“ง่วง” มือน้อยๆของหลินลุ่ยซีจับคอเสื้อของจงจิ่งห้าวไว้แน่นไม่ยอมคลาย อยากนอนแต่ก็เพราะเป็นที่แปลกใหม่เลยนอนไม่หลับ

ร่างเล็กๆคอยถูไถอยู่ในอ้อมกอดเขา

จงจิ่งห้าวกอดลูกสาวเข้ามาในอ้อมอก ฝ่ามือใหญ่ลูบหลังลูกสาวไว้ คอยกล่อมอย่างมีความอดทน “เด็กดี แด๊ดดี้อุ้มหนูนอนนะ”

หลินลุ่ยซีเอาหน้าซุกเข้าไปในอ้อมอกของเขา อ้อมอกของแด๊ดดี้อบอุ่นจังเลย มีเสื้อผ้ากั้นอยู่เธอก็สามารถรู้สึกได้ถึงร่างกายกำยำของแด๊ดดี้ อุณหภูมิที่ร้อนระอุ “แด๊ดดี้ยังจะทิ้งพวกหนูกับหม่ามี๊อีกมั้ยคะ? หนูไม่อยากแยกจากกับแด๊ดดี้ หนูอยากใช้ชีวิตอยู่กับแด๊ดดี้ หม่ามี๊แล้วก็พี่ชาย เหมือนเด็กคนอื่นๆ ที่บ้านมีแด๊ดดี้หม่ามี๊ มีคุณปู่คุณย่า……”

เสียงของเด็กน้อยยิ่งอยู่ยิ่งเบา สุดท้ายแทบจะไม่ได้ยิน

จงจิ่งห้าวก้มหน้า เด็กน้อยเอาหน้าซ่อนอยู่ในอ้อมอกเขา หางตาที่โผล่มามีน้ำตาอยู่ลางๆ

“หนูเห็นเด็กคนอื่นถูกแด๊ดดี้อุ้มไว้ คอยผลักชิงช้าให้ หนูอิจฉามากเลยค่ะ……”

ตั้งแต่เด็ก โลกของเธอมีแค่หม่ามี๊ พี่ชาย คุณยาย ไม่เคยมีแด๊ดดี้ตัวละครตัวนี้เลย

หลังจากเจอจงจิ่งห้าว เธอติดเขางอมแงม ที่จริงคือกลัวเขาจะทิ้งเธออีกครั้ง

เธอก็จะกลายเป็นเด็กไม่มีพ่ออีก

จงจิ่งห้าวถอยร่างกายออกมาเล็กน้อย ยกใบหน้าเล็กๆของเธอมาซบที่ฝ่ามือ ไม่รู้ว่าเพราะอากาศอบอ้าว หรือเพราะความกล้ำกลืนของหลายปีนี้ เบ้าตาของเธอแดงก่ำ บนขนตางอนยาวมีน้ำตาห้อยอยู่ เขาโน้มตัวจูบน้ำตาของลูกสาว เสียงแหยบแห้ง “ไม่ครับ ต่อไปแด๊ดดี้จะไม่ไปจากพวกหนูอีก”

ริมฝีปากของเขาอบอุ่นแต่นิ่มนวล เด็กน้อยหลับตาลงด้วยสัญชาตญาณ กลิ่นอายของแด๊ดดี้ใกล้ขนาดนี้ เขาอุ้มตัวเองไว้ จู๊บตัวเอง ช่างมีความสุขจังเลย

เธอเป็นคนที่พึงพอใจอะไรง่ายมาก แค่จูบนี้จูบเดียว ก็ทำให้หัวใจเธอละลายไปหมดแล้ว

แต่เธอไม่รู้ว่าคำพูดของเธอ ก็ทำให้ผู้ชายคนนี้ไม่สามารถสงบเหมือนกัน

ตอนนั้นเขารู้ว่าหลินซินเหยียนตั้งครรภ์ เขาเป็นคนผลักเธอออกจากชีวิตของเขา พลาดมานานหลายปีแบบนี้

ตอนนี้ ความรักนี้ จะชดเชยให้ยังไง?

“ตัวแสบ ทำไมนายไม่ไปข้างหลัง” รถบ้านกว้างมาก ด้านหลังของฝั่งคนขับมีโซฟาวางอยู่ตัวนึง เสิ่นเผยซวนเอนตัวอยู่บนโซฟาและกำลังศึกษาเส้นทางอยู่ หลินซีเฉินนั่งอยู่ข้างๆเขา หมอบอยู่บนกระจกรถ มองนอกกระจกรถตลอด ได้ยินคำพูดของเสิ่นเผยซวน แม้แต่หน้าเขาก็ไม่หันมามองเลย “ไม่ง่วงครับ ไม่อยากไป”

น้องสาวติดจงจิ่งห้าวงอมแงม เขาไม่อยากดู เห็นแล้วไม่สบายใจ

ถ้าจงจิ่งห้าวรักพวกเขาจริงๆ ทำไมตอนนั้นถึงทิ้งหม่ามี๊ล่ะ?

ตอนนี้มาทำหน้าเสียใจขนาดนั้น มันหมายความว่ายังไง?

“คุณอาเสิ่น เขาเป็นคนยังไงครับ?” หลินซีเฉินรู้สึกสับสนกับจงจิ่งห้าวมาก ใจนึงอยากเข้าใกล้เขา แต่อีกใจก็ปล่อยวางเรื่องที่เขาเคยทิ้งหลินซินเหยียนไม่ได้

เสิ่นเผยซวนถูกถามจนอึ้ง เขาลุกขึ้นมานั่ง “นายว่าใคร?”

หลินซีเฉินชี้ไปที่ด้านหลัง เสิ่นเผยซวนเข้าใจแล้วว่าเขาหมายถึงใคร เขากอดคอเขาหลินซีเฉินไว้ในอ้อมกอด “เจ้าตัวแสบ นั่นมันพ่อของนายเชียวนะ นายเรียกพ่อว่า‘เขา’?”

“ทำไมผมต้องเรียกคนที่ทิ้งผมว่าพ่อด้วย?” หลินซีเฉินแหงนหน้า หน้าตาเย่อหยิ่งจะแย่อยู่แล้ว ที่จริงในใจกลับอิจฉาหลินลุ่ยซี ที่สามารถเรียกคำว่าแด๊ดดี้ออกมาได้อย่างง่ายดาย

แต่ว่าเขากลับยากที่จะเปิดปากพูด

เพราะฝังใจกับเรื่องที่เคยถูกเขาทอดทิ้ง จงจิ่งห้าวไม่เพียงแค่ทอดทิ้งพวกเขา ยิ่งได้ทอดทิ้งหม่ามี๊ของเขา เขาจะไม่ให้อภัยง่ายๆหรอก

ถึงแม้ตอนนี้เขาทำตัวดีอยู่

เสิ่นเผยซวนจ้องเจ้าตัวเล็ก ดูออกว่าเขามีเรื่องฝังใจกับจงจิ่งห้าว

ยื่นมือใช้แรงขยี้ผมของเขาทีนึง “ตอนนั้นแด๊ดดี้นายไม่รู้ว่าหม่ามี๊นายท้องอยู่แน่นอน ตามนิสัยของเขาแล้ว ถึงเขาไม่ชอบ ถึงรับผิดชอบ ก็ไม่มีทางหย่าร้างหรอก”

หลินซีเฉินไม่ได้โฟกัสว่าจงจิ่งห้าวจะรับผิดชอบ แต่เขาโฟกัสว่าจงจิ่งห้าวชอบหรือเปล่า หรือตอนที่เขาแต่งงานกับหม่ามี๊ก็ไม่ได้ชอบหม่ามี๊อยู่แล้ว?

ถ้าไม่ชอบ ทำไมยังต้องแต่งงานกับหม่ามี๊ด้วย?

หรือว่าน้ำเข้าสมอง?

“งั้นเขาก็ทำให้หม่ามี๊ผมเสียเวลาน่ะสิ?” หลินซีเฉินขมวดคิ้วพูด

ถ้าไม่ใช่เขา งั้นหม่ามี๊ก็สามารถหาคนที่ชอบเธอแล้วไม่ใช่เหรอ?

เสิ่นเผยซวนรูดจมูกเขาทีนึง “ตัวแสบ คิดอะไรน่ะ? เรื่องของผู้ใหญ่ นายอย่ากังวลหน่อยเลย ระวังแก่เร็วนะ”

หลินซีเฉินแบะปาก “จะแก่ก็คุณอาแก่ก่อนผมนะ” เขาคอยนับนิ้ว “อีก20ปีข้างหน้า คุณอาก็เข้าสู่วัยชราแล้ว ถึงเวลาผมเพิ่งโตเป็นหมุ่มพอดี”

หลินซีเฉินพูดจบก็ได้วิ่งหนีไปโดยเร็ว

“เฮ้ย เจ้าตัวแสบ” เสิ่นเผยซวนจนปัญญา “ช้าหน่อย อาไม่จับนายหรอก พ่อนายให้ท้ายลูกซะขนาดนั้น”

จนถึงตอนนี้เสิ่นเผยซวนยังทำใจไม่ได้เลยที่จงจิ่งห้าวไม่ให้เขาจับต้องหลินลุ่ยซี

เสิ่นเผยซวนยิ่งคิดยิ่งโกรธ

แม่ง หวงลูกสาวชะมัดเลย!

ก็แค่ลูกสาวคนนึงไม่ใช่เหรอ?

คิดว่าคนอื่นคลอดไม่เป็นหรือไง

แต่ว่าไปแล้ว หลินซินเหยียนนี่ก็คลอดลูกเป็นจริงๆเลย คลอดแฝดชายหญิง แถมล้วนสืบทอดจุดเด่นของพ่อแม่มา ลูกชายฉลาด ลูกสาวนุ่มนิ่มน่ารัก ถ้าเขามีลูกแบบนี้สองคน เขาก็คงรักจะแย่เหมือนกัน

จะโทษ ก็โทษที่เขาไม่มีวาสนาดีเหมือนจงจิ่งห้าว

“เฮ้อ~” เสิ่นเผยซวนถอนหายใจทีนึงแล้วเอนตัวอยู่บนโซฟา ตอนที่หยิบมือถือขึ้นมาเตรียมดูเส้นทางต่อ จงจิ่งห้าวออกมาจากข้างใน เขาสะดุ้งลุกขึ้นมานั่งอีก “ลูกสาวนายล่ะ?”

ที่จริงเขาอยากถามว่า นายยอมทิ้งลูกไว้ข้างในออกมาได้ยังไง? ไม่ควรอยู่เป็นเพื่อนลูกสาวนายเหรอ?

“หลับไปแล้ว” เขาหยิบมือถือของเสิ่นเผยซวนมา มองเส้นทางที่เขาวางแผนรอบนึงแล้วถามว่า “ทางรัดมีแค่เส้นนี้เส้นเดียวเหรอ?”

“ไม่ใช่ แต่ตามที่ฉันวิเคราะห์ ถ้ามันอยากหลบเลี่ยงการตรวจสอบของพวกเรา จะต้องใช้เส้นทางที่เปลี่ยวที่สุดแน่นอน แต่ถนนเปลี่ยวเกิน มีข้อดีคือไม่มีกล้องวงจรปิดยากที่จะตามหาเจอ ข้อเสียคือ พื้นผิวถนนไม่เรียบ ขับขี่ยากและยิ่งไม่สามารถขับขี่เร็วเกินไป”

“ให้ลูกน้องสองคนไปตรวจสอบที่ทางรัดก่อนดู” ลองดูว่าจะสามารถหาเบาะแสอะไรเจอมั้ย มีลูกสองคนอยู่ เขาไปไม่ได้ ไม่งั้นเขาก็เป็นคนไปเองแล้ว

“อืม” เสิ่นเผยซวนพูด “ฉันสั่งให้ลูกน้องไปแล้ว” ตอนพูดเขาได้มองไปที่ข้างในแว๊บนึง จากนั้นเข้าใกล้จงจิ่งห้าว “ฉันว่าเจ้าตัวแสบนั่นมีเรื่องฝังใจกับนายนะ”

มีหรือที่จงจิ่งห้าวจะไม่รู้ว่าหลินซีเฉินมีเรื่องฝังใจกับเขา?

เขารู้ดี

“เขากำลังโทษเรื่องที่ตอนนั้นฉันหย่ากับหลินซินเหยียน” จงจิ่งห้าวหลุบตาลง ทั้งๆที่สายตากำลังมองมือถืออยู่ แต่ความคิดกลับไม่ได้อยู่บนมือถือ

เสิ่นเผยซวนมองเขาอย่างคลุมเครือ “ตอนนั้นนายไม่ได้ชอบเธอไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึง……” ท้องได้ล่ะ?

ตอนนั้นเขาไม่พึงพอใจกับงานแต่งครั้งนั้น อันนี้เขากับซูจ้านต่างก็รู้ ถ้าไม่ใช่แม่ของเขาหมั้นหมายไว้ เขาไม่มีทางแต่งงานกับหลินซินเหยียนหรอก

ในเมื่อไม่รักคนอื่น ไม่ชอบคนอื่น ตอนนั้นข้างกายเขาเองก็มีเหอรุ่ยหลินอยู่ ทำไมถึงทำหลินซินเหยียนท้องได้?

จงจิ่งห้าวมองเขาด้วยหางตาอย่างราบเรียบ “สืบถามเรื่องส่วนตัวของฉันให้น้อยๆหน่อย”

สำหรับเรื่องนี้ เขาไม่ค่อยอยากจะพูดสักเท่าไหร่ ความซับซ้อนของในนั้นเขารู้ก็พอแล้ว

จะให้ป่าวประกาศไปทั่วหรือไง?

จากนั้นก็รู้กันหมดว่าหลินซินเหยียนไม่ได้ท้องหลังแต่งงาน?

มีหรือที่เสิ่นเผยซวนยังจะไม่เข้าใจเขา เรื่องที่เขาไม่อยากพูด ใครก็ทำอะไรเขาไม่ได้

เขาหยิบมือถือมาดูเส้นทางต่อ ดูว่ามีเส้นทางที่ถนนดีกว่าหรือเปล่า ที่ทั้งใกล้และพื้นผิวถนนเรียบ

ด้านในหลินซีเฉินนอนอยู่บนเตียง พลิกตัวไปมาก็ไม่รู้สึกง่วงนอนเลย เขาใช้มือข้างหนึ่งท้าวคางไว้ มองดูน้องสาวที่หลับสนิท และยื่นมือหยิกจมูกของเธอ “ยัยคนไม่มีหัวจิตหัวใจ เรียกแด๊ดดี้ไวจริงๆ”

หลินลุ่ยซีรู้สึกคันจมูก เธอขยับร่างกาย หันหน้าไปอีกทางแล้วนอนต่อ

หลินซีเฉินรู้สึกเบื่อ นอนลงบนเตียงด้วยท่าทางอ้าซ่า มองแสงไฟของด้านบนแล้วพูดพึมพำ “เมื่อไหร่ถึงจะสามารถหาหม่ามี๊เจอน๊า?”

ทันใดนั้น มือนาฬิกาข้อมือที่เขาใส่อยู่ดังขึ้น เขายกมือขึ้น หน้าจอโชว์ว่าเป็นเบอร์แปลก เขาไม่รู้ว่าเป็นเบอร์ของใคร จะเป็นหม่ามี๊โทรมาหรือเปล่า?

ความคิดนี้โผล่ขึ้นมา เขารีบกดปุ่มรับสายทันที

เอาที่รับเสียงมาวางใกล้ๆปาก พร้อมเรียกออกมาอย่างห้ามใจไม่ได้ “หม่ามี๊”

ทางโน้นมีเสียงผู้หญิงก้องมา……