วันนี้เหอรุ่ยหลินสวมชุดเดรสสีชมพูอ่อน สวมรองเท้าส้นสูงสีขาว แต่งหน้าอย่างสวยงาม ลอนผมสยาย ปัดไปด้านข้าง ยาวลง ปล่อยลงหน้าอก

เหมือนว่าเห็นหลินซินเหยียนมานานแล้ว แขนสองข้างกอดอก ยืนมองเธอหน้าประตู

หลินซินเหยียนไม่อยากทะเลาะกับเธอ ไม่ใช่ว่ากลัวเธอ แค่ไม่อยากพัวพัน ดึงฉินยาเดินไปข้างๆ

แต่เหอรุ่ยหลินไม่อยากปล่อยเธอไปแบบนี้

ไม่ใช่หล่อน จงจิ่งห้าวจะถอนหมั้นกับเธอได้ยังไง?

หลินซินเหยียนเดินไปที่ไหน เธอก็ไปขวางไว้“เธอเป็นบ้าเหรอ?” ถูกบังหลายครั้ง ฉินยาโกรธแล้ว

“เธอนั่นแหละบ้า!” เหอรุ่ยหลินจ้องเธอ ใบหน้าที่สวยงาม เพราะความโกรธจึงบิดเบี้ยวไป

“เธอไม่บ้า เธอบังทางเดินของเรา?” ฉินยาก็จ้องเธอ

จ้องตาใครทำไม่เป็นกัน?

“ฝั่งนั้นเหมือนจะเป็นคุณเหอ และคุณหลินนะครับ” กวนจิ้งขับรถผ่านที่นี่ เห็นคนยืนเถียงกันหน้าโรงแรม หยุดรถ พูดกับผู้ชายที่นั่งอยู่เบาะหลัง

จงจิ่งห้าวกำลังอ่านเอกสาร บนตักยังมีเอกสารหลายเล่มที่ยังไม่ได้อ่าน เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว เปิดเสื้อสูทไว้ เสื้อเชิ้ตหลวมๆ ปลดกระดุมสองเม็ด เผยคอเรียว และกระดูกไหปลาร้าที่ปรากฏขึ้น ท่าทางดูยุ่งเล็กน้อย มิฉะนั้นอยู่ในรถ ยังอ่านเอกสาร

ได้ยินเสียงของกวนจิ้ง เขาลดหน้าต่าง มองไปทางนั้น

คือพวกเขาสองคนจริงๆ

จงจิ่งห้าวเหลือบมองสายตาเข้มเล็กน้อยของเหอรุ่ยหลิน เขาปิดเอกสารในมือ ไม่ได้จะลงรถ และไม่มีท่าทีที่จะอ่านเอกสารต่อ

กวนจิ้งถามอย่างระมัดระวัง “ไม่ลงไปดูเหรอครับ?”

จงจิ่งห้าวส่งสายตาเย็นชา กวนจิ้งเบะปาก หุบปากอย่างไม่ยอม

หลินซินเหยียนดึงฉินยา “เราเปลี่ยนร้านเถอะ”

“อยากไป ไม่มีทาง!” เหอรุ่ยหลินกางแขนออกบังหลินซินเหยียน ถูกจงจิ่งห้าวถอนหมั้น ในใจลุกเป็นไฟ

พบผู้กระทำความผิด เธอจะปล่อยไปง่ายๆ ได้อย่างไร?

สีหน้าของหลินซินเหยียนเย็นลงทันที “หลีกไป!”

เหอรุ่ยหลินหัวเราะเย็น “หลีกไป?” เธอเปลี่ยนเรื่องทันที ดุร้ายมาก “หลินซินเหยียนเธออย่าคิด เธอทำลายความสุขของฉัน ทำลายอนาคตของฉัน ฉันจะปล่อยเธอไปได้ยังไง? ฉันแค้นจนแทบจะฉีกร่างเธอออกเป็นชิ้นๆ ทิ้งให้หมากิน”

“เกรงว่าเธอทิ้งให้หมากิน หมายังไม่กิน” ฉินยาทนดูเธอสะเพร่าประมาทเลินเล่อขนาดนี้ไม่ได้

เพี๊ยะ!

เหอรุ่ยหลินยกมือตบลงบนใบหน้าของฉินยา ชี้หน้าของเธอ “แกเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาคุยกับฉัน?”

ฉินยาโดนตบจนมึนแล้ว

ใบหน้าเจ็บแสบ

หลินซินเหยียนบีบมือแน่น เลือดในร่างกายหมุนเวียน รวมแรงไว้ในมือขวา เธอตบลงบนใบหน้าข้างซ้ายของเหอรุ่ยหลิน

เสียงเพี๊ยะ

เสียงนี้ดังกว่าเสียงเมื่อกี้มาก

เธอไม่อยากพัวพัน ไม่ได้แปลว่าเธอเป็นลูกพลับอ่อน

หล่อนตบฉินยา ก็คือตบเธอ!

ลูกตาของเหอรุ่ยหลินแทบจะหลุดออกมา ไม่น่าเชื่อว่าหลินซินเหยียนกล้าตบหล่อน “เธอกล้าตบฉัน?”

หลินซินเหยียนบีบมือ เมื่อกี้เธอใช้แรงทั้งหมด อย่าพูดถึงมือ แม้แต่แขนยังชา ใบหน้าเธอเงียบมาก “มันผู้ใดไม่รุกรานฉัน ฉันก็ไม่รุกรานมันผู้ใด เธอสะกิดฉันก่อน เธอเป็นลูกสาวตระกูลเหอแล้วเก่งมากเหรอ? ทุกคนล้วนเป็นคน ไม่มีใครสูงส่งกว่าใคร เธอตบคน ย่อมได้รับผลกรรม”

ผลกรรม?

“เธอนั่นแหละต้องได้รับผลกรรม!” เหอรุ่ยหลินเหมือนเป็นบ้า พุ่งเข้ามาทางหลินซินเหยียน “หลินซินเหยียน ฉันจะฆ่าแก ฉันจะฆ่าแก—”

ความแค้นที่เหอรุ่ยหลินอั้นไว้ในใจ ล้วนหาจุดทะลุบนตัวหลินซินเหยียน ไม่สามารถห้ามได้

เหมือนเป็นบ้าไปแล้ว

“เธอแน่ใจว่าเธอคนเดียวสามารถสู้เราสองคนได้?” หลินซินเหยียนนิ่งมาก ยืนนิ่งไม่ขยับ

ไม่รู้ว่าฉินยาไปหาไม้มาเมื่อไร ถือไว้ในมือ จ้องถมึงทึงไปที่เหอรุ่ยหลิน เพียงแค่เธอกล้าขยับ ก็จะตีลงบนหัวเธอ

เหอรุ่ยหลินหยุดฝีเท้า ตั้งแต่เข้าตระกูลเหอ ยังมีใครกล้าสะกิดเธอ?

ได้รับการชมเชย ได้รับการเอาใจ เคยเสียเปรียบแบบนี้ที่ไหนกัน?

เธอโกรธสุดๆ

เพราะโกรธเกินไปทำให้ตัวสั่น

“เธอจ้องอะไร ไม่กลัวลูกตาหลุดออกมาเหรอ?” ฉินยาควงไม้ ตั้งใจทำท่าจะตีลงไป

เหอรุ่ยหลินตกใจมือกุมหัว

เธอแค่ตอบสนองตามสัญชาตญาณ

แต่ท่าทางกลับตลกสุดๆ

“ฮ่าๆ” ฉินยาหัวเราะเยาะเธอ

“หลินซินเหยียน ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่!” เหอรุ่ยหลินโมโหสุดขีด แทบจะตะโกนออกมาทั้งหมด

เฮอะ

หลินซินเหยียนหัวเราะเสียงเย็น

ปล่อย?

เธอปล่อยเมื่อไร?

“เหอรุ่ยหลิน เธอทำให้แม่ของฉันป่วยทางจิต ทำให้ฉันประสบอุบัติเหตุ เกือบจะเอาชีวิตฉันไป เธออ่อนมือ เคยปล่อยเหรอ?” เดิมทีเธอลังเล เหอรุ่ยหลินเป็นน้องสาวของเหอรุ่ยเจ๋อ จะสู้กับเธอจริงๆ ยังรู้สึกผิดต่อเหอรุ่ยเจ๋อ

อย่างไรก็ตามเหอรุ่ยเจ๋อยังแคร์น้องสาวคนนี้

แต่ดูท่าทางของหล่อนยังแค้นเธอฝังหุ่น ไม่มีทางปล่อยมือ เธอสามารถทำร้ายตัวเองหนึ่งครั้ง ก็จะมีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม

ตอนนี้เธอไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ลูกสองคนคือจุดอ่อนของเธอ

ใครรู้ว่าเหอรุ่ยหลินเป็นบ้าขึ้นมา จะทำร้ายลูกของเธอหรือไม่?

ขณะนี้ หลินซินเหยียนจะร่วมมือกับหยูโต้วโต้วในการพลิกคดีเรื่องอุบัติเหตุของปีนั้นและการฆ่าตัวตายของพี่ชายของเขาอย่างจริงจัง

เกรงว่ามีเพียงให้เหอรุ่ยหลินถูกลงโทษตามกฎหมายเท่านั้น โลกของเธอถึงจะสงบลงจริงๆ

เหอรุ่ยหลินชะงัก หรี่ตา “เธอรู้ว่าอุบัติเหตุปีนั้นฉันเป็นคนทำ?”

ผ่านไปหลายปีแล้ว ไม่มีใครรู้เรื่องเมื่อปีนั้น

“ถ้าไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ ตัวเองก็อย่ากระทำ” หลินซินเหยียนพูดทีละตัว

“พี่ฉันบอกเธอ?” เรื่องนี้ เธอเคยบอกเหอรุ่ยเจ๋อ

หล่อนรู้สึกถูกทั้งโลกหันหลัง จงจิ่งห้าวไม่เอาเธอแล้ว แม้แต่พี่ชายที่รักหล่อน เพื่อผู้หญิงคนนี้ บอกความลับของตัวเองให้เธอ

หัวใจของหลินซินเหยียนกระตุกอย่างแรง เหอ เหอรุ่ยเจ๋อรู้ว่าอุบัติเหตุปีนั้นหล่อนเป็นคนทำ?

แต่เขาบอกว่า เป็นอุบัติเหตุนี่นา

เขาตั้งใจพูดแบบนั้นเพื่อน้องสาวเหรอ?

จู่ๆ เธอก็นึกถึงความผิดปกติของเหอรุ่ยเจ๋อในวันนั้น เขาบอกว่า หาก อนาคตเธอรู้ ฉันไม่ได้ดีขนาดนั้น เธอจะเกลียดฉันไหม?

หรือว่าวันนั้นเขามีเรื่องหนักอกหนักใจ ก็คือเรื่องนี้?

ความนิ่งของหลินซินเหยียน มาถึงสายตาของเหอรุ่ยหลินกลายเป็นยอมรับโดยปริยาย

“เฮอะๆ เฮอะๆๆ ” เหอรุ่ยหลินหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง หัวเราะจนน้ำตาไหล “ความไม่จริงใจ ไม่จริงใจทั้งหมด”

หล่อนคิดว่าเหอรุ่ยเจ๋อดีกับเธอจากใจจริงๆ

ไม่เคยคิดมาก่อนว่าหล่อนจะสู้ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้

เธอมีอะไรดีกันแน่?

ทำไมทุกคนถึงชอบเธอกันหมด?

ฉินยาตกใจกับท่าทางของเหอรุ่ยหลิน พูดเสียงเบา “พี่หลินเธอเป็นโรคบ้าคลั่งหรือเปล่า?”

หลินซินเหยียนส่ายหน้า

“หลินซินเหยียน”

เหอรุ่ยหลินเก็บเสียงอย่างกะทันหัน จ้องหลินซินเหยียน ในดวงตาเหมือนใส่พิษ แค่มองเธอ ก็สามารถทำให้เธอตาย “หลินซินเหยียน เราคอยดูแล้วกัน!”

ตอนนี้เธอเป็นคุณหนูของตระกูลเหอ ยังกลัวไม่มีโอกาสฆ่าเธอเหรอ?

อดีตมี

อนาคตยิ่งมี

“ฉันรออยู่” หลินซินเหยียนหลังตรง บรรยากาศชนะเหอรุ่ยหลิน

เหอรุ่ยหลินรู้ว่าถ้าอยู่ต่อไป เธอก็ไม่มีโอกาสได้กำไร ทำได้เพียงไปก่อน ค่อยวางแผนใหม่

เธอประมาทเอง ประเมินหลินซินเหยียนต่ำไป

ทำให้ตัวเองต้องมาตกอยู่ในสภาพที่น่าอับอายเช่นนี้

เดินลงขั้นบันได เมื่อเธอกำลังจะเดินไปขึ้นรถ มองเห็นผู้ชายที่กำลังเดินมาทางนี้ ดวงตาของเธอเป็นประกายทันที วิ่งไปทางเขา “อะห้าว”