หลินซินเหยียนรู้สึกได้ถึงจังหวะการเต้นหัวใจของเขา เธออยากจะถามออกไปว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ แต่ทว่าเมื่ออ้าปากพูดกลับพูดไม่ออก

พอเข้ามาถึงโถงทางเดินจงจิ่งห้าวก็หันไปพูดกับเสิ่นเผยซวน“นายกลับไปก่อน”

เสิ่นเผยซวนรู้ทันทีว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรจึงไม่พูดไม่จาแล้วหันหลังเดินออกไปเงียบๆ

โถงทางเดินค่อนข้างมืดและเงียบ หลินซินเหยียนจึงได้ยินอย่างชัดเจน ตึก！ตึก！ตึก！เธอแยกไม่ออกว่านี่เสียงหัวใจของเขาหรือเธอ

“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้？”พอจงจิ่งห้าวอุ้มเธอขึ้นมาที่ชั้นสอง เธอถึงได้รู้สึกสงบลงและพูดออกมา

จงจิ่งห้าวเงียบไม่พูดไม่จา

หลินซินเหยียนมองไปยังใบหน้าของเขาที่โดนแสงและเงาพาดผ่านไป จากนั้นก็ถามขึ้น“คุณมาตามหาฉันใช่ไหม？”

เธอกำคอเสื้อเขาแน่นโดยไม่รู้ตัว เพราะอยากให้เขาตอบว่าใช่

แต่ก็กลัวว่าจะผิดหวังกับคำตอบ“หรือว่าคุณมาที่นี่เพราะว่ามีธุระ”

จงจิ่งห้าวไม่พูดอะไรออกมาเลย เขาเอาแต่เงียบ เงียบจนหลินซินเหยียนรู้สึกไม่สบายใจ เธอพูดออกไปด้วยความลังเลและระมัดระวัง“คุณเป็นอะไรไปหรอ？”

ทันใดนั้นเองจงจิ่งห้าวก็อุ้มเธอขึ้นมาถึงชั้นที่เขาเหมาไว้ เสิ่นเผยซวนได้ขึ้นมาจัดการคนดูแลตามโถงทางเดินออกไปหมดแล้ว และได้เข้าไปหลบอยู่ในห้องกับหลินซีเฉินและหลินลุ่ยซี เขาผลักประตูเปิดออก พอเข้าไปแล้วก็ล็อกประตูไว้แน่น จากนั้นก็อุ้มหลินซินเหยียนเข้าไปในห้องนอนและวางเธอลงบนเตียง

หลินซินเหยียนไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก เพราะเขาดูนิ่งมาก มากจนเธอรู้สึกกระวนกระวายใจ

จงจิ่งห้าวมองสำรวจเธออย่างเงียบๆ เธอเป็นคนเรียบๆไม่ชอบแต่งหน้าจึงดูไร้เดียงสา ถ้าใส่กางเกงยีนส์กับเสื้อเชิ้ต คนก็คงมองว่าเธอยังเป็นนักศึกษาอยู่ คงดูไม่ออกหรอกว่าเธอเป็นแม่ลูกสองแล้ว

แต่ว่าเธอในตอนนี้ดูสวยและมีเสน่ห์มาก ซึ่งในขณะเดียวกันก็ดูไร้เดียงสาด้วย ทว่าอย่างไรก็ตามโดยรวมแล้วเธอสวยมากเลยทีเดียว

ด้วยท่าที่เธอนั่งในตอนนี้ เขาแค่ก้มหน้าลงก็เห็นเนินอกอันอวบอั๋นที่ซ่อนอยู่ในเสื้อคอลึกนั่นแล้ว

เขากับลูกทั้งสองกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเธอหายตัวไป แต่ทว่าผู้หญิงคนนี้กลับมาปรากฏตัวอยู่ข้างชายอื่น แถมยังแต่งตัว‘สวย’ขนาดนี้ด้วย เธอคิดจะทำอะไรกันแน่？

หรือว่าจะชอบไอ้พิการนั่น？

“เมื่อกี้คุณกับไอ้พิการนั่นทำอะไรกัน?”แค่นึกถึงตอนที่เธอกับไป๋ยิ่นหนิงกระซิบกระซาบกัน เขาก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที

เธอตาบอดไปแล้วหรอ？

ถึงได้ชอบไอ้พิการนั่น？！

หลินซินเหยียนอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็รู้สึกตัวว่าไอ้พิการที่เขาพูดถึงคือไป๋ยิ่นหนิง หลินซินเหยียนไม่เคยเห็นเขา‘หยาบคาย’แบบนี้มาก่อนจึงรู้สึกขำอย่างบอกไม่ถูก

“เรื่องมันซับซ้อนน่ะ ฉันไม่สามารถเล่าให้มันชัดเจนได้ในสองสามประโยค……”

จงจิ่งห้าวจ้องไปที่ริมฝีปากอันอวบอิ่มสีแดงระเรื่อของเธอที่กำลังเอ่ยพูดอยู่ เขาเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วประทับริมฝีปากตัวเองลงไปพลางใช้มือประคองท้ายทอยเธอเอาไว้ เพื่อให้เธอรับจูบของเขาได้พอดี มันจึงทำให้เธอพูดไม่ทันจบ

ตอนนี้เขาไม่อยากได้ยินเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นอีก

พอนึกถึงภาพที่เธอกับไป๋ยิ่นหนิงใกล้ชิดกัน เขาก็ยิ่งจูบแรงขึ้นราวกับจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว

หลินซินเหยียนเบิกตาโพลง ใบหน้าแดงก่ำ เธออยากผลักเขาออกไปเพราะเธอรู้สึกหายใจไม่ออกแล้ว

ทว่าเขาดูท่าจะไม่ผละออกไปเลยราวกับว่าจะกลืนกินเธอไปทั้งตัวก่อนแล้วถึงจะหยุด

“อื้ออื้อ—”ช่วยไม่ได้ หลินซินหยียนจำใจกัดริมฝีปากล่างของเขา จงจิ่งห้ารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาจึงผละออกเล็กน้อย จากนั้นก็จู่โจมเข้ามาอีก

กลิ่นคาวเลือดอบอวลอยู่เต็มปาก

“ไม่อยากให้ผมจูบหรอ？”จงจิ่งห้าวถามขึ้น

หลินซินเหยียนอยากจะพูดออกไปว่าไม่ใช่ เขาจูบรุนแรงไปต่างหาก เธอจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว แต่ว่าเธอกลับส่งเสียงออกมาอย่างไม่ตั้งใจ“อื้อ—”

เธอครางออกมาเบาๆ

จงจิ่งห้าวนึกว่าเธอยอมรับที่ว่าไม่อยากให้เขาจูบ

เขาจึงลงโทษเธอด้วยการละเลงลิ้นเข้าไป กลิ่นคาวเลือดที่อบอวลอยู่ในปากแรงขึ้น ไม่รู้แล้วว่าเลือดของเขาหรือของเธอ

เข้าใช้ลิ้นรุกล้ำเร่งเร้าเข้าไปในปากของเธอ ทั้งน้ำลายอันหอมหวานและกลิ่นคาวเลือดของเธอ เขาใช้ลิ้นตวัดรุกเร้าเข้าไปแล้วกลืนมัน

ภาพในตอนนี้มันสุดจะพรรณนาได้

หลินซินเหยียนรู้สึกเจ็บ รู้สึกน้อยใจ เธอทุกข์ทรมานมามากพอแล้ว แล้วทำไมพอเขาเจอเธอ เขาจะต้องทำกับเธอแบบนี้ด้วย？

ทำไมกัน？

คิดว่าเธอไม่มีหัวใจหรอ？

“จงจิ่งห้าวนี่คุณเห็นฉันเป็นพระอิฐพระปูนที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยใช่ไหม？”

เขารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดในน้ำเสียงของเธอจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออก

เพียงแค่ไม่กี่นาที ริมฝีปากของเธอก็ถูกบดขยี้จนแดงและบวมไปหมด

เขาน้ำตาคลอเล็กน้อย จากนั้นก็ยื่นมือออกไปจับคางเธอ“คุณเจ็บหรอ？คุณก็เจ็บเป็นหรอ？รู้ไหมว่าหลายวันมานี้ที่ไม่ได้เจอคุณ ผมกังวลและคิดถึงคุณมากแค่ไหน？”

“ทุกครั้งที่เสี่ยวลุ่ยถามถึงคุณ รู้ไหมว่าผมต้องโกหกลูกยังไง？ผมบอกไปว่าคุณกับลูกกำลังเล่นซ่อนหากันอยู่ พวกเราต้องไปตามหาคุณ แต่ดูคุณสิ คุณกำลังทำอะไร？”ขณะที่พูดเขาก็ใช้สายตากวาดมองเพื่อสำรวจร่างกายของเธอ จากนั้นก็แค่นเสียงหัวเราะออกมา“ตอนที่คุณจูบกับผู้ชายคนอื่น คุณก็รู้สึกเจ็บเหรอ？”

“ฉันไม่ได้ทำนะ！”หลินซินเหยียนปฏิเสธทันควัน เรื่องที่เธอไม่ได้ทำเธอจะไม่มีวันยอมรับเด็ดขาด！

“ฉันไม่มีทางเลือก！”กว่าเธอจะหลุดออกมาจากเงื้อมมือของเหอรุ่ยเจ๋อได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถ้าไม่ใช่ไป๋ยิ่นหนิงช่วยเอาไว้ เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะรอดมาจนถึงวันนี้ได้รึเปล่า

“ฉันพึ่งรอดตายมาอย่างหวุดหวิด คุณมีสิทธิ์อะไรมาสงสัยฉันแบบนี้？”ถึงเธอจะไม่ได้กะพริบตา แต่น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง

“เสี่ยวลุ่ยกับเสี่ยวซี ฉัน……”เธอเอามือทาบอก“ฉันแลกมันมาด้วยชีวิต ฉันจะไม่ต้องการพวกเขาได้ยังไง？ฉันจะไม่กังวลหรอ？ตั้งแต่เล็กจนโตมาถึงขนาดนี้ฉันไม่เคยห่างจากพวกเขาเลย ฉันพยายามดูแลพวกเขาให้ดีที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้ เพราะพวกเขาคือลูกของฉัน เลือดเนื้อเชื้อไขของฉัน ในวันที่ฉันไม่เห็นหน้าพวกเขา ฉันกังวลอยู่ตลอดว่าพวกเขาจะกินอิ่มนอนอุ่นรึเปล่า จะมีใครดูแลรึเปล่า ฉันจะตายและจะไม่ได้เห็นหน้าพวกเขาตลอดไปไหม”

เมื่อจงจิ่งห้าวเห็นท่าทีที่เจ็บปวดของเธอ เขาจึงเดินเข้าไปกอดเธอไว้แล้วจูบลงตรงหน้าผากของเธอด้วยความรักและสงสาร

“ผมขอโทษ……”เขาจูบลงไปอย่างแรงที่ดวงตาและคราบน้ำตาที่หางตาของเธอ

ผ่านไปสักพักหลินซินเหยียนก็สงบลง จงจิ่งห้าวยังคงจูบหน้าผากพร้อมกับลูบผมของเธอเบาๆ จากนั้นก็จูบเลื่อนลงไปที่แก้มและหางตาของเธอ“คุณเป็นผู้หญิงที่แต่งงานมีลูกแล้ว อย่าไปใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนอีก ผมไม่ชอบ”

หลินซินเหยียนข่มตาลง เธอรับรู้ได้ว่าเขารู้สึกยังไง แต่มันมีเรื่องราวมากมายที่แทรกกลางอยู่ในความรู้สึกนี้ เธอไม่กล้าเปิดประตูหัวใจของเธอ

“จงจิ่งห้าว คุณจะรับฉันได้หรอ？”

ทั้งครอบครัวของเขา ทั้งฐานะของเขา

“คุณจะรับเสี่ยวซีกับเสี่ยวลุ่ยได้หรอ？”เธอน้ำตาไหลออกมาอีกรอบอย่างควบคุมไม่ได้

จงจิ่งห้าวกุมมือที่สั่นระริกของเธอไว้“หกปีก่อน ประเทศA โรงแรมคังถิงห้อง1908……”

หลินซินเหยียนตัวแข็งทื่อ เขา เขารู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง？

เธอผลักเขาออก แล้วถามขึ้นด้วยความโมโห！

“นี่คุณสืบเรื่องฉันหรอ！”

น้อยคนนักที่จะรู้เรื่องนี้ แล้วเขารู้ได้ยังไง

สำหรับเธอแล้วเรื่องนี้มันเป็นความเจ็บปวดที่ไม่อาจบอกใครได้ แถมยังเป็นเรื่องน่าอายที่เธอไม่อยากจะนึกถึงเลยด้วยซ้ำ

มันเป็นความลับที่ถูกซ่อนไว้ลึกสุดในหัวใจของเธอ

จงจิ่งห้าวถูกเธอผลักจนเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว ตอนนี้เขายืนห่างกับเธอไปสองก้าว เขามองเธอที่กำลังกระวนกระวาย ทำตัวไม่ถูกและละอายแก่ใจ

“ปีนั้นแม่ของคุณกับน้องชายเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ คุณต้องการใช้เงิน ดังนั้นก็เลยมีคนแนะนำคุณ…….”

“ไม่ต้องพูดแล้ว！”หลินซินเหยียนพูดขัดเขาและผลักเขาออกไปอย่างบ้าคลั่ง“ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่อยากได้ยินที่คุณพูด！”

จงจิ่งห้าวคว้ามือเธอไว้“คุณเอาตัวเข้าแลกกับเงิน เพื่อที่จะได้เอาไปช่วยแม่กับน้องชาย ”

เธอทั้งอับอาย ละอายแก่ใจและรู้สึกไร้หนทางจนอยากจะหนีไป เธอรู้สึกเหมือนถูกเปลื้องผ้าแล้วยืนเปลือยกายต่อหน้าเขา มันเหมือนกับว่าเหตุการณ์ในคืนนั้นยังตามหลอกหลอนเธอไม่หยุด มันเกิดขึ้นอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งอยู่ตรงหน้าเขา เหมือนเขากำลังยืนชื่นชมและหัวเราะเยาะเธออยู่

เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัวราวกับลูกเต๋าที่โดนเขย่า พูดออกมาก็แทบจะไม่เป็นประโยค“สะใจแล้วใช่ไหม？มีความสุขมากเลยหรอ？ได้ฉีกแผลเป็นในใจคนอื่น รู้สึกประสบความสำเร็จแล้วใช่ไหม？！”