ให้เขาด้วย ต่อไปเด็กคนนี้จะมากินกับพวกเรา” เสี่ยวเชี่ยนมองสีหน้าของเย่เสียวอวี่ที่แทบจะกลั้นความโกรธไว้ไม่ไหวแล้ว จึงพูดเสริมอีกประโยค  

 

 

“ครั้งนี้ฉันไม่ได้แกล้งเธอนะ เรื่องอาหารก็เป็นส่วนหนึ่งในการรักษา”  

 

 

เย่เสียวอวี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก็ได้ ฉันจะทน!