ทั้งๆที่เธอมีโอกาสมีเรื่องอย่างว่ากับจงจิ่งห้าว ทำไมต้องสอนจระเข้ว่ายน้ำหาผู้หญิงคนนึงมาแทนที่ด้วย?

เหอรุ่ยหลินอึ้งไปครู่นึง จากนั้นก็ได้หัวเราะอย่างเย็นชา พร้อมล้มไปนั่งกองกับพื้น

“ก็ฉันกลัวเขาจะรังเกียจว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์ไง”เหอรุ่ยหลินแหงนหน้าไว้ เหมือนถูกครอบงำยังไงอย่างงั้น“เขารับฉันไว้อยู่ข้างกาย แต่ไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวฉันเลย——ฉันเป็นคน เป็นผู้หญิงที่มีความต้องการปกติ ฉันต้องการให้ผู้ชายรักฉัน ลูบไล้ฉัน เหอะๆ——”

เหอรุ่ยเจ๋อเหมือนถูกฟ้าผ่ายังไงอย่างงั้น

ทำไมน้องสาวเขาเป็นคนแบบนี้?

เหอรุ่ยหลินหัวเราะ หัวเราะได้อย่างคลุ้มคลั่ง“ฉันอยากมอบผู้หญิงบริสุทธิ์ให้เขา จากนั้นค่อยไปแทนที่ว่าฉันก็คือผู้หญิงบริสุทธิ์คนนั้น สมัยฉันยังเด็กอยู่เคยช่วยชีวิตเขาไว้ เขาจะต้องรับผิดชอบในตัวฉันแน่นอน ถึงไม่รักฉัน ก็จะดีกับฉัน ความจริงพิสูจน์ว่าฉันคิดถูกแล้ว เขาดีกับฉันมาก

ฉันทำได้เนียนไม่มีรอยต่อ……แต่มีอยู่อย่างเดียว ฉันคำนวณผู้หญิงที่หามาเรื่อยเปื่อยคนนั้นผิดไป ฉันคิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นคนประเทศZ แถมยังอยู่เมืองB ที่ยิ่งบังเอิญกว่าคือ ไม่นึกเลยว่ามันจะเป็นผู้หญิงที่แม่ของจงจิ่งห้าวหมั้นหมายไว้ตั้งแต่เด็ก”

ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น ป่านนี้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับจงจิ่งห้าวไปตั้งนานแล้ว

เป็นความผิดของผู้หญิงคนนั้นคนเดียว เป็นความผิดของผู้หญิงคนนั้นคนเดียว!

เธอเจ็บใจ เจ็บใจ

เธอมีฐานะของคุณหนูตระกูลเหออยู่ มีภูมิหลังและฐานะ สู้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตรงไหน?

เธอจับมือของเหอรุ่ยเจ๋อไว้“พี่ พี่ช่วยฉันหน่อยนะ”

เหอรุ่ยเจ๋อมองน้องสาวที่เขาไม่รู้จักคนนี้ และพูดอย่างเหม่อลอย“พี่จะช่วยเธอยังไง?”

เหอรุ่ยหลินกลอกตาไปมา“พี่สามารถ พี่สามารถ——”เธอฉุดดึงเขาไว้แล้วกระซิบ……

เหอรุ่ยเจ๋อยิ่งฟังสีหน้ายิ่งแย่ จากนั้นได้ผลักเธอออก“ไม่มีทาง!”

“เธอเหนื่อยแล้ว นอนพักดีๆเถอะ!”พูดจบเขาได้เดินออกจากห้องนอนโดยไม่หันกลับมามอง

“พี่รุ่ยเจ๋อ”

ไม่ว่าเหอรุ่ยหลินจะเรียกยังไง เหอรุ่ยเจ๋อก็ไม่หันกลับมา

โรงพยาบาล

จงจิ่งห้าวทำแผลเสร็จ ก็ได้เดินออกมาจากหน้าโรงพยาบาล คนขับได้เดินตามเขาพร้อมถือถุงยาไว้ “เมื่อกี๊ลุงเฟิ๋งโทรมาถามอาการของคุณชาย ผมบอกคุณท่านไปแล้วว่าไม่เป็นไร ให้คุณท่านไม่ต้องเป็นห่วง——”

“ตั๋วเครื่องบินที่ฉันให้นายจอง จองเสร็จหรือยัง?”เขาพูดขัดจังหวะคนขับรถ

เขาไม่มีอารมณ์ฟังเรื่องพวกนี้

คนขับดึงสติกลับมาอย่างไว จากนั้นได้รีบตอบ“จองเสร็จแล้วครับ ไฟลท์บินสุดท้าย บิน11:00ครับ แล้วตอนนี้เราจะกลับไปมั้ยครับ?”

จงจิ่งห้าวยกมือขึ้นมาดูนาฬิกา ตอนนี้9:40 ยังเหลือเวลาอีกชั่วโมงกว่าๆ

“ไปสนามบินเลย”เขาเดินลงจากบันได คนขับได้รีบเดินตาม“คุณชายบาดเจ็บอยู่ ไม่พักผ่อนหน่อยเหรอครับ?”

“ไม่ต้อง”

คนขับวิ่งมาเปิดประตูรถให้เขา อยากเกลี้ยกล่อมเขาสักคำว่าบาดเจ็บอยู่พักผ่อนหน่อย แต่พอนึกถึงนิสัยของเขาแล้ว คำพูดที่อยากเกลี้ยกล่อมก็ได้กลืนลงไปอีก พอถอนหายใจเสร็จก็ได้วิ่งไปด้านหน้าแล้วขับรถจากไป

ประเทศA

ห้องสั่งตัดพิเศษของLEO หลินซีเฉินนั่งอยู่บนโซฟา ตรงหน้ามีของอร่อยวางอยู่เป็นกอง เขากะพริบตาปริบๆ “ของพวกนี้ผมเอากลับไปได้มั้ยครับ?”

“ได้สิครับ” เด็กผู้หญิงในร้านต่างก็ชอบหลินซีเฉินมาก เขาหน้าตาหล่อแถมยังเฉลียวฉลาด ย่อมเป็นที่รักและเอ็นดูของใครๆอยู่แล้ว

“เสี่ยวซี ทำไมนายไม่กิน แต่จะเอาไปล่ะ? กลัวพวกพี่ๆเห็นท่าทางการกินของนายเหรอ?”ไอรอนเอามือท้าวคาง มองหน้าหลินซีเฉินไว้ ทั้งๆที่อายุสี่สิบกว่าแล้ว แต่ยังให้หลินซีเฉินเรียกเธอว่าพี่สาวทั้งวัน

หลินซีเฉินเบิกตากว้าง มองไอรอนอย่างบริสุทธิ์ใจ“คุณน้า ท่าทางการกินของผมไม่ได้น่าเกลียดเลย ผมเอากลับไปให้น้องสาวกิน”

สีหน้าของไอรอนเปลี่ยนไป เธอแกล้งทำเป็นไม่พอใจ พร้อมยื่นมือหยิกแก้มของเขา “ไม่พูดความจริงไม่ได้หรือยังไง? ให้พี่สาวคนนี้ได้ดีใจหน่อย?”

หลินซีเฉินทำหน้าจริงจัง“หม่ามี๊ผมบอกแล้วว่าห้ามพูดโกหกครับ”

“……”

ไอรอนฮื้ออย่างเย็นชา“หม่ามี๊ของนายยังบอกด้วย ว่านายไม่ใช่เด็กดี”

“หม่ามี๊ผมไม่มีทางพูดแบบนี้หรอก”หลินซีเฉินสวนกลับ

“ไม่เชื่อ นายลองไปถามหม่ามี๊ของนายดูก็ได้?”ไอรอนแกล้งกระตุ้นเขา

ตอนนี้หลินซินเหยียนกำลังประชุมอยู่ ถ้าเขาไปก็เท่ากับไปรบกวนโดยไม่ต้องสงสัยเลย

หลินซีเฉินไถลลงมาจากโซฟา“ผมไม่เชื่อน้าหรอก”

พูดจบเขาก็ได้วิ่งออกไป

หลินซินเหยียนประชุมเสร็จ และกำลังเดินออกมาจากห้องประชุมพอดี หลินซีเฉินวิ่งมาหาเธอ“หม่ามี๊”

หลินซินเหยียนหยุดฝีเท้าลง เจ้าตัวแสบก็ได้พุ่งชนมาที่ขาอ่อนเธออยู่ดี เธอโน้มตัวลูบศีรษะของลูกชาย “อย่าวิ่งเร็วขนาดนี้”

หลินซีเฉินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง“โอเคครับ”

“ลูกอยากกินอะไรครับ หม่ามี๊พาไปกิน”หลินซินเหยียนดูเวลา นี่ก็เที่ยงแล้ว

“ผมกินจนอิ่มแล้วครับ”หลินซีเฉินเอามือของหลินซินเหยียน ให้เธอจับพุงตัวเอง“หม่ามี๊ดูสิครับ ท้องป่องออกมาแล้ว”

“ท้องเหรอ?”ไอรอนยืนอยู่ข้างหลังเขาพร้อมมือกอดอก

หลินซีเฉินหันมามองเธอ พร้อมตอกกลับเธอคำนึง“คุณน้าสิท้อง อ้อไม่ใช่ น้าอยากท้องก็ท้องไม่ได้หรอก เพราะไม่มีหนุ่มๆคนไหนชอบน้า”

ไอรอนวิ่งมาหาเขา“หลินซีเฉิน!”

หลินซีเฉินหลบเข้าไปในอ้อมอกของหลินซินเหยียน“หม่ามี๊ รีบช่วยผมครับ น้าไอรอนสูญเสียการควบคุมอีกแล้วครับ”

หลินซินเหยียนอุ้มลูกชายขึ้นมาอย่างจนปัญญา สองคนนี้เจอหน้ากันทีไรก็เถียงกันทุกทีเลย

เธอจนปัญญาจริงๆ

“พี่คนสวย”ขณะที่ไอรอนกำลังจะหยิกหูของเขา หลินซีเฉินรีบเปลี่ยนคำพูดอย่างไหวตัวทัน

เดิมทีไอรอนคือจะหยิกหูของเขา สุดท้ายได้เปลี่ยนมาขยี้ผมของเขา“ถึงนายจะไหวตัวไว ครั้งหน้าฉันก็จะไม่ยั้งมือไว้ไมตรีหรอกนะ”

“แหะๆ”หลินซีเฉินดีใจสุดๆที่รอดมาได้อีกหน

“พี่หลิน นี่เป็นลูกค้าที่มาจากประเทศZ ชุดแต่งงานที่สั่งทำ ในนี้ได้บอกความต้องการไว้ส่วนหนึ่ง พี่ลองดูค่ะ”หลินซินเหยียนยื่นมือรับแฟ้มเอกสารมา“ลูกค้าจะเอาเมื่อไหร่?”

“อีกครึ่งเดือนค่ะ”

หลินซินเหยียนพยักหน้า“โอเค พี่รู้แล้ว”

หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ หลินซินเหยียนเข้าสู่โหมดทำงาน ส่วนหลินซีเฉินก็ได้เล่นเกมส์ตัวเลขรออยู่ข้างๆ

แต่ว่าด่านที่ยากที่สุดก็ทำอะไรเขาไม่ได้เลย เล่นไปสักพักเขาก็เล่นเบื่อแล้ว

เลยนอนหลับอยู่บนโซฟา

หลินซินเหยียนได้เลิกงานก่อนกำหนด อุ้มลูกชายขึ้น

“หม่ามี๊”หลินซินเหยียนเพิ่งอุ้มเขาขึ้นมา เขาก็ตื่นแล้ว

จะเอาของอร่อยกลับไปให้น้องสาวกิน

หลินซินเหยียนยิ้ม“เป็นพี่ชายแสนดีจริงๆ”

หลินซีเฉินขยี้ตา และพูดอย่างภาคภูมิใจ“มันแน่นอนอยู่แล้วครับ”

“เราเนี่ยนะ”หลินซินเหยียนเอาหน้าผากชนหน้าผากลูกชายเบาๆ

เดินออกมาจากLEO จากนั้นได้อุ้มเขาขึ้นรถ

ตอนที่ขับรถมาถึงบ้าน เธอถึงพบว่าได้ลืมเอกสารที่ฉินยาเอาให้เธอ เธอยังไม่ได้ดูเนื้อหาของด้านในเลย

เธอส่งลูกชายเข้าไปในบ้าน หลินลุ่ยซีเห็นพี่ชายกลับมา ก็ได้วิ่งมาด้วยความตื่นเต้น หลินซีเฉินยกของอร่อยในมือขึ้นพร้อมพูดอย่างภาคภูมิใจ“ดูซิ พี่เอาของอร่อยอะไรมาให้เธอบ้าง”

คราวนี้หลินลุ่ยซีได้กลายร่างมาเป็นคนตะกละ เห็นของกินของหลินซีเฉินแล้วน้ำลายจะไหลลงมาอยู่แล้ว “พี่ หนูจะกิน”

หลินซีเฉินเดินมาที่หน้าโซฟา“มานี่”

เจ้าตัวแสบทั้งสองนอนแบ่งของกินอยู่บนโซฟา หลินซินเหยียนไม่ได้เข้าไป เธอได้เรียกจวงจื่อจิ่นทีนึง“แม่คะ หนูลืมของไว้ที่ร้าน หนูกลับไปเอาเอกสารที่ร้านแป๊บนึงนะ”

“โอเค ต้องกลับมาก่อนอาหารเย็นนะ”จวงจื่อจิ่นกำชับ

“โอเคค่ะ”

หลินซินเหยียนถือกระเป๋าไว้ และปิดประตูห้อง

เธอนั่งเข้าไปในรถ สตาร์ทรถแล้วขับรถไปที่ร้าน พอเอาของเสร็จก็รีบกลับบ้านอีก ตอนที่เธอจอดรถเสร็จเตรียมตัวเข้าบ้าน เห็นหน้าประตูมีรถอีกคันจอดลงมา ค่อนข้างคุ้นเคย เป็นรถคันเมื่อเช้า

เธอขมวดคิ้ว กวนจิ้งมาทำอะไรอีก?

คืนนี้เธอเตรียมจะปรึกษาเรื่องเปลี่ยนที่อยู่ใหม่กับจวงจื่อจิ่นพอดี

เขากลับมาก่อกวนเธออีก

หลินซินเหยียนอดสีหน้าเคร่งขรึมไม่ได้

เปิดประตูออก หลินซินเหยียนเตรียมคำพูดที่จะเค้นถามไว้เรียบร้อยแล้ว แต่แล้วคนที่ลงมากลับไม่ใช่กวนจิ้ง แต่เป็นจงจิ่งห้าว

เสื้อผ้าบนตัวเขายับยู่ยี่ สีหน้าแววตาเหนื่อยล้า ดูแล้วค่อนข้างอิดโรย

พระอาทิตย์กำลังตกดินพอดี ต่างก็ปกคลุมอยู่ท่ามกลางแสงสีเหลืองอ่อนๆ

หลินซินเหยียนควบคุมอาการใจสั่นไว้ และพูดอย่างเย็นชา“คุณมาทำไม?”